တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းပုံျပင္ (၀တၳဳတို)

adoramba.wordpress.com

ကုိဖိုးေထာင္တေယာက္ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းကိုင္တဲ့ၿပီး ဟန္ပါပါနဲ႔ လွမ္းလာတာကိုျမင္ရင္ ငယ္ငယ္ တုန္းက ၾကားၾကားေနရတဲ့ ‘ကိုဘီေအ အုပ္ေပါင္းေပါင္းလို႔ တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လမ္းကိုေလွ်ာက္တယ္။ ကိုဘီေအ ၿမိဳ႕အုပ္ေလာင္းက တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လမ္းကိုေလွ်ာက္တယ္’ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးကို သြားၿပီးသတိရတတ္မိပါတယ္။ ဒါေပသိ ကိုဖိုးေထာင္ကေတာ့ ဘီေအေအာင္ ဖို႔မေျပာနဲ႔ ဘီနဲ႔ေအဆိုတဲ့ သိုးေဆာင္းအကၡရာႏွစ္လုံးကိုေတာင္ ဘယ္ဘက္မ်က္ႏွာမူတယ္ဆုိတာ သူ႔ခမ်ာ အႀကိတ္အနယ္ မွတ္ယူခဲ့ ရပုံပါ၊ ဒါေပတဲ့လို႔ ကိုဖိုးေထာင္က ၿမိဳ႕အုပ္ေလာင္းသာ မဟုတ္တာပါ၊ က်ေနာ္တို႔အရပ္ထဲမွာေတာ့ အရပ္လူႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါေလေရာဗ်ာ။

ကိုဖုိးေထာင္ အရပ္လူႀကီးျဖစ္လာရတာလဲ သူ႔ကိုယ္သူ ရာဇပလႅင္ဖင္ပါလို႔လို႔ ထင္ေနေပမယ့္ တကယ္ ေျပာရရင္ေတာ့ (သူ႔ကိုေတာ့အားနာစရာေပါ့ဗ်ာ) ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွ လုပ္ခဲ့ရတဲ့့ လူႀကီးပါ၊ ကိုဖိုးေထာင္က ရာဇဘြားဆိုလား တခ်ိန္မင္းျဖစ္မယ့္ဇာတာ ပါတယ္လို႔ ပုဏၰားျဖဴ ပုဏၰား ညိဳမ်ားက ေဟာဖူးတယ္ဆိုလား သူ႔ကိုယ္သူ ေခသူမဟုတ္ေလဘူးလို႔ အထင္ရွိေနေတာ့ ဘယ္သူမွ အေရြး မခံတဲ့ လူႀကီးေနရာကို ၿပိဳင္ဘက္မရွိ မဲပုံးေထာင္စရာမလိုဘဲ တဖက္သတ္အျပတ္အႏိုင္ရၿပီး အရပ္လူႀကီး ရာထူး ရဲရဲႀကီးလက္ခံယူ လိုက္တာပါ။

ကာလကလည္း ရွစ္ေလးလုံးအၿပီး‘ၿငိမ္ပိ’ေခတ္လို႔ေခၚၾကတဲ့ ကာလကိုး။ အေျခအေနေတြက ဘာကိုမွ တိတိပပ မေျပာႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္လဲျဖစ္တာကိုး၊ တခုခုျဖစ္လာမလား၊ တခုခုျဖစ္ဦးမလား စသည္ျဖင့္ လူေတြအားလုံး မုန္တိုင္းမလာမီ ပင္လယ္ျပင္မွာ ၿငိမ္သက္ေနသလိုမ်ဳိး၊ ဒီအခ်ိန္မွာမင္း ျဖစ္မယ့္လူ က ေမြးကတည္းက နကင္းေလး(နားကင္း)နဲ႔လို႔ သူ႔ကိုယ္သူထင္ထားတဲ့ ကိုဖိုးေထာင္ အရပ္လူႀကီး ျဖစ္ လာတာပါ။ အရပ္ထဲကလည္း ေစာေစာကေျပာသလို ကန္႔ကြက္မဲ့သူေတာင္ မရွိပါဘူး၊ မေတာ္ ကိုယ့္ ဘက္လွည့္လာမွာ စုိးၾကတာနဲ႔ကိုး။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြားအလကား ေက်ာင္းရမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးကိုး၊ ေလာေလာလတ္လတ္ ျပည္သူေတြ ရဟန္းသံဃာေတြ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ျဖဴျဖဴ မည္းမည္း ပုပုရြရြ ျမင္သမွ် မီးကုန္ယမ္းကုန္ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ၿပီး အာဏာသိမ္းထားတဲ့စစ္တပ္ေအာက္ သူတို႔ခိုင္းရာလုပ္ရမယ့္လူႀကီးမ်ဳိးဆုိေတာ့ ဘယ္သူက လုပ္ခ်င္မွာတဲ့လဲဗ်ာ၊ ဆိုေတာ့ အားလုံး လက္ေရွာင္ ေဘးထိုင္ ၿငိမ္ကုပ္ေနရတဲ့ကာလမ်ဳိးကိုး။ 

