သစ္ခက္သံလြင္အက္ေဆး၊ ညိမ္းေအးသာ၏ " ပတၱျမားေရာင္ အရုဏ္ဦး ဖူးသစ္စ လင္းေနရည္"

ပတၱျမားေရာင္ အရုဏ္ဦး ဖူးသစ္စ လင္းေနရည္

ညိမ္းေအးသာ

ပုံကို goole မွ ယူပါသည္။

 တကယ္တမ္းက် ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူလူငယ္ေလးေတြအား ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ခင္းက်င္းျပရမည့္ ရႈခင္းျမင္ကြင္းေတြ ရွိေသးသည္။ အေမွာင္ေခတ္အတြင္း ဖုံးကြယ္ထားေသာ အမွန္တရားမ်ား၊ ဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ ခ်ယ္ျခင္းႏွင့္ အည့ံမခံတြန္းလွန္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်စုိးမိုးျခင္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ အံတုမႈ မ်ား၊ အမွားႏွင့္အမွန္ အေမွာင္ႏွင့္အလင္းၾကားက ေခတ္အဆက္ဆက္ တိုက္ပြဲမ်ား၊ သင္ရုိးတြင္မပါဝင္ေသာ္လည္း မသင္မျဖစ္ သင္ေပးရဦးမည့္ ေျပာျပရဦးမည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား။ 

          ဌာနမွာ ေအာင္စာရင္းမ်ား အၿပီးသတ္ လုပ္ရၿပီ။ ဂုဏ္ထူးမွတ္ဆို မင္ျပာဝုိင္း၊ က်လွ်င္ မင္နီဝုိင္း။ ယခင္ကေတာ့ ဂုဏ္ထူးမွတ္ဆို မင္အစိမ္းဝုိင္းေလ့ရွိၾကသည္။ 

အစိမ္းကုိအျခားေက်ာင္းမ်ားမွာသုံးၾကေသးလားမသိ၊ သူတို႔မုံရြာဌာနမွာေတာ့ မသုံးျဖစ္ၾက ေတာ့ေပ။ အမွန္ကေတာ့ အစိမ္းလည္း အစိမ္းအေလွ်ာက္၊ အနီလည္း အနီအေလွ်ာက္ သူ႔ ေနရာ ႏွင့္ သူတန္ဖိုးရွိ ၾကသည္။ သစ္ေတာဆိုစိမ္းမွ ေက်ာက္စိမ္းဆိုစိမ္းမွ အရည္အေသြးရွိသည္။ တန္ဖိုး ျမင့္သည္။ အဖိုးထုိက္အဖိုးတန္အရည္အေသြးျမင့္ အစိမ္းမ်ားအားကုန္ခန္းေအာင္ ဆိတ္သုဥ္းေစခဲ့ေသာ မလုိလားအပ္ သည့္အစိမ္းမ်ားကိုေတာ့ အမ်ားက မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾက၊ လူထုက ပစ္ပယ္လုိက္ၾကၿပီ။ ပတၱျမားအေရာင္၊ ႏွင္းဆီအေရာင္ အနီကေတာ့ ရဲရင့္ျခင္း၏ အမွတ္သညာ၊ ေတာ္လွန္ေရး၏ သေကၤတ၊ စိတ္ဓာတ္အနီ၊ ဝါဒအနီ၊ ထိုအနီမ်ားဆို ခြန္အားရွိေသာအနီ ျဖစ္ရမည္။ 

          တေလာကအနီႏွင့္ အစိမ္းၿပိဳင္ပြဲတြင္ သူလည္း အေတာ္နီလိုက္ ေမာင္းလုိက္ေသးသည္။ တႏိုင္ငံလုံး အနီေတြလႊမ္းသြား။ ရဲရင့္ေတာက္ပ အနီ။ စိတ္ခ်လက္ခ် အနီ။ နီေစြးျခင္း၏ရလဒ္မ်ား ကိုေတာ့ သူတို႔မခံစားၾကရေသး။ သူတုိ႔အားလုံး အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္သူေရာ၊ အေ၀းမွ ေစာင့္ ၾကည့္သူေရာ အကင္းပါးစြာ ေစာင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေသြးမဆူရ၊ ရင္မပူရ၊ အေမ မွာထားသည္။

သူကလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နယ္မွာေရာက္ေနသည္ဆိုေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွ ေစာင့္ၾကည့္ေန သူေတြထဲ ပါရမလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ရန္ကုန္မွာလုိ ထစ္ကနဲရွိ ေရွ႕ဆုံးကေရာက္ေနမိတာမ်ဳိး လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ေပ။

တစ္ဆယ့္ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေနလာခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ကို အျမဲလုိလုိ သူ လြမ္းသည္။ ရန္ကုန္မွ နယ္သုိ႔ေျပာင္းရမည္ဟု အမိန္႔စာ ထြက္သည့္အခ်ိန္က သူ အေတာ္တုန္လႈပ္ခဲ့ရတာ အမွန္ပင္။ သူ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္ တေက်ာင္းမွ တေက်ာင္း ေျပာင္းခဲ့ရတာ မဆန္းလွေသာ္လည္း ဒီတခါအေျပာင္းကေတာ့ ရန္ကုန္ႏွင့္ မုံရြာ အလွမ္းကြာလြန္းလွသည္။ မသြားခ်င္ေသာ္လည္း သြားရဦးမည္ ဟုေတြးကာ ရာထူးတုိးတာကိုပင္ စိတ္နာခ်င္သလုိ ရွိရသည္။ ထရန္စဖာ အေျပာင္းအေရႊ႕တႏွစ္တခါ ထြက္ တုိင္း ရန္ကုန္မွ နယ္ေက်ာင္းအေျပာင္းအေရႊ႕ပါသူမ်ားကို တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္လုံးလုံး ေသြးေအးေအးျဖင့္ သူ ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။ မႏွစ္က ရန္ကုန္မွပင္လုံသုိ႔အေျပာင္းပါေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်က္ရည္က်ေတာ့ ျပည္ နယ္ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ထဲ ေနၿပီး ရန္ကုန္ကို အေျပာင္းျပန္တင္လုိ႔ ရတာပဲ၊ ဘာစိတ္ပူစရာလုိလဲဟု ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သူ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့မိသည္။ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ မုံရြာေလာက္ေျပာင္းရတာကိုပင္ အေတာ္ ေခ်ာက္ ခ်ားေနမိသည္။ 

