ဝါက်ေလး တေၾကာင္းေရးမိတယ္
ေမာင္ေနာင္မြန္
 |
| Joan Miró, 'Painting' 1927 |
က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြက ေရခဲလို ေအးတိေအးစက္နဲ႔။ တခါတေလ အႏၲာတိက ကဗ်ာဆရာလို႔ေတာင္ ဘဝင္ေတြ ေလဟပ္ဖူးတယ္။ တခါတေလ ဟဲမင္းေဝးလို တံငါသည္ ဝတၳဳေလးေတြေရးေနမိတယ္။
ကႏၱာရပမာ ေျခာက္ကပ္ကပ္စကၠဴေပသားထက္မွာ စာလံုးေတြ ဟိုမွဒီ ေျပးေျပးလႊားလႊား။ ကႏၲာရထဲက သဲမုန္တုိင္းတခုပမာ စိတ္အစဥ္ေတြက ဟင္းလင္းျပင္ေမ်ာလြင့္။ ကႏၱာရသဲမုန္တိုင္းတခုနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲကေန ေျဖာခနဲထြက္က်လာေနတဲ့ စာလံုးေတြကို ေရးေနမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာအဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈမွမရွိေသာစကားလံုးေတြနဲ႔ဝါက်ေတြ တည္ေဆာက္ေနမိ လ်က္သား။
စိတ္ထဲမွာ ၀ိုးတိုး၀ါးတားျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေတြေပါ့။ ထိုဝါက်ေတြထဲ အဓိပၸာယ္ကို ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ရွာေနဆဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမရွိတဲ့စာရြက္တခုနဲ႔ လက္ေရးစာလံုးေတြပါပဲ။ ပုဒ္ထီးပုဒ္မခ်လိုက္ရင္ပဲ အရာအားလံုးၿပီးဆံုးသြားသလို ခံစားရတယ္။ စာရြက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ဝါက်င္လာတယ္။ မင္ရည္ေတြက တျဖည္းျဖည္းပါးလ်ေဖ်ာ့ေတာ့လာတယ္။
အဂၤါအခက္အလက္မစံုတဲ့ဝါက်တေၾကာင္းဟာ အဆံုးသတ္ဖို႔ ခက္လွပါဘိေတာ့။
ဘဝကို ေရနဲ႔ေလွ်ာ္ဖြတ္သလိုမ်ဳိး ေလွ်ာ္ဖြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳေတြ က်င့္ဝတ္ေတြ တန္ဖိုးေတြအေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုး ေရးျပခ်င္ေနမိဆဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ေနေတာ့ အစကလည္း အဆံုးျဖစ္လို႔ အဆံုးကပဲ အစျဖစ္လို႔နဲ႔ ကေမာက္ကမ ႏိုင္ေနဆဲ။
တရြက္လွန္လိုက္တိုင္း ဝါက်ေတြက ေလွနံဓားထစ္ေတြ ပုံေသကားက်ေတြ။
အဲဒီေလွေတြနဲ႔ပဲ ပဲခူးေရာက္ေအာင္ ထိုးမယ္ဆိုတဲ့ တေဇာက္ကန္းကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြက ေရခဲလို ေအးတိေအးစက္နဲ႔။ တခါတေလ အႏၲာတိက ကဗ်ာဆရာလို႔ေတာင္ ဘဝင္ေတြ ေလဟပ္ဖူးတယ္။ တခါတေလ ဟဲမင္းေဝးလို တံငါသည္ ဝတၳဳေလးေတြေရးေနမိတယ္။ တခါတေလ ေဒးကာနက္ဂ်ီလို တက္က်မ္းေတြ ေရးမိတယ္။ ဆိုလိုတာက စာရြက္ေတြေပၚမွ ဝါက်ေတြက အဓိပၸာယ္ရွိစြာ လႈပ္ရွားေနတာပါပဲ။
စာရြက္ေတြက အဝါေရာင္သန္းလာတယ္။ ဝါက်ေတြက နာမဝိေသသနမ်ားစြာနဲ႔ ကခုန္တတ္ လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက ဂုဏ္သေရေတြ တလက္လက္တက္လို႔။ တခ်ိဳ႕၀ါက်ေတြက ဂ်ပ္ပစီလို လြင့္ခ်င္တိုင္း လြင့္လို။
တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြကိုေတာ့ အဂၤါအစံုတပ္ေပးရတယ္။ ဒါမွကႏၲာရကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာကိုး။