စစ္တပ္က သူတို႔နဲ႔ လက္တြဲမလုပ္ခ်င္မွန္းသိေတာ့ လက္သင့္ရာ ခိုင္းလို႔ရတဲ့လူေခၚခိုင္း။ အဲဒါနဲ႔မွ မရရင္ ကိုဖိုးေထာင္တို႔လို ေခတ္ကာလအရိပ္အကဲ နားကန္းတလုံးမွနားမလည္တဲ့လူမ်ဳိးရွာတဲ့ၿပီး ပါ၀ါ အာဏာေပး လို႔ေပး။ အဲဒီလိုလုပ္ ေနရခ်ိန္မွာျဖစ္လာတဲ့လူႀကီးမ်ဳိးဆိုေတာ့လဲဗ်ာ ေနာ သေဘာေပါက္ မွာေပါ့။
ကုိဖိုးေထာင္တေယာက္ အရပ္လူႀကီးျဖစ္သြားၿပီဆိုတဲ့ေနာက္ ပထမဆုံးအေျပာင္းအလဲကေတာ့ သူနဲ႔ ယွဥ္ ဘက္ေတြ႔ေနၾက သုံးဘီးသြားေလးကို မျမင္ရေတာ့တာပဲဗ်၊ သုံးဘီးသြားဆိုလို႔ မ်က္လုံးေမွာက္ေနပါအုံး မယ္။ ဆိုက္ကားေပါ့ဗ်ာ။ ေနာ၊ အဲ အဲဒီ့ဆိုက္ကားေလး အစအနေပ်ာက္သြားတာပါပဲ၊ သူ႔မိန္းမ မေလဒီ ကေတာ့ ဘာအေျပာင္းအလဲမွ သိပ္မရွိရွာပါဘူး၊ အရင္က မ်က္ႏွာမွာေသနပ္ခါးမကပ္တဲ့ မိန္းမ ၿဖီးကာ သင္ကာ လိမ္းကာျခယ္ကာလုပ္လာတာေလးကလြဲရင္ ပုံမွန္လုပ္ေနက်အတုိင္း လမ္းေဘးမွာ ေလးတိုင္ စင္ေလးနဲ႔ ကုန္စိမ္းေရာင္းေနဆဲပါ။

ခက္တာက ကိုဖိုးေထာင္ ဆုိက္ကားမနင္းေတာ့တာကို အရပ္ထဲကလူေတြ နားလည္ႏုိင္ၾကေပမယ့္ ဘယ့္ႏွယ္ဘယ့္ႏွယ္ တုတ္ေကာက္ႀကီးတေခ်ာင္းတကားကားနဲ႔ ကိုဖိုးေထာင္တေယာက္ အရပ္ထဲ လတ္ လ်ားလတ္လ်ား ျဖစ္လာတာကိုေတာ့ နားမလည္ၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အင္း ထူးေတာ့ထူးတယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာ လဲေပါ့။ သူ႔ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး အူယားၾကတာေပါ့ေနာ။

တေန႔ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူအစည္ကားဆုံးလို႔ေျပာရမယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ လူငယ္ေလး တသုိက္ ဘယ္ကဘယ္လို စကားစပ္မိသြားၾကတယ္မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ မေန႔တေန႔ကမွ ျဗဳန္းျဗဳန္းဒိုင္းဒိုင္း ႀကီး အရပ္လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့ ကိုဖိုးေထာင္အေၾကာင္း ဟုိတေပါက္ဒီတေပါက္နဲ႔ တီးတိုးတီးတုိး သင္ေပါင္းပိုး လုပ္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ သုတဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္အျမင္စူးရွတဲ့ေကာင္ေလးပါ။ သူမို႔ကပ္ ကပ္သပ္သပ္ ျမင္ပဲျမင္တတ္ပါရဲ႕၊ ၾကည့္ေလ သူေျပာပုံက။

ကိုဖုိးေထာင္ အရပ္လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့ေနာက္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ တုတ္ေကာက္ တေခ်ာင္းကို ဟန္ပါပါကိုင္တဲ့ၿပီး လည္ပင္းမွာ မာဖလာလို႔ေခၚတဲ့ လည္စီးေလးပတ္လို႔တဲ့။ အရင္တခါ ဖူး ရယ္မွမစီးဘူးတဲ့ ဒီလည္စည္းနဲ႔ အရင္ကတခါစဖူးရယ္မွမကိုင္ဘူးတဲ့ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းရယ္ဟာ သူအရပ္လူႀကီးတေယာက္ျဖစ္ပါေၾကာင္း တနည္းတဖုံအားျဖင့္ ေဖာ္ျပခ်င္ဟန္တူတဲ့လကၡဏာ အေဆာင္ အေယာင္လို႔ ထင္ပါသတဲ့။

ဒီေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကလည္း ကိုဖိုးေထာင္ရဲ႕လူႀကီးအမွတ္အသား လကၡဏာ မ်ားအနက္ ေနာက္အေဆာင္အေယာင္တခုက ေလးေထာင့္ထိုးလက္ႏွိပ္မီးပါတဲ့၊ ညေန ေန၀င္ရီတေရာ ေလးဆို (အဲဒီတုန္းက ရ၀တ) ရ၀တ႐ံုးရွိရာကို လည္ပင္းမွာမာဖလာေလးစည္း၊ လက္တဖက္က တုတ္ ေကာက္ တေခ်ာင္းကို ဟန္ပါပါကိုင္လို႔၊ ခါးၾကားထဲ လက္ႏွိပ္မီးေလးေထာင့္ထိုးကို ထိုးတဲ့ ကားလမ္း ေဘး၀ဲယာ အိမ္ေျခအိမ္ေနေတြကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္ၿပီး တုတ္ေကာက္ကို ေထာက္ ကာေထာက္ကာ ေလွ်ာက္လွမ္း လာပုံဟာေတာ္ေတာ္ပဲ ကိန္းခန္းႀကီးလွ ခန္႔ညားလွေၾကာင္း အေသာေလးေဖာက္ၿပီး ေျပာသြားတာ။

ေအးပိုဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေရတဲ့။ အဲဒီတုတ္ေကာက္က ေအာင္မဂၤလာဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ရဲ႕တုတ္ေကာက္တဲ့။ လူႀကီးလုပ္ဖို႔အေရြးခံၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ခမ်ာဘာလုပ္လို႔ ဘာ ကိုင္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ အဲဒီတုတ္ေကာက္ကို ဘုန္းႀကီးဆီေလွ်ာက္ၿပီး စြန္႔ပါဘုရားဆိုလုပ္ေတာ့ ဆရာ ေတာ္ကလည္း အိမ္း…ယူေခ်ေပါ့ကြာဆုိၿပီး စြန္႔လိုက္တဲ့တုတ္ေကာက္တဲ့။

အဲဒီ့တုတ္ေကာက္ ရလာခါစတုန္းကေတာ့ ဟန္က်ပန္က်မျဖစ္ေသးေတာ့ ကိုင္ထားတဲ့ဟာႀကီး ဘယ္ နားသြားထားရမွန္းမသိ၊ ပခုံးေပၚပဲ ထမ္းထားရမလို၊ ဂ်ဳိင္းၾကားထဲပဲ ညႇပ္ထားရမလို၊ ေပါင္ၾကားထဲပဲ ခြ ထားရမလို၊ အေနရအထိုင္ရခက္ႀကီးျဖစ္ေနေသးတာ။ မ်ားေသာအာျဖင့္ကေတာ့ကြာ ပခုံးေပၚထမ္း ထားတာဆုိေတာ့မင္းတို႔ ပဲမ်က္လုံးထဲျမင္ၾကည့္။ အရင္ထဲက အသားက မည္းခ်ိတ္ခ်ိတ္ရယ္မွာ ပခုံး ေပၚေတာင္ေ၀ွးႀကီးထမ္းထားေတာ့ ခပ္လွမ္လွမ္းလွမ္းကမ်ားၾကည့္ရင္ ေရထမ္းကုလားလိုလို။ ပုလင္း လြတ္ေတြလိုက္၀ယ္တဲ့ ေဘာ္တယ္ကုလားလုိလိုနဲ႔ ၾကည့္ရခက္ပါ့ကြာတဲ့။ ေအးေလ ဒါေပတဲ့ သူ႔ကုိယ္ သူေတာ့ ေဖေဇာ္ဂ်ီ ေဆးႀကိမ္လုံးထမ္းလာတာမ်ဳိး စ်ာန္၀င္ေနရင္ေတာ့လဲ မသိဘူးေပါ့ကြာတဲ့။

ဘိုသိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ ကိုဖိုးေထာင္ႀကီးနဲ႔ အိမ္ခ်င္းအေနနီးလို႔လားပဲမဆိုႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ အျမင္က က႐ုဏာဓာတ္ေလးစြက္လို႔။ မင္းတို႔က ဒီလိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔ကြာတဲ့၊ သူ႔ခမ်ာမွာလဲ ဆိုက္ကားသမား ဘ၀ကေန ေန႔ခ်င္းညခ်င္းအရပ္လူႀကီး တက္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ရွိတာေလးနဲ႔ ႐ႈိးရ ႐ိႈင္းရရွာတာတဲ့၊ ဒါေတာင္ လူေတြကသူ႔ကို တစက္မွခန္႔တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟုိတေန႔ကပဲ ကုလားကိုစုိးက ဘု မသိဘမသိ ဆိုက္ ကားေအာ္ဒါသြားေခၚလို႔ သူ႔ကိုေစာ္ကားသေလးဘာေလးနဲ႔ ထခ်မတတ္ျဖစ္ၾကတာ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့ကြာ တဲ့။ သူအရပ္လူႀကီးျဖစ္ေနတာကို ကုလားကိုစိုးကမသိလိုက္တဲ့ ျပႆနာေပါ့တဲ့။ ကိုဖုိးေထာင္မနည္းႀကီး စိတ္ဆိုးေနလို႔ သူ႔မိန္းမ မေလဒီခမ်ာ သူ႔လင္ကိုႀကိတ္ၿပီး ေဖ်ာင့္ဖ်ေနတာ ငါ ၾကားရေတာ့ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကိုဖိုးေထာင္ရယ္ ေတာ္အရပ္လူႀကီးျဖစ္ေနတာ ခမ်ာမ်ားက  မသိရွာလို႔ပါ။ ေစာ္ကား တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္တန္ဘူးထင္ပါတယ္ ဘာဘာညာညာ သူ႔လင္ေတာ္ ေမာင္ကို ေခ်ာ့ေနရတာ။ ကိုဖိုးေထာင္ ရာဇမာန္တက္ ထင္ပါရဲ႕ကြာတဲ့။

