ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၂၀ )
ရန္ကုန္လူငယ္ကဗ်ာဆရာမ်ားရဲ႕ကမာၻဦးဖတ္စာကုိဖတ္ၾကည့္ျခင္း
ကိုႏိုင္း
ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာ စာေပအနုပညာကုိတန္ဖိုး ထားခဲ့တာနဲ႔ အခုေခတ္မွာစာေပအနုပညာကုိ တန္ဖို
ဒါကလည္း ျပႆနာတခုမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္
လူငယ္ေတြေရးၾကတဲ့ကဗ်ာေတြကုိဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူတို႔ေခတ္ ကုိျမင္တဲ
အခု ရန္ကုန္လူငယ္ကဗ်ာေရးသူမ်ားရဲ႕ နကၡတ္မိတၱဴမ်ားရဲ႕ကမ ၻာဦးဖတ္စာ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ဖတ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အ
ဒီ ကမ ၻာဦးဖတ္စာထဲမွာ ေခတ္ကုိထင္ထင္မွတ္မွတ္ျဖစ္ေစေအာ
ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္လို႔သာ ဆိုတယ္
အိမ္ခါးပန္းမွာ မီးေသြးခဲနဲ႔ ျခစ္ထားလည္းျဖစ္တာပါပဲ
ယာဥ္ေၾကာအတိုင္း ေမာင္းႏွင္လာတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈမွာ
ဖားတစ္ပုိင္း ငါးတစ္ပုိင္းေတြလည္း ဟင္းေတြျဖစ္
မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘူး
မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ဆိုျပီး ဝက္အူရစ္ေတြၾကပ္သြားတာပါပဲ
ငါ့လည္ေခ်ာင္းထဲက ကီးေတြလည္း ထစ္ကုန္ျပီ ...
ကဗ်ာကုိစဖတ္ကတည္းက ဒီေခတ္ႀကီးမွာသုံးေနၾကတဲ့ ေခတ္အသံေတြကုိ ၾကားလိုက္ရမွာပါ။ ေခတ္ကုိ ျမင္လည္းျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္
ငါကပဲ နားၾကားလြဲသြားေလသလားေပါ့ေလ
အကြဲအျပဲေတြက အလုပ္ပုိျဖစ္တယ္ဆိုလား
ဘာလား … … ညာလား
ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲနဲ႔ သက္ၾကားအိုေတြက
အိတ္ထဲက အစိမ္းအျပာေတြထုတ္ထုတ္ျပျပီး
ကူညီပါရေစဆိုလား … ဘာလား
မုဆိုးမအိမ္ မီးခြက္မႈတ္တာဟာ
ကမ ၻာ့လူဦးေရ တိုးတက္မႈႏႈန္းနဲ႔လည္း
သက္ဆိုင္တယ္ဆိုလား … ဘာလား …
ေအးေပါ့ေလ
ကမ ၻာႀကီးက ပူေႏြးလာေတာ့
ငါတို႔ေခတ္ႀကီးလည္း ေခြ်းျပန္ေတာ့မေပါ့
အခု … ငါေတာင္၊ ဘာလား … ညာလား …
ဒီေခတ္ႀကီးကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဘာလား ညာလားေတြ ေပါတဲ့ေခတ္ႀကီးတခုလို႔ေျပာရပါ
ကေသာင္းကနင္းနဲ႔
ငါ့ေခါင္းငါပဲ တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္
မခ်ဳပ္တည္းနိုင္သမွ် အဟုတ္ႀကီး ထင္ၾကပါေပါ့လား
ဘယ္ျဗဴးတီးစလြန္းက ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္း
ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္
အိုပါျပီလို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ကေတာ္ႀကီးေတြက
