အခန္းမွားဝင္တဲ့ ျခင္တေကာင္အေၾကာ
ေမာင္ေနာင္မြန္
အခန္းအျပင္ဘက္ကိုပ်ံသန္းထြက္ဖို႔ အားယူေန ဆဲအခ်ိန္မွာပင္ မ်က္လံုးေတြ ေ၀း၀ါးလာသည္။ အရာရာကို အခိုးအေငြ႔သာျမင္ေနရသည္။ ကမၻာႀကီးသည္ ခ်ာခ်ာလည္ေနေခ်ၿပီ။
အခန္းအျပင္ဘက္ကိုပ်ံသန္းထြက္ဖို႔ အားယူေန ဆဲအခ်ိန္မွာပင္ မ်က္လံုးေတြ ေ၀း၀ါးလာသည္။ အရာရာကို အခိုးအေငြ႔သာျမင္ေနရသည္။ ကမၻာႀကီးသည္ ခ်ာခ်ာလည္ေနေခ်ၿပီ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ေလ့ရွိသည့္ ေတာင္ပံ
က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ကလား။ တခါတရံ ပန္း၀တ္ရည္ေတြကိုစားသုံးတတ္တာမ်ဳိ
ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ေတြနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖဴနက္က်ားေဆးေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ အတၲေက်းကၽြန္ (သို႔မဟုတ္ရင္လည္း) ႏွမ္းတေစ့သာသာမွ်သာရွိတဲ့ ဝမ္းျဖည့္ရာ ပရိေယသန ေက်းကၽြန္ေတြေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္က အဲဒီမ်ဳိးႏြယ္ထဲက ေကာင္ပါ။
၁
အခန္းမ်က္နွာၾကက္ေပၚရွိပန္ကာသည္ တ၀ီဝီလည္ေနသည္။ ပန္ကာ၏ေအာက္ေျခတြင္စြဲထားေသာမူလီ
၂
အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ မိုးနတ္သားသည္ အၿငိႇဳးတႀကီးရြာသြန္းေနေလသည္။ လူသားေတြဆိုေလ့ရွိသည့္ ရာသီဥတုက အားကစားသမားအႀကိဳက္ဆိုသည့္ ရာသီဥတုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အခါက ေႏြခါင္ ေခါင္သာျဖစ္ေပသည္။ အစိုးမရေသာရာသီဥတု၏ သစၥာမရွိပုံမ်ဳိးဟု ဆိုခ်င္သည္။ မိုးေရတို႔သည္ အိမ္ေခါင္ မိုးသြပ္ေပၚကို လာေရာက္ထိခတ္သည္။ အသံတို႔က ေတးသြားသီခ်င္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ သာယာနားေပ်ာ္ဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ခံစားခ်က္မရွိေသာသူေတြအတြက္ရာမူ ဆူညံသံမွ်သာ ျဖစ္ေနေပသည္။
လမ္းမထက္တြင္လူသြားလူလာမ်ား ရွိေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းထက္ေတာ့ နည္းေနသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတခု၏အဂါၤရပ္နွင့္
အခန္းထဲတြင္ ေအးစက္ေနသည္။ အျပင္ဘက္ကမိုးရြာေနေသာေၾကာင့္
ထိုလူ တစံုတခုကိုအေလးအနက္ေတြးေနပံုက အသည္းကြဲေနပံုမ်ဳိးႏွင့္လည္း တူသည္။ လူသားတို႔သဘာ၀ အခ်စ္ေရးအခ်စ္ရာ ထင္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသူ၏ပတ္ပတ္လည္တြင္ ပုလင္းေတြ အစီအရီ ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔အကုန္လုံးမွာ ပုလင္းအလြတ္ေတြသာ မ်ားသည္။ ထိုသူလက္ထဲတြင္ေတာ့ ပုလင္းတလံုးကိုင္ထားသည္။ ထိုပုလင္းထဲတြင္ မေဟာ္ဂနီအေရာင္အရည္ေတြ ပုလင္းတစ္၀က္ခန္႔ ရွိေန သည္။ ထိုသူသည္ ပုလင္းကိုေမာ့လိုက္၊ ေတြေတြႀကီးေငးေနလိုက္၊ ပါးစပ္က တခုခုကိုေရရြတ္ေနလိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ စိတ္ညစ္သမားမ်ားကိုျပေသာအခန္း၌ သရုပ္ေဖာ္တတ္ ေသာ ပံုစံမ်ိဳးအတိုင္း ထိုသူကိုယ္တြင္ အေပၚအ၀တ္မပါေခ်။ ဆံပင္ကို ဘုတ္သိုက္ခ်ထားသည္။ ထို႔ၾကာင့္ ဤလူသား အသည္းကြဲေနေၾကာင္း က်ေနာ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။
၃
