သစ္ခက္သံလြင္ ၀တၳဳတို- မိုးသက္ဟန္ရဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏိုင္ငံ

 မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏိုင္ငံ

www.pinterest.com

" မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလူသားငယ္ေတြကို သူတို႔ႀကိဳက္သလိုကစားလို႔ရမယ္ ဆိုတာ ေဗဒင္ေတာင္မေမးဘဲ သိေနၾကတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပါကင္အတြက္ သူတို႔ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ႀကိဳက္တဲ့ေစ်းေခၚၾကေပေတာ့။  အရင္းရွင္စနစ္ဆိုတာ အရင္းႀကီးတဲ့ တုတ္တေခ်ာင္းပဲ။ ျပင္ဆင္ပါ၊ ျပဳၿပင္ပါ၊ မဂၤလာပါ၊ ၀င္လာပါ "

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

(၁)

မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏိုင္ငံက လူေတြဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း သစ္သီးေတြကို စားၾကတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသစ္ပင ္ ေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ ေပါက္ေရာက္ျဖစ္ထြန္းေနၾကတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ႏုိင္ငံရဲ႕ရံုးသံုး ဘာသာစကား ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခင္းဆိုတဲ့ စကားလံုး လံုး၀မပါဘူး။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသစ္သီးေတြကို မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့လူေတြက စားသံုးၿပီး မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဗီတာမင္ေတြကို ရရွိေနၾကတယ္။

        မ                  မ                    မ

      ေပ်ာ္              ေပ်ာ္                ေပ်ာ္

      ရႊင္                 ရႊင္                  ရႊင္

     ျခင္း                ျခင္း                 ျခင္း

                       သစ္သီး

                       လူသား

                       ႏိုင္ငံ

(၂)

တဖက္က ေလာင္ခ်ာနဲ႔ထုလိုက္တယ္။ ၀ုန္းခနဲ၊ ဂ်ိမ္းခနဲျမည္ၿပီး ေျမႀကီးေတြ ဖြာလန္က်ဲ ထြက္။ ေျခေထာက္ေတြ၊ လက္ေတြ၊ ေခါင္းေတြ မိုးေပၚပ်ံတက္သြားတယ္။ ေသြးေတြ ရဲခနဲ။ လူေတြ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ေျပးလႊားေနၾက။ သစ္ပင္ေတြ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ငိုယိုေနၾက။ ေလာင္ခ်ာသံေတြ၊ အေျမာက္သံေတြ တလံုးၿပီးတလံုး ေပါက္ကြဲလ်က္။ ေျခေထာက္ေတြ၊ လက္ေတြ၊ ေခါင္းေတြ မိုးေပၚ ပ်ံတက္သြားလ်က္။ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေျမႀကီးဟာ ျမန္ျမန္ အသက္ထြက္္ပါရေစဆိုတဲ့ ဆုေတာင္း စကားကို တတြတ္တြတ္ ဆိုလို႔ေနတယ္။

        ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြကို စားသံုးထားတဲ့ က်ည္ဆန္ခြံေတြကို ဘုရားဆင္းတုထုလုပ္ပူေဇာ္ ၾကတယ္။ အေျမာက္က်ည္ခြံေတြက ပန္းအိုးေတြအျဖစ္ သူတို႔ရဲ႕အသံုး၀င္မႈကိုေပးေနေသးတယ္။

       ေနာက္ေတာ့ ေလာင္ခ်ာေတြ၊ အေျမာက္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းက်ေရာက္လာျပန္တယ္။ ေျမႀကီးေတြ ဖြာခနဲ ဖြာခနဲ။

   (၃)

 ႏိုင္ငံတကာ  က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈအဖြဲ႔တဖြဲ႔ဟာ စစ္ေဘးဒဏ္ကေန လြတ္ေျမာက္လာသူ တဦးကို ျပန္လည္ကုသဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဘာသာစကားကို သူတို႔နားမလည္ၾကဘူး။ သူ စကားလည္း သိပ္မေျပာဘူး။ သူ႔အသံက ဒဏ္ရာရထားတဲ့တိရစၦာန္တေကာင္ရဲ႕အသံလို တိုးညင္း ေဖ်ာ့ေတာ့လို႔ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက သူ႔ကို ေအာ္ပေရးရွင္းမလုပ္မီ ဦးေႏွာက္စကန္ ဖတ္ၾကည့္ၾကတယ္။

သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ေလာင္ခ်ာသံေတြ၊ အေမာက္သံေတြ။ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ စာေလာက္ ရွိလို႔ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြဟာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား နားေတြကို ပိတ္လိုက္တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ႏိုင္ငံသားရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံကို သူတို႔ေၾကာက္ေနၾကတယ္။

 (၄)

  တိမ္ေတြ မလွတာကို တရားနဲ႔ေျဖပါ။ သင့္ပတ္၀န္းက်င္ မတိုးတက္တာကို တရားနဲ႔ေျဖပါ။ သင့္ အမ်ဳိးေတြ မႀကီးပြားေသးတာကို တရားနဲ႔ေျဖပါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္သူေတြႀကီးပြားေနတာ ကိုလည္း တရားနဲ႔ေျဖပါ။ သင္မႀကိဳက္တဲ့လူ ရပ္ကြက္ဥကၠ႒ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း တရားနဲ႔ေျဖပါ။ သင္ ကားမစီးႏိုင္ေသးေပမယ့္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကားတိုက္ခံရမယ့္ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားေနတာကိုလည္း တရားနဲ႔ ေျဖပါ။ သင့္ သားသမီး ေက်ာင္းစားရိတ္အတြက္ ေခါင္းစားေနရတာကိုလည္း တရားနဲ႔ေျဖပါ။ ေနထိုင္ မေကာင္းလို႔ ေဆးရံုမွာ ေဆးဖိုးမတတ္ႏိုင္၊ ေသမယ့္ အခ်ိန္ေစာင့္ေနရရင္လည္း တရားနဲ႔ေျဖပါ။ သင့္လိုလူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနတာကိုလည္း တရားနဲ႔ေျဖပါ။ အစစအရာရာကို တရားနဲ႔ေျဖပါ။

 (၅)

ကြမ္းတံေထြးဟာ လမ္းေပၚ ပ်စ္ခနဲေရာက္ခ်လာ။ ေထြးသူကားသမားဟာ ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႔ေရွ႕ဆက္လို႔ ခ်ီတက္သြားတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ ရဲခနဲ။ ဒီလမ္းမေပၚမွာ မၾကာခဏ ဆိုသလို အနီေရာင္ေတြ စြန္းထင္းတယ္။ သမိုင္းစာအုပ္မွာ အနီေတြေတာက္လြန္းတယ္။ မခံမရပ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပဲ။  မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ မ်က္ေစ့ စူးလြန္းလို႔။ နားေတြ ပိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ ငိုသံေတြ ညံလြန္းလို႔။ စာအုပ္ထဲက သမိုင္းလူသားေတြ ဟာ စာအုပ္ထဲမွာ လႈပ္ရြအသက္၀င္ေနသလို အျပင္ကတပည့္ေတြကို လမ္း ညႊန္မႈေတြ ေပးေနေသးတယ္။

   ဒီစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ပါ။ အၿပီးတိုင္ မီးရွဳိ႕ပစ္ပါ။ ေနာင္လာေနာင္သားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္မႈရရွိေအာင္ပါ။

(၆)

       မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း သစ္သီးေတြကို ႏိုင္ငံတကာ တင္ပို႔ေရာင္းခ်တဲ့အခါ ေရာင္းေကာင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေစ်းအရမ္းေပါတယ္။ လိုသေလာက္ရႏိုင္တယ္။ ခိုင္းေကာင္းတယ္။ ထားရာေန၊ေစရာသြားပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာဒက မတက္ဘူး။ ဒီေတာ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသစ္သီးေတြကို အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြက အားတက္သေရာ မွာယူ သံုးစြဲၾကတယ္။ သူတို႔လုပ္အားနဲ႔ရထားတဲ့ ေစ်းေပါေပါ ပစၥည္းေတြကို မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏိုင္ငံထဲကိုပဲ အျမတ္ေတြ တင္လို႔ေရာင္းရျပန္တယ္။ ကုန္ၾကမ္းဆိုလည္း သူတို႔ဆီက ရတာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြဟာ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏိုင္ငံက ဘဲႀကီးေတြကို အရမ္းခ်စ္ ၾကတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလူသားေလးေတြကို ထုတ္လုပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ဆုတံဆိပ္ေတြ ခ်ီးျမႇင့္ၾကတယ္။ ဒီေခတ္မွာ သူတို႔ေတာင္ မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း လူသားေလးေတြဟာ ကမၻာ့ တန္ဖိုးႀကီး ပစၥည္းေတြပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ ႏိုင္ငံနည္းနည္းေလာက္ကပဲ ထုတ္လုပ္ေနႏိုင္ၾကတာမဟုတ္လား။

        မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း သစ္သီးေတြ တန္းစီ။

 (၇)

  “မဂၤလာပါ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏိုင္ငံ” လို႔ ေျပာၿပီး သူတို႔လာၾကတယ္။ စီးပြားရွာလို႔ေကာင္းမယ့္ အျပင္ လုပ္ကြက္ အသစ္ေတြရွိေနတာေၾကာင့္ အပ်ဳိစင္ေျမလို႔ေတာင္ ေခၚေနၾကေလရဲ႕။ သေဘာကေတာ့ ပါကင္ေပါ့။ ပါကင္ကိုသူတို႔ေတြေဖာက္ဖို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္လာေနၾကၿပီ။ ေလယာဥ္ေတြေတာင္ မခ်ိမၿပဲ တင္ေဆာင္ေနၾကရတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလူသားငယ္ေတြကို သူတို႔ႀကိဳက္သလိုကစားလို႔ရမယ္ ဆိုတာ ေဗဒင္ေတာင္မေမးဘဲ သိေနၾကတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပါကင္အတြက္ သူတို႔ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ႀကိဳက္တဲ့ေစ်းေခၚၾကေပေတာ့။  အရင္းရွင္စနစ္ဆိုတာ အရင္းႀကီးတဲ့ တုတ္တေခ်ာင္းပဲ။ ျပင္ဆင္ပါ၊ ျပဳၿပင္ပါ၊ မဂၤလာပါ၊ ၀င္လာပါ။

(၈)

ေသခ်ာပါတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း လူသားငယ္ေလးေတြဟာ အန္နီေမးရွင္း အရုပ္ေလးေတြလို လႈပ္တီး လႈပ္တုတ္နဲ႔။ ဒီအရုပ္ေတြကို ေဆးထိုးလိုက္တယ္။ အႀကီးႀကီးၿဖစ္လာၾကတယ္။ အေကာင္ႀကီးေတာ့ ပိုေလးလာတယ္။ ပိုေလးလာေတာ့ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသီးေတြ ပိုႀကီးလာတယ္။ သစ္ပင္ေတြလည္း ပိုႀကီးလာတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္မႈမိုးေကာင္းကင္ဟာ က်ယ္ေျပာ လာတယ္။ လူေတြက သစ္ပင္ေပၚတက္လိုက္၊ သစ္ပင္က လူေတြေပၚတက္လိုက္ ရႈပ္ေထြးမႈဟာ ႀကီးမားသထက္ႀကီးမားလို႔။ ဒီဇာတ္ခံုေပၚမွာ ဘာေတြ မွန္း မသိတဲ့ အရာေတြ ပါလာသလို၊ ဖန္တရာေတၿပီးသား ဇာတ္ကြက္ေတြလည္း ျပန္အသံုးျပဳၾကတယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလူသားေလး တစ္ေယာက္ ဇာတ္စင္ေပၚကေန လွမ္းေမးတယ္။

    “ မိတ္ေဆြ ခင္ဗ်ားဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ” တဲ့။

                                                                

မိုးသက္ဟန္

                                                               

(၂၃၊၉၊၂၀၁၃)