အလွျပင္ဆိုင္ထဲမွာ …
တစ္ေန႔တစ္ေန႔၊ ျမင္ေနရတဲ့အျဖစ္ေတြက
ထြန္ျခစ္မွာ ကပ္ပါလာတဲ့အမိႈက္စေတြလို
ငါတို႔ေခတ္ႀကီးကုိ တြဲလြဲခိုလို႔ ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့အမိႈက္ေတြ ေလအတိုက္မွာေနရာအႏွံ႔ျပန္႔က်ဲေန
ဒါကုိ ကမ ၻာဦးဖတ္စာထဲက ေဆာင္းဒီက ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္း
လိပ္ျပာက မွန္ေရွ႕ရပ္တိုင္းလြင့္တယ္
တင္ ရင္ ခါး အားလုံးအတုေတြ၊
ဆံပင္အတုတပ္ျပီး
အျပံဳးအတုကုိ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားတယ္။
ဇာတ္ဝင္ခန္းအရ
ဓားနဲ႔တဆုံးထိုးအျပီးမွာ ေသြးေတြျဖာခနဲ
ဓားဟာ ဓားအတုမဟုတ္ေၾကာင္း ေအာ္ေျပာေနတဲ႔အခန္းမွာပဲ
ဇာတ္လမ္းက ဆုံးသြားခဲ့တယ္။
ေျပာခ်င္တာက နိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္
ေခတ္ႀကီးဖတ္ရတာကလည္း သရသစ္ ေရးထားတဲ့ကဗ်ာလို စကားမဲ့က်မ္း ကုိဖတ္ေနရသလုိပါပဲ။
ရွိျခင္း မရွိျခင္းထက္
သိျခင္း မသိျခင္းသာလိုအပ္မွန္း
မသိတာကုိက၊ ေခတ္ရဲ႕အရွိတရား။
ဓူဝံၾကယ္ရွိရာဘက္မွာ
ေျမပုံညႊန္းက်ေပ်ာက္ကတည္းက
ဘဝဟာ၊ ပင္လယ္လို ေပါေလာေမ်ာလိုက္
ေတာင္တန္းလို ကုန္းရုန္းထလိုက္
ကုိယ့္အရပ္နဲ႔ ကုိယ့္ဇာတ္
လိုက္ဖက္ေထာင့္ခ်င္း တည့္ေနခဲ႔တယ္။
ဆိုေတာ့ကာ
ယဥ္ေက်းမႈတခ်ဳိ႕
မယဥ္ေက်းတဲ့ေခတ္မွာ
ကုိယ့္အၾကားအျမင္တခ်ဳိ႕
ကိေလသာဆန္ဆန္
ယဥ္ေက်းတတ္လာျပီ ဆိုပါစုိ႔။
ေဟ့ ေလဆန္အရပ္
သစၥာစကား၊ ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔ရွိဖို႔
ငါ့ဖက္ကုိ ညီႇနံ႔တို႔ ေခၚမလာနဲ႔။
မရွိတာထက္မသိတာခက္တဲ႔ေခတ္ႀကီးမွ
ပရဟိတဆို
အသိတရားေတြအျမင္ေတြကန္းကုန္ေတာ့ ေျပာစရာစကားမဲ့က်မ္းကုိ အလြတ္က်က္ေနသလိုပါပဲ။ အနုပညာမ်ိဳ
သက္တမ္းကုန္ေတာ့မယ့္
ေပါင္မုန္႔ကုိ
နာနတ္ယုိသုပ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အသက္ဆက္လိုက္တယ္
မနက္ခင္းက
ေဝးလံသီေခါင္လြန္းရဲ႕။
ကဗ်ာကတိုတိုေလးေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။
ကဗ်ာတိုသလို လူ႔သက္တမ္းကလည္း အရမ္းတိုလြန္းပါတယ္။ ဒီလို
လူ႔သက္တမ္းကုိေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းေနတဲ့ေခတ္ထဲမွာ ဘာလား…ညာလားေလာက္နဲ႔ ၿပီးဆုံးမသြားဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူျဖတ္သန္းေနတဲ႔ေခတ္က သူ႔ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့တာဝန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္
ကုိနိုင္း
ခံစားသုံးသပ္တဲ့ကဗ်ာမ်ား
နကၡတ္မိတၱဴမ်ားရဲ႕ကမာၻဦးဖတ္စာ ကဗ်ာစာအုပ္
(မင္းႏြယ္ဟိန္း၊ သရသစ္၊ ဝီရလြန္းႏြယ္၊ ေဆာင္းဒီ )
The Sun Rays -Vol 1.No 156. 15 July 2017
Comments
Post a Comment