အခန္းထဲရွိတခုတည္းေသာ ဗီဒိုေဘးနားမွအေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္းတက္ေနသည္။ ထိုအေငြ႔ႏွင့္အတူ အန႔ံတခုႏွာေခါင္းထဲ ပါလာသည္။ ထိုအန႔ံထဲတြင္ ကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္အန႔ံေတြ ပါလာသည္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး၊ ဖန္လံုအိမ္အာနိသင္ ေလ်ာ့ခ်ေရးေအာ္ေနတဲ့လူေတြ။ ထိုကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္ရဲ႕အေငြ
ေတာင္အႏၲာတိကမွာ ေရခဲျပင္ေတြ ေပ်ာ္က်ကုန္သည္။ ဤလူသား အျပစ္မကင္းႏိုင္ေတာ့။
လူဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုအားကိုးကာ သြားလာလႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရသည္။
ထိုႏွစ္ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္။ ထိုအရာသည္က အျခားသက္ရွိေတြနဲ႔
ကြာျခားခ်က္ျဖစ္သြားေလသည္။ ဘုရားသခင္က အျခားသတၲ၀ါေတြနည္းတူေျခတံလက္တံေ
ယခုကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္သည္ အခန္းထဲတြင္ ျပင္းအားတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူအခန္းထဲတြင္ရွိေနေသ
လက္ထဲတြင္ ေလးေထာင့္ပံုစံ ဇစ္ပိုတံဆိပ္ေငြေရာင္သတၲဳဘူးေလး
ယခုကာဗြန္မိုဒ္ေနာက္ဆိုဒ္သည္ အခန္းထဲတြင္ ျပင္းအားတျဖည္းျဖည္း မ်ားလာသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူအခန္းထဲတြင္ရွိေနေသ
လက္ထဲတြင္ ေလးေထာင့္ပံုစံ ဇစ္ပိုတံဆိပ္ေငြေရာင္သတၲဳဘူးေလး
လက္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္အေတာင့္ကို အညိဳေရာင္အစီခံေလးနဲ႔အနားသပ္ထားေသာ မာဘိုလို ေဆးလိပ္ ေလးတေခ်ာင္းပါလာ
အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႔အသစ္တခု ထြက္ေပၚလာသည္။ ေခ်ာကလက္န႔ံသင္းသင္းေလးအုပ္ထားေ
အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႔အသစ္တခု ထြက္ေပၚလာသည္။ ေခ်ာကလက္န႔ံသင္းသင္းေလးအုပ္ထားေ
၄
အခန္းထဲတြင္ ခုေလာေလာဆယ္သက္ရွိဟူ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ လူသားတဦးသာ ရွိသည္။ သက္ရွိနွစ္ဦးတြင္ ထိုသူကအဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔ကို ထုတ္လုပ္သူ။ က်ေနာ္က ထိုအဆိပ္ေငြ႔ေတြကို ရွဴရွဳိက္ေနရသူ။
လူသားေလးသည္ အခန္းထဲတြင္က်ေနာ္ရွိေနမွန္း မသိေခ်။ သူသေဘာႏွင့္သူ ေနေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူႏွင့္စာလ်င္ သူ၏ေဘးနားမွာ ထိုအန႔ံကိုရွဴေနရသူက ႏွစ္ဆမွ် ပိုထိခိုက္မႈရွိသည္။ ယခုလည္း ထိုနည္းလည္ေကာင္းပင္ က်ေနာ့္မွာ ခံစားေနရသည္။ အျပစ္မရွိဘဲ ခံစားေနရျခင္းဟု ထင္မိ သည္။ အတိတ္၀ဋ္ေႂကြးဆပ္ေနသည္ဟုသာ မွတ္ထားရေလေတာ့သည္။ သတၲ၀ါေတြဆိုတာ ခႏၶာရၿပီး ကတည္းက ဒုကၡတရားေတြသာျဖစ္မွန္းမသိဘဲ တပ္မက္စြာစြဲလန္းမိသည့္၀ဋ္ေႂကြး
စင္စစ္ ဤအခန္းက်ဥ္းေလးထဲ က်ေနာ္ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိေခ်
ယေန႔အတြက္ က်ေနာ္အစာမစားရေသး။ တနည္းဆိုေသာ္ ေသြးမေသာက္မစုတ္ရေသး။ နံရံမွာနားေနေသာ က်ေနာ္သည္ ကာဗြန္ ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္အန႔ံရွိရာကို တူရူၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ထဲကစီးကရက္ကိုတဖြာဖြာနဲ႔ ခုတင္ေပၚထိုင္ေနေသာ အႏွီလူသားကို ေတြ႔ရသည္။ ယင္းမွာ က်ေနာ့္ အျပင္ အခန္းထဲက အျခားေသာသက္ရွိသတၲ၀ါတေကာင္။ ေစာေစာက က်ေနာ့္အာရုံထဲသို႔ လြင့္ပ်ံလာေ
