သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ေမာင္ေနာင္မြန္ ၏ အခန္းမွားဝင္တဲ့ ျခင္တေကာင္အေၾကာင္း

အခန္းမွားဝင္တဲ့ ျခင္တေကာင္အေၾကာင္း

ေမာင္ေနာင္မြန္

အခန္းအျပင္ဘက္ကိုပ်ံသန္းထြက္ဖို႔ အားယူေန ဆဲအခ်ိန္မွာပင္ မ်က္လံုးေတြ ေ၀း၀ါးလာသည္။ အရာရာကို အခိုးအေငြ႔သာျမင္ေနရသည္။ ကမၻာႀကီးသည္ ခ်ာခ်ာလည္ေနေခ်ၿပီ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ေလ့ရွိသည့္ ေတာင္ပံခတ္သတၲ၀ါတေကာင္ဟု ဆိုခ်င္ဆိုႏိုင္သည္။ ဘ၀သံုးခုကို ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာရုိးမဲ့တနည္းအားျဖင့္ အင္းဆက္ပိုးေလးတေကာင္။

က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ကလား။ တခါတရံ ပန္း၀တ္ရည္ေတြကိုစားသုံးတတ္တာမ်ဳိးရွိသလို တခါတရံေတာ့ ဝတ္ရည္ခ်ဳိအီတို႔ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေသြးေတြကိုစုတ္ယူစားသုံးတတ္သူမ်ားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ မစင္ၾကယ္တ့ဲ လာဘ္လာဘလိုဟာမ်ဳိး ဘယ္ေသာအခါမွ မစားတတ္ခဲ့ေခ်။ ကိုယ့္၀မ္းစာအတြက္ ကိုယ့္ အသက္နဲ႔လဲယူစြန္႔စားရတဲ့ သမာအာဇီ၀သန္႔သန္႔နဲ႔သာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေတာင္ပံတပ္သတၲ၀ါမ်ဳိးေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ဦးေခါင္းထဲက ဦးေႏွာက္ေတြကေသးငယ္ေသာ္လည္း ဘဝ အဓိပၸာယ္အရ ကိုယ့္ဝမ္းစာအတြက္ ခက္ခဲတဲ့တိုက္ပြဲေတြန႔ဲရင္ဆုိင္ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီးေနရတဲ့အတြက္ အခ်ိန္စီး ေလးနက္လွတဲ့တိရစၦာန္ေတြလို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံယူတတ္ၾကပါတယ္။

ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ေတြနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖဴနက္က်ားေဆးေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ အတၲေက်းကၽြန္ (သို႔မဟုတ္ရင္လည္း) ႏွမ္းတေစ့သာသာမွ်သာရွိတဲ့ ဝမ္းျဖည့္ရာ ပရိေယသန ေက်းကၽြန္ေတြေပါ့။

ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္က အဲဒီမ်ဳိးႏြယ္ထဲက ေကာင္ပါ။  

