သစ္ခက္သံလြင္၊ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း၏ "သႀကၤန္၊ ႏွစ္သစ္ကူး ေခတ္ေပၚကာရန္မ်ား"

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္ ( ၉ )

သႀကၤန္၊ ႏွစ္သစ္ကူး ေခတ္ေပၚကာရန္မ်ား

ကိုႏိုင္း

အခုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေနျမဲျဖစ္တဲ႔ အတာသႀကၤန္ေရသဘင္ပြဲေတာ္ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာက်င္းပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အရပ္သားအစုိးရရဲ႕တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရသဘင္ပြဲေတာ္ဟာ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိျပန္လည္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အရင္အစုိးရလက္ထက္မွာ ေရ သဘင္ပြဲေတာ္ဟာ စရိုက္ပ်က္ေတြအမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ လူငယ္ေတြ ပ်က္ဆီးခ်င္တိုင္း ပ်က္ဆီးေန ၾကတာကုိလည္း မီဒီယာေတြက အမ်ိဳးစုံ ေဝဖန္ျပစ္တင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေတြကုိလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ သူႏိုင္ငံသားတိုင္း သိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေျပာင္းလဲရမည္ဆိုတဲ့ ေခတ္ေျပာင္းေဆာင္ပုဒ္ကုိ ယခုႏွစ္အတာ သႀကၤန္ ေရသဘင္ပြဲေတာ္မွာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သံခ်ပ္ေတြလည္း လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ အရပ္သားအစုိးရကုိအားမလိုအားမရ ေဝဖန္တဲ့သံခ်ပ္ေတြ၊ အရပ္သားအစုိးရကုိ တို႔အစုိးရဆိုၿပီး ဖားသံပါေနတဲ့သံခ်ပ္ထိုးတဲ့အသံေတြကုိ ၾကားခဲ႔ရမွာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ျပည္သူေတြကုိ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ကာလ ၾကာရွည္ခဲ႔ေတာ့၊ အခုလိုအရပ္သားတျခမ္းအစုိးရျဖစ္လာတဲ့အခါ ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ ရတဲ့အသံေတြကုိ ၾကားေနရတာပါ။ သံခ်ပ္ဆိုတာ အျပဳသေဘာ ေဝဖန္ေထာက္ျပတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ တရား ေပ်ာက္ဆုံးသလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ျမင္ပါတယ္။ အဖ်က္နည္းနည္းပါးပါးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတဲ႔ ကဗ်ာေတြကုိလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။
ယခုသၾကၤန္မွာေရးဖြဲ႔ခဲ႔ၾကတဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာအသံေတြကေတာ့ အလွတရားဖက္ကုိ ေဖာ္က်ဴးတာေတြ ကုိ ေတြ႔ရသလို၊ ေခတ္ကုိေဝဖန္တဲ့ကဗ်ာေတြကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေတြထဲမွာ လူေတြရဲ႕ အက်င့္ သဘာဝကုိျပဳျပင္ေစခ်င္တာကုိလည္း ကဗ်ာဆရာသွ်ီသူေအာင္ရဲ႕ ႏွစ္ဆန္းစာကဗ်ာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ကုိယ္တိုင္က လူမိုက္ေစာ္နံၿပီး
သူတစ္ပါးရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကုိ မထိပါးေစနဲ႔။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပင္ရေကာင္းမွန္းမသိပဲ
သူတစ္ပါးမေျပာင္းလဲေသးတာကုိ အျပစ္မဆိုမိေစနဲ႔။