          ယူရမည့္ပစၥည္းမ်ား မျပင္ခ်င္ဘဲ တု႔ံဆိုင္းစြာ ျပင္ရတာကိုလည္း အမွတ္ရသည္။ လုိအပ္တာေတြမ်ားလြန္းလွေသာ္လည္း အက်ဥ္းရုံးယူသြားရန္သာ ဆုံးျဖတ္သည္။ အိပ္ရာလိပ္ အရင္ျပင္၊ ယူနီေဖာင္းေလးစုံ၊ ခ်ိတ္ထမီႏွင့္ အေရာင္တူ အက်ႌအစုံႏွစ္ဆယ္ ထည့္ၿပီးေတာ့ ဟုိမွာ ႏွစ္လေလာက္ေတာ့ ေနစရာဝတ္စရာ အဆင္ေျပၿပီ ဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ သူ႔အိမ္မွ စာအုပ္စင္ေတြကုိၾကည့္မိေတာ့ တခုမွ ထားခဲ့ရက္စရာမရွိ။ သူ႔ဘာသာရပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ားကို သူတဒဂၤခြဲခြာႏိုင္ေပမဲ့ သူ အႏွစ္သက္ဆုံး ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ား ထား သည့္စာအုပ္စင္မ်ားကုိေတာ့ အပါသယ္ခ်င္ေနမိ သည္။

          လတ္တေလာ မသယ္ႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာ၍ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး မပါမျဖစ္ စာအုပ္သုံးေလးအုပ္ေရြး ခ်ယ္ၾကည့္မိသည္။ သူသိပ္ႀကိဳက္ေသာ ၾကည္ေအးဝတဳၳေတြနဲ႔တင္ သုံးေလးအုပ္စာရင္းကုိက္သြားသည္။    ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာစာအုပ္သုံးေလးအုပ္၊ စည္သူၿငိမ္းရဲ႕ ကုိယ့္နာမည္ကိုယ္ ေရးထုိးၾကတယ္၊ ေတာင္ တြင္း ေမာင္သင္းေက်ာ္ရဲ႕ ေလာကဓံအပဲ့အေႂကြမ်ား ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ အမွတ္တရ ပန္းႏုေရာင္အိုေႏြဦး၊ ဆရာေမာင္စိမ္းနီလက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာစိမ္း၊ သစၥာနီ၊ ဇင္ေဝေသာ္တုိ႔ရဲ႕ သုံးပုဒ္ကဗ်ာ၊ ေနညိဳေအာင္၊ မင္းနဒီခတို႔၏ ပန္းပြင့္ေတြ သီခ်င္းမဆိုတတ္ဘူး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တနဂၤေႏြ အခ်စ္ကဗ်ာမ်ား၊ ဆရာခါး အမွတ္တရေပးခဲ့ေသာ ေမွာ္ရုံေဟဝန္၊ စစ္ေအးအလြန္၊ ခ်စ္သူေဘးသင့္ တ့ဲ ေဆာင္းရာသီစကားေျပ အႏုပညာစာအုပ္လည္း အပါယူခ်င္သည္။ 

ယူလုိေသာစာအုပ္မ်ားမွာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ သူ႔စိတ္ သူ႔ႏွလုံးသားကို တုိးေဝွ႔ေန ၾကသည္။ ယူရန္ပစၥည္းစီစဥ္ရတာ ဒီတခါ အၾကန္႔ၾကာဆုံး ျဖစ္သည္။ သူေရးေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားပါသည့္ စာအုပ္မ်ား သီးသန္႔ရွိေသးေသာ္လည္း မယူျဖစ္ေတာ့၊ သူ႔ ကဗ်ာမ်ား စာမ်ား အကုန္လုံး memory stick မွတ္ဉာဏ္ေတာင့္ေလးထဲတြင္ soft copy အျဖစ္ ႏူးည့ံစြာ သိမ္းဆည္းထားလုိက္သည္။ လူဆိုတာေနၿမဲေနရာတြင္ ေအးေဆးစြာေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္ၾကသည္။           အင္နားရွားသေဘာတရားအရေရာ ေနာက္ထပ္အေျပာင္းအလဲသစ္မွာ အဆင္မေျပ အသားမက်မႈ မ်ားကုိ ရင္ဆုိုင္ရမွာေရာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။  သူေျပာင္းခဲ့တာ ဒီတခါေရာဆုိ ငါးႀကိမ္ေျမာက္မုိ႔ ေက်ာင္းငါးေက်ာင္း ရွိ ၿပီျဖစ္သည္။ တေနရာမွ တေနရာေျပာင္းတုိင္းအခက္အခဲ ႀကီးႀကီးမားမားရင္မဆုိင္ရေပမဲ့ တေနရာမွ အျခား တေနရာတြင္ အသားမက်ေသးခင္ စပ္ၾကားစိတ္ကိုအရင္ လက္ခံႏိုင္ေအာင္ အသားက်ႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ ရစျမဲ။ 