၁ 

အခန္းမ်က္နွာၾကက္ေပၚရွိပန္ကာသည္ တ၀ီဝီလည္ေနသည္။ ပန္ကာ၏ေအာက္ေျခတြင္စြဲထားေသာမူလီမ်ားက ေခ်ာင္ကာ တ၀ီဝီ အသံၾကားတြင္ တကၽြတ္ကၽြတ္အသံေလး စြက္ေနသည္။ ပန္ကာ၏ေဘးနားႏွင့္ အခန္းနံရံေပၚတြင္ကပ္ၿငိေနေသာ မီးခိုးက်ပ္ခိုး မိႈင္းမ်ားသည္ ပန္ကာေလအရွိန္ေၾကာင့္ တေဝ့ေဝ့တဝဲဝဲ လြင့္ေနသည္။ အခန္းမ်က္နွာၾကက္ထက္တြင္မူ ၀ါ၀ါက်င့္ ၂၀ ဗို႔အားမီးလံုးေလးက လင္းေနသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ ပံုထားေသာအ၀တ္ေတြဆီမွ ေအာင့္သက္သက္န႕ံကတခ်က္တခ်က္တိုး၀င္လာသည္။ ဘယ္ေသာအခါမွမဖြင့္ေသာ အခန္းျပတင္းေပါက္တြင္ ျခင္လံုဇကာတို႔က အျပည့္တပ္ထားသည္။ ထို႔အတြက္ ေန႔လားညလားဟူ၍ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲျခားနိုင္ေခ်။ အခန္းနံရံထက္က နာရီ၏လက္တံတိုရွည္တို႔ ညႊန္ျပခ်က္ကသာ ေန႔ႏွင့္ညကို ကတၱားခြဲျခားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ မွားတတ္ေသးသည္။ အခန္းထဲတြင္ မီးလံုေလး၏အလင္းေရာင္မွလြဲ၍ ျပင္ပအလင္းေရာင္လံုး၀မရွိေခ်။ ဤအရာသည္က အခန္း ေလး၏ကိုယ္ပိုင္ရပ္တည္ပံု အမွတ္အသားတခုျဖစ္ေနၿပီး ေျမျပင္ထက္ေပ တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ျမင့္ေသာ ေနရာတြင္ တည္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာအထိ ကမၻာဆြဲအားသည္ ထိေရာက္မႈရွိေနေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အရာ၀တၳဳတခုခ်လိုက္တိုင္း ေအာက္ဘက္သို႔သာက်သြားသည္ကို ျမင္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ 

၂ 

အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ မိုးနတ္သားသည္ အၿငိႇဳးတႀကီးရြာသြန္းေနေလသည္။ လူသားေတြဆိုေလ့ရွိသည့္ ရာသီဥတုက အားကစားသမားအႀကိဳက္ဆိုသည့္ ရာသီဥတုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အခါက ေႏြခါင္ ေခါင္သာျဖစ္ေပသည္။ အစိုးမရေသာရာသီဥတု၏ သစၥာမရွိပုံမ်ဳိးဟု ဆိုခ်င္သည္။ မိုးေရတို႔သည္ အိမ္ေခါင္ မိုးသြပ္ေပၚကို လာေရာက္ထိခတ္သည္။ အသံတို႔က ေတးသြားသီခ်င္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ သာယာနားေပ်ာ္ဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခံစားခ်က္မရွိေသာသူေတြအတြက္ရာမူ ဆူညံသံမွ်သာ ျဖစ္ေနေပသည္။