က်ေနာ္ စဥ္းစားသည္။ ထိုလူသား၏အေပၚဘက္အကာအကြယ္မရွိေသ
၅
က်ေနာ္ထိုးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ပစ္မွတ္ဆီသို႔ေသခ်ာစြာခ်ိ္န္ဆၿပီးမွ ထိုးဆင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ စႏိႈက္ပါေသနတ္သမား၏ မွန္ဘီလူးထက္ပိုျမင္ရသည္။ ေတာင္ပံတခတ္ခတ္နဲ႔ က်ေနာ္ပ်ံဆင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကာဗြန္ မိုေနာက္ဆုိဒ္ဓာတ္ေငြ႔အနံ႔က နွာေခါင္းထဲစူး၀င္လာသည္။ မီးခိုးေငြ႔ျဖဴျဖဴေတြက ဦးေနွာက္ဆီကို တန္း၀င္လာသည္။ က်ေနာ္နီးစပ္ရာ နံရံေပၚကပ္နားလိုက္သည္။ ခုတင္ေအာက္မွထြက္လာေသာ ဓာတ္ေငြ႔အခ်ဳိ႕ႏွင့္ လက္ထဲမွေဆးလိပ္ ဓာတ္ေငြ႔အခ်ဳိ႔တို
ယခုေတာ့
ထိုဓာတ္ေငြ႔၏အန႔ံသည္ ဦးေႏွာက္ထဲရွိ အာရုံခံထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ကို
စတင္ဖ်က္ဆီးေနေလၿပီ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာလဲ့လဲ့ ေရာင္စဥ္မ်ားကို
ျမင္လာရသည္။ ေျခေတြလက္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္း မရွိ ေတာ့။
ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြက ျမန္လိုက္ေႏွးလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ရွဴႏႈန္းက သာမန္ထက္
သံုးေလးဆ ျမင့္တက္လာသည္။ ဘ၀၏ေန၀င္ခ်ိန္ျဖစ္မည္ထင္သည္။
က်ေနာ္တခါမွမေတြးဖူးထားေသာ ဘ၀ေန၀င္မႈ ျဖစ္သည္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္
ဓာတ္ေငြ႔အနံ႔တခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ေသဆုံးရမည္ဟု က်ေနာ္တခါမွ မေတြးဖူး ေခ်။ က်ေနာ္
ပ်ံထြက္သြားဖို႔အားယူၾကည့္လိုက္
၆
က်ေနာ္ဆိုတာလား...
ဘ၀တခုရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ခႏၶာကိုယ္သံုးခုကိုစေတးခဲ့သည္။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေတာင္ပံတစံုနဲ႔အစြယ္ တေခ်ာင္း ပိုင္သည္။ ထိုအစြယ္သည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ဘုရားေပးတဲ့ဆုလာဒ္တခုျဖစ္သည္။ ေတာင္ပံေသးေသးငယ္ငယ္ေလးေတြက ကမၻာတပတ္စာအတိကို တာ၀န္ယူနိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ သက္တမ္းကေတာ့ ကမၻာပတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မရွည္ေခ်။ က်ေနာ္တို႔အမ်ိဳးေတြက အတၱႀကီးေသာ သတၱ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မာနႀကီးေသာ သတၲ၀ါမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အႏၲရာယ္ၾကား အသက္ကိုေလာင္းေၾကးထပ္ သလို စြန္႔စားကစားခ်င္ေသာ သတၲ၀ါမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔၏အမဲလိုက္ျခင္းခံရေသာ
က်ေနာ္တို႔သည္ ပန္း၀တ္မႈန္စားေသာ
ေသြးေသာက္သတၲ၀ါတမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ လူသားတို႔ႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုး
ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္တမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကား စကားဆိုတတ္သလို မတရားဂုတ္ေသြးစုပ္တတ္သည့္သတၱဝါမ်ဳိေတာ့မဟုတ္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ေပသည္။ ။
ေမာင္ေနာင္မြန္
Comments
Post a Comment