စည္းလုံးညီညြတ္မႈကုိ ပါးစပ္ကေျပာၿပီး
ဘယ္ေနရာမွ မပူးေပါင္းလိုသူမျဖစ္ေစနဲ႔။

ရိုက္သြင္းထားတဲ့အသိထက္
ကုိယ္တိုင္ခြဲျခားစိတ္ျဖာႏိုင္စြမ္းရွိပါေစ။

ကဗ်ာကရိုးရိုးေလး ဖြဲ႔ျပသြားတာပါ။ ကဗ်ာဆရာက အခုေခတ္မွာေတြ႔ေန ျမင္ေနရတာကုိ အမ်ားျပန္ျမင္ႏိုင္ ေအာင္ ေျပာျပသလိုေျပာျပလိုက္တဲ႔ ေစတနာအသံကုိ ၾကားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာေျပာသလို ေခတ္တခုကုိေျပာင္းဖို႔ ဝုိင္းဝန္းႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲရမည္လို႔ ေအာ္ၿပီး မိမိကုိယ္တိုင္ အက်င့္စရိုက္ေတြမေျပာင္းႏိုင္တဲ့သူေတြ မ်ားေနၾကတာကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ေခတ္စနစ္တစ္ခုကုိေျပာင္းဖို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြအားလုံး မိမိတို႔ကုိယ္ကုိအရင္ဆုံးျပင္ဖို႔ မိမိတို႔ကုိယ္တိုင္ တာဝန္ယူရမွာပါ။ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ေနသူမ်ားရင္ ေခတ္စနစ္ေျပာင္းလဲတာကုိ မရႏိုင္ပါဘူး။ မိမိကုိယ္တိုင္ေျပာင္းလဲဖို႔ တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈ ဆိုတာ ျပည္သူျပည္သားတိုင္း အေလ့အက်င့္ကို ပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ရ ပါလိမ့္မယ္။ သႀကၤန္ကာလမွာလည္း မိမိတို႔ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈကုိ စရိုက္ပ်က္ ယဥ္ေက်းမႈ မျဖစ္ေအာင္ မိမိတို႔ျပည္သူျပည္သားတိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ရပါလိမ့္မယ္။ သႀကၤန္ပြဲေတာ္မွာ လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာကုိလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။ အေပ်ာ္မလြန္က်ဴးဖို႔ကုိ မိုးမခအြန္လိုင္းေပၚကေန ကဗ်ာဆရာ ကမ္လူေဝးက ကဗ်ာတပုဒ္ေရးၿပီး သတိေပးခဲ့ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလား
ရူးသြပ္ျခင္းလား
မခြဲျခားႏိုင္ခင္မွာ
အားလုံး
ေပ်ာ္ရႊင္ရူးသြပ္ေနၾက
ရူးသြပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾက။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမွာ ရူးသြပ္တာလား
ရူးသြပ္ျခင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္တာလား
ဘယ္သူမွ မစဥ္းစား။

ပိေတာက္ ငုဝါ
နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္ေထာင္ေထာင္
ရြဲရြဲစုိ ေရစက္မ်ား၊ ယမကာ စတုဒီသာ
တရားဓမၼ တဏွာရာဂ၊ စီးပြားေရး ကုသုိလ္
မုန္႔လုံးေရေပၚ သေႏၶသားေဆး
ဗူးခြံေကာက္တဲ့ကေလး၊ ပန္းကုံးႀကီးနဲ႔ ဘဘၾကီး
အရာရာဟာ
အေမႊဆရာလက္ကျပန္ထြက္လာသလို
ေရာယွက္ေရာေထြး။

မႏွစ္ကေတြ႔တဲ့ခ်စ္သူေလးကုိ၊ ျပန္ေတြ႔ႏိုးႏိုးေဖြရွာ
ခ်စ္စရာဇာတ္လမ္းလား။
အပ်ိဳရည္ပ်က္သြားတဲ့ညေန
ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္၊ ေဝဒနာဇာတ္လမ္းလား။

ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ
ဒီေဂ်သံနဲ႔ ကခုန္ရင္း၊ ျမနႏၵာနဲ႔ယိမ္းႏြဲ႔ရင္း
သိၾကားမင္းက တစုံတခုကုိစီးျပီး
လူ႔ျပည္ကုိဆင္းလာ
လက္မွာ မွတ္စရာ ေခြးေရပုရပုိက္နဲ႔
ဝတၱရားမပ်က္၊ မွတ္ခ်င္ရာေတြမွတ္ရင္း
သႀကၤန္ဟာ တႏွစ္တခါ ေရာက္လာျပန္ၿပီ။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕အတာသႀကၤန္ဟာျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာေပ်ာက္ကြယ္သလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ ကဗ်ာဆရာသတိေပးသလို စရိုက္ပ်က္ေတြ ေရာေႏွာလာခဲ့ပါတယ္။ မူးရူးၿပီး သရုပ္ပ်က္ ေနတဲ့သၾကၤန္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီသရုပ္ပ်က္ယဥ္ေက်းမႈကုိ အစကေနျပန္ျပင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္း ျပည္၊ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိး၊ က်ေနာ္တို႔တန္ဖိုးထားခဲ႔ၾကတဲ့ယဥ္ေက်းမႈဟာလည္း အဆင့္အတန္းတခုကုိ ျပန္ရ လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ႏွစ္သစ္နဲ႔အတူ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးျမည့္ေနတဲ့ စိတ္အေဟာင္းေတြကုိ အသစ္ေျပာင္း လဲ ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ဒါကုိ ကဗ်ာဆရာမ ဝတ္ရည္ေမရဲ႕ ကုန္ဆုံးသြားေသာစိတ္တန္ဆာမ်ား ကဗ်ာက ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုေနမါတယ္။

ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕စိတ္အညစ္အေၾကး
အတာေရနဲ႔ေဆးလိုက္တိုင္း
သန္႔စင္သြားမယ္ထင္သလား။

ေန႔စဥ္ဝတ္ေနက်
ဝါက်င့္က်င့္စြပ္က်ယ္ေလးကေရာ
ငယ္ငယ္တုန္းအတိုင္း
ျဖဴေဖြးေနပါရဲ႕လား။

အရစ္ျပဳန္းလာတဲ့ ပုလင္းအဖုံးေလးကုိ
က်ပ္သထက္က်ပ္ေအာင္
ပိတ္လို႔မရေတာ့တဲ့အခါ
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ဝုိင္ေတြဟာ
မမူးရစ္ေစႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ကဗ်ာဆရာမဝတ္ရည္ေမေျပာသလို ေခတ္ေဟာင္းထဲက အညစ္အေၾကးေတြကုိ ျပန္ျပင္လို႔မရတဲ့အခါ အသစ္ေျပာင္းလဲရပါလိမ့္မယ္။ အေဟာင္းကုိအသစ္ဆိုၿပီးလွည့္စားသလိုမျဖစ္ဖို႔လည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ယူၿပီး အေဟာင္းေတြကုိဖယ္ထုတ္ပစ္ရၿပီး အသစ္နဲ႔အစားထိုး လည္ပတ္ႏိုင္ရမွာပါ။ ေခတ္အေျပာင္းအလဲဟာ ပုိသတိထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ေခတ္အေျပာင္းအလဲကုိ လုပ္ေဆာင္မႈနဲ႔ သက္ေသျပႏိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာဆရာလင္းသက္ၿငိမ္ရဲ႕ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရဲ႕ရာဇဝင္ကဗ်ာက ျမင့္မားတဲ႔ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကုိ ေျခဖဝါးေတြေအာက္ေရာက္ဖို႔ ဆုေတာင္းေနရံုနဲ႔ ေရာက္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေရးဖြဲ႔ျပသြားပါတယ္။
 
ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးဟာ အျမင့္ႀကီး
အေပၚကလူေတြကုိျမင္ရတယ္
အလယ္ကလူေတြကုိျမင္ရတယ္
စတက္ေနတဲ့လူေတြကုိလည္းျမင္ရတယ္
ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကုိဘယ္သူလာခ်ထားတာလည္း
ေက်ာက္ေတာင္က ဘာလို႔အျမင့္ႀကီးျဖစ္ေနရတာလည္း
ေမးခြန္းေတြဟာေျခေထာက္ကုိ
အားမေကာင္းေစဘူး
ေက်ာက္ေတာင္ကုိေျခဖဝါးေအာက္ထားဖို႔
ေျခဖဝါးေတြကုိ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးနဲ႔
အရင္ထိေတြ႔ေပးဖို႔လိုတယ္
ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးၿပီး၊ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြပဲလာဦးမလား
ေလညင္းေတြကုိေက်ာက္ေတာင္ႀကီးက သိမ္းမထားႏိုင္ပါ
ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေပၚက်ခဲ႔တဲ႔ေခၽြးစက္ေတြကေန
ပန္းေတြပြင့္မလာဘူးဆိုတာလည္း
ဘယ္သူမွအာမ မခံႏိုင္တဲ့ကိစၥ
ေဟး ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး
ေဟး ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး
ျမင့္မားတဲ႔ မင့္ကုိယ္ေပၚက
ငါတို႔ ေျခေထာက္ေတြရဲ႕ေျမပုံဟာ
ေသြးစ ေခၽြးစေတြနဲ႔ ေပက်ံေနခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ
အဲဒါဟာ ဆုေတာင္းနဲ႔မၿပီးေၾကာင္း
အေကာင္းဆုံးသက္ေသေတြမို႔ပါ။

ကဗ်ာဆရာ လင္းသက္ၿငိမ္က ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ဆိုတဲ႔ရက္စြဲတပ္ၿပီး ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရဲ႕ရာဇဝင္ ကဗ်ာကုိ ေရးျပခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔လည္း ဒီကဗ်ာထဲမွာေျပာတဲ့အေၾကာင္းကုိ ျပန္ဆင္ျခင္သုံးသပ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္တဲ့အရာရာတိုင္းကုိ သက္ေသျပႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။ မိမိကုိယ္ကုိယ္ အထင္ႀကီးၿပီး ဘဝင္မျမင့္မိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိကုိယ္ကုိယ္အထင္ႀကီးၿပီး ေလထဲမွာေျမာက္ေနခဲ့ရင္ ျပဳတ္က်ၿပီး အထိနာတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္အျမင့္ကုိေရာက္ေနလဲဆိုတာ ကုိယ့္ထက္ပုိျမင့္တဲ့လူေတြကုိ အျမဲၾကည့္ျမင္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြက ေနာက္ထပ္ေရာက္လာဦးမွာပါ။ 