ကႏၱာရကိုျဖတ္လာတဲ့ဝါက်တစုကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲထည့္ပိတ္၊ ၿပီးေတာ့ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸာယ္ေတြ ရေအာင္ အစ္ေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက အေျဖကိုေတြ ထြက္လာႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနဆဲ ႏွလံုးသားေတြ ထြက္လာတယ္။
တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက ေသေပးရတယ္။ ႏွလံုးရွိတဲ့ဝါက်လက္တဆုပ္စာကို စၾကဝဠာထဲ ျဖန္႔ႀကဲ လိုက္တယ္။
အဲဒီညက ကႏၲာရေကာင္းကင္ထဲမွာ နကၡတ္ပြဲသဘင္ က်င္းပၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက ကဗ်ာေတြ ရြတ္ၾက။ တခ်ိဳ႕ေတြက ဆမ္ဘာေတးသြားနဲ႔ ကခုန္ၾက။ တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက ကိုယ္ပိုင္အလင္းေတြနဲ႔တလဲ့လဲ့ တလက္လက္။ တခ်ိဳ႕ဝါက်ေတြက်ေတာ့ သူတပါးအလင္းကိုမွီခိုရွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဝါက်ေတာ့ ဝါက်ပါပဲ။ စကားလံုးေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားဆဲ။
တခါတေလ စကားလံုးေလးေတြ ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ထမ္းကာ အိမ္ျပန္တဲ့အခါေတြဆိုရင္ေတာ့ ဝါက်ေတြဟာ ရင္ေတြကြဲလို႔။
စာရြက္ျဖဴျဖဴေပၚဝါက်တေၾကာင္းကိုအသက္သြင္းဖို႔ က်ေနာ္ႀကိဳးစားေနဆဲ။
အသက္ဝင္ခါနီး ဝါက်တေၾကာင္းက က်ေနာ့္ကို ျပန္လွမ္းေမးတယ္။
"သူတို႔က ဘာေတြလဲတဲ့"
အဓိပၸာယ္ကို က်ေနာ္ စဥ္းစားေနရတယ္။ ထိုေမးခြန္းက က်ေနာ္ရင္ဘတ္ထဲက အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ စကားလံုးေတြဆီ ေတာမီးပမာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားရေပါ့။ ဝါက်တခ်ဳိ႕နဲ႔စကားလံုးတခ်ဳိ႕ေတြဟာ ကုန္ပစၥည္းဖလွယ္သလို သူတို႔ရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ဖလွယ္ေနၾကတယ္။
ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈနယ္နိမိတ္တခုကို ေဘာင္ေက်ာ္သြားတဲ့ အႏုပညာျပကြက္တခုလို ခမ္းနားေနခဲ့တယ္။
တခါတေလ ဝါက်အခ်င္းခ်င္းအယူအဆေတြ ကြဲျပားကာ အုပ္စုေတြ ပါတီေတြကြဲ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ေနခဲ့။
က်ေနာ္အတြက္ အထင္အရွားဆံုးဝါက်တေၾကာင္းအတြက္ ပုဒ္ထီးပုဒ္ျဖတ္ေတြ မလိုဘူး။ ႀကိယာေတြ ဝိဘတ္ေတြ မလိုဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေတြမုန္းျခင္းေတြ မလိုဘူး။ တခုပဲလိုတယ္။
ထိုအရာက က်ေနာ့္ႏွလုံးအိမ္နဲ႔ေသြးေၾကာေတြကို ယွက္ေဖာက္ဆက္သြယ္ထားတဲ့ စာေရးကိရိယာနဲ႔ ေဘာင္အကန္႔ မ်ဥ္းအသပ္ေတြမပါတဲ့ ပကတိျဖဴလႊလႊ စာရြက္တရြက္။
က်ေနာ္ခ်ေရးမိတယ္ ဝါက်တေၾကာင္းက. ..
" ဆိုလိုသည့္အဓိပၸာယ္ေရာက္ေအာင္ စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ပုဒ္အစုအေပါင္းကို ဝါက်ဟုေခၚသည္" ဟုေပါ့။
ေမာင္ေနာင္မြန္
Comments
Post a Comment