ဘိုသိုးက ဆက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ လူေတြကလည္းကြာ သူတို႔မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ဟုိကလည္း ၀င္ လည္းလုပ္ေပးရေသးတယ္၊ မေလးစားရင္ေတာင္ အားနာပါးနာနဲ႔အလုိက္သိဖို႔ေကာင္းပါတယ္တဲ့ေလ။ ၾကည့္ပါလား၊ ခုဆိုရင္ ရ၀တရုံးမွာ ဧည့္စာရင္းေတြဘာေတြဆို သူပဲလက္မွတ္ထိုးေပးေနတာ ေျဖာင့္လို႔ မဟုတ္လားတဲ့၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဧည့္စာရင္းတိုင္ရတာက ရစ္မွရစ္ကြတဲ့။

ေဟာ အဲဒီလိုေျပာတုန္းဆိုတုန္းပါပဲဗ်ား၊ ကုိဖိုးေထာင္ပါ၀င္တဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးတသိုက္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာလို႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလးေတြ ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ၾကရေတာ့တာေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း ကိုဖိုးေထာင္က လက္သုံးေတာ္ တုတ္ေကာက္ႀကီးနဲ႔။

အဲ…ဆိုင္ထဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုဖိုးေထာင္က စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္ကိုလွမ္းတဲ့ၿပီး ‘ေဟ့ ေကာင္ေလး။ ဒို႔လူႀကီးေတြအတြက္ လက္ဖက္ရည္ ‘ရွယ္’ငါးခြက္လုပ္စမ္း၊ မုန္႔နဲ႔ဇင္ဇင္းစီးကရက္ပါခ်လို႔’ အမိန္႔သံပါ ပါနဲ႔ဆိုလိုက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ေစာေစာကေကာင္ေလးေတြႀကိတ္ၿပီး တခြီးခြီးနဲ႔ရယ္လိုက္ၾက တာမ်ား မ်က္ရည္ေတြဘာေတြထြက္၊ တခ်ဳိ႕ တပိုတပါးပါထြက္က်မွာစိုးေတာ့ ဆိုင္ေနာက္ေဖးေတာင္ ထေျပးရတဲ့အထိ။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ၾကားခဲ့ရတဲ့အတိုင္း ကိုဖိုးေထာင္ခမ်ာ အရပ္လူႀကီးသာျဖစ္လာခဲ့ေပမယ့္ လူ မေလး ေခြးမခန္႔တာကိုခံေနရတဲ့အတြက္ သူ႔ဇနီးမေလဒီလည္း မခံခ်ိမခံသာေတာ့ ျဖစ္ပုံရပါတယ္၊ သူ႔ လင္ေတာင္ေမာင္ အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္အရပ္လူႀကီးမင္းအတြက္ ပြဲ၀င္တင့္တယ္ဖို႔ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ေမဓာ၀ီေစ်းကိုေျပးၿပီး အေဟာင္းဆုိင္က တိုက္ပံုတထည္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ရပါေတာ့တယ္။ 

တိုက္ပုံနဲ႔လိုက္ဖက္ဖို႔ အျဖဴေရာင္ေကာ္လံကတုံးတထည္ကလည္း၀ယ္ရေသးတာဆုိေတာ့ မေလဒီမွာ အေႂကြးေလးဘာေလး တင္ေတာ့တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပတဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုဖုိးေထာင္က ေကာ္လံ ကတုံးနဲ႔ တိုက္ပုံပဲပုပ္ေရာင္ကိုအစမ္း၀တ္ပြဲလုပ္ေတာ့ မေလဒီကတစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ၿပီး ႐ႈမ၀ၾကည့္မ၀ ျဖစ္ေနေသးတာ တဲ့ေလ။ ေတာ္ေတာ္ကိုသေဘာေခြ႔ မေနာေတြ႔ေနေတာ့တာ။

ဒါလည္း မေလဒီအတြက္ မမွားရွာပါဘူး။ ဒီအရင္းအႏွီးကမႀကီးလွေပမယ့္ တန္ျပန္အက်ဳိးက ေကာင္း တယ္ဆိုမလားပဲ၊ဒါမွမဟုတ္ ကိုဖိုးေထာင္ကပဲ လွ်ာစက္အာစက္ ပါလာေလေရာ့သလား၊ လက္ရဲဇက္ရဲ ႏိုင္လြန္းလွသမို႔လား မဆိုတတ္ေတာ့ဘူး။

အရင္ကဆို မနက္လင္းအားႀကီးတာနဲ႔ ဆိုက္ကားေလးခြၿပီး ဟိုး ဘူတာ႐ုံထိပ္ သံလမ္းဂိတ္နား သြား ထုိးေနရတုန္းက ရပ္ထဲရြာထဲသာေရးနာေရး ဘယ္ေနရာမွ မေရာက္စဘူးခဲ့ေပတဲ့ ကိုဖိုးေထာင္ဟာ ခု ေတာ့ အရပ္ထဲဘာျဖစ္ျဖစ္ သူကေရွ႕ကခ်ည္း။