          ဒီလုိႏွင့္သူ႔စိတ္သူေျဖသိမ့္ရင္းသြားရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္လုနီးပါးအခ်ိန္တြင္ ဌာနမွ သူ႔အား ႏႈတ္ဆက္ ပြဲလုပ္ေပးသည္။ ပါေမာကၡဌာနမွဴးမွ သူ႔အား ဟုိမွာေနတာ ႏွစ္ေစ့လွ်င္ ျပန္ေျပာင္းခြင့္ ေလွ်ာက္ထား၍ ဒီေက်ာင္းဒီဌာနကုိပင္ ဆက္ဆက္ ျပန္လာေစခ်င္ပါေၾကာင္းတဖြဖြ ေျပာေနမွာေနခဲ့သည္။  ဟုိမွာေနတာ အသားက်ၿပီးသြားရင္ ဒီကုိလည္း ျပန္လာဖုိ႔ျပန္ခက္ရဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ဟု သူ႔ စိတ္ထဲက ေတြးေနမိသည္။

          ရန္ကုန္တြင္ထားရစ္ရမည့္ပစၥည္းေတြက တကယ္တမ္းက် အိမ္တလုံးစာ ျဖစ္သည္။ ဘီရုိမ်ားေသာ့ပိတ္၊ အိမ္တံခါးေသာ့ပိတ္လုိက္သည္ႏွင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ရမည့္ အေနအထား ျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ ထားရစ္ခ်န္ရစ္ရခက္ေနသည္မွာ သူ႔အသင္းႏွင့္ အသင္းအတြက္ သူ၏ရပ္တည္ခ်က္၊ ပြင့္လင္း ဟုထင္ရသည့္ ရာသီသဘာဝကို အမွီျပဳ၍ ဖြဲ႔စည္း ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ အသင္းတြင္ သူကအမႈေဆာင္ေကာ္ မီတီဝင္၊ အသင္းေအာင္ျမင္စြာ ရပ္တည္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ အသင္း အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီဝင္ ဆရာ ဆရာမ မ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အေျပာင္းအေရႊ႕ ပါၾကသည္။ အေျပာင္းေတြကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ဘိတ္၊ စစ္ေတြ၊ ထားဝယ္၊ ျမစ္ႀကီးနား တကၠသုိလ္မ်ား၊ ေကာ္မီတီဝင္ ခုနစ္ဦး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အေျပာင္း ပါရင္း ေနာက္ဆုံး ဥကၠ႒ပါ ကေလးတကၠသုိလ္သို႔ အေျပာင္းပါသြားခဲ့သည္။ အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္သူ   ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ေနရာမွ အတြင္းေရးမွဴးပါ မႏွစ္ကဗန္းေမာ္သို႔ ပါသြားခဲ့သည္။ 

          သူ႔အားအသင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္စာတမ္းအခ်က္အလက္မ်ား၊ အသင္းရုံးခန္း ေသာ၊့ အသင္းတံဆိပ္တုံးမ်ားပါ လႊဲေျပာင္းအပ္ႏွံသြားခဲ့သည္။ ယခုေနာက္ဆုံးသူပါ ထြက္ရၿပီ။ အသင္း၏ မူလ အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီဝင္ ခုနစ္ဦးစလုံး တေနရာစီလြင့္ရေပၿပီ။ အသင္းရုံးခန္းေသာ့ကို ယာယီဥကၠ႒ထံ လႊဲေျပာင္းမေပးမီ ေက်ာင္းသုိ႔ေနာက္ဆုံးသြားေသာ ေန႔က အသင္းရုံးခန္းအား ႏႈတ္ဆက္ေသာအားျဖင့္ သူ ဝင္ၾကည့္သည္။ ျမန္မာျပည္ အထက္ ေအာက္ ေက်ာင္းအခ်ဳိ႕တြင္ ဆရာဆရာမအသင္းမ်ားရွိေသာ္လည္း တင့္တင့့္္တယ္တယ္ ကုိယ္ပုိင္ ရုံးခန္းရရွိထားေသာ ေက်ာင္းက သူတုိ႔တေက်ာင္းသာရွိသည္။ 

ပါေမာကၡခ်ဴပ္ဆရာႀကီးႏွင့္ ဒုတိယ ပါေမာကၡခ်ဴပ္ ဆရာမႀကီးတိ႔ု၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာေစတနာႏွင့္ သေဘာ ထားႀကီးမႈမ်ား၊ ရုံးခန္းမွ စာအုပ္စင္မ်ားတြင္ Myanmar Book Centre မွ လွဴဒါန္းထားေသာ အဖိုးတန္ စာအုပ္မ်ား ရွိသည္။ အသင္းရုံးခန္းတခန္းစာ ျပည့္လုနီးပါးစာအုပ္စင္မ်ားႏွင့္ စာအုပ္မ်ား သပ္ယပ္စြာ ထားရွိ သည္။ အသင္းရုံးခန္းတြင္ အျခားအေဆာင္အေယာင္မရွိ၊ စာအုပ္မ်ားသည္သာ ရုံးခန္း၏ အေဆာင္ အေယာင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာအုပ္ျပပြဲ ႏွင့္စာအုပ္ေရာင္းပြဲ ႏွစ္စဥ္က်င္းပရန္ Myanmar Book Centre ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးခဲ့၍ Myanmar Book Centre မွ အသင္းရန္ပုံေငြ အျဖစ္ ေငြေၾကးလွဴဒါန္းခဲ့ေသာ္ လည္း တႀကိမ္မွ လက္မခံခဲ့ေပ။ စာအုပ္မ်ားကိုသာ လက္ခံစုေဆာင္းခဲ့သည္။ အသင္းဥကၠ႒ႏွင့္ အတြင္းေရး မွဴးတို႔၏ အၾကံဉာဏ္ႏွင့္ အေျမာ္အျမင္ရွိမႈမ်ားပင္။ အသင္းရုံးခန္းနံရံ၌ MCC ခန္းမတြင္ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေငြ ရတုအထိမ္းအမွတ္ပြဲ တက္ေရာက္ၾကစဥ္က အမွတ္တရရုိက္ခဲ့ေသာ အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီဝင္မ်ား၏ ဓာတ္ပုံကုိ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဓာတ္ပုံထဲမွလင္းလက္ေနေသာအၿပံဳးမ်ားအား သူေငးၾကည့္ရင္း အသင္းအား ထားရစ္ခြဲခြာရမွာကို သူ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ရေလသည္။

