သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာရွည္၊ ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး) ရဲ႕ "ေဒစီ"

ေဒစီ

 

Pinteres

 

(၁)

ေရေမႊးနံ႔ေတြ

ထံုသင္းေနတဲ့ ကမၻာ

ခ်ဳိအီရွတေတးသြားေတြနဲ႔

ညကိုအသားေပး

ခေနတတ္တယ္တဲ့ ေနရာ

လိပ္ျပာေတြ ျမဴးတဲ့ေနရာ

ပန္းေတြ တျပဳတ္ျပဳတ္ေႂကြတဲ့ ေနရာ

အလႊာေတြ ျခားေနတတ္တဲ့ ေနရာ...။

သိပ္လွေနပါလား ေဒစီေရ…

မီးေရာင္ကပဲစားလို႔လား

ကိုယ္ေရာင္ေၾကာင့္ပဲ အသက္ရွဴမွားေစသလား

အေကြ႕အေကာက္နဲ႔

ေထာက္ျပစရာမရွိတဲ့ ကကြက္နဲ႔

တစ္ဆိုင္လံုးက မဒီေတြက

မင္းကိုေငးေမာရင္း ေမးေငါ့လုိ႔။

အဆိပ္လိုေမႊတတ္တဲ့

စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြထက္

သကာလိုညႇိဳ႕တတ္တဲ့

မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းေတြကိုသာ

မင္းေၾကာက္ေနခဲ့တာတဲ့လား။

မင္းအၿပံဳးေလးကိုက ရီေ၀ေနတာ

မင္းေျခလွမ္းေတြကိုက ျခဴခ်င္စရာ

ေခတ္ေပၚ Rap သီခ်င္းတပုဒ္က

မင္းအတြက္

သာသာယာယာ

ဘ၀အဓိပၸာယ္ သိပ္ေလးနက္ေနရင္

အနာဂတ္ဆိုတာ ဘက္ပဲ့ေနလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး

မင္းယံုၾကည္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲလား ေဒစီ။

မေသာက္ခ်င္ဘဲ ေသာက္ေနရင္း

မေသာက္ရမေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ ယမကာေတြနဲ႔

ညတိုင္း လံုးလည္ ခ်ာလည္

လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိလာတဲ့ ေဒစီ

မင္းသြားၾကားေလးေတြထဲက

ေဆးျမစ္ကေလးေတြအေၾကာင္း

ေဖာက္သည္ေတြ မသိၾကတာဘဲ

၀ွက္ဖဲေလး တခ်ပ္လို

မင္းရဲ႕ ရွင္သန္ရာ။

လေရာင္ကိုမခံစားတတ္ဘဲ
ညမီးေရာင္နဲ႔

ဆူးစူးေနတတ္တဲ့ ပန္းကေလး ေဒစီေရ…။

(၂)

စင္ျပတ္ပန္းကံုးေတြအျပည့္
လိုခ်င္ရမက္ ဖိန္႔လံုးေတြအျပည့္
ပလတ္စတစ္နံ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ေနတဲ့

ပန္းကံုးေတြၾကား
ေလးေလးပင္ပင္ ထိုးထြက္ေနရတဲ့
ရဲရဲနီတဲ့ ေဒစီ။

သစၥာတရားေတြ နားမလည္ေတာ့ဘူး
ေမတၱာတရားေတြ စာမဖြဲ႕တတ္ေတာ့ဘူး
ဆန္းသလားကမၻာ
ေဒစီအတြက္ ထူးဆန္းေနလို႔လား…။

‘ၿပိဳင္ကားလွလွေလးနဲ႔ လာမခ်ဳပ္နဲ႔…’
ဟုတ္ပါၿပီ
မင္းေအာ္ဆိုေနတဲစာသားနဲ႔
ပက္ပက္စက္စက္
ဟားတိုက္ အေလွာင္ခံေနရျပန္ၿပီလား။

ၿမိဳ႕ျပမွာစခဲ့ရတဲ့
အညတရစားပြဲထိုးမေလးထက္ေတာ့
ခုခ်ိန္က
လူရာ၀င္သလိုပဲ
လူ၀င္လည္း မ်ားလာတာေပါ့ ေဒစီေရ…။

သနပ္ခါးစက္ကေလးလႊင့္မတတ္
ဆံပင္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးေတြ ေျမထိမတတ္
ဦးက်ဳိး ပ်ဴငွာျပခဲ့ရတဲ့ ေလာကဓံကို
စင္ေပၚတက္ၿပီး
ေဒစီတျဖစ္
လႈပ္ရမ္းစိန္ေခၚလိုက္ပံုက။