စုံတြဲ ေစ့စပ္ပြဲလား၊ မဂၤလာေဆာင္လား၊ နာေရးလား၊ ဘုံကထိန္လား၊ အိမ္တက္ဆြမ္းေႂကြးလား၊ ႏွစ္ လည္ဆြမ္းေႂကြးလား၊ အလွဴမသာ မဂၤလာ အကုန္အကုန္ သူေရွ႕ကခ်ည္း။ ဒီၾကားထဲ အရပ္ထဲ အိမ္ျခံကားအေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္လို႔ ပိုင္ရွင္က အခြန္ေလးဘာေလးေရွာင္ေကာင္းေအာင္ အရပ္လူႀကီး ေတြကို အေႂကြးအေမြးေလးဘာေလးလုပ္တာမ်ဳိးကလည္း ရွိတတ္ေတာ့ ကိုဖိုးေထာင္ မပါဘဲ ေနမတဲ့ လား။ ေရွ႕ကခ်ည္းပါပဲ။ သူကဒါမ်ဳိးကို အနံ႔ခံေကာင္းသလို မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ရယ္၊ တြန္႔တာရြံ႕တာလည္းမရွိပါဘူး၊ ၾကားတာနဲ႔ ေဟာ ကိုဖိုးေထာင္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေပါက္၀ တုတ္ေကာက္ တေခ်ာင္း ေထာက္ကာေထာက္ကာနဲ႔ ဆိုက္ႀကီးဂိုက္ႀကီးဖမ္းၿပီး ေပါက္ခ်လာပါၿပီ။

ၿပီးေတာ့ သူတင္ေတာင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အရပ္ထဲ စာေလးေပေလးကလည္းမတတ္၊ အသိုင္းအ၀န္းက လည္းမရွိရွာလူေတာမတိုးတဲ့ လူငယ္ေလးေတြဟာ ဟိုအရံမီးသတ္တို႔ဘာတို႔ လုပ္ၾကရရွာတာကလား။ 

အင္း အဲဒါမ်ဳိးေတြက ကိုဖိုးေထာင္ရဲ႕ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါ အပါးေတာ္ျမဲေလးေတြ အေႃခြအရံေလးေတြေပါ့။ သူတို႔ေလးေတြအေနနဲ႔က သူတို႔ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ ဘယ္လိုမွမ၀င္ရဲမထြက္ရဲ တဲ့ ေစာေစာက ေနရာမ်ဳိးေတြကို ကိုဖိုးေထာင္ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ေဟာ..ခ်ီလာၾကပါၿပီ တအုံတက်င္း။

အလွဴရွင္ ေတြဘာေတြကေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ ဘယ္ၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါ့မလဲေနာ။ 

မလႊဲသာလို႔သာေပါ့ ေနာ။ ေျပာမေကာင္းလို႔သာေပါ့။ ကိုဖိုးေထာင္က ေျပာလုိက္ေသးတာ၊ ဘာတဲ့ ဒီကေလးေတြပဲ ရပ္ရြာ က အားထားေနရတာတဲ့၊ သူတို႔ေလးေတြရွိလို႔ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းၿပီး မီးေရးထင္းေရး စိတ္ခ်ရတာတဲ့၊ ရပ္ ကြက္ထဲမွာဆိုရင္ ခိုးဆိုးတိုက္ခိုက္မႈဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲတဲ့။ 

ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တာေပါ့ေလ၊ ဒီက ေလးေတြက အရပ္ထဲအလွဴေလးဘာေလးရွိလဲ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကို လက္ေထာက္ခ်ႏိုင္တာကိုး။ အားကိုးရတာေပါ့။


ကဲ ဒါလည္းထာအုံး၊ အလွဴရွင္ေတြ ကာယကံရွင္ေတြက ၿပီးၿပီးေရာ သေဘာထားရွာပါတယ္။ ခက္တာ က ကိုဖိုးေထာင္ဟာ ‘ေနာက္တခ်ီလာျပန္ၿပီေဟ့’ လို႔ဆိုရမယ့္အစားမ်ဳိး။ လုပ္လိုက္ပုံမ်ားျဖင့္ ဟုိဟာေလး ခံတြင္းေတြ႔လြန္းလို႔၊ ဒီဟာေလးခံတြင္းလိုက္သြားလို႔ လွ်ာနဲ႔အဟပ္အစပ္တည့္သြားလို႔နဲ႔အိမ္အျပန္ ပါဆယ္က ထုပ္ထုပ္သြားေသးတာ။ မ်က္ႏွာေျပာင္ပုံမ်ားကေျပာပါတယ္၊ မေလဒီနဲ႔သူ႔ကေလးေတြ အတြက္ေပါ့ဗ်၊ ေနာ။

ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့၊ မေလဒီရင္းလိုက္ရတဲ့ ေကာ္လံကတုံးနဲ႔တိုက္ပုံတထည္အက်ဳိးကလည္း မနည္း ပါဘူးလို႔။ ဒီလိုပဲအရပ္ထဲ လူႀကီးေလးဘာေလးအေရြးခံရရင္ တိုက္ပုံေလးတထည္ေတာ့ မျဖစ္မေန လို တာပဲထင္ပါရဲ႕ေလ။ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းကျဖင့္ လိုေလသည္လား မလုိေလသည္လား ဆုိတာ ကို ေတာ့ ေျပာတတ္ေတာ့ေပါင္ဗ်ာ။

တခါေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ ေဘာလုံးပြဲေတြလုပ္ၾကခ်ိန္မွာ အားကစားနဲ႔မိုင္တသိန္းေလာက္ေ၀းတဲ့ ကိုဖိုး ေထာင္လဲ ပရိသတ္ေတြၾကားထဲ လႊားလႊားလႊားလႊားနဲ႔ပါ၊ အရပ္ပြဲဆိုေတာ့လည္း ကြင္းရယ္ဘာရယ္ ဟုတ္တိပတ္တိ ရွိၾကတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကြင္းလယ္ဒိုင္ကလြဲရင္ စည္းၾကပ္ဒိုင္တို႔ဘာတို႔ဆိုတာ လည္း ထည့္မေနေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အရပ္လူႀကီးမ်ားကသာ ပြဲထိန္း။ သူတို႔ကိုကူရတာက ထုံးစံ အတိုင္း အေရာင္လြင့္ဇင္ျပာယူနီေဖာင္းေလးေတြ၀တ္ထားရတဲ့ အရံမီးသတ္ကေလးေတြ။

သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ အဲဒီ့ကာလက ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသမွာမွ ပြဲရယ္လမ္းရယ္မရွိေတာ့ ရွိတဲ့ေဘာပြဲေလးပဲအုံခဲၿပီးလာ ၾကည့္ၾကတာကလား။ ေပမမီဂိုက္မမီကြင္းေလးဟာ ပရိသတ္နဲ႔ လုံးေနေတာ့တာ။ တရပ္ထဲသားခ်င္းကန္ေနၾကေပမယ့္ ကိုယ္ေနတဲ့အကြက္ သူေနတဲ့အကြက္ စသျဖင့္ အုပ္စုခြဲၿပီး ေဘာ ပြဲလုပ္တာေလ။ လူေတြကလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလည္းဆိုရင္ တရပ္ ထဲအတူသာ ေနလာၾကတာ ဟုိအကြက္ကေတာ့ျဖင့္ ကႀကီး၊ ဒီအကြက္ကျဖင့္ ခေခြးရယ္လို႔ခြဲလိုက္တာနဲ႔ စိတ္ကလဲ အလုိလိုကြဲသြားၾကပါၿပီ။ တကယ့္ကို တစိမ္းတရံေတြအတိုင္း၊ ေဘာလုံးပြဲသာဆုိတာ အမဲဖ်က္သလား ကြၽဲဖ်က္သလားေအာက္ေမ့ရေအာင္ က်ဴံးလိုက္၀ုန္းလိုက္ၾကတာမွ ဘယ္တုန္းက မုန္းေနသလဲေတာင္ အခ်င္းခ်င္း ထင္ယူရတဲ့အထိ။

အဲ..အဲဒီေဘာလုံးပြဲမွာ အရပ္လူႀကီးကိုဖိုးေထာင္က သူ႔လက္သုံးေတာ္တုတ္ေကာက္ႀကီးတ ကားကား နဲ႔ ပြဲထိန္းတယ္ဆိုပဲ။ သို႔ေပတဲ့ ခမ်ာမွာလည္း ကိုယ့္အာဏာပါ၀ါရဲ႕အစူးအဆကိုေတာ့ သိေလဟန္ တူ ပါတယ္။ ကေလးေပါက္စနေလးေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ သေဟာက္သဟဲမလုပ္ရဲရွာပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘိုသို႔တို႔လူငယ္အုပ္စုေလးနားသြားၿပီး ေရာေတာေပါေတာ လုပ္ေနရတယ္။ သူလည္း ပရိတ္သတ္ထဲ ကတေယာက္ေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ တဖက္သင္းက ကန္လိုက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေဘာဟာ ကန္ခ်က္္ အား ျပင္းျပင္းနဲ႔ အျခားတဖက္ဂိုးေပါက္၀ဆီအသြား ဂုိးသမားက ေလထဲမွာဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး ဖမ္းသြား တာ ေတာ္ ေတာ္လွ ေတာ္ေတာ္ကိုစံခ်ိန္မီတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

အုိး … ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ပြဲငတ္ေနတဲ့ပရိသတ္လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အုန္းအုန္းကို ထသြားေရာ။

ဒါကို ကိုဖိုးေထာင္ကျမင္လိုက္ေပမယ့္ သူကလက္ခုပ္မတီးဘဲ ေၾကာင္စီစီႀကီးရပ္ေနတယ္။ အရပ္လူ ႀကီးျဖစ္ေနလို႔ သိကၡာေတြ ဘာေတြထိန္းတာရယ္ဘာရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဘာကိုခံစား ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ လူေတြက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳလက္ခုပ္တီးတာကို သူက အားကစားနားမလည္ေတာ့ ခက္ေနတာေပါ့။ ဒါကိုပဲ သူက ဘာေျပာေသးတယ္မွတ္လဲ။ ေၾသာ္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ပါေပရဲ႕ ကိုဖိုးေထာင္၊ ေျပာလည္း ေျပာတတ္ပါေပရဲ႕။ ဘာတဲ့။‘ကင္မရာထရိတ္ႀကီးပါကြာ’ တဲ့။