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အထင္ေရာက္ေနရင္ပတ္ဝန္းက်င္က လူ႔ငႂကြားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာကုိလည္း ကုိယ္တိုင္ျပန္မျမင္ျပန္မသိႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြရွိေနတာကုိ အမ်ားကလက္ခံထားသလို လက္ခံတတ္မွ မိမိလည္း လက္ရွိ အေနအထားထက္ပုိျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမွာပါ။ ေခတ္ေျပာင္းလဲမႈမွာ အသစ္ကုိ လက္ခံႏိုင္ပါ မွ အေဟာင္းေတြကုိဖယ္ထုတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအေနအထားျဖစ္မွ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ သဘာဝေတြ၊ ခ်စ္စရာ လြမ္းစရာကဗ်ာေတြကုိ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ခ်စ္စရာ၊ လြမ္းစရာကဗ်ာေလးတပုဒ္ကုိဖတ္လိုက္မိၿပီး ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္ ဆင္ျခင္မိပါေစ။
ဖတ္လိုက္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးကေတာ့ ကဗ်ာဆရာမေလးအိန္ဂ်ယ္လင္းရဲ႕ အနားယူခ်ိန္ ဆိုတဲ႔ခ်စ္စရာ၊ လြမ္းစရာ ကဗ်ာေလးပါ။

ကႀကိဳးရႈပ္ခဲ႔တဲ႔ဘဝ
အိပ္မက္အခါးေတြ
မီးတင္ရိႈ႕လိုက္ေတာ့
ေလာင္မီးက်ေနတဲ႔
ေနာင္တဆိုတဲ့သစ္ငုတ္တိုေလး
ဆည္းဆာညိဳသႀကၤန္မွာ
လြမ္းစရာအေကာင္းဆုံးေပါ့
ပစၥဳပၸန္ ပိေတာက္ပင္ရိပ္ထဲက
ေငးၾကည့္လို႔ေကာင္းတုန္း
ေဘးနားမွာ
ေပါ့ဆိမ့္တခြက္
သက္တမ္းကုန္ေဆးလိပ္တိုတခုနဲ႔။
 
ကဗ်ာေလးက လြမ္းစရာေကာင္းသလို ကုိယ့္ဘဝရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ကုိ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ သႀကၤန္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲၾကံဳၾကံဳ၊ တခ်ိန္မွာေတာ့ သႀကၤန္တခုဟာ ဆည္းဆာညိဳရဦးမွာပါ။ ပစၥဳပၸန္ပိေတာက္ပင္ရိပ္ထဲက ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ လူသားတေယာက္ရဲ႕ဘဝဟာ အနားယူခ်ိန္ေရာက္ရမွာပါ။ လူသားတိုင္းရဲ႕ဘ၀ေတြလည္း အသီးသီး အနားယူခ်ိန္ေတြ မလႊဲသာပဲ ေရာက္ရမယ္ဆိုတာ သတိတရား ထားႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ လြမ္းစရာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကုိႏိုင္း

ထုံကူးခဲ႔ေသာကဗ်ာမ်ား
၁။ သွ်ီသူေအာင္(ႏွစ္ဆန္း စာ)၊ Shrithu Aung TimeLine. ၁၇ ဧၿပီလ ၂၀၁၇
၂။ ကမ္လူေဝး(သႀကၤန္)၊ မိုးမခအြန္လိုင္း၊ ၁၇ ဧၿပီ။ ၂၀၁၇
၃။ ဝတ္ရည္ေမ(ကုန္ဆုံးသြားေသာစိတ္အဆင္တန္ဆာမ်ား)၊ ဝတ္ရည္ေမ TimeLine ၁၇ ဧၿပီ ၂၀၁၇
၄။ လင္းသက္ၿငိမ္(ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရဲ႕ရာဇဝင္)၊Lynn Thet Nyein TimeLine၊ ၁၇ ဧၿပီ ၂၀၁၇
၅။ အိန္ဂ်ယ္လင္း( အနားယူခ်ိန္)၊ Angel Light TimeLine၊ ၁၈ ဧၿပီ ၂၀၁၇  

-သူရိယေနဝန္း vol 1. no 145. 29 April 2017 ပါ ေဆာင္းပါးကို စာေရးသူ၏ခြင့္ျပဳခ်က္အရ တင္ပါသည္။
သစ္ခက္သံလြင္