မိသားစုကိုလင္းေပးဖို႔
အေသြးအသားေတြ
ပိုပို ေမွာင္လာလာတာေတာင္
ညႇိဳ႕ရီရီနဲ႔  ၿပံဳးေနတတ္ၿပီ။

ရြာနာမည္ေလးက်ေပ်ာက္သြားတဲ့
ကေလးမေလး
ေမွာက္မွားတဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြၾကား
ေတာက္ပျပေနရ

အေရာင္မဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလး ေဒစီ …။

(၃)

စိတ္ေတြ ပိုပိုရိုင္းလာလို႔

အျပဳအမူေတြနဲ႔ တန္ျပန္ ရိုင္းျပခဲ့ရေပါ့

ျပန္ေတာင္းလို႔ မရေတာ့တဲ့

မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈတိုင္းအတြက္

မွင္ေသေသနဲ႔ စိတ္ပုတ္တတ္ခဲ့ရၿပီ။

ေႁခြၿပီးမွ ျပန္မပြင့္လာေတာ့ပန္း

တဘ၀စာအတြက္ေတာ့

သၿဂိဳလ္ၿပီးသားပါပဲ

ရြာက စာဥဟာ

ေမသဒၵါထက္ ျဖစ္လိုျဖစ္

ရြာကေထြးၾကည္မက

ရႊန္းလဲ့လဲ့ေ၀ ျဖစ္လိုျဖစ္

မင္းေတာင္မွ

ေဒစီ ျဖစ္ခဲ့ေသးတာပဲ ကေလးမရဲ႕။

ကံဇာတ္ဆရာညံ့ခဲ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူး

အဆင့္ဆင့္မိုးထားတဲ့

အိမ္ေခါင္ေတြ ျပဳတ္ထြက္ခဲ့လို႔ပါပဲ

ပင္မေကာင္းကင္ကိုက အလင္းမရွိခဲ့ေတာ့

ဘ၀အေမွာင္က ႏွစ္ခ်ဳိ႕ခဲ့ေပါ့။

မီးမရွိတဲ့ ရြာ

လယ္မရွိတဲ့ လယ္သမား

ေခါင္းပံုျဖတ္ အေလ့အက်င့္

မင္းတို႔ရြာကစာသင္ေက်ာင္းေလး

မပီျပင္ခဲ့ေလသမွ်

စာမေရးတတ္တဲ့ လက္ကေလးတစ္ဖက္

မိုက္ကရိုဖုန္းကိုင္ၿပီး ေႂကြက်ေပးခဲ့ရတာလည္း

သမိုင္းသစ္ပါပဲ။

ရယူစိတ္ေတြ ေဖာင္းပြၿပီး

အသားေတြ ပဲ့ပဲ့ထြက္လာတာကို

မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳခဲ့ရတဲ့ ေဒစီီ…။

ရြာထဲလက္ဆြဲမျပရဲတဲ့

အေမရဲ႕ သိမ္ငယ္ျခင္းကို

ေငြေၾကးနဲ႔ ၀ယ္ယူဖို႔

သိကၡာမဲ့ သမီးအလိမၼာေလး

ကမူးရူးထိုး ႀကိဳးစားမိျပန္ရဲ႕။

အေသြးအသားနဲ႔ ေဆးေဖာ္ၿပီး

ျပန္မရေတာ့တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို

အေလာင္းအထပ္လုပ္ရဲ႕တဲ့ ေဒစီ

ဆံႏြယ္ေတြ ခါရမ္းပစ္တိုင္း

ႏွလံုးေသြးစက္ေတြ ေႂကြေႂကြထြက္ကုန္တာ

ဘယ္သူသိႏိုင္မွာတဲ့လဲ…။

(၄)

မုန္းေနတာလား
ျပံဳးေနတာလား
ၾကယ္ေတြေတာင္ သိမ္ငယ္ကုန္တဲ့
မင္းမ်က္လံုးေလးေတြ...။

ညစ္ႏြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔
သစ္ဆန္းတဲ့ အလွကို
ေရွ႕တန္းတင္မိ
အခ်ဳိးမညီတဲ့ ပုစၦာလို
အေျဖရခက္ေနတဲ့
၀ဲဂယက္ထဲ။