သူမုံရြာေရာက္ေတာ့လည္း မုံရြာအသင္းမွ သူ႔အား ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိၾကသည္။ ရဲရဲေတာက္ အစ္မ တေယာက္လာမည္ ဟုသတင္းစကားပါးၾကသည္ဟုဆုိသည္။ ဌာန စေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အသင္းမွ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံမိတ္ဆက္ရန္ အစည္းအေ၀းေခၚမည္ ဆိုၾကသည္။ ေနပါဦးကြယ္.. ဒီမွာေန စရာေတာင္မရေသး.. ေတာ္ၾကာမေပးဘဲေနလိမ့္မယ္ဟု ၿပံဳးစလဲ့ ျဖင့္ သူက်ီစယ္ ေျပာမိသည္။ တကယ္လည္း သူ႔ကုိ ယခုထိ ေနစရာအိမ္ အတည္တက် မေပးေပ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ အိမ္အလြတ္မ်ား စြာရွိေနပါရက္ႏွင့္ မေပးျခင္းကို ဘယ္လုိ နားလည္ရမွန္းမသိ။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထုိအိမ္အလြတ္ေတြက ပါေမာကၡေနအိမ္မ်ားျဖစ္လုိ႔ တြဲဖက္ပါေမာကၡအား မေပးဟု ဆုိသည္။ တြဲဖက္ပါေမာကၡေနအိမ္ကိုသာ ပါေမာကၡေနရန္ေပးခ်င္ေပးမည္ဟု ေျပာသည္။  

မွတ္သားေလာက္စရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈပင္၊ လစ္လပ္ေနေသာ ပါေမာကၡ ေနအိမ္တြင္ ေနစရာ အခက္ အခဲရွိေသာ တြဲဖက္ပါေမာကၡေနလွ်င္ ငရဲႀကီးတတ္သည္လား မသိေပ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မုံရြာတကၠသုိလ္ ၏ေစတနာကိုေတာ့ အေလးအနက္ အသိအမွတ္ျပဳရမည္။ သူ႔အား ဆရာမမ်ား ေဆာင္ရွိ အခန္းတခန္း တြင္ ေနရာခ်ထားေပး၍ ျဖစ္သည္။ ထုိအခန္းေရာက္စကက်ဥ္းလြန္း၍ သူ မေနတတ္မထုိင္တတ္ ျဖစ္မိ သည္။ ရန္ကုန္အိမ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခ်င္မိသြားသည္။ ရန္ကုန္အိမ္တြင္ ေက်ာင္းကအျပန္ ေမာေမာ ႏွင့္ air con ဖြင့္၊ ဆိုဖာေပၚသက္ေတာင့္သက္သာလဲေလ်ာင္း၊ DVB သတင္းဖြင့္ ၾကည့္ရေသာအရသာကုိ ျပန္တမ္း တမိသည္။ အလွျပင္ရန္ မွန္တင္ခုံ အဆင္သင့္၊ စာဖတ္ခ်င္ေတာ့ စာအုပ္မ်ား အဆင္သင့္၊ စာေရးမည္ ဆုိျပန္ေတာ့ စာေရးစားပြဲ ႏွင့္ ကြန္ပ်ဳတာ အဆင္သင့္၊ ဗိုက္ဆာလွ်င္ ထမင္းစားပြဲႏွင့္ ေရခဲေသတၲာမွာ စားစရာအဆင္သင့္ ယူငင္စားႏိုင္ သည္။ ယုတ္စြအဆုံး သူ႔အ၀တ္အစား၊ လက္ကိုင္အိတ္ႏွင့္ ပုဝါေရာင္စုံ ထားရွိရာ အဝတ္ဘီရုိႏွင့္ သူ႔ ဖိနပ္မ်ဳိးစုံထားေသာဖိနပ္စင္ကုိပါ အကုန္ျပန္သတိရသြားသည္။

သူ႔ကုိယ္သူပင္ ပစၥည္းအစြဲ အေတာ္ႀကီးေသာသူ အျဖစ္ သံသယ မဝင္စဖူး ဝင္မိသည္။ ၎ပစၥည္းေတြ အကုန္ျပန္ယူဦးေတာ့၊ မုံရြာအေဆာင္မွ သူ႔အခန္းတြင္ ထားစရာေနရာ မရွိေပ။ ေနာက္ ဆုံးေတာ့ သူ႔စိတ္ သူေျဖေတြးသည္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ သူ သတိအရဆုံး အဝတ္ဘီရုိႏွင့္ စာအုပ္စင္ကို သူေသလွ်င္ေရာ ယူသြားႏိုင္မွာမို႔လား၊ သူေသလွ်င္ ဘာပစၥည္းမွ သယ္လုိ႔မရ၊ အကုန္ထားရစ္ခဲ့ရမည္။

သူေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခြက္၊ သူလိမ္းေနက် မိတ္ကပ္ဘူး၊ သူ ဖတ္ေနက် ကဗ်ာစာအုပ္ တို႔အျပင္ သူ ခ်စ္ေသာသူ၊ မခ်စ္တခ်စ္သူမ်ား၊ ဒီလုိ တရားႏွင့္ေျဖေတြးရင္း တရားရလုိ႔လည္း မဟုတ္၊ မရလုိ႔လည္း မဟုတ္၊ သူ တျဖည္းျဖည္း ေနသားက် လာသည္။

မနက္တုိင္း အေဆာင္ေရွ႕လာေသာ ပန္းသည္ထံ မွ ျမတ္ေလးပန္းကုံးကို ဘုရားလည္း တင္၊ သူ လည္း ပန္ဆင္သည္။ ျမတ္ေလးပန္း၏ ေမႊးရနံ႔ကို သူ စြဲမက္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ျမတ္ေလးပန္းကို သူ တခါ မွ မပန္ခဲ့ရဘူးမဟုတ္လား၊ အေဆာင္ေရွ႕သုိ႔ပန္းသည္ ၿပီးေနာက္ ေရာက္လာေသာ မုန္႔သည္ထံမွ မတ္ ပဲေၾကာ္ႏွင့္ စီးျပားေၾကာ္ကို ဘုရားလည္း ကပ္၊ သူလည္း စားသည္။ မတ္ပဲႏွင့္ေၾကာ္ေသာ ဘရာေၾကာ္ႏွင့္ ပဲလြန္းေစ့ႏွင့္ ေကာက္ညင္းအစီးအား ေရာ၍ ျပားျပားေလးေၾကာ္ထားေသာစီးျပားေၾကာ္ဆုိသည္မွာလည္း ရန္ကုန္တြင္ စားရခဲေသာ မုန္႔မ်ား မဟုတ္ဘူးလား၊ 

ရန္ကုန္တြင္ ျမင္ရခဲေသာ ေဒသပန္း၊ ေဒသအစားအစာမ်ားကို ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစား သည္။ အေနာက္အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူထားေသာ သူ႔အေဆာင္တြင္ အေဆာင္ေနာက္မွ ေနထြက္ အေဆာင္ေရွ႕မွေနဝင္တတ္ရာ ေနထြက္ ႏွင့္ ေနဝင္ အရုဏ္ႏွင့္ ဆည္းဆာ ႏွစ္မ်ဳိလုံးကုိ သူမလြတ္တမ္း ခံစားသည္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းဖယ္ရီမီေအာင္ တက္သုတ္ရုိက္ ျပင္ဆင္ရ၍ မနက္ ေနထြက္အလွကို  သူ တခါမွ သတိမထားမိေပ။ ေက်ာင္းက အျပန္ ေနဝင္ခ်ိန္ ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ ဆုိဖာေပၚ ၿငိမ္သက္လဲေလ်ာင္းရင္း TV မွာအာရုံ ဝင္စား ေနရ၍ ရန္ကုန္ဆည္းဆာအလွကိုလည္း တခါမွ မခံစားဖူးေပ။

တိုက္တာအေဆာက္အဦေတြႏွင့္ ကြယ္ကာထားေသာ အရုဏ္ႏွင့္ ဆည္းဆာက နယ္က အကာအကြယ္မရွိ ပကတိလြတ္လပ္ေသာ သဘာ၀အလွ အရုဏ္ႏွင့္ ဆည္းဆာေလာက္ ဆြဲေဆာင္အား မေကာင္းတာလည္း ပါသည္။ သူေနေသာ အေဆာင္မွ အရုဏ္ႏွင့္ ဆည္းဆာကေတာ့ ေတာအုပ္ေလး ထဲတြင္ စ၍ ေတာအုပ္ေလးထဲတြင္ ဆုံးသည္။ သူ႔ အေဆာင္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာ ဘက္တြင္ေရာ အေဆာင္ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ေရာ ေတာအုပ္ ခင္တန္းမ်ား ရိွသည္။  

ေတာအုပ္သစ္ပင္မ်ား ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္ႏွစ္ထပ္တုိက္ အေဆာက္အဦ ရွည္လ်ားလ်ားက ထီးတည္း ရပ္ေနသည္။ သူ႔အားလုံၿခဳံေစရန္ ကာရံထားေသာ ဝင္းနံရံမရွိ အုတ္တံတိုင္းမရွိ၊ အေဆာင္တံခါး မရွိ၊ ( ဝင္းနံရံမရွိမွေတာ့ တံခါးက ဘယ္ေနရာမွာ သြားတပ္မလဲ)၊ အေဆာင္လုံျခဳံေရးအတြက္ ေန႔ေစာင့္ညေစာင့္ ဝန္ထမ္းတေယာက္မွလည္း မရွိေသာ ဆရာမမ်ားေဆာင္ဆုိသည္မွာ ျမန္မာတျပည္လုံး ဒီတေက်ာင္းသာ ရွိမည္ထင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အေဆာင္က ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လွသည္။ 

