ၿမိဳင္ေဟမာအတြင္း
ထုံေဝစီ
လူဗိုလ္
လူဗိုလ္
အေဖကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း။ ရထားစီးရင္း မိုင္း ၃ ခါေတာင္ ထိခဲ့ဖူးသည္။
က်ေနာ္သိတတ္စအရြယ္မွာတင္ ႏွစ္ခါႀကံဳဖူးသည္။ တခါက ပဲခူးနားမွာ။ အေဖအိမ္သာတက္ေနတုန္းဟုဆိုသျဖင့္ ရီၾကရေသး၏။ အေဖသတိျပန္၀င္လာေတာ့ ရထားက လယ္ကြင္းထဲမွာ အရွိန္နဲ႔ေျပးေနသည္ဟု..
(၁)
'ကိုထူးေအာင္ ့ ့ ့ ကိုထူးေအာင္"
ဘာျပန္ထူးသံမွ မၾကားရ။ ဖိနပ္ေတြလည္း မေတြ႕။ မိသားတစုလံုး ဘယ္ကိုသြားၾကပါလိမ့္။ ခဏေန ျပန္လာမွာပါဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အိမ္ေပၚတက္ကာ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူေတြက အခ်ိန္ခ်မ္းသာၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ကလဲြရင္ ပါးစပ္အလုပ္ က စကားေျပာဖို႔သာ ရွိ၏။ ပိုက္ဆံအကုန္အက်မခံရပဲ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္စရာကလည္း ဒါပဲရွိ၏။ ဒီစကားေျပာျခင္းအလုပ္ေၾကာင့္ပင္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ ေတြလည္း ထပ္ထပ္ေပၚေနရသည္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ထည့္တြက္ၿပီး ခၽြန္းမအုပ္ႏိုင္သမွ် ျပႆနာ အေထြေထြ၊ အမႈအေထြေထြႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးၾကရသည္သာ။
ဒုကၡသည္အစစ္အမွန္ျဖစ္သည့္က်ေနာ္လည္း တေန႔တေန႔စကားေျပာေဖာ္ရွာရသည္က တဒုကၡ။ မေျပာပဲကလည္း မေနႏိုင္။ ျပႆနာကိုလည္း ေၾကာက္၏။ ဒီေတာ့ လူေရြးရျပန္သည္။ မိမိႏွင့္ဘာသာစကားတူ မည့္လူ။ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္မည့္လူ။ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆိုးက်ဳိးရလဒ္ေတြ ကိုမဖိတ္ေခၚမည့္လူ။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမေပးႏိုင္ေတာင္မွ စိတ္ညစ္စရာကို မဖန္တီးမည့္လူ။ ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ ျပႆနာမေပးမည့္လူကို …
လူေတြကသာမ်ားတာပါ၊ တကယ္တမ္းစကားေျပာေဖာ္ေရြးေတာ့ လက္တဖက္ျပည့္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။ စာေပအေၾကာင္း၊ အႏုပညာအေၾကာင္းေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ဦးခင္လြန္းအိမ္သြား၊ ႏိုင္ငံေရးအေတြး အေခၚအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမည္ဆိုလွ်င္ ကို၀င္းႀကိဳင္အိမ္သြား၊ သမိုင္းႏွင့္ အေထြေထြ ဗဟုသုတရဖို႔ဆိုလွ်င္ ဦးေဇလတ္ဆိုင္ကိုသြား၊ ABSDF ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္သမိုင္းေၾကာင္းေလးေတြ စျမံဳ႕ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ ကိုထူးေအာင္အိမ္သြား။ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳ ထူးေလးေတြ ၾကားခ်င္လွ်င္ ဦးဖုန္းေအာင္အိမ္ကိုသြား၊ ဥပေဒအေၾကာင္းေဆြးေႏြးေနက် ဦးျမတ္စိုးတေယာက္ေတာ့ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ထြက္သြားၿပီမို႔ ဘက္ပဲ့သြားၿပီ။
ဒီေန႔က ကိုထူးေအာင္နဲ႔ ေျပာဖို႔အလွည့္ေလ။
ေစာင့္ေနရင္းက အိမ္ေရွ႕ တခါးမွာကပ္ထားေသာ အနီေရာင္စာရြက္အခံေပၚ အ၀ါေရာင္ ခြပ္ေဒါင္းပံုေဖာ္ထားသည့္အလံေလးသို႔ မ်က္စိအၾကည့္ေရာက္သြား၏။ တဆက္ထဲမွာပင္ အလံေပၚ မွာ ေျမျဖဴျဖင့္ ေဆာ့ကစားၿပီး ေရးထား ေသာ မပီမသစာသားေလးကိုလည္း ဖတ္လိုက္မိ ၏။ ေဟသပေလးထူးဆိုေတာ့ ကိုထူးေအာင္၏သမီးႀကီး နာမည္။
ျဖတ္ခနဲဆိုသလို
အေတြးတခုရလိုက္၏။ ေသခ်ာပါၿပီ။ တိုင္းရင္းသားညီၫြတ္ေရး၀ါဒီ ကိုထူးေအာင္တေယာက္
သူ႔မိန္းမရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ မလူးသာမလြန္႔သာ လိုက္ပါေနရျခင္းဟာ ဒါေၾကာင့္။