ဂိုးသမားေလးဒိုက္ထိုးဖမ္းလိုက္တာကို မ်က္လုံးနဲ႔တပ္အပ္ျမင္ပါလ်က္ ဘယ့္ႏွယ္ဘယ့္ႏွယ့္ ကင္မရာ ထရိတ္ႀကီးပါလို႔ေျပာရက္ေလတဲ့အရပ္လူႀကီးရယ္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္။ ဆိုေတာ့ … သူ႔ဘာသာ မသိလိုက္ နားမလည္ရင္အသာမေနဘဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာခ်လိုက္တာကို ေဘးကဘိုသိုးတို႔လူငယ္အုပ္စုၾကားေတာ့ မ်က္လုံးအျပဴးသားျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ အင္း…တရုတ္သိုင္းကားေတြမွာ ကင္မရာထရိတ္ ကင္မရာ ထရိတ္နဲ႔ေျပာေျပာေနၾကတာကို ကိုဖိုးေထာင္က ၾကားဖူးနား၀ကလဲရွိထားေတာ့ အံက်မက် တြက္မေနေတာ့ဘဲ သုံးလိုက္တာေလ။ ေၾသာ္ ကိုဖိုးေထာင္ကိုဖိုးေထာင္ ေခတ္ပ်က္အရပ္လူႀကီး ကိုဖိုးေထာင္။

အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ကိုဖိုးေထာင္တေယာက္ တုတ္ေကာက္ႀကီးေထာက္ကာေထာက္ကာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကလာေနတာေတြ႔ရင္ သုတတို႔လူငယ္ေလးေတြအုပ္စုက ေဟ့ … မင္းတို႔ကင္မရာ ထရိတ္ေတြ သိပ္ မလုပ္ၾကနဲ႔ေနာ္တဲ့။ တီးတိုးေျပာၾကာတာေလ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရပ္ရြာၿငိမ္ပိလို႔ေခၚမလား၊ ရ၀တလို႔ေခၚမလား၊ အဲဒီ့အဖြဲ႔တို႔ကို အထက္အမိန္႔နဲ႔အေျပာင္းအလဲေတြလုပ္ၾကရာမွာ ေဖေဇာ္ဂ်ီကိုဖိုးေထာင္လဲ ပါသြားရွာပါတယ္။

ေျပာၾကတာေတာ့အမ်ားႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ရ၀တ႐ံုးမွာ စာေရးဆရာဆိုလားဘာဆိုလား မ်က္မွန္ေလးတကား ကားနဲ႔လူတေယာက္ကို သူ႔ရိရပါ့မလား ေထ့ရပါ့မလားဆိုၿပီး ကိုဖိုးေထာင္က စိန္ေခၚတာ။

ျဖစ္ပုံက ေရႊမ်က္မွန္က တေန႔ခရီးသြားဖို႔ေထာက္ခံစာေလးလုပ္တယ္တဲ့ေလ။ ေခတ္ကာလကလည္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေနတာေတာင္ ေထာက္ခံစာနဲ႔ျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္ကိုး။ အဲဒီ့ေထာက္ခံစာမွာ အက်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းေၾကာင္း အမႈအခင္းကင္းစင္ေၾကာင္းဆိုတာကပါေလေတာ့ အရပ္လူႀကီးရဲ႕ အခန္း က႑ေပါ့ ေလ။ အရပ္လူႀကီးထဲက အျမင့္ဆုံးပုဂၢိဳလ္က လက္မွတ္ထိုးေပးရတာ။ ဒါေပတဲ့ လက္မွတ္အသင့္ ထိုး ၿပီးသားေထာက္ခံစာျဖတ္ပိုင္းေလးကို ရ၀တရုံးမွာ ေငြတက်ပ္ေပး လိုက္႐ုံနဲ႔ရတာပါ။ ဆိုေတာ့ စာေရး ဆရာဆိုတဲ့လူကလဲ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေျပာသတဲ့ဗ်ာ။

ဟာ… အက်င့္စာရိတၱက ေငြတက်ပ္ပဲဆိုေတာ့ တန္တာေပါ့တဲ့။ သူ႔ကိုတရာဖိုးေလာက္ ေပးပါဗ်ာလို႔ ဆုိသတဲ့။


ဒါကို ကိုဖိုးေထာင္က ဘယ္လိုဘယ္လိုသေဘာေပါက္သြားတယ္မဆိုႏိုင္ဘူး။ ယမ္းပုံမီးက်သလို ေဒါသ ေတြျဖစ္ၿပီး မင္းက ဒို႔႐ံုးကို မ႐ုိမေသလုပ္တာလား ရိရသလား ေထ့ရသလား ဘာညာ ျဖစ္ၾကတာတဲ့ ဗ်ာ။ အဲဒါက အမႈတမႈ။

အဲ…ေနာက္တမႈက ကိုဖိုးေထာင္ရဲ႕၀ါသနာဘာဂီပဲဆိုရမလား၊ လူႀကီးမျဖစ္ခင္ကတည္းက အရပ္ထဲ မိုးလင္းေပါက္႐ုပ္ရွင္တို႔ အရပ္စတိတ္႐ႈိးတို႔ဆိုရင္ ကိုဖိုးေထာင္တို႔လင္မယားက ေရွ႕ဆုံးထဲကပါ။