အေဆာင္ေရွ႕ေနာက္ ေတာအုပ္ေလးမ်ားထဲမွ ေက်းငွက္သာရကာ တြန္က်ဴးသံမ်ား သာသာယာယာ ယာ ၾကားရသည္။ အေဆာင္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ဆင္ဝင္ေအာက္အထိ ခ်ဳိးဖုိ ခ်ဳိးမေလးမ်ား စုံတြဲလုိက္ အလည္ လာတတ္ သည္။ သူ႔အတြက္ ရန္ကုန္မွာထက္ ပုိေတြး၍ ေငး၍ေကာင္းသည္။           ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ေသာေနရာလည္းျဖစ္ စာဖတ္ခ်ိန္လည္းပုိရၿပီျဖစ္စာအုပ္ဆုိင္ လုိက္ရွာမိ သည္။ ေက်ာင္းအနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေက်ာက္ကာလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္   လုိုက္ရွာ သည္။ ဖက္ရွင္ဆုိင္၊ ပိုးထည္ဆုိင္၊ အလွကုန္ဆုိင္၊ အိတ္ဆုိင္၊ ဖိနပ္ဆုိင္၊  ဓာတ္ပုံဆုိင္ႏွင့္ အလွျပင္ ဆုိင္မ်ားသာ။

ေက်ာင္းႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ မဆီမဆုိင္ သတုိ႔သမီးဝတ္စုံဆုိင္ေတာင္ ရွိေသးသည္။ စာအုပ္ ဆိုင္ကေတာ့ အငွားဆုိင္ေလးတဆုိင္ေတာင္မွ ရွာမရေပ။ ထုိညက တလက္စတည္း မုံရြာညေစ်း တန္းေရာက္ေတာ့ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ေတြ႔လွ်င္ အေတာ္ပဲေမႊမည္ဟု စိတ္အား ထက္သန္ခဲ့ေသး သည္။ ေျမာင္းျမမုန္႔ဟင္းခါးႏွင့္ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါး တဆုိင္မေကာင္း၍ တဆိုင္ ေျပာင္းစားခဲ့ရတာပဲ အဖတ္တင္သည္။ စာအုပ္ဆုိင္ကေတာ့ အေဟာင္းေရာ အသစ္ေရာ တဆုိင္မွ မထြက္ေပ။ ညေစ်းတန္းနားတ၀ိုက္ ဆိုင္တကာ့ဆုိင္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြလုိက္ၾကည့္ရင္း တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ဆုိင္တဆုိင္ သြားျမင္သည္။

အလင္းေရာင္ လက္လီလက္ကား ေရာင္းဝယ္ေရးဆိုပါလား။

အလင္းေရာင္ကို လက္လီလက္ကား ေရာင္းလုိ႔ဝယ္လုိ႔ရပါသလားဟု   သူဆက္ေတြး မိသည္။ ရတာေတာ့ေသခ်ာသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမွ အလင္းေရာင္ကုိ အထက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွ လက္ကား ေရာင္းစားထား၍ တုိင္းျပည္လူထုအမ်ားစုမွာ အလင္းေရာင္ကုိ ခ်ဳိ႕တဲ့စြာလက္လီဝယ္ယူသုံးစြဲ ေနၾကရသည္။ ဒါေတာင္ လင္းတခါ ေမွာင္တလွဲ႔။

ထုိစဥ္ အေမွာင္ေခတ္မွ လူသားမ်ားမုိ႔ အေမွာင္ကမာၻထဲ ေနၾကေပေရာ့ ဟု ထုိအထက္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ၾကံစည္ထားၾကေလေရာ့သလား။

မုံရြာမွာလည္း ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးမွ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ပီသစြာ မၾကာ ခဏ မီးပ်က္တတ္သည္။ သူ မုံရြာေရာက္ခါစက မီးက တေနကုန္တေနခမ္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ပ်က္ သည္။ ေရာက္ ခါစ မို႔ မေနခ်င္ရသည့္အထဲ မီးက တခ်ိန္လုံးပ်က္ေနရာ မနက္ ေန႔လည္ ညေန သုံးနပ္စလုံး ေက်ာင္း စားေသာက္ဆုိုင္  Canteen မွ ဝယ္စားရသည္။   

 စေနတနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ Canteen မွာ စာအုပ္တအုပ္ႏွင့္တေနကုန္ ထုိင္ ေနရ သည္။ ဖုန္းအားသြင္းရန္ ပါဝါဘဏ္မ်ားပါ အားျပတ္သြား၍ အရိပ္စစ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တြင္ ေပါ့ဆိမ့္ တခြက္ႏွင့္ထုိင္ၿပီး ဖုန္းအားသြင္းခဲ့ရသည္။ တာဝါတိုင္ လဲက်၍မီးပ်က္ျခင္းဟုဆုိေသာ္ လည္း မျပဳမျပင္ဘဲ ဒီေလာက္အထိ ရက္ၾကာၾကာထားရေကာင္းလားဟု စိတ္တိုမိသည္။    ထုိကာလမ်ားက ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ စည္းရုံးမဲဆြယ္ကာလမ်ားျဖစ္ၿပီး TV မွ လူထုအား စကားေျပာေသာ လူထုမိခင္ႀကီးအား ၾကည့္ရန္အမီပင္ မီးက တမင္ျပန္မလာခဲ့ေပ။ မီးျပန္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းလည္း ဘယ္ေသာအခါမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မေနရ။ မေျပာမဆုိအေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ မီး ခဏခဏပ်က္တတ္၍ အစစ အရာရာလုပ္ရင္းကိုင္ရင္းတန္းလန္း၊ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ မီးပူ တိုက္ရင္း၊ ေရခ်ဳိးရင္း၊ သူ႔အေဆာင္ကေတာ့ မီး ပ်က္လွ်င္ ေရပါ ျပတ္တတ္ေအာင္ အထူးစီမံထား ဟန္ရွိ သည္။ တခါက သူေရခ်ိဳးရင္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရင္း မီးပ်က္ေတာ့ ေရပါ ျပတ္သြား၍ မလွမ္း မကမ္းမွ သူငယ္ခ်င္း ပါေမာကၡတေယာက္အိမ္သြားၿပီး ဆက္ခ်ဳိးခဲ့ရ သည္။ ဌာနမွာ လူထူထူရွိခ်ိန္ သူေရေဘး ဒုကၡသည္ ျဖစ္ရပုံအေၾကာင္း ေျပာျပမိေတာ့ ဆရာတေယာက္က ဆရာမ.. ရင္လွ်ားႀကီးနဲ႔ သြားခ်ဳိးလုိက္တာလား.. ဟု ေသခ်ာေမးေနေသးသည္။ သူတုိ႔မ်က္ေစ့ထဲ ဘယ္ လုိ ျမင္ေယာင္ေန သည္ မသိေပ။သူ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံဝတ္သြားေသာ္လည္း ဆံပင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ မွာ ေရမ်ားစုိရႊဲ ေနသျဖင့္ လမ္းေပၚမွ လူမ်ား အထူးအဆန္းအျဖစ္ ၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။ တလက္စထဲ ဝန္ခံရ လွ်င္ မုံရြာေက်ာင္းမွ ေရကိုေတာ့ သူ အမုန္းဆုံးျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္လွ်င္ ဆန္ျဖဴျဖဴေလးက ညိဳ၀ါေရာင္ ျဖစ္ ရသည္။ ေရေအးအေနျဖင့္ေသာက္လွ်င္ ငန္၍ ေရေႏြးအေနျဖင့္ လက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ေသာက္ပါက ေရမ်ား မဲညစ္သြားၿပီး ငန္ေသာ ဂုဏ္သတၲိကေတာ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေပ။ နဂုိက မျဖဴေသာ သူ႔အသား ပိုညိဳသြားေစ၍ သူသည္းမခံႏိုင္ေပ။ မုံရြာမွာေတာ့ ၾကာၾကာေနရမွာ ခပ္ခက္ ခက္ပဲ။ က်န္တာေတြ အကုန္ အဆင္ေျပ ရင္ေတာင္ ေရက အဆင္မေျပဟု အေတြးဝင္မိသည္။

မုံရြာစီးပြားေရးတကၠသုိလ္ထဲမွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆရာမတေယာက္က သူ႔ နည္းလမ္းအတုိင္း လုပ္ရန္ အႀကံျပဳသည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးတုိင္း ေရသန္႔နည္းနည္းႏွင့္ တေခါက္ထပ္ခ်ဳိးေပးဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္အထိေတာ့ သူ စိတ္မရွည္၍ အသားႀကိဳက္သေလာက္ မဲပါေစ ထုိေရကိုပင္ မနက္ေရာ ညပါ ခ်ဳိးေနရသည္။

          မုံရြာေရာက္ခါစက သုေတသနႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အလုပ္တခု ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရန္ ႀကံဳႀကိဳက္ လာခဲ့ သည္။

စစ္ကိုင္းတုိင္းလႊတ္ေတာ္အႀကီးအကဲက အိႏၵိယခရီးစဥ္ရွိ၍ အိႏၵိယ ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း ေရးေပး ပါရန္ သူတုိ႔ဌာနအား အကူအညီေတာင္းသလုိလုိႏွင့္ေစခုိင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဌာနတြင္ ထုိေခါင္းစဥ္ အတိုင္းေရးသားျပဳစုၿပီးသားစာအုပ္ရွိေသာ္လည္း ထုိစာအုပ္အထူႀကီးအား သူ ဖတ္ရန္ အခ်ိန္မရဟု ဆုိ သည္။ သူ႔အတြက္ အက်ဥ္းခ်ဴပ္ကိုထုတ္ႏႈတ္ၿပီး သီးသန္႔ေရးေပးရန္ ႏွင့္ လတ္တေလာ ဆက္ဆံေရးကိုပါ ထပ္မံျဖည့္စြက္ေရးေပးရမည္ဆုိ၍ တြဲဖက္ပါေမာကၡမ်ား တက႑စီ တာဝန္ယူေရးၾကရသည္။

          အစကေတာ့ ေရာက္ခါစမုိ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္တာမို႔ အားတက္သေရာ စိတ္ပါလက္ပါ။

ေနာက္ေတာ့ ထုိသုိ႔ ခဏခဏေစခုိင္းၿပီး ဌာနမွေရးသားျပဳစုေပးလိုက္ေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို လႊတ္ေတာ္ပုဂၢဳိလ္မွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သူ႔နာမည္တပ္ စာအုပ္ထုတ္ေဝ ေရာင္းစားသည္ဟူေသာသတင္းကုိ ဌာနမွျပန္သိရၿပီးခ်ိန္တြင္ စိတ္ထဲ စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္မိသည္။ ေရးေပးရမွာ မသဒၵါ ခ်င္ေအာင္ ေစတနာ ပ်က္ ရသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ၿပီးေအာင္ အစအဆုံး ေရးေပးလုိက္ၾကသည္။ ဒီလုိႏွင့္ မုံရြာ တကၠသိုလ္၏ေန႔ရက္မ်ားတြင္ သူအသားက် ေပ်ာ္ဝင္စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာလုိလုိႏွင့္စာသင္ႏွစ္ တခု အစျပဳေတာ့မည္။ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းမ်ား လည္း ထြက္ေပးရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သူတု႔ိေအာင္စာရင္း အၿပီးသတ္ လုပ္ေနရာ အခန္းထဲသို႔ ပါေမာကၡဌာနမွဴးမ်ား အစည္းအေဝးမွရရွိေသာ သတင္းစကား တခုလည္း ေမႊးပ်ံ႕စြာ ဝင္လာခဲ့ သည္။ သူတုိ႔ဘာသာရပ္အား တက္ေရာက္သင္ယူလုိေသာ ပထမႏွစ္ သစ္လြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ဦးေရ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေရြးခ်ယ္ထားၿပီဆိုေသာ သတင္းျဖစ္သည္။            ပထမႏွစ္သစ္လြင္ေမာင္မယ္မ်ားအား ႀကိဳဆိုရန္ ဗီႏုိင္းဆုိင္းဘုတ္တခုအား ဘီရုိထဲမွ ထုတ္ယူ ခ်ိတ္ဆြဲ လုိက္ၾကသည္။ 

          အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ .... ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးပညာ ေလ့လာစုိ႔....

          ထုိစာသားေလး ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ ရင္ထဲသေဘာတက် ၿပံဳးမိသည္။ အမ်ဳိးသား အက်ဳိး စီးပြားျမႇင့္တင္ ဖုိ႔ဆိုတာေတာ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ သိပ္ကုိ ေစာေသးသည္။ သိပ္ကိုေလာရာေရာက္ေနသည္ဟု သူထင္သည္။

          တကယ္တမ္းက် ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူလူငယ္ေလးေတြအား ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ခင္းက်င္း ျပရ မည့္ ရႈခင္းျမင္ကြင္းေတြ ရွိေသးသည္။ အေမွာင္ေခတ္အတြင္း ဖုံးကြယ္ထားေသာ အမွန္တရားမ်ား၊ ဖိႏိွပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းႏွင့္ အည့ံမခံ တြန္းလွန္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်စုိးမိုးျခင္းႏွင့္ ေတာ္လွန္အံတုမႈမ်ား၊ အမွားႏွင့္အမွန္ အေမွာင္ႏွင့္အလင္းၾကားက ေခတ္အဆက္ဆက္ တိုက္ပြဲမ်ား၊ သင္ရုိးတြင္ မပါဝင္ေသာ္လည္း မသင္ မျဖစ္သင္ေပးရဦးမည့္ ေျပာျပရဦးမည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား။ သူတို႔ ပါဝင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ေအးစက္သည့္ လုံးဝအေမွာင္ကမာၻႏွင့္စာလွ်င္ ယေန႔လူငယ္ေလးမ်ား ေခတ္က အေမွာင္မွ အလင္းသုိ႔ အကူး အေျပာင္း ေႏြးေထြးေသာ ကာလျဖစ္သည္။ 

     ပတၱျမားေရာင္၊ အနီေရာင္ အရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ကုိ အားတက္စရာ ျမင္ေနရသည္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ဒူးမေထာက္အညံ့မခံဘဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ တုိက္ပြဲမ်ားကိုခ်ခင္း၍ ထုိ အလင္းေရာင္အား သယ္ေဆာင္ လာရျခင္းျဖစ္သည္။

          အလင္းေရာင္ တျဖည္းျဖည္းအားေကာင္းလာမည့္ ေန႔သစ္မ်ားဆီသုိ႔၊ အလင္းေရာင္၏ အမေတ သည္ လူထု၏ နီေစြးေသာ အေသြးအသက္ေခြ်းစက္မ်ား၊ ခႏၶာကုိယ္မ်ား စိတ္မ်ား ဘ၀မ်ားေပၚမွ ခ်င္းခ်င္းနီ ဒဏ္ရာအနာတရမ်ားျဖစ္၍ ထုိအလင္းေရာင္အား တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏိုးတတ္ေစဖုိ႔ သြန္သင္တိုက္တြန္း ရေပဦးမည္။ တပည့္မ်ားအား ပီတိစိတ္ျဖင့္ ျမင္ေယာင္ရင္း လက္ကမ္း ေထြးေပြ႔ရန္ အားသစ္ေတြေမြး ထားမိသည္။

          ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတာဝန္က်ရာေနရာေဒသမွ ကေလးမ်ားအေပၚသူတာ၀န္ေက်ခ်င္သည္။ အခ်ဳိ႕ အခ်ဳိ႕ေသာအဆင္မေျပမႈမ်ားၾကားထဲမွာ သူေနႏုိင္သေလာက္ေပါ့ေလ။

          ရန္ကုန္ကိုေတာ့ တေန႔ေန႔မွာ သူျပန္သြားဦးမွာေသခ်ာသည္။ ရန္ကုန္တြင္ သူလြမ္းေသာ ပန္းဆုိးတန္းမွ စာအုပ္တန္းႏွင့္ စာအုပ္တုိက္မ်ား၊ စာေပနယ္မွ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ကမာၻေအးဘုရားတြင္ အပတ္စဥ္ စေန တနဂၤေႏြ ေန႔တုိင္း သူတက္ေနက် အဘိဓမၼာသင္တန္းတုိ႔ကို သူလက္မလႊတ္ ခ်င္ေသး လက္မလႊတ္ႏိုင္ေသးတာလည္း ေသခ်ာသည္။

 
ညိမ္းေအးသာ
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာတြင္မဂၢဇင္း --- လ၊ ---ႏွစ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္သည္)