သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာရွည္၊ ကိုေဇာ္(ကေလးၿမိဳ႕) ၏ " ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြ " + ခံစားသုံးသပ္ခ်က္(သားေမာင္တင္)

ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြ 

www.wall321.com

 အပိုင္း(၁)

နာက်င္ရလြန္းလို ့
မနာက်င္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ တေန႔
ဒီကဗ်ာ ေရးမယ္လို႔ "ေတး" ထားခဲ့တယ္

က.ပ.ရ ရဲ႕ ကုန္ကားႀကီးေပၚ
လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တင္ေခၚသြားတဲ့ေနာက္
ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပးလိုက္ရင္း
သူတို႔ဆိုတဲ့ "ကမၻာမေၾက"သီခ်င္းကို
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔
လမ္းမေပၚ လိုက္ေကာက္ေနခဲ့တဲ့
ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ
လက္သီးကို ေသြးထြက္ေအာင္ဆုပ္ထားရင္း
ခ်စ္သူမ်ားနဲ႔ စတင္ခြဲခြာရ
လူငယ္ဘဝကို စ ခဲ့တယ္

ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့
ေက်ာင္းတံခါးရြက္ေတြၾကားမွာ
ညည္းတြားနာက်င္ေနတဲ့ အိမ္ေျမာင္တေကာင္တေလေတြ
အသက္မေသတာ
ကမၻာမေၾကရဲ႕ေက်းဇူးဆိုပါေတာ့

က်ေနာ္တို႔ဟာ
နာက်င္စြာ ရယ္ေမာတတ္ခဲ့တယ္

ဂစ္တာ တီးတတ္ခဲ့တယ္

အေမွာင္ေခတ္ရဲ႕အမွတ္အသား
မူးယစ္ေဆးဝါး ၿငိခဲ့တယ္

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕
နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ားကို
မူးမူးနဲ႔ လမ္းထိပ္မွာေအာ္ဆို
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ငိုသံေတြ
ေထာင္ထဲကသူငယ္ခ်င္းမ်ား ၾကားမယ္ထင္ခဲ့တယ္

အႀကိမ္ႀကိမ္ေျဖရတဲ့ ဆယ္တန္းမွာ
အေတာ္မ်ားမ်ား ေအာင္ကုန္ၾကတာေပါ့

ဆက္တက္စရာ တကၠသိုလ္ေတြ မဖြင့္ေတာ့
တခ်ဳိ႕က ေက်ာက္တြင္းေတြဆီ
တခ်ဳိ႕က ေတာရြာမ်ားရဲ ့ေက်ာင္းဆရာ
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အကိုအမေတြေနာက္
ေထာင္ထဲအထိ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး
ေသြးေတြကို သုတ္ေပးေနခဲ့တယ္

ဒီလိုနဲ ့
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့
ေခြးကအစ ဘြဲ႔ရတဲ့ေခတ္ ေရာက္တာပါပဲ

က်ေနာ္တို႔လည္း
မိဘေတြရဲ႕ဧည့္ခန္းမွာခ်ိတ္ဖို႔
ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ
ေထာင္ထဲက ေသစာရင္းေတြ ယူေပးခဲ့ရတယ္
မေသေသးတဲ့လူငယ္ေတြလည္းေသေနခဲ့ရတယ္

ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္ဗ်
ေထာင္မက်ရင္ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ေခတ္မွာ
ဘာလုပ္ေကၽြးရမွန္းမသိပဲ
အကုန္လံုး တိုးလို႔တြဲလြဲေပါ့

ညည အလင္းဆိုင္ေတြမွာ
မေတာ္မတည့္ေတြ ေျပာေျပာၿပီး
ရယ္ေမာနာက်င္ၾက
တေယာက္ပိုက္ဆံတေယာက္ ဆြဲသံုးၾက
ဘယ္သူမွျပန္မေပးႏိုင္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾက
ၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚၾက
ခိုးစားမွခ်မ္းသာမယ့္ ေခတ္ထဲမွာ
က်ေနာ္တို႔
ရိုးသားစြာ ငတ္မြတ္ခဲ့
သိကၡာရွိစြာ ဆင္းရဲခဲ့ၾကတယ္