အေပ်ာ္အပါးကလည္း ဒါပဲတတ္ႏိုင္ရွာတာကိုး။ အဲ..လူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ တိုးတိုး႐ုံေလးေတြမွာ သရဲ ကားတို႔ ဘီလူးကားတို႔ ကာလသားေတြနဲ႔ နသိုးႀကီးေတြလို အဘိုးႀကီးေတြအႀကိဳက္ ဗီြဒီယို႐ုံကို တုတ္ ေကာက္ႀကီးတကားကားနဲ႔ ညတိုင္းသြားသတဲ့။ ထားေတာ့ဗ်ာ။ ဒါလဲ သူလည္းေလ ေလာကီသားေပ မို႔ ဆိုသလို နားလည္လို႔ရေသးတယ္တဲ့။ ခုဟာက ျပတဲ့ကားတိုင္းလည္း အလကားမတ္တင္း အခမဲ့ အားေပးသြားေသးရဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ငါရွိလို႔ မင္းတို႔ကို ရဲက လာမဖမ္းတာမဆီးတာ ဘာညာဆုိၿပီး ေၾကး စကားကလည္း ေျပာေသးတာတဲ့။

ဒါတြင္ က႐ုိးလားဆိုေတာ့ သိတယ္မို႔လား။ အဲဒီကာလက ေနရာတကာမွာ အရက္ပုန္းဆိုင္ေလးေတြ မိႈလိုေပါက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုဖိုးေထာင္က အဲဒီမွာလည္း ဆက္ေၾကးလိုလုိ အပိုင္စားလိုလိုနဲ႔ အာေလး စိုသြားေအာင္ ၀င္ကစြပ္၊ ထြက္ကစြပ္လုပ္တဲ့ၿပီးတဲ့အျပင္ လက္ကလည္းျဖန္႔ေသးတာတဲ့၊ လိုင္းေၾကး သေဘာမ်ဳိး။ ဆိုေတာ့ လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟုတ္တာမဟုတ္တာေတာ့ မသိပါဘူး။ ကိုဖိုး ေထာင္ကလည္း ကိုဖိုးေထာင္၊ လူေတြကလည္း လူေတြလို႔ပဲ ထားလုိက္ၾကပါစုိ႔ရဲ႕။

အင္း..အရပ္လူႀကီးျပဳတ္ဘ၀ေရာက္သြားရရွာတဲ့ ကိုဖုိးေထာင္ခမ်ာ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာမသိေပ မယ့္ သူ႔မိန္းမ မေလဒီကေတာ့ ဟိုးအရင္အတိုင္း လမ္းေဘးေလးတိုင္စင္ကေလးမွာ ကုန္စိမ္းအေရာင္း မပ်က္ပါဘဲ။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေသနပ္ခါးမကပ္ျပန္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုဖိုးေထာင္ကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့ အရင္ လိုလည္ပင္းမွာေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့ မာဖလာေလးမရွိရွာေတာ့ပါဘူး။

ခက္တာက ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ မ်က္လုံးထဲစြဲက်န္ခဲ့တဲ့ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ပုံရိပ္ကေတာ့ မေျပာင္း မလဲပါဘဲဗ်ား။ အဲ..အျမင္စူးရွတဲ့ သုတဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ အခု ကိုဖိုးေထာင္ လက္ထဲကိုင္ ထားတာက ေအာင္မဂၤလာဘုန္းေတာ္ႀကီးစြန္႔လိုက္တဲ့ အရင္တုတ္ေကာက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့၊ သာ မန္အဆစ္ပိတ္ ၀ါးလုံးတေခ်ာင္းပါတဲ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့ရတဲ့လူဆို ေတာ့ လက္ထဲမွာ အက်င့္ပါေနေသးလို႔ ရရာစြဲထားရတဲ့ပုံပဲတဲ့။ သူဆိုလိုတာက အာဏာပါ၀ါေလး မရွိ ရွာေတာ့တဲ့ဘ၀မွာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ၿပီး ေခတၱယာယီေမွးကန္ထားတဲ့သေဘာမ်ဳိးေနမွာေပါ့။

ဘိုသိုးကေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ အိမ္နီးနားခ်င္းကလည္းျဖစ္၊ သူမ်ားအေပၚခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့လည္း သိပ္ မေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ တေလာက ကိုဖိုးေထာင္တေယာက္ေခ်ာ္လဲၿပီး ေျခသပြတ္တိုင္ လည္သြားတာနဲ႔ ေတာင္ေ၀ွးေထာက္ၿပီးသြားေနရတာပါတဲ့။ အရင္လိုသေဘာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ တယ္ထင္ပါရဲ႕။


အင္းေလ..ေျခသပြတ္တိုင္လည္ထားတဲ့လူဆိုေတာ့ ေတာင္ေ၀ွးေလးတေခ်ာင္းမွေဆာင္မထားရင္ ပိုး လိုးပက္လက္ အက်နာမွာကိုး။ ဒါလည္း ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ တကယ္မသိရပါဘူး။ ဟုတ္ရင္ေတာင္ ဒီ သပြတ္တိုင္က ဘယ္ေတာ့မ်ားမွျပန္ေကာင္းပါ့မလဲေပါ့ေနာ။

ကုိဖိုးေထာင္ကေကာ ေျခသပြတ္တိုင္ျပန္ေကာင္းသြားသည့္တိုင္ ဒီအက်င့္က ေဖ်ာက္ပစ္ႏိုင္ဦးမွကုိး။

ခင္လြန္း

၂၀၀၃-တြင္ ေရးသည္။