လမ္းမထက္တြင္လူသြားလူလာမ်ား ရွိေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းထက္ေတာ့ နည္းေနသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတခု၏အဂါၤရပ္နွင့္အညီ လူျပတ္သြားသည္ေတာ့ မရွိေခ်။ ဘတ္စ္ကားမ်ား၏ ဘရိတ္ဆြဲသံ ဂီယာထိုးသံမ်ားသည္ အခန္းထဲထိတိုင္ ၾကားေနရသည္။ စပါယ္ယာေလးမ်ား၏ေအာ္သံမ်ားကေတာ့မူ မိုးသံႏွင့္ မိုးေရမ်ားအၾကားတြင္ ေပ်ာက္လြင့္သြားၾကေလသည္။
အခန္းထဲတြင္ ေအးစက္ေနသည္။ အျပင္ဘက္ကမိုးရြာေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပန္ကာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ပန္ကာလည္သံနဲ႔မိုးေရက်သံသည္ အလြန္ပနံ တင့္သည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိသည္။ အခန္းထဲတြင္လူသားတဦးထိုင္ေနေလရာ သူပံုကိုၾကည့္ရသည္မွာ တစံုတရာကိုအေလးအနက္ေတြးေနဟန္မ်ဳိးႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူသည္ တခါတရံ ေခါင္းခါလိုက္၊ တခါတရံ အိပ္ရာေပၚလဲခ်လိုက္ လုပ္ေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ အိပ္ရာတခုနွင့္ ဗီဒိုတလံုးရွိေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္ ထင္သည္။ ဤအခန္းကိုပိုင္ေသာသူသည္ လူငမြဲတေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ထင္သည္။ သို႔မဟုတ္ လြတ္လပ္စြာေနတတ္ေသာသူတေယာက္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။  အခန္းထဲတြင္ ဗီဒို တလံုး၊ အိပ္ရာတခု၊ အ၀တ္ပံုတပံုနွင့္ အခန္းေထာင့္တြင္ အမိႈက္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနေသာ အမိႈက္ပုံးတပုံးတို႔ ရွိသည္။
ထိုလူ တစံုတခုကိုအေလးအနက္ေတြးေနပံုက အသည္းကြဲေနပံုမ်ဳိးႏွင့္လည္း တူသည္။ လူသားတို႔သဘာ၀ အခ်စ္ေရးအခ်စ္ရာ ထင္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသူ၏ပတ္ပတ္လည္တြင္ ပုလင္းေတြ အစီအရီ ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔အကုန္လုံးမွာ ပုလင္းအလြတ္ေတြသာ မ်ားသည္။ ထိုသူလက္ထဲတြင္ေတာ့ ပုလင္းတလံုးကိုင္ထားသည္။ ထိုပုလင္းထဲတြင္ မေဟာ္ဂနီအေရာင္အရည္ေတြ ပုလင္းတစ္၀က္ခန္႔ ရွိေန သည္။ ထိုသူသည္ ပုလင္းကိုေမာ့လိုက္၊ ေတြေတြႀကီးေငးေနလိုက္၊ ပါးစပ္က တခုခုကိုေရရြတ္ေနလိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ စိတ္ညစ္သမားမ်ားကိုျပေသာအခန္း၌ သရုပ္ေဖာ္တတ္ ေသာ ပံုစံမ်ိဳးအတိုင္း ထိုသူကိုယ္တြင္ အေပၚအ၀တ္မပါေခ်။ ဆံပင္ကို ဘုတ္သိုက္ခ်ထားသည္။ ထို႔ၾကာင့္ ဤလူသား အသည္းကြဲေနေၾကာင္း က်ေနာ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ 

၃ 

အခန္းထဲရွိတခုတည္းေသာ ဗီဒိုေဘးနားမွအေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္းတက္ေနသည္။ ထိုအေငြ႔ႏွင့္အတူ အန႔ံတခုႏွာေခါင္းထဲ ပါလာသည္။ ထိုအန႔ံထဲတြင္ ကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္အန႔ံေတြ ပါလာသည္။  သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး၊ ဖန္လံုအိမ္အာနိသင္ ေလ်ာ့ခ်ေရးေအာ္ေနတဲ့လူေတြ။ ထိုကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္ရဲ႕အေငြ႔ေတြေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့သတၲ၀ါေတြဒုနဲ႔ေဒး ျမင္ဖူးခဲ့သည္။
ေတာင္အႏၲာတိကမွာ ေရခဲျပင္ေတြ ေပ်ာ္က်ကုန္သည္။ ဤလူသား အျပစ္မကင္းႏိုင္ေတာ့။

လူဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုအားကိုးကာ သြားလာလႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရသည္။ ထိုႏွစ္ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္။ ထိုအရာသည္က အျခားသက္ရွိေတြနဲ႔ ကြာျခားခ်က္ျဖစ္သြားေလသည္။ ဘုရားသခင္က အျခားသတၲ၀ါေတြနည္းတူေျခတံလက္တံေတြ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့သည္။ အျခားသတၲ၀ါေတြက ထိုေျခတံလက္တံေတြကိုအသံုးခ်ကာ သြားလာမႈျပဳၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူေတြက လက္တံေတြကို သြားလာ လႈပ္ရွားမႈအတြက္အသံုးျပဳရန္မလိုေပ။ ထိုအခါ လူတို႔သည္ ပိုေနေသာလက္ကို အစားထိုးအသံုးခ်ၾကသည္။ ထိုအရာသည္ သူတပါးအေပၚ လက္ညိႇဳးထိုးအျပစ္ပံုခ်ရန္ႏွင့္ လိင္မႈျပဳစဥ္ ေလးဘက္ေထာက္ရန္ ျဖစ္သည္။ ယခု ထုိလူသားအား အိုးဇုန္လႊာေပါက္သြားမႈသည္ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ဟု ေျပာၾကည့္ပါလား။ သူမဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းခ်က္ထုတ္လိမ့္မည္။ အျခားသူေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိမ့္မည္။ ထိုအရာသည္ကား လူသဘာ၀ ၀န္းက်င္တြင္ အမွန္တရားတခုျဖစ္ေနသည္။ လူသားတို႔အတြက္ အမွန္တရားသည္ တခါတရံ အမွားတရာမွ ဆင္းသက္လာသည္။ အလြဲအမွားႀကီးသည္ လူအမ်ားစု၏ အမွန္တရား ျဖစ္သည္။ လူသားအတြက္ေဆးခါးႀကီးသည္ အမွန္တရားျဖစ္ကာ ထိုေဆးႀကီးကိုေသာက္ရန္မူ ၀န္ေလးၾကေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း ေရာဂါဘယထူေျပာလာၾကေလသည္။
ယခုကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္သည္ အခန္းထဲတြင္ ျပင္းအားတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူအခန္းထဲတြင္ရွိေနေသာ အၾကင္လူသားသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာသည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ လက္ထဲကပုလင္းကိုခ်လိုက္သည္။ ပုလင္းထဲတြင္ကပ္က်န္ေနေသာ အရည္၀ါက်င့္က်င့္သည္ ထိုသူကို ေငးေမာေနသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ကို ဘယ္ညာစမ္းေနသည့္ သူ႔ပံုမွာ အမႈစစ္ပုလိပ္၏ပစၥည္းရွာေဖြမႈပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္တူေနေလသည္။
လက္ထဲတြင္ ေလးေထာင့္ပံုစံ ဇစ္ပိုတံဆိပ္ေငြေရာင္သတၲဳဘူးေလးတခုပါလာသည္။ အျခားအိတ္ထဲမွာ အနီေရာင္ဘူးေလးတဘူးကိုပါ ထုတ္လိုက္သည္။ ထိုအနီေရာင္ဘူးအဖံုးေပၚတြင္ အနာရည္တရြဲရြဲျဖစ္ ေနေသာ လူသားပံုတဦးႏွင့္အတူ စာသားေလးတေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားသည္။  "ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ဆိုး၀ါးစြာထိခိုက္ေစသည္"ဟူေသာ အျဖဴေရာင္စာလံုးေလး မ်ားက အနီေရာင္ဘူးေပၚတြင္ ပနံတင့္ေနသည္။

လက္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္အေတာင့္ကို အညိဳေရာင္အစီခံေလးနဲ႔အနားသပ္ထားေသာ မာဘိုလို ေဆးလိပ္ ေလးတေခ်ာင္းပါလာသည္။ လက္ညိႇဳးနဲ႕လက္ခလယ္ၾကားတြင္ညႇပ္ကာ ဟန္ပါပါႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ထားသည္။ ဇစ္ပိုမီးျခစ္ဆီကလိေမၼာ္ေရာင္မီးေတာက္ေလး တခ်က္အေတာက္မွာ ေဆးလိပ္ထိပ္ဖ်ားတြင္ မီးစြဲေနေလၿပီ ျဖစ္သည္။
အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႔အသစ္တခု ထြက္ေပၚလာသည္။ ေခ်ာကလက္န႔ံသင္းသင္းေလးအုပ္ထားေသာ မီးခိုးထဲ တြင္ နီကိုတင္းအနံ႔က ေနာက္ကပ္ပါလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္အနံ႔က ထြက္လိုက္လာ သည္။ ထိုအနံ႔သည္ ကတၱရာၿပိဳကြဲျခင္းမွရလာသည္ဟု ပညာရွင္ေတြထြက္ဆိုၾကသည္။ ထိုမီးခို႔ေငြ႕မ်ားသည္ အဆိပ္အန႔ံမ်ားျဖစ္သည္။ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔မ်ားျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္အန႔ံမ်ား၏စုစည္းမႈက အားေကာင္းလာသည္။ တ၀ီဝီလည္ေနေသာပန္ကာက အခန္းတြင္း ေလထုထဲ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔မ်ားကို ေရာသမေမႊေနသည္။ ၾကပ္ခိုမိႈင္းမ်ားသည္ ထိုအန႔႔ံမ်ားျဖင့္ ကပ္ၿငိေန သည္။ ပင့္ကူအိမ္မ်ားတြင္ထိုအန႔ံမ်ား စြဲေနသည္။ အခန္းေထာင့္ရွိ ေအာက္န႔႔ံထြက္ေနေသာ အ၀တ္ အေဟာင္းပံုပင္လွ်င္ ထိုရန႔႔က စြဲကပ္ေနခ်ၿပီ။ အခန္းထဲရွိေလထုသည္ သန္႔ရွင္းမႈမရွိေတာ့ေခ်။ ေအာက္စီဂ်င္သည္ ပမာဏတျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့နည္းကာ လံုးပါး ပါးေနေလေတာ့သည္။ ထိုသူ၏အသက္ရွဴမႈတြင္ ေမာပန္းမႈပါလာသည္။ 