အဲဒီလို
လူငယ္အရင့္အမာႀကီးေတြဟာ
ေလးျဖဴရဲ႕ထြက္ေပါက္မ်ားကို
ေဒါသတႀကီးလိုက္ဆိုရင္း
ေသနတ္ပစ္သလိုကဗ်ာေရးတတ္ခဲ့
စစ္တိုက္သလို ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ခဲ့ရတယ္

တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေသကုန္မွေတာ့
က်န္တဲ့သူခ်င္း ပိုမိုခ်စ္တတ္ခဲ့ၾကတယ္

မငတ္ရံု ေန
မေသရံု စား
သြားၾကားထိုးတံမလိုတဲ့ေခတ္ေပါ့ဗ်ာ

အိမ္ထဲမွာလည္း မလံုျခံဳေတာ့
ညမ်ားစြာ
လူငယ္အားလံုးဟာ
လမ္းေပၚမွာ
ေဆးရံုမွာ
ရဲစခန္းမွာ စသည္ျဖင့္ေပါ့

အလင္းဆိုင္ေတြလည္း ေပါမွေပါ
ဒုတိယအိမ္ တို႔ အရိပ္စစ္ တို႔
နားခိုရာ တို႔ ဆံုစည္းရာ တို႔
အဲသလိုမ်ဳိးဆိုင္ေတြ သိပ္စည္တာပါပဲ

စကားေတြလည္း ေျပာမကုန္ဘူးဗ်
အဂၤေတျဖစ္သြားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြအေၾကာင္း
ပါးစပ္ထဲမွာ သြားေတြမရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္း
ဟိုတေယာက္ ရူးသြားတဲ့အေၾကာင္း
ဟိုေကာင္မေလး ဟိုဟာျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္း
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့
လက္သည္မေပၚတဲ့အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ
ဝါးခနဲ ရယ္သံမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါ

ဆိုဗီယက္ဟာသေတြေျပာေျပာၿပီး
အူတက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနခဲ့တဲ့
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ဟာ
မနာက်င္ပဲေသလို႔ရမယ့္နည္းလမ္းပဲဗ်

ေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားရတဲ့ႏွစ္မ်ားမွာ
ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအေၾကာင္း ရွာ ဖတ္
ကက္ကိုဘိန္းအေၾကာင္း ရွာ ဖတ္
ေခ်ေဂြဗာရာအေၾကာင္း ရွာ ဖတ္
က်ေနာ္တို႔ မေသတတ္ခဲ့ပါဘူးေလ

အေပါင္းအသင္းမက္တဲ့ေခတ္ဗ်
လမ္းေပၚမွာ
စစ္ေၾကာေရးမွာ
ေထာင္ထဲမွာ
ေဆးရံုမွာေသသြားတဲ့ အကိုအမေတြအေၾကာင္း
တစ္ေယာက္တည္းေတြးမေနရဲေလာက္ေအာင္
ရွက္ရြံ ့ စြာ
နာက်င္စြာ
မလံုျခံဳစြာနဲ ့
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လိုက္ရွာရင္း
အေပါင္းအသင္းမက္ခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ပါ

တခါတေလ
ပခံုးခ်င္းဝင္တိုက္မိတာေလးနဲ႔
လူခ်င္းရိုက္ၾကတဲ့အထိ
ေဒါသေတြလည္းျဖည့္သိပ္ထည့္ခံထားခဲ့ရပါတယ္

က်ေနာ္တို ့
တကယ္ မေက်နပ္ခဲ့ၾကတာက
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြပါ

ဒီလိုနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပစ္ေဖာက္ၾက
ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ၾကရင္း
က်ေနာ္တို႔ မလိုခ်င္တဲ့ အရွံဴးေတြ
က်ဳံးက်ဳံး ယူခဲ့ၾကရတယ္

က်ေနာ္တို႔ဟာ
အႏုပညာဓာတ္သားထဲမွာ
တေငြ႔ေငြ႔တလက္လက္
အသက္ဆက္ေနတဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြပါ

ေသျခင္းထက္ ပိုမိုနာက်င္ခဲ့ၾကသူေတြပါ

ထံုနာက်င္နာစြဲခဲ့တယ္
အပ်င္းထူတယ္
အေပါင္းအသင္း မက္တယ္
မူးယစ္ေဆးဝါးႀကိဳက္တယ္
မေအာင္ျမင္မႈဟာ က်ေနာ္တို႔အမွတ္အသားေပါ့
ေၾကာက္ရြံ႕မႈဟာ က်ေနာ္တို႔အမွတ္အသားေပါ့
အရာရာေၾကာက္ရလြန္းေတာ့လည္း
ဘာမွမေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူးေပါ့

ဒီလိုနဲ႔
ခေရေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြကုန္ၾက
ဒီလိုနဲ႔
ပုလဲသီတကြဲစီ
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၾကရပါတယ္

အဲဒီႏွစ္မ်ားအေၾကာင္း
ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာခ်င္ၾကေတာ့တဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြပါ

က်ေနာ္တို႔ဟာ
အတြင္းေၾက ေၾကေနတဲ့
ရင္ကြဲနာ က်ေနတဲ့
ရင္ခြဲျပရံုပဲက်န္ေတာ့တဲ့
မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့မ်ဳိးဆက္ပါ

အစေတးခံေတြပါ

အခု
အားလံုးျမင္ေနရတဲ့
အနာဂတ္အလံေတာ္ရဲ႕အနီေရာင္ဟာ
မ်ဳိးဆက္တခုလံုးရဲ႕ေသြးေတြပါ

အျဖဴေရာင္ၾကယ္ကေတာ့
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အႏုပညာေပါ့

ဉာဏ္ပညာကိို ခိုးဝွက္ခံထားရတဲ့ ေခတ္မွာ
က်ေနာ္တို႔ လူျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္

ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ာ
က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ဒဏ္ရာေတြအတြက္
က်ေနာ္တို႔ေက်နပ္ပါတယ္

အသက္မေသပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္တို႔ဟာ
ေသသြားတဲ့ အကိုအမေတြရဲ႕ကိုယ္စား
ဘိုးဘိုးေအာင္ရဲ႕ ဝလံုးမ်ားပါ

တန္ဖိုးမဲ့မႈကိုပဲ
တန္ဖိုးထား အသက္ရွင္ေနရတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္သားေတြပါ

နာက်င္ခဲ့ၾကရလြန္းလို ့
မနာက်င္ႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြပါဗ်ာ။ ။

အပိုင္း(၂) 

ဒီတခါေတာ့
ရယ္စရာေတြေျပာခ်င္တယ္

အဲဒီႏွစ္မ်ားမွာ
ဟာသကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့မႈဟာ
က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့
ဘုရားေပးတဲ့ ႏွစ္သိမ့္ဆုပါပဲ

၈ တန္းမေအာင္တာ
ခ်မ္းသာဖို႔ ျဖစ္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း
ကတံုးရွိတ္တမ်ဳိးတည္းညႇပ္တတ္တာ
အဲဒီဆံသဆရာ သူေဌးျဖစ္သြားေၾကာင္း
မင္းေအာင္လက္မွတ္ေတြဘာလုပ္ရမွာတုန္းဆိုလို႔
အသာအယာလွည့္ျပန္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
ငါတို႔က စီးပြားေရးလုပ္တာ
သံုးစြဲသူကိစၥ ငါမသိဘူးဆိုတဲ့
မူးယစ္ရာဇာတေယာက္အေၾကာင္း
ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသားေတြက ကေလးမွာ
ကေလးကလူေတြက အင္းစိန္မွာ
ေမၿမိဳ႕ကပုန္ကန္မႈအတြက္
ေမာ္လၿမိဳင္က အဆင္သင့္ ဆိုတာမ်ဳိး
လွည္းက်ဳိးတဲ့အထိ ရယ္ရတယ္