ကိုထူးေအာင္ အမ်ဳိးသမီးနာမည္က ေနာ္မူေဟ။ သူ႔သမီးနာမည္အရဆိုရင္ ေဟက ေရွ႕ေဆာင္ေနၿပီ၊
ထူးက ေနာက္ေတာ္ပါး။ သူ႔သားအငယ္ေကာင္ နာမည္ကလည္း ေဂၚေဟထူး ဆိုေတာ့… ။
မဆီမဆိုင္ဟုပင္ေျပာရမည္လားမသိ။ က်ေနာ့္မိဘမ်ားကို တဆက္တည္းမွာပင္ သတိရ သြားမိျပန္၏။ သတိမရ ျဖစ္တာေတာင္ၾကာလွေပါ့။
ဟိုး အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ ေလာက္က က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတြ စိတ္လက္ၾကည္လင္ၾကသည့္ အခ်ိန္ အေမ့ကို ေနာက္ေျပာင္ေနက်စကားေလးကို ၾကားေယာင္လာမိသည္။ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္သည့္ မွဳန္ေရႊရည္သီခ်င္းေလး ထဲက စာသားေလး။ ပိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္း ထံုေ၀စီ ဆိုသည့္ စာသားေလး …။
' ဒါေၾကာင့္ အေမက အေဖ့ကို ႏိုင္ေနတာေပါ့ "ဟု က်ေနာ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းစ ေနက်။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာသားေလးက ၿမိဳင္ နဲ႔ စၿပီး စီ ဆိုတာနဲ႔ ဆံုးေနတာကိုး ….။
(၂)
အေဖ့ကိုမေမြးခင္ အေဖ့ဖက္ကအဘိုးနဲ႔အဘြားတို႔မွာ သားသမီးအဖတ္မတင္ၾက။ ေမြးလိုက္ေသလိုက္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရြာကဘုန္းႀကီးဆီမွာ ေဗဒင္ေမးၾက၊ ယၾတာေခ်ၾကနဲ႔ အေဖ တေယာက္ လူ႔ဘ၀ထဲေရာက္လာခဲ့ရသည္။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕အေဟာက ေမြးလာသည့္ကေလးကို ကုလားနာမည္မွည့္ရမည္။ မိခင္ႏို႔မတိုက္ဘဲ ဆိတ္ႏို႔ကိုသာ တိုက္ရမည္ဟူ၍။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆိတ္ႏို႔နဲ႔ႀကီးခဲ့ရသည့္ အေဖ့နာမည္က မာစီ။
အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ အေဖက ကုလားနာမည္ကို ရွက္တတ္လာ၏။ တြက္ခ်က္ၿပီး ေက်ာ္၀င္း ဆိုသည့္ နာမည္ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္မတြင္ခဲ့။ အေဖ့ကို ဦးမာစီ ဟုသာလူသိမ်ားသည္။
အေဖ့ေနာက္မွာ ညီတေယာက္ထပ္ေမြးေသး၏။ ကုလားနာမည္ ဆိတ္ႏို႔တိုက္နဲ႔ပဲ။ မာတင္ဆိုၿပီး အမည္တြင္ခဲ့ သည္။ ဦးေလးဦးမာတင္ကိုေမြးၿပီး အဘြားက ႏို႔တိုက္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းမရဘဲတိုက္ျဖစ္သြားရာ ဦးေလး ႏို႔မျပတ္ခင္မွာပင္ အဘြားအသက္ဆံုးသြားခဲ့ရေၾကာင္းသိရသည္။ မိခင္စိတ္ကို အသက္နဲ႔ လဲလိုက္ရသည့္ပံု။
အေမ့နာမည္ကေတာ့ ေဒၚတင္ၿမိဳင္္။ အေမလည္း အေဖ့လိုပဲ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ထဲ။ အေမ့ေမာင္နာမည္က ဦးတင္ဟန္။ ထူးသည္ဟုေျပာရမွာက အေမတို႔ေမာင္ႏွမက ဗမာနာမည္ေတြ ျဖစ္ေန ၾကေပမယ့္ မြန္ စစ္စစ္ေတြ။ အေမ့မိဘေတြက တေယာက္က သထံုဖက္က မြန္။ ေနာက္ တေယာက္က ေတာင္ငူဖက္က မြန္။ မြန္လူမ်ဳိးေတြခ်ည္းသက္သက္။
အေမ ၅ ႏွစ္သားေလာက္မွာ သူတို႔မိဘႏွစ္ပါးလံုး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးသြားခဲ့ၾကသည္။ ျပႆ နာက လူမမယ္အရြယ္ အေမတို႔ေမာင္ႏွမကို ႏွစ္ဖက္မြန္အမ်ဳိးေတြထဲက တာ၀န္ယူမယ့္လူ မရွိခဲ့ၾက။ ဒီေတာ့ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႔ အေမတို႔ကို ပဲခူးသူအပ်ဳိႀကီးတေယာက္က ေမြးစားခဲ့ရ သည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အေမ တို႔ေမာင္ႏွမေတြကစိတ္နာၿပီး မြန္အမ်ဳိးေတြနဲ႔ရွင္ခန္းျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ ဒီအက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ မြန္မ်ဳိးကန္းပါေလေရာ။ မြန္စကားလည္းမတတ္၊ မြန္အမ်ဳိးေတြကိုလည္း မသိေတာ့။