၄ 

အခန္းထဲတြင္ ခုေလာေလာဆယ္သက္ရွိဟူ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ လူသားတဦးသာ ရွိသည္။ သက္ရွိနွစ္ဦးတြင္ ထိုသူကအဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔ကို ထုတ္လုပ္သူ။ က်ေနာ္က ထိုအဆိပ္ေငြ႔ေတြကို ရွဴရွဳိက္ေနရသူ။
လူသားေလးသည္ အခန္းထဲတြင္က်ေနာ္ရွိေနမွန္း မသိေခ်။ သူသေဘာႏွင့္သူ ေနေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူႏွင့္စာလ်င္ သူ၏ေဘးနားမွာ ထိုအန႔ံကိုရွဴေနရသူက ႏွစ္ဆမွ် ပိုထိခိုက္မႈရွိသည္။ ယခုလည္း ထိုနည္းလည္ေကာင္းပင္ က်ေနာ့္မွာ ခံစားေနရသည္။ အျပစ္မရွိဘဲ ခံစားေနရျခင္းဟု ထင္မိ သည္။ အတိတ္၀ဋ္ေႂကြးဆပ္ေနသည္ဟုသာ မွတ္ထားရေလေတာ့သည္။ သတၲ၀ါေတြဆိုတာ ခႏၶာရၿပီး ကတည္းက ဒုကၡတရားေတြသာျဖစ္မွန္းမသိဘဲ တပ္မက္စြာစြဲလန္းမိသည့္၀ဋ္ေႂကြးဆပ္ေနသူေတြမွန္း ၾကားဖူးနား၀ေတာ့ ရွိဖူးသည္။
စင္စစ္ ဤအခန္းက်ဥ္းေလးထဲ က်ေနာ္ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိေခ်။ အခန္းျပတင္းေပါက္ကိုျဖတ္ၿပီး၀င္လာတာလား။ မျဖစ္နိုင္ေခ်။ ျခင္လံုဇကာအထပ္ထပ္နဲ႔အျမဲတမ္းပိတ္ထားေသာျပတင္းေပါက္တခုျဖစ္သည္။ ဘယ္က၀င္မွန္း က်ေနာ္မသိေခ်။ က်ေနာ္သတိရခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္အခန္းထဲေရာက္ေနပါၿပီ။ အခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္ ထိုအႏွီလူသားတဦးနွင့္အတူတူ ရွိေနသည္။ က်ေနာ့္ႏွာခါင္းထဲကို ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႔ ေတြက တေ၀ါေ၀ါ ၀င္လာေနသည္။ ထိုအန႔ံႏွင့္အတူ လတ္ဆတ္ေသာေသြးစိမ္းနံ႔တို႔က ကပ္ပါလာသည္။ က်ေနာ္သည္ ေသြးစုပ္ေကာင္ေကာင္တပိုင္းျဖစ္ေလရာ ထိုလတ္ဆတ္ေသြးန႔ံသည္ က်ေနာ့္ကို ျမဴဆြယ္ဘိ သကဲ့သို႔ အာရုံကို ႏိုးၾကား လာေစသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္စုပ္ေသာေသြးတို႔သည္ က်ေနာ့္အတြက္ မဟုတ္ ေခ်။ ေရကန္ထဲ ေရအိုင္ထဲတြင္ ျခင္လားမေျမာက္ေသးေသာ ပိုးေလာက္လန္းေလးေတြအတြက္ဟု အားတင္းထားရင္း  စိတ္ထဲက ထိုသို႔သာ ခံယူထားမိသည္။
ယေန႔အတြက္ က်ေနာ္အစာမစားရေသး။ တနည္းဆိုေသာ္ ေသြးမေသာက္မစုတ္ရေသး။ နံရံမွာနားေနေသာ က်ေနာ္သည္ ကာဗြန္ ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္အန႔ံရွိရာကို တူရူၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ထဲကစီးကရက္ကိုတဖြာဖြာနဲ႔ ခုတင္ေပၚထိုင္ေနေသာ အႏွီလူသားကို ေတြ႔ရသည္။ ယင္းမွာ က်ေနာ့္ အျပင္ အခန္းထဲက အျခားေသာသက္ရွိသတၲ၀ါတေကာင္။ ေစာေစာက က်ေနာ့္အာရုံထဲသို႔ လြင့္ပ်ံလာေသာ ေသြးစိမ္းရနံ႔သည္ ထိုသူ႔ဆီကမွန္း က်ေနာ္တထစ္ခ်က္ယုံလိုက္သည္။ က်ေနာ့္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈအရ ထို လူသားကိုပစ္မွတ္အျဖစ္ ေရြးလိုက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ သက္ရွိသတၲ၀ါနွစ္ေကာင္အတူရွိေနေသာ္လည္း ကမၻာေျမမီးေလာင္ေသာ္ သားေကာင္ခ်နင္းရမည္ဘဲ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္ စဥ္းစားသည္။ ထိုလူသား၏အေပၚဘက္အကာအကြယ္မရွိေသာအပိုင္းကို က်ေနာ့္ႏႈတ္သီးခၽြန္ေလး ျဖင့္ထိုးစိုက္ကာ ေခၽြးထြက္ေပါက္ေတြမွတဆင့္ ေသြးေတြကို စုပ္ယူမည္။ က်ေနာ့္အတြက္လံုေလာက္ေသာပမာဏရလွ်င္ ထျပန္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူသား၏ကိုယ္ေပၚက တက္တူးအခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ေတြေ၀သြားေစသည္။ ေရာဂါအႀကီးအမားေတြရမွာ စိုးသည္။ တက္တူးထိုးေသာလူသားမ်ားမွာ ထိုတက္တူးေၾကာင့္ပင္ ဂုဏ္သေရကိုထိပါးေသာ ေရာဂါဆုိးႀကီးမ်ား ျဖစ္ ေစေၾကာင္း က်ေနာ္ၾကားဖူး ထား၍ ျဖစ္သည္။။ အကယ္၍ ထိုေရာဂါအႀကီးအမားႀကီးသာ ထိုလူသားထံမွ က်ေနာ့္ဆီကူးစက္လာလွ်င္ က်ေနာ္တို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ၌ က်ေနာ္တေကာင္ အမ်ားတံေထြးခြက္ထဲ ပက္ လက္ေမ်ာသြားႏိုင္ေပသည္။ က်ေနာ္တို႔တေတြက အရွက္နဲ႔ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားၾကသည္မဟုတ္ လား။ 

၅ 

က်ေနာ္ထိုးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ပစ္မွတ္ဆီသို႔ေသခ်ာစြာခ်ိ္န္ဆၿပီးမွ ထိုးဆင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ စႏိႈက္ပါေသနတ္သမား၏ မွန္ဘီလူးထက္ပိုျမင္ရသည္။ ေတာင္ပံတခတ္ခတ္နဲ႔ က်ေနာ္ပ်ံဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကာဗြန္ မိုေနာက္ဆုိဒ္ဓာတ္ေငြ႔အနံ႔က နွာေခါင္းထဲစူး၀င္လာသည္။ မီးခိုးေငြ႔ျဖဴျဖဴေတြက ဦးေနွာက္ဆီကို တန္း၀င္လာသည္။ က်ေနာ္နီးစပ္ရာ နံရံေပၚကပ္နားလိုက္သည္။ ခုတင္ေအာက္မွထြက္လာေသာ ဓာတ္ေငြ႔အခ်ဳိ႕ႏွင့္ လက္ထဲမွေဆးလိပ္ ဓာတ္ေငြ႔အခ်ဳိ႔တို႔ ေပါင္းစပ္ကာ အင္အားႀကီးမားလြန္းေသာ အေငြ႔တပ္ဖြဲ႔တခု ျဖစ္ေနေခ်သည္။ ထိုဓာတ္ေငြ႔တပ္ေပါင္းစုသည္ အေသခံတပ္သားသဖြယ္ က်ေနာ့္ နွာေခါင္းဆီသို႔ တိုးတိုး၀င္လာေတာ့သည္။ အေပၚစီးမွျမင္ေနရေသာအခါက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သာ သေဘာထားခဲ့ေသာ က်ေနာ့္အျပစ္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ယခုေတာ့ ထိုဓာတ္ေငြ႔၏အန႔ံသည္ ဦးေႏွာက္ထဲရွိ အာရုံခံထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ကို စတင္ဖ်က္ဆီးေနေလၿပီ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာလဲ့လဲ့ ေရာင္စဥ္မ်ားကို ျမင္လာရသည္။ ေျခေတြလက္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္း မရွိ ေတာ့။ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြက ျမန္လိုက္ေႏွးလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ရွဴႏႈန္းက သာမန္ထက္ သံုးေလးဆ ျမင့္တက္လာသည္။ ဘ၀၏ေန၀င္ခ်ိန္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ က်ေနာ္တခါမွမေတြးဖူးထားေသာ ဘ၀ေန၀င္မႈ ျဖစ္သည္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ဓာတ္ေငြ႔အနံ႔တခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ေသဆုံးရမည္ဟု က်ေနာ္တခါမွ မေတြးဖူး ေခ်။ က်ေနာ္ ပ်ံထြက္သြားဖို႔အားယူၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္ ၀ါးတားတားေတြသာ ျမင္ေနရသည္။ သို႔တိုင္ အားယူၿပီး ပ်ံသန္းၾကည့္သည္။ ကမၻာ့ဆြဲအားအတိုင္း ေအာက္ၾကမ္းျပင္သို႔ က်လာသည္။ ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေရမွာကူးလူးျမဴးေနေသာ ပိုးေလာက္လန္းေတြကို ျမင္ေနသည္။ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ၾကား ပု၀ါးပါးပါးေလးတခ်ပ္ကိုျဖတ္သန္းလိုက္သည္။ အရာရာသည္ေလဟာနယ္တခုအျဖစ္သာ က်န္ေနခဲ့သည္။ 

၆ 

က်ေနာ္ဆိုတာလား...
ဘ၀တခုရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ခႏၶာကိုယ္သံုးခုကိုစေတးခဲ့သည္။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေတာင္ပံတစံုနဲ႔အစြယ္ တေခ်ာင္း ပိုင္သည္။ ထိုအစြယ္သည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ဘုရားေပးတဲ့ဆုလာဒ္တခုျဖစ္သည္။ ေတာင္ပံေသးေသးငယ္ငယ္ေလးေတြက ကမၻာတပတ္စာအတိကို တာ၀န္ယူနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ သက္တမ္းကေတာ့ ကမၻာပတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မရွည္ေခ်။ က်ေနာ္တို႔အမ်ိဳးေတြက အတၱႀကီးေသာ သတၱ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မာနႀကီးေသာ သတၲ၀ါမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အႏၲရာယ္ၾကား အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္ သလို စြန္႔စားကစားခ်င္ေသာ သတၲ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔၏အမဲလိုက္ျခင္းခံရေသာသတၱ၀ါတို႔သည္ အသက္အႏၲရာယ္မျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္အမဲလိုက္ခံရေသာအခါ၌မူ က်ေနာ္တို႔၏ အသက္မ်ား ကို အပုံလိုက္အထပ္လိုက္ ေပးဆပ္ၾကရသည္။ 

က်ေနာ္တို႔သည္ ပန္း၀တ္မႈန္စားေသာ ေသြးေသာက္သတၲ၀ါတမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ လူသားတို႔ႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုး ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္တမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကား စကားဆိုတတ္သလို မတရားဂုတ္ေသြးစုပ္တတ္သည့္သတၱဝါမ်ဳိေတာ့မဟုတ္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ေပသည္။ ။ 

ေမာင္ေနာင္မြန္