ဆိုင္းဘုတ္ေတြေပါတဲ့ေခတ္
ေဆာင္ပုဒ္ေတြမ်ားတဲ့ေခတ္ဗ်

က်ေနာ္တို႔အားလံုး
ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေနထိုင္ခဲ့ၾကရပါတယ္
ေဘးမကင္း ရန္မကြာ
အလြန္မခ်မ္းသာစြာနဲ႔ေပါ့

ၾကက္ဆူစိုက္ဧရိယာေတြေပါင္းေတာ့လည္း
ႏိုင္ငံဧရိယာထက္ ေက်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္
သစ္လုပ္ကြက္ပါမစ္ တစ္ေစာင္တည္းနဲ႔
တေတာလံုးကုန္ေအာင္ ထုတ္သြားၾကတာေတြနဲ႔
တယ္လီဖုန္းႀကီး ခါးမွာခ်ိတ္
ဟိတ္ဟန္မ်ားတဲ့ လူဝႀကီးေတြကို
ေငးေမာမင္တက္ ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္

ရပ္ကြက္ထဲကေကာင္မေလးေတြလည္း
အကုန္လံုး ဗိုလ္စားပဲေတြခ်ည္းပါပဲ

က်ေနာ္တို႔လည္း
သီခ်င္းေတြနဲ႔ေဖာက္ခြဲ
ကဗ်ာေတြနဲ႔ေပါက္ျပဲကုန္ၾကတာပါပဲ

လူႀကီးေတြကေတာ့
အစိုးရတီဗီေရွ႕မွာ အစိမ္းေရာင္ေတြဟပ္ေနခ်ိန္
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့
အေမွာင္ရိပ္မွာ ေရာင္စံုအႏုပညာေတြနဲ႔ေပါ့

ဒီလိုနဲ႔
အရွိတရားထက္
ပိုမိုေၾကာက္မက္ဖြယ္ေတြရွာဖတ္ခဲ့
ဥပမာ ပလိပ္ လိုမ်ဳိး
လက္ေတြ႔ဘဝထက္
ပိုမိုလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လိုက္ရွာခဲ့
ဥပမာ ေတာ္တီလာဖလက္ လိုမ်ဳိး
အဲဒီလိုမ်ဳိး
က်ေနာ္တို႔ ခိုးထြက္ခဲ့ရတယ္

စာေပနဲ႔အႏုပညာဟာ
က်ေနာ္တို႔အရက္မေသာက္တဲ့အခါ
က်ေနာ္တို႔ေမာ့ေသာက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္ေတြပါ

အေသးအဖြဲေလးေတြကို
ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္း
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သက္ျပင္းေတြကို
ရယ္စရာေတြနဲ႔ ဖြင့္ေဖာက္ရင္း
က်ည္ဆံေတြကို ၾကည့္ေရွာင္ရင္းေပါ့ဗ်ာ

တကယ္ေတာ့
က်ေနာ္တိ႔ုက သရုပ္ေဆာင္ေတြဗ်
အဲဒီႏွစ္မ်ားမွာ
သားမရွိတဲ့အိမ္ကို သား သြားလုပ္
အေဖမရွိတဲ့အိမ္မွာ အေဖ လုပ္
အကိုေနရာ
ေမာင္ေလးေနရာ
ဦးေလးေနရာ စသည္ျဖင့္ေပါ့
သြားဆိုးၾက
ဆိုဆံုးမၾက
အိမ္အမိုး တက္မိုးေပးၾက
ေျမာင္းတူးေပးၾက စသည္ျဖင့္ေပါ့
က်ေနာ္တို႔ဟာ
လစ္ဟာမႈေတြ ႏိုင္သေလာက္ဝင္ျဖည့္ၾက
မိသားစုမ်ားစြာမွာ
မိသားစုဝင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္

က်ေနာ္တို႔ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲတဲ့
က်ေနာ္တိ႔ုရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြနဲ႔အတူ
က်ေနာ္တို႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကရတယ္

ေပ်ာ္စရာနည္းနည္းေလးကိုခြဲေဝသံုးစြဲရင္း
ဒုကၡေတြအမ်ားႀကီးကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရတယ္

အဖိတ္အစင္
အေႂကြအလြင့္
အေသအေပ်ာက္ မ်ားတဲ့ေခတ္ပါပဲ

က်င္းပခြင့္သာ ရခဲ့ရင္
ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ဟာ
အမွတ္တရေန႔မ်ား
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ဟာ
ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြခ်ည္းပါပဲ

ၿမိဳ႕တိုင္း ၿမိဳ႕တိုင္းရဲ့
လမ္းဆံုလမ္းခြတိုင္းမွာ
က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ရဲ့
ေသြးေတြ
ေခၽြးေတြ
ဘဝေတြ
အိပ္မက္ေတြ
အနာဂတ္ေတြ
အႏုပညာေတြ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္

မိသားစုဝင္ေတြဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္

အခုျမင္ေတြ ့ေနရတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ေတြဟာ
မေသလို႔ေတြ႔ရ ေမ့ႏိုင္ပါရိုးလားေတြခ်ည္းပဲဗ်

ဒါေၾကာင့္
က်ေနာ္တို႔အသက္ေတြထဲကေန
အဲဒီမဲ ေမွာင္တဲ့သကၠရာဇ္မ်ားကို ႏႈတ္လိုက္ရင္
အားလံုးဟာ
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အစိတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းပါပဲ

က်ေနာ္တို႔ဟာ
က်ေနာ္တို႔သေဘာမတူတဲ့ႏွစ္ေတြ
က်ေနာ္တို႔အလိုမတူတဲ့သကၠရာဇ္ေတြ
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕
အနာအက်င္
အေၾကအမြ
အေႂကြအလြင့္ေတြထည့္ေပါင္းထားတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္သားေတြပါ

သမိုင္းမတြင္ နတ္မဝင္တဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္လူငယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ။

အပိုင္း(၃) 

ေထာင္ထဲက
ဆိပ္ဖလူးပန္းေတြလည္း
သိပ္ေမႊးတာပဲ ေမေမ တဲ့

စာတိုေလးတေစာင္ကို ဖတ္ၿပီး
ေျခေတြလက္ေတြ ျပတ္သြားသလိုမ်ဳိး
က်ေနာ္တို ့ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ့ၾကရဖူးတယ္

က်ေနာ္တို ့ စိတ္ေတြက ေထာင္ထဲမွာ
ေထာင္ထဲကလူေတြရဲ႕စိတ္က က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ
ဘယ္လိုက်ိန္စာမ်ဳိးပါလိမ့္

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
က်ေနာ္တို႔ဟာ
တေယာက္ဒဏ္ရာတေယာက္ စာနာ
တေယာက္ခႏၶာတေယာက္ ညႇာတာခဲ့ၾက
တေယာက္ဝမ္းစာတေယာက္ ထမ္း ရွာ
တစ္ေယာက္ငိုရင္တေယာက္ စိုခဲ့ၾက
တေယာက္ေသြးကိုတေယာက္ ေဆးေပးရင္း
တေယာက္ေရာဂါတေယာက္ နာခဲ့ၾက
တေယာက္အိပ္မက္တေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္

အသက္ကို ခက္ခဲစြာ ေမြး လို႔
ခႏၶာကို ခက္ခဲစြာ ျမဴ လို ့
မေသေအာင္ ေနနည္းနဲ႔အတူ
ဒယီးဒယိုင္ေရွ႕ဆက္တက္ခဲ့ၾက
မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ေလးတစဆီကိုေပါ့

အိပ္မက္ဆိုးဟာ ရွည္လ်ားလြန္းပါတယ္

အႏုပညာနဲ႔ တံတားထိုးထားရတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ႏွစ္ကာလမ်ားပါပဲ

အဲဒီေခတ္က အစိုးရနဲ႔အၿပိဳင္
က်ေနာ္တို႔ဟာ
အႏုပညာ တံတားအစင္းစင္းထိုးထားခဲ့ၾကတယ္

ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းၿပီး မဲေမွာင္တဲ့
လက္ေတြ႔ဘဝျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးထဲကေန
အဲဒီတံတားေတြအေပၚ
က်ေနာ္တို႔ဟာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ကုတ္ကပ္တြယ္တက္ၾက
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ျပဳတ္က်ၾကနဲ႔ေပါ့

တခ်ဳိ႕လည္း
ျပင္းထန္တဲ့ ေခတ္ေရစီးေအာက္
တလိမ့္ေခါက္ေကြး
တခ်ဳိ႕လည္း
ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြၾကား
ပန္းပန္ထားတဲ့ ေဗဒါပ်ံေတြေပါ့

အဲဒီေဗဒါပ်ံေတြရဲ့
ေထာင္တြင္းဆန္တက္ပံုေတြ
ပ်ံတက္ၾကပံုေတြကလည္း
က်ေနာ္တို ့ အသည္းႏွလံုးမွာ
ကၽြဲပခံုးထေစတဲ့
ေခတ္ရဲ႕တက္တူးေတြပါပဲ

ငရဲခန္းထဲကို
အစြဲအလမ္းေတြ ထည့္သြင္းပြင့္လန္းခဲ့ၾကတယ္

သူတို႔အစာ အငတ္ခံလိုက္ရင္
ေထာင္ထဲမွာတီဗြီ ၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ၾက
သူတို႔ တိုက္ပိတ္ခံရရင္
ေထာင္တြင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြ ပြင့္ၿပီေလ

အေမကေမြး ေထာင္ကေကၽြးေနတဲ့
ငါးဆယ့္ေလးႏွစ္သားႀကီးကိုေတာင္
အဲဒီစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး
ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဝင္မလာဖို႔
ေသခ်ာသြားေစခဲ့ၾကတယ္

လူၾကမ္းႀကီးမ်ားစြာကို
ယဥ္ေက်းသြားေစခဲ့တဲ့ ေဗဒါပ်ံေတြပါ

အဲဒီလိုအံခဲထားတဲ့ေဗဒါပ်ံေတြရဲ႕ ရနံ႔ဟာ
ကမၻာကိုေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ့ၾက
ေခတ္ကို
တစ္လက္မခ်င္း တြန္းတင္ေရႊ ့ယူခဲ့ၾကတယ္

က်ေနာ္တို႔ ၾကားမွာလည္း
အထဲကပစၥည္းေတြ သိပ္ေခတ္စားတာေပါ့

တခ်ဳိ႕ဧည့္ခန္းမွာ
ေကာ္ဖီမစ္ခြံနဲ႔သီတဲ့ပန္းခ်ီကား
တခ်ဳိ႕ရင္ဘတ္မွာ
ပိုက္အစုတ္နဲ႔လုပ္တဲ့ ငွက္ရုပ္
တခ်ဳိ႕ကိုယ္ေပၚမွာ
ခ်ည္အေဟာင္းေတြနဲ႔ထိုးတဲ့ေရာင္စံုဆြယ္တာ
စသည္ျဖင့္
ကမၻာေက်ာ္ေတြထက္ပိုမိုႏွစ္သက္စြာ
ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားစြာ
နာက်င္စြာ ဆင္ျမန္း တြယ္ခ်ိတ္
အိပ္မက္ထဲအထိ ျပပြဲတင္ခဲ့တယ္

ယံုၾကည္ခ်က္ကို သတ္လို႔မရေၾကာင္း
အသက္အေသခံၿပီး သက္ေသျပခဲ့ၾကတာပါ

ေနာက္သမိုင္းဆရာရဲ႕
စာမ်က္ႏွာအနည္းငယ္အတြက္
ဘဝေတြအမ်ားႀကီး ေပးေခ်ထားတဲ့
အစေတးခံမ်ဳိးဆက္ေတြ

အရုဏ္မလာခင္
ႀကိဳတင္နီရဲေနတဲ့ ေသြးစက္ေတြ

အနာဂတ္သာယာဖို႔
အာဏာကို
လက္နက္မဲ့ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးငွက္ေတြ

မဲေမွာင္တဲ့ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွာ
တလက္လက္ေတာက္ပေနခဲ့တဲ့
ေခတ္သမိုင္းရဲ႕ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ

မ်က္ရည္လြယ္တဲ့ ပုလဲမ်က္သြယ္ေတြ

ခုေတာ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ
ဘာေၾကာင့္ေသမွန္း မသိခဲ့ၾကတဲ့ တေစၧေတြပါ

ေယာင္ေပေပ တေယာက္တေလမ်ား
လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့ရင္
ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးအသက္ကိုခန္႔မွန္းလိုက္ပါေလ
ေလးဆယ္နဲ႔ငါးဆယ္ၾကားေတြဆိုရင္ေတာ့
ေသခ်ာတယ္
က်ေနာ္တို႔အထဲက တေယာက္ပဲ
အသက္မေသေသးတဲ့
အစေတးခံမ်ဳိးဆက္ထဲကတေယာက္ပဲဗ်
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပံဳးျပေစခ်င္တယ္

ပန္းေတြေတာင္ႀကိဳးစားၿပီးမွပြင့္ၾကရတာပါ

နားလည္မႈနဲ႔
လက္သြားတဲ့ခင္ဗ်ားတို႔မ်က္လံုးအေရာင္နဲ႔
က်ေနာ္တို႔ အေမွာင္ေတြကိုတြန္းဖြင့္ေပးေစခ်င္ပါတယ္

ႀကိဳးစားၿပီးပြင့္လာတဲ့
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕အျပံဳးတခ်က္ဟာလည္း
က်ေနာ္တို႔အသက္ဆက္ဖို႔အတြက္
မရွိမျဖစ္ေလာင္စာပါ

ဒါဟာ
ရွည္လ်ားတဲ့ဒီအေရးအသားရဲ့
အျပင္းထန္ဆံုး ေတာင္းဆိုမႈပါပဲ

က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဘာကိုမွ နာက်ည္းမေနၾကေတာ့ပါဘူး

ေတာင္ေပၚက အက်မွာ
လူးလဲ ထ ၿပီး
ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ လွ်ာနဲ႔လ်က္ေနတဲ့
ေတာင္ဆိတ္တေကာင္တေလျမင္ဖူးၾကမွာေပါ့
ေတာင္ကိုလည္းေကာင္း
ေခ်ာက္ကိုလည္းေကာင္း
ေခ်ာင္းေနခဲ့တဲ့ သားရဲမ်ားကိုလည္းေကာင္း
စိုးစဥ္းမွ်မေတြးမိေတာ့တဲ့
ေမ့ေလ်ာ့ေၾကာင္ကန္းမႈမ်ဳိးနဲ႔ဆိုပါေတာ့

ဒါဟာ
အသက္မေသတာကိုဝမ္းမသာႏိုင္ၾကတဲ့
ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း
က်ေနာ္စာလံုးေပါင္းခဲ့သမွ်ပါပဲေလ...။ ။

ေလးစားေက်းဇူးတင္လ်က္

ကိုေဇာ္(ကေလးၿမိဳ႕)
၂၄ . ၁၂ . ၂၀၁၅ 

(ေျမႀကီးစကား ကဗ်ာအႏုပညာစာအုပ္မွ...)

ထိုကဗ်ာအေပၚ ျပန္လည္ခံစားရႈျမင္သုံးသပ္ထားတ့ဲ သားေမာင္တင္ရဲ႕ သူရိယေနဝန္းဂ်ာနယ္ပါ ကဗ်ာခံစားမႈေဆာင္းပါးကိုလည္း ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား အက်ဳိးရွိစိမ့္ေသာငွာ တြဲလ်က္တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

သစ္ခက္သံလြင္

…

ျဖန္႔က်က္ေတြးေခၚျခင္း ကဗ်ာခံစားမႈ

သားေမာင္တင္

သူရိယေနဝန္းဂ်ာနယ္

Vol(1), No (123), 12^th November (Saturday) 2016

ကဗ်ာဆရာ ကိုေဇာ္(ကေလးၿမိဳ႕)ရဲ႕ ကဗ်ာရွည္တပုဒ္ကို ခံစားမိပါတယ္။

လူတေယာက္ရဲ႕ဒုတိယအရြယ္ေရာက္ျဖတ္သန္းမႈ ပုံရိပ္ ကို ေျပာျပႏိုင္စြမ္းတဲ့အတြက္ ငယ္မူငယ္ေသြးကို တမ္းတမ္းတတျဖစ္ေစပါတယ္။

လူငယ္ေတြဟာ သူတို႔ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းေနရဆဲျဖစ္တဲ့ “ေခတ္” ကိုမွတ္တမ္းျပဳဖို႔ သတိရွိလာၾကပါၿပီ။ ဒါမွလည္း ေနာက္ကေရာက္လာမယ့္ လူငယ္သစ္/အထူးသျဖင့္ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးမွာ အခြင့္အေရးအနည္းပါးဆုံးေနရာမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲသားျပည္သူလူထုအတြက္ တေကြ႔တေနရာမွာ လြတ္လပ္စြာသီးပြင့္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေန ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

အဖိႏွိပ္ခံ ေခါင္းပုံျဖတ္ခံ အႏိုင္က်င့္ခံဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြ ကို ေခ်မႈန္းေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖိ႔ု လက္တြဲညီညီရင္ဆိုင္ခဲ့တာ လူငယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္လမ္းမွာ ပန္းမ်ားစြာ မပြင့္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း “အမွန္တရား” ဆုိတဲ့ သစၥာပန္းနီနီ ကိုေတာ့ ႏွလုံးသားမွာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကသူေတြဟာ ေက်ာင္းသားလူငယ္၊ အလုပ္သမားလူငယ္၊ လယ္သမား လူငယ္ေတြပဲျဖစ္တယ္။။ 

အသက္အရြယ္အရ ငယ္ဘဝနဲ႔ ဆက္ႏြယ္လို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ အခန္းဆက္တာဝန္လမ္းအတြက္ အရြယ္ရင့္က်က္စျပဳ လူငယ္ထုေတြလည္း အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဒါကို ကဗ်ာဆရာ ကိုေဇာ္(ကေလးၿမိဳ႕) သူ႔နယ္ပယ္ အရြယ္မလြန္ေသးတဲ့” ေလးဆယ့္ငါး” ကို ကိုယ္စားျပဳ ေရးဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ကဗ်ာရွည္ကို တပုဒ္တည္းသီးသန္႔ ခံစားႏိုင္ဖို႔ ပန္းသတင္းေဆာင္လုိက္ပါတယ္။

ေလစားစြာျဖင့္…

သားတင္ေမာင္

ကိုးကား။ ။ ေျမႀကီးစကား ကဗ်ာအႏုပညာစာအုပ္

(တမူး ကဗ်ာအဖြဲ႔မွ စီစဥ္ထုတ္ေဝသည္)