က်ေနာ့္အကို ဦးသန္႔အေရးအခင္းမွာပါခဲ့လို႔ေက်ာင္းအထုတ္ခံထားရသည့္အခ်ိန္မွာ အဆိုပါကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုသံရွိခဲ့ဖူးသည္။
'အေမ …. အေမ့အမ်ဳိးေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္ေအာင္ တခုခုေတာ့လုပ္ထားမွျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ သေဘာက အေမကို္ယ္တိုင္ လိုက္မိတ္ဆက္ေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္ရြာေတြမွာ ဘယ္သူေတြရွိတယ္။ ဘယ္လိုအမ်ဳိးေတာ္တယ္ဆိုတာ ေျပာေပးတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ က်ေနာ္စာနဲ႔လိုက္မွတ္ထားမယ္။ ေနာက္မွ ေဆြမ်ဳိးျပန္စပ္ မယ္ေလ"
ဒီကိစၥကဒီေလာက္နဲ႔ပင္ နိတိၳတံသြားခဲ့၏။ ဘာတခုမွဆက္အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္္။ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြက မြန္အမ်ဳိးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရိုက္ခတ္မႈတစံုတရာမွ မရွိခဲ့ပဲကို။
(၃)
အေဖနဲ႔အေမတို႔က ဂ်ပန္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ျပန္ေျပာျပသည့္ ဂ်ပန္ေခတ္လြမ္းခ်င္းေတြထဲမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြေကာင္းေၾကာင္းကို အသားေပးေျပာျပ တတ္ၾက၏။ ဂ်ပန္ေတြ မာန္က်ဳိးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ထိစပ္မိခဲ့ၾကဟန္။
စစ္ေတာင္းတံတားႀကီးပ်က္အၿပီး ဂ်ပန္ေတြျပန္ဆုတ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မိဘေတြအပါအ၀င္ စစ္ေတာင္းနဲ႔ ရြာနီးေျခာက္စပ္ကရြာသားေတြ အလုပ္ရၾကသည္။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကုိကူးဖို႔ ေလွေပၚကို ပစၥည္းအတင္အခ်လုပ္ရသည့္ အလုပ္။
' အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ေတြကို ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ဗံုးခဏခဏ လာႀကဲၾကတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဂ်ပန္ေတြက အခ်က္ေပးဥၾသေတြ ဆဲြေပးတယ္။ ဥၾသသံၾကားတာနဲ႔အေမတို႔က ဗံုးခိုက်င္းေတြထဲ ေျပး၀င္ၾကတာပဲ"
' ဂ်ပန္ေတြက သိပ္ဂရုစိုက္ၾကတာ။ ေလယာဥ္ဗံုးလာႀကဲတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာေၾကာင္ၿပီး ရပ္က်န္ေန တဲ့လူေတြရွိရင္ ဂ်ပန္ေတြကထြက္ဆဲြၿပီး က်င္းေတြထဲ အေရာက္ပို႔ေပးၾကတာ"
' အေမတို႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာငယ္ေသးေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾကပါဘူး။ ေလယာဥ္ ပ်ံ ဘယ္ေတာ့လာမလဲပဲေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ဥၾသသံၾကားတာနဲ႔သယ္ေနတဲ့ရိကၡာေတြထဲက ကိုယ္လိုခ်င္ တာေတြဆဲြေျပးလို႔ ရတယ္ေလ"
' အေမဆို နင္တို႔အေဖကို မွာမွာထားရတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံမလာခင္ အသားဗူးေတြ၊ ငါးဗူးေတြ ဘယ္မွာရွိလဲဆိုတာၾကည့္ထားလို႔"
အေမတို႔ျပန္ေျပာျပၾကသည့္အထဲ စိတ္၀င္စားစရာ တခုကိုမွတ္မိေနေသးသည္။ သူတို႔ေဒသခံ ရြာသားမ်ားရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ရွိၾကပံုကို ေရာင္ျပန္ဟပ္သည့္အျဖစ္အပ်က္ဟုပင္ဆိုႏိုင္သည္။
ဂ်ပန္ေတြ အကုန္ဆုတ္သြားၿပီးခ်ိန္မွာ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ကားေတြအမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ သည္။ ဒီသတင္းအရ ရြာသားေတြေရာက္လာၾကၿပီး ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာေတြကို ျဖတ္ယူၾက သည္။ ဒါေပမဲ့ ကားတစီးလံုးယူသူ မရွိသေလာက္။ ကားအေၾကာင္းနားလည္သူ၊ ကားေမာင္းတတ္သူမရွိေသာေၾကာင့္။ ျဖဳတ္ယူၾကသည့္အထဲ အမ်ားဆံုးက ကားဘီးထဲမွကၽြတ္ဟုဆို၍ က်ေနာ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အေမ ဟုေမးေတာ့…ေလးဂြသားေရ လုပ္ဖို႔ေပါ့သားရယ္ ဟူ၏။
(၄)
မဆီမဆိုင္ဟုပင္ေျပာရမည္လားမသိ။ က်ေနာ့္မိဘမ်ားကို တဆက္တည္းမွာပင္ သတိရ သြားမိျပန္၏။ သတိမရ ျဖစ္တာေတာင္ၾကာလွေပါ့။
ဟိုး အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ ေလာက္က က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတြ စိတ္လက္ၾကည္လင္ၾကသည့္ အခ်ိန္ အေမ့ကို ေနာက္ေျပာင္ေနက်စကားေလးကို ၾကားေယာင္လာမိသည္။ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္သည့္ မွဳန္ေရႊရည္သီခ်င္းေလး ထဲက စာသားေလး။ ပိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္း ထံုေ၀စီ ဆိုသည့္ စာသားေလး …။
' ဒါေၾကာင့္ အေမက အေဖ့ကို ႏိုင္ေနတာေပါ့ "ဟု က်ေနာ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းစ ေနက်။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာသားေလးက ၿမိဳင္ နဲ႔ စၿပီး စီ ဆိုတာနဲ႔ ဆံုးေနတာကိုး ….။
(၂)
အေဖ့ကိုမေမြးခင္ အေဖ့ဖက္ကအဘိုးနဲ႔အဘြားတို႔မွာ သားသမီးအဖတ္မတင္ၾက။ ေမြးလိုက္ေသလိုက္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရြာကဘုန္းႀကီးဆီမွာ ေဗဒင္ေမးၾက၊ ယၾတာေခ်ၾကနဲ႔ အေဖ တေယာက္ လူ႔ဘ၀ထဲေရာက္လာခဲ့ရသည္။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕အေဟာက ေမြးလာသည့္ကေလးကို ကုလားနာမည္မွည့္ရမည္။ မိခင္ႏို႔မတိုက္ဘဲ ဆိတ္ႏို႔ကိုသာ တိုက္ရမည္ဟူ၍။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆိတ္ႏို႔နဲ႔ႀကီးခဲ့ရသည့္ အေဖ့နာမည္က မာစီ။
အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ အေဖက ကုလားနာမည္ကို ရွက္တတ္လာ၏။ တြက္ခ်က္ၿပီး ေက်ာ္၀င္း ဆိုသည့္ နာမည္ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္မတြင္ခဲ့။ အေဖ့ကို ဦးမာစီ ဟုသာလူသိမ်ားသည္။
အေဖ့ေနာက္မွာ ညီတေယာက္ထပ္ေမြးေသး၏။ ကုလားနာမည္ ဆိတ္ႏို႔တိုက္နဲ႔ပဲ။ မာတင္ဆိုၿပီး အမည္တြင္ခဲ့ သည္။ ဦးေလးဦးမာတင္ကိုေမြးၿပီး အဘြားက ႏို႔တိုက္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းမရဘဲတိုက္ျဖစ္သြားရာ ဦးေလး ႏို႔မျပတ္ခင္မွာပင္ အဘြားအသက္ဆံုးသြားခဲ့ရေၾကာင္းသိရသည္။ မိခင္စိတ္ကို အသက္နဲ႔ လဲလိုက္ရသည့္ပံု။
အေမ့နာမည္ကေတာ့ ေဒၚတင္ၿမိဳင္္။ အေမလည္း အေဖ့လိုပဲ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ထဲ။ အေမ့ေမာင္နာမည္က ဦးတင္ဟန္။ ထူးသည္ဟုေျပာရမွာက အေမတို႔ေမာင္ႏွမက ဗမာနာမည္ေတြ ျဖစ္ေန ၾကေပမယ့္ မြန္ စစ္စစ္ေတြ။ အေမ့မိဘေတြက တေယာက္က သထံုဖက္က မြန္။ ေနာက္ တေယာက္က ေတာင္ငူဖက္က မြန္။ မြန္လူမ်ဳိးေတြခ်ည္းသက္သက္။
အေမ ၅ ႏွစ္သားေလာက္မွာ သူတို႔မိဘႏွစ္ပါးလံုး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးသြားခဲ့ၾကသည္။ ျပႆ နာက လူမမယ္အရြယ္ အေမတို႔ေမာင္ႏွမကို ႏွစ္ဖက္မြန္အမ်ဳိးေတြထဲက တာ၀န္ယူမယ့္လူ မရွိခဲ့ၾက။ ဒီေတာ့ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႔ အေမတို႔ကို ပဲခူးသူအပ်ဳိႀကီးတေယာက္က ေမြးစားခဲ့ရ သည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အေမ တို႔ေမာင္ႏွမေတြကစိတ္နာၿပီး မြန္အမ်ဳိးေတြနဲ႔ရွင္ခန္းျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ ဒီအက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ မြန္မ်ဳိးကန္းပါေလေရာ။ မြန္စကားလည္းမတတ္၊ မြန္အမ်ဳိးေတြကိုလည္း မသိေတာ့။
က်ေနာ့္အကို ဦးသန္႔အေရးအခင္းမွာပါခဲ့လို႔ေက်ာင္းအထုတ္ခံထားရသည့္အခ်ိန္မွာ အဆိုပါကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုသံရွိခဲ့ဖူးသည္။
'အေမ …. အေမ့အမ်ဳိးေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္ေအာင္ တခုခုေတာ့လုပ္ထားမွျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ သေဘာက အေမကို္ယ္တိုင္ လိုက္မိတ္ဆက္ေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္ရြာေတြမွာ ဘယ္သူေတြရွိတယ္။ ဘယ္လိုအမ်ဳိးေတာ္တယ္ဆိုတာ ေျပာေပးတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ က်ေနာ္စာနဲ႔လိုက္မွတ္ထားမယ္။ ေနာက္မွ ေဆြမ်ဳိးျပန္စပ္ မယ္ေလ"
ဒီကိစၥကဒီေလာက္နဲ႔ပင္ နိတိၳတံသြားခဲ့၏။ ဘာတခုမွဆက္အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္္။ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြက မြန္အမ်ဳိးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရိုက္ခတ္မႈတစံုတရာမွ မရွိခဲ့ပဲကို။
(၃)
အေဖနဲ႔အေမတို႔က ဂ်ပန္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ျပန္ေျပာျပသည့္ ဂ်ပန္ေခတ္လြမ္းခ်င္းေတြထဲမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြေကာင္းေၾကာင္းကို အသားေပးေျပာျပ တတ္ၾက၏။ ဂ်ပန္ေတြ မာန္က်ဳိးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ထိစပ္မိခဲ့ၾကဟန္။
စစ္ေတာင္းတံတားႀကီးပ်က္အၿပီး ဂ်ပန္ေတြျပန္ဆုတ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မိဘေတြအပါအ၀င္ စစ္ေတာင္းနဲ႔ ရြာနီးေျခာက္စပ္ကရြာသားေတြ အလုပ္ရၾကသည္။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကုိကူးဖို႔ ေလွေပၚကို ပစၥည္းအတင္အခ်လုပ္ရသည့္ အလုပ္။
' အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ေတြကို ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ဗံုးခဏခဏ လာႀကဲၾကတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဂ်ပန္ေတြက အခ်က္ေပးဥၾသေတြ ဆဲြေပးတယ္။ ဥၾသသံၾကားတာနဲ႔အေမတို႔က ဗံုးခိုက်င္းေတြထဲ ေျပး၀င္ၾကတာပဲ"
' ဂ်ပန္ေတြက သိပ္ဂရုစိုက္ၾကတာ။ ေလယာဥ္ဗံုးလာႀကဲတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာေၾကာင္ၿပီး ရပ္က်န္ေန တဲ့လူေတြရွိရင္ ဂ်ပန္ေတြကထြက္ဆဲြၿပီး က်င္းေတြထဲ အေရာက္ပို႔ေပးၾကတာ"
' အေမတို႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာငယ္ေသးေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾကပါဘူး။ ေလယာဥ္ ပ်ံ ဘယ္ေတာ့လာမလဲပဲေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ဥၾသသံၾကားတာနဲ႔သယ္ေနတဲ့ရိကၡာေတြထဲက ကိုယ္လိုခ်င္ တာေတြဆဲြေျပးလို႔ ရတယ္ေလ"
' အေမဆို နင္တို႔အေဖကို မွာမွာထားရတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံမလာခင္ အသားဗူးေတြ၊ ငါးဗူးေတြ ဘယ္မွာရွိလဲဆိုတာၾကည့္ထားလို႔"
အေမတို႔ျပန္ေျပာျပၾကသည့္အထဲ စိတ္၀င္စားစရာ တခုကိုမွတ္မိေနေသးသည္။ သူတို႔ေဒသခံ ရြာသားမ်ားရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ရွိၾကပံုကို ေရာင္ျပန္ဟပ္သည့္အျဖစ္အပ်က္ဟုပင္ဆိုႏိုင္သည္။
ဂ်ပန္ေတြ အကုန္ဆုတ္သြားၿပီးခ်ိန္မွာ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ကားေတြအမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ သည္။ ဒီသတင္းအရ ရြာသားေတြေရာက္လာၾကၿပီး ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာေတြကို ျဖတ္ယူၾက သည္။ ဒါေပမဲ့ ကားတစီးလံုးယူသူ မရွိသေလာက္။ ကားအေၾကာင္းနားလည္သူ၊ ကားေမာင္းတတ္သူမရွိေသာေၾကာင့္။ ျဖဳတ္ယူၾကသည့္အထဲ အမ်ားဆံုးက ကားဘီးထဲမွကၽြတ္ဟုဆို၍ က်ေနာ္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အေမ ဟုေမးေတာ့…ေလးဂြသားေရ လုပ္ဖို႔ေပါ့သားရယ္ ဟူ၏။
(၄)
အေဖက က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို မီးရထားသံလမ္းလုပ္သားအျဖစ္နဲ႔လုပ္ေကၽြးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ (၃၀) ေက်ာ္ သူပင္စင္ယူသည့္အခ်ိန္အထိပင္။
ဒီကာလရွည္ႀကီးအတြင္းမွာ ဂ်ပန္္ေတြနဲ႔တဲြလုပ္ခဲ့ရသည့္အခ်ိန္က အေကာင္းဆံုးဟု ေျပာျပဖူးသည္။ က်ေနာ္တို႔ရုပ္ရွင္ေတြ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးဖတ္ဖူးတာေတြနဲ႔အကြာႀကီး ကြာ၏။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ အေဖကရထားတခါအႀကိတ္ခံရၿပီး၊ ရထားမိုင္းထိသည့္အထဲမွာ တခါပါခဲ့ဖူးသည္။ ရထားအႀကိတ္ခံရသည္ဆိုေပမယ့္ ႀကိတ္သည္ဆိုရုံမွ်၊ ေျခဖ၀ါးအေရခြံပဲ့သည္ဆိုရံုမွ်။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္တာ၀န္ရွိ သူေတြက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။ ဂရုတစိုက္ရွိၾကသည္ဟုဆိုသည္။ အေဖေျပာျပသည္အထဲမွ မွတ္မိသည့္မွာ
အေဖ့တသက္မွာ ဗမာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဒီလိုဂရုတစိုက္နဲ႔အေရးတယူဆက္ဆံတာမ်ဳိး တခါမွ မခံစားရဖူးပါ ဘူးကြာ ဟူသည့္စကားတခြန္း…..
အေဖကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း။ ရထားစီးရင္း မိုင္း ၃ ခါေတာင္ ထိခဲ့ဖူးသည္။
က်ေနာ္သိတတ္စအရြယ္မွာတင္ ႏွစ္ခါႀကံဳဖူးသည္။ တခါက ပဲခူးနားမွာ။ အေဖအိမ္သာတက္ေနတုန္းဟုဆိုသျဖင့္ ရီၾကရေသး၏။ အေဖသတိျပန္၀င္လာေတာ့ ရထားက လယ္ကြင္းထဲမွာ အရွိန္နဲ႔ေျပးေနသည္ဟု...။ ေနာက္တခါက ပဲႏြယ္ကုန္းၿမိဳ႕နားမွာ။ သူနဲ႔တခံုထဲစီးခဲ့သည့္ေက်ာင္းသားေလးဆို ပဲြခ်င္းၿပီးပဲဟု … ။ အေဖ့ေခါင္းမွာ ဘာနဲ႕ထိခဲ့သည္မသိ။ ဘုႀကီးတလံုးေတာ့ အဖတ္တင္ခဲ့သည္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့ အေဖ့တကိုယ္လံုး ေသြးသံ တရဲရဲ။ အသားစေတြ၊ ဦးေႏွာက္အဖတ္ေတြေတာင္ ေရနဲ႔ေဆးခ်ခဲ့လို႔ အိမ္ကို ပါမလာတာဟုဆို၏။
ဒီတခါမွာေတာ့ အေဖတပတ္ေလာက္ အမူအရာပ်က္ေနသည္။ ၿပံဳးတာရယ္တာလည္း မေတြ႔ရ။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ဆင္းရသည္။ ေဆးစစ္ရတာတို႕။ ေဆးကုရတာတို႔မရွိခဲ့။
"ဂ်ပန္ေခတ္မွာ မိုင္းမိတုန္းကဆိုရင္ ေဆးရံုကိုတန္းေခၚသြာတာ။ တကိုယ္လံုးကိုစစ္လိုက္တာမွ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကိုမၿပီး ေတာ့ဘူး။ စိတ္အေျခအေနသိရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္း ေတြကအစံုပဲ။ ေဆးရံုမွာ ၃ ရက္ေနခဲ့ရ တဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္း အေဖတို႔ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဂ်ပန္လူႀကီး က မၾကာမၾကာလာလာ အားေပးတယ္။ လာတဲ့အခါတိုင္းလည္း စားစရာေသာက္စရာေတြ အၿမဲ ယူယူလာတတ္တယ္။"
ေဆးရံုကဆင္းၿပီးတာေတာင္ အိမ္မွာ ေဆးခြင့္နဲ႔ တပတ္ေလာက္ေပးနားထားေသးတယ္။ ခုနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့ဟု အေဖ့ရဲ႕ အတိတ္လြမ္းသံႀကီးကို ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
အေမကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ေႏြးေထြးမႈကို အဓိကထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သားသမီးတေယာက္ေယာက္ မ်က္ႏွာညိႇဳးေနလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို အေမက အတတ္ေဟာႏိုင္သည္။ ဒီအတြက္လည္း အေမက ေျဖရွင္းေပးႏိုင္သည္။ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးႏိုိင္သည္။ လိုအပ္သမွ်ကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ သည္။ သူကိုယ္တိုင္ မိဘမဲ့ဘ၀နဲ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္အတြက္ သားသမီးေတြအေပၚ ပိုစာနာ ယုယႏိုင္တာျဖစ္မည္။
(၅)
က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြေရွ႕မွာ အေဖနဲ႔အေမတို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္၊ စကားမ်ားၾကတာမရွိခဲ့။ ဒါကိုက က်ေနာ္တို႔အတြက္ ကုသိုလ္ထူးတခု။
အေဖ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေဖ့ကို မိန္းမေၾကာက္ႀကီးဟု စၾက၊ ေနာက္ၾကသည္။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ အေဖက အေမ့ကို ေၾကာက္သည္ဟုမျမင္။ အေမမႀကိဳက္တာကို ေရွာင္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ေနာက္တခ်က္က အေဖက အိမ္မႈကိစၥမွာ ၀ါသနာပါျခင္း။ အထူးသျဖင့္ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္မွာ ၀ါသနာပါျခင္းပင္။
က်ေနာ့္ဘ၀ ခုခ်ိန္ထိ စားဖူးသမွ်ဟင္းေတြထဲမွာ အေဖ့လက္ရာကို မွီသည့္ဟင္း မစားရဖူးေသး။ အေဖက ဟင္းတမ်ဳိးနဲ႔ တမ်ဳိးကို မရိုးရေအာင္ခ်က္တတ္သည္။ အစပ္အဟပ္ညီေအာင္ခ်က္တတ္သည္။ ဥပမာ ငါးတမ်ဳိးထဲကို ဟင္းတခြက္နဲ႔ တခြက္ အေရာင္အဆင္းႏွင့္ အနံ႔အရသာမတူရေအာင္ (၇) မ်ဳိး၊ (၈) မ်ဳိးခ်က္တတ္သည္။ ၾကက္ဥကို ၾကက္ဥဟင္း မွန္းမသိရေအာင္ ခ်က္တတ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆန္ရွားသည့္ကာလေတြမွာဆို ထမင္း မစားရေပမယ့္ အေဖခ်က္ေကၽြး သည့္ ခ်ာပါတီႏွင့္ဟင္းကို ရက္ဆက္စားေနရေပမယ့္ တအိမ္သားလံုး ဘယ္သူမွမၿငီးေငြ႔ၾက။
အေဖဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္းကို တရပ္ကြက္လံုးကပင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကေသးသည္။ မဟာဒုတ္ကာလမ်ဳိးဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ သိသိသာသာလူမ်ားၾက၏။ အေဖ့လက္ရာကိုစားခ်င္ၾက၍ လာၾကတာျဖစ္ၿပီး၊ တခ်ဳိ႕ဆိုတျခားအိမ္ေတာင္ ဆက္မသြား ႏိုင္ၾကပဲ က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာတင္ ပဲြသိမ္းသြားၾကသည္။ အရွိန္မသတ္ႏိုင္ၾက၍ဟုဆို၏။
အေဖက ပိုက္ဆံရွာလို႕ရသမွ် အေမ့ကိုအကုန္ျပန္အပ္ေလ့ရွိၿပီး၊ သူလိုမွသာလိုသေလာက္ ျပန္ေတာင္း သံုးတတ္၏။ အေမကလည္း ေပးသမွ်မျငင္း။ ျပန္ေတာင္းမွသာ ပြစိပြစိလုပ္တတ္သည္။ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖိုးကအစ အေမ့ဆီမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္ေတာင္းသံုးရေလ့ရွိ၏။ အေမကအိမ္မွာဆို အတြင္းေရးမွဴး၊ သူကိုယ္တိုင္စီမံ ရမွသာေက်နပ္၏။ မိသားစုစီမံေရးကိစၥေတြမွာ အေဖ့ကိုစြက္ဖက္ခြင့္မေပး။ ဒါေၾကာင့္ပဲအေဖ့ကို မိန္းမေၾကာက္ဟု စၾကတာျဖစ္မည္။
အေဖ့ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ အရက္ကို ႏွစ္ခါပဲေသာက္ဖူးသည္ဟုလည္း သိရသည္။ အိမ္ေထာင္ဦးညမွာ တႀကိမ္နဲ႔ သမီးဦးေမြးသည့္ေန႔မွာတႀကိမ္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အတင္း တိုက္ၾကတာျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တႀကိမ္ ကေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္တိုက္တာ။ သမီးလိုခ်င္ေနသည့္အေဖ့ကို အသိအမွတ္ျပဳ၊ ဂုဏ္ျပဳေပးေသာ ပဲြဟုသိရသည္။ အေမ့မီးတြင္းမွာ ေသာက္ရန္ထားေသာ အရက္နဲ႔ ပင္။ အေဖကေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္လံုးမွာပင္ မူးလာတာနဲ႔ အေမ့ကိုဖက္ဖက္ၿပီး…
"ၿမိဳင္တင္ရယ္ … ေနာက္ကို ငါဘယ္ေတ့ာမွ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး"ဟု ကတိေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳကာ ငိုသည္တဲ့။ အေဖက သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ အေမ့ကို ၿမိဳင္တင္ ဟုေခၚ၏။
(၆)
အေဖက ဖဲကစားေတာ့ ၀ါသနာပါသည္။ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္မွာ ပိုသိသာ၏။ သူ႕အသက္နဲ႔ မတိမ္း မယိမ္း ပင္စင္စားေတြစုစုၿပီး၊ အိမ္မွာ ေဟာလိ၀ုဒ္ၾကသည္။ ကစားၾကၿပီဆိုရင္လည္း ၃၊ ၄ ရက္ ဆက္တိုက္။ လာကစားၾကသည့္ လူႀကီးေတြကို သူတို႔အိမ္ေတြက ထမင္းပင္ ပို႔ပို႔ေပးရသည္။ ထမင္းပန္းကန္ေတြမွာ ဇြန္းတန္းလန္းေတြနဲ႔။ စားလိုက္ရိုက္လိုက္၊ ရိုက္လိုက္စားလိုက္ မထၾက၊ အိပ္ၾကေတာ့ဘူး။
ရက္တရက္မွာေတာ့ အေမ အမိန္႔တခုထုတ္လိုက္သည္။ အိမ္မွာဖဲမကစားရဟု ….။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕အိမ္ကို ဖဲကစားတဲ့အိမ္၊ ဖဲကစားတဲ့အိမ္ ေျပာၾကသည္ကို ရွက္၍ဟုဆို သည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္တခုျဖစ္မွာပါ။ ပိုေသခ်ာတာက အေဖ့က်န္းမာေရးအတြက္ အေမစိုးရိမ္လို႔ …။ အမိန္႔ထုတ္သည့္ည အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မွာ အေမရွင္းျပေနတာကို ၾကားေယာင္ မိေသးသည္။
ပိုက္ဆံအရွံဳးအႏိုင္က အေရးမႀကီးပါဘူး ကိုမာစီရယ္။ အမ်ားဆံုးမွ ႏွစ္ဆယ္။ သံုးဆယ္ေပါ့။
ရွင့္က်န္းမာေရးကို စိတ္ပူလို႔တားရတာပါေတာ္။ ရွင္က က်မတို႔တအိမ္သားလံုးကို ရွာေကၽြးေနရတာမဟုတ္လား။ ရွင္တခုခုျဖစ္သြားရင္…။
ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား။ ေခါင္းရင္အိမ္ကအဘိုးႀကီးေတာင္ အိမ္မွလာကစားရင္း ေလျဖတ္ သြားဖူးေသး၏။ ေဆးရံုကိုအပို႔ ျမန္လို႔။ ဒါေတာင္ ပါးတျခမ္းရဲြ႕သြားသည္။
အဘိုးႀကီးေတြကိုဂရုစိုက္ၾကသည့္အဘြားႀကီးေတြထဲမွာ အေမက အကဲအပိုဆံုးျဖစ္မည္။ သူ႔အဘိုးႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပကာ ဘာမစားနဲ႔ ညာမစားနဲ႔ တား သည္။ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖိုးကအစ စေကးနဲ႔ ေပးသည္။ အိမ္လည္သြာလွ်င္ လိုက္ေခ်ာင္းတတ္ သည္။ ေရခ်ဳိးခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို မရအရ ျပန္ေခၚတတ္သည္။
အေဖကလည္း အေမေျပာသမွ်ဆို တသေ၀မတိမ္း။
(၇)
အေမဆံုးတာ ဆယ္ႏွစ္။ အေဖဆံုးတာ ေလးႏွစ္ၾကာၿပီဟု ႏွစ္ဆင့္ခံသတင္းစကား ၾကားလိုက္ ရသည္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္းအႏွစ္(၂၀) ေက်ာ္ကာလအတြင္း မိဖမ်ားနဲ႔ပတ္သက္၍ ပထမဆံုးၾကားရသည့္သတင္း။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ အေဖ့ထက္ဦးေအာင္ (၆) ႏွစ္ေစာၿပီး ဆံုးသြားရတားလားအေမရယ္ …။
စို႔နင့္နင့္၊ တင္းၾကပ္ၾကပ္ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္းထံုေ၀စီဆိုသည့္စာသားအပိုဒ္ေလး ကိုပါ သတိရလိုက္မိေသး၏။
က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္းထံုေ၀စီဆိုသည္က ဒီကေန႔ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရး အဖဲြ႔ေတြသံုးသံုးေနက် က်ားမတန္းတူေရး ၊ ေခတ္မီေယာက္်ား ဆိုသည္မ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ ေဆာင္ေနသေယာင္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္းထံုေ၀စီဇာတ္လမ္းေလးက က်ေနာ့္မိသားစုဘ၀ လက္ေတြ႔ ေျဖရွင္းမႈမ်ားအတြက္ လမ္းျပၾကယ္တပြင့္ …။
လူဗိုလ္
၁၂ ၊ ၈ ၊ ၂၀၀၉
Comments
Post a Comment