အသိုက္ေတြမၿဖိဳမိဖို႔
ဆံုးျဖတ္ၿပီးကာမွ
က်ားကေနသမင္ျဖစ္
သမင္ကေနက်ားျပန္ျဖစ္
မင္းဇာတ္ကိုမင္းမသိမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူးလား ေဒစီ..။

သံစဥ္ေနာက္ လိုက္တယ္
ဂီတေနာက္ မူးတယ္
ေဆးအရွိန္နဲ႔ ရဲေဆးတင္လည္း
မင္းအတြက္
ညက နက္သထက္ နက္လာခဲ့ၿပီ။

အေမ့ဆီကစာတစ္ေစာင္ေရာက္တုိင္း
စင္ေပၚမတက္ႏိုင္ခဲ့
ေဖာင္းအစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ

မေတာက္ပႏိုင္ေတာ့ဘူးဆို

ေနရာ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး

စိတ္က
ရြာမွာလား၊ စင္ေပၚမွာလား
မန္ေနဂ်ာႀကီးရဲ႕ မ်က္ခံုးေတြေပၚေတာ့
တက္မေဆာ့ရဲဘူးမဟုတ္လား ေဒစီ…။

ၿငိမ္းေအးတဲ့ အရပ္က
ဘယ္ဆီမွာ…။

အသိလည္းနက္ရဲ႕
ျငင္းမရတဲ့ လိုခ်င္ရမၼက္ထဲ
အေဖမက္တဲ့ ယာေျမတကြက္လည္း

အိပ္မက္လိုလႊင့္ရရွာ။

အပူလံုးေတြမီးဟပ္လို႔
ေသြးပ်က္ပ်က္ေနတဲ့ ေထြးညိဳမေလး
၀ိုင္ စြန္းထားတဲ့
ဂါ၀န္အနားစနဲ႔
မ်က္ရည္ေလးခိုးခိုးသုတ္လို႔.....။

(၅)

Pinterest

ရင္၀ကို စုန္ကန္မယ့္
ျပင္းရွရွ အခ်စ္မွာ
ေျခလွမ္းေတြနဲ႔လာရဲ႕။

သန္႔စင္ျခင္းဟာ

အလည္ျပန္မလာေတာ့တဲ့ေနာက္
အခ်စ္ေက်းကၽြန္မေလး
ခစားတဲ့ နတ္ဘုရား

နံပါတ္ သံုး စကားပြဲ၀ိုင္းမွာ

အျမဲ ထုိင္ခဲ့တယ္။

အၾကည့္နဲ႔တင္
ပဲ့ပဲ့လာတဲ့ ေတာင္ပံမ်ား
၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာေတြလည္း
သြားၾကားညပ္ေနၾကေပါ့။

ခ်စ္သူရဲ႕ ဂစ္တာတလက္ေပၚ
ေခါင္းမွီရင္း
ၾကယ္ေတြကိုေရတြက္မိေနတဲ့
ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားေလး။

မိုက္ကရိုဖုန္းမကိုုင္ေတာ့တဲ့ ေဒစီ

ပါးေပၚမွာ
လက္၀ါးရာေတြသာ

တရစ္ၿပီးတရစ္ တိုးလာခဲ့။

ၿပံဳးေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားတခုလံုး
ေသြးခ်င္းခ်င္းနီလို႔
လွေနလိုက္တာ ေဒစီ။

(၆)

အဆိပ္က ႏြယ္လို

တက္တယ္

အခ်စ္ကဘယ္နားသြားေသေနတာလဲလို႔

မင္းခဏခဏမေတြးျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္။

တကယ့္တကယ္တမ္း

ေလာကဓံဟာ

ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ျပန္ရိုက္ခ်က္ေလာက္မ်ား

ဆိုး၀ါးပါ့ မလား။

ရြာမျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး

သီခ်င္းျပန္ဆိုျဖစ္တယ္

ဘ၀က ဒံုးရင္း

ပိတ္ေလွာင္တဲ့ အခန္းငယ္မွာ

အရက္ခြက္အခ်င္းခ်င္း

ပြတ္တိုက္သံၾကားေနရံုေလာက္နဲ႔

ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။

ၾကယ္ေတြ ျမန္ျမန္ေႂကြက်စမ္းပါေစ

ၾကယ္ေတြနဲ႔အတူကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်င္လြန္းလို႔

မင္းအတိတ္ဟာ

မင္းကိုနင္းခဲ့ၿပီပဲ ေဒစီ။

(၇)

သိမ္းပိုက္စရာေတြ ခမ္းသြားခဲ့ၿပီ

စြန္႔လႊတ္စရာေတြသာတခုၿပီးတခုခု

ပံုလာခဲ့။

ဘယ္မလဲေနေရာင္ျခည္

ဘယ္မလဲဆည္းလဲသံ

ဘယ္မလဲလူ႔အရသာ

မင္းကေရာ

ဘယ္ကိုလဲ ေဒစီ။

တခဏတာေတာ့

အရွင့္အရိပ္ကေအးျမပါတယ္

ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ကရုဏာမ်က္ႏွာက

တရားသံမၾကားရေသးဘဲ

ျမျမေလးေႏြးတယ္။

ခ်ိနဲ႔လာတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႔

အေသြးအသားကိုတဖ်စ္ဖ်စ္ေသာက္စားေနတဲ့ ပိုးေတြ။

စြန္႔ခြာသြားတဲ့ ခ်စ္သူ႔ေျခရင္း

၀ပ္ဆင္းၿပီးလည္း မေခၚႏိုင္ေတာ့

လရယ္ ဆက္လက္သာပါေစ

ညရယ္ ဆက္လက္ေပ်ာ္ပါေစ

ဆူးရယ္ အဆိပ္လိုပ်ံ႕လို႔….။

(၈)

 

Pinterest

ေလာကမာယာကို

ႏွင္းဆီပ်ဳိမမလွန္ႏိုင္ေတာ့

ျပန္သီခဲ့တဲ့ ေတးေတြလည္း

ခါးသီးစရာပါပဲ

ငံု႔လွ်ဴိးၿပီး ျပန္၀င္ရတဲ့ေနရာက

အတိုက္အခိုက္ေတြ မ်ားလြန္းတယ္။

အဆင့္က်သြားပံုက

စင္ေပၚကေနအခန္းထဲ…။

ခႏၵာေဗဒသေဘာတရားက

ေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး

မွီတြယ္စရာ အရိပ္အာ၀ါသက

ခုအခ်ိန္မွာ

သိပ္ရွားလြန္းေနၿပီေပါ့ ေဒစီ။

အေမ…

အေမ…

အဖ်ားတက္တိုင္းေရရြတ္မိတဲ့နာမ္စားတခုလည္း

ဘယ္ဆီမွာ…။

ဆြဲကိုင္မိတဲ့ လက္ထဲမွာ

အေမွာင္တိုက္တခု

တတိတိနဲ႔ ပါလာတယ္

ဘယ္ကိုမ်ား ေျပးမလို႔ပါလဲ။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို

ျပန္ျပန္စားေနရတဲ့ မေလ်ာ္ကန္ျခင္းနဲ႔

လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္ခဲ့တယ္ေပါ့

ႂကြပ္ရြေနတဲ့ အသက္ဟာ

ယဲ့ယဲ့ေလး

အဖြဲ႔အစည္းတခုရဲ႕ ပိုးသတ္ေဆးတအုပ္လည္း

ကုန္စင္ေနပါေပါ့လား…။

ညတိုင္းကိုအေပ်ာ္မၾကဴးရဲေတာ့တဲ့ပန္း

ေနထိမွာလည္း

ပူမေနရေတာ့

အို…ပန္းကေလး ေဒစီေရ…။

(၉)

ေဆာင္းကရနံ႔မေပးဘဲ

ေရာက္ေရာက္လာတယ္

ေထြးညိဳရဲ႕ အရပ္က

ေက်ာင္းဇရပ္မွာ….။

ၿပိဳလဲျခင္း အစမွာ

တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီးသား စိတ္ေတြ

ဒီလိုနဲ႔ …ဒီလိုနဲ႔ပါပဲ

အမွားနဲ႔အမွန္က

သူ႔ဓာတ္နဲ႔ သူေက်ာျခင္းကပ္လို႔…။

“ရွင္ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ

ရွင္ဘယ္တုန္းကလာခဲ့သလဲ

ရွင္ရပ္ေနတဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြေအာက္မွာ

၀ိညာဥ္ေတြ က်ဲျပန္႔ေနလိုက္တာ…. ”

ေက်ာခိုင္းျခင္းမွာ

ဥေပကၡာေတြပါေနခဲ့ၿပီပဲ

ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းမဲ့တဲ့ကမၻာမွာ

ေဒစီ… ေပ်ာ္ေမြ႔ပါရဲ႕လား….။

ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး)