သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာေရးရာ၊ "အိုက္ခ်င့္၏ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ" -ဘာသာျပန္ ေမာင္သာႏိုး

 

ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ
ေရးသူ၊ အုိက္ခ်င့္(တရုတ္ကဗ်ာဆရာ)။

ဘာသာျပန္၊ ေမာင္သာႏုိး



အမွာစကားမ်ား

တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အုိက္ခ်င့္ဟာ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၃၉ က ေရးခဲ့တာပါ။ အင္မတန္ တြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ၁၉၈၇ ႏွစ္ဦးပုိင္းမွာ အသစ္ေရးျပန္တယ္။ ေခတ္သစ္အတြက္ အေတြးသစ္ေတြ ျဖည့္စြက္ပါလာတယ္။ အခု ဒီစာတမ္းကုိ ဘာသာျပန္ တင္ဆက္လုိက္တယ္။
ေမာင္သာႏုိး

တ႐ုတ္ကဗ်ာဆရာႀကီး အုိက္ခ်င့္ ရဲ႕ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာတမ္းကုိ ၁၉၈၈ ေဖေဖၚ ၀ါရီ၊ မတ္၊ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ဘာသာျပန္ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘာသာျပန္ မွဳကုိပဲ အေျခအေန အားေလ်ာ္စြာ အရွိန္ျမႇင့္ကာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာလက္စြဲ အမည္ျဖင့္ ထုတ္ေ၀လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

အလင္းတုိက္

၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ အလင္းတုိက္စာေပက ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဒီစာအုပ္ ကုိ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း လုိအပ္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည့္တဲ့အတြက္ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ထပ္မံထုတ္ေ၀လုိက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပထမအႀကိမ္စီစဥ္သူ အလင္းတုိက္စာေပနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီဖုိ႔ ခြင့္ျပဳတဲ့ ဆရာေမာင္သာႏုိး ကုိ ေလးစားစြာ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

ႏွစ္ကာလမ်ား

ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ ကဗ်ာခ်စ္သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ွဳၿပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ အီးဘုတ္အျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မီသေလာက္ မေတြ႔မိ ေသးပါဘူး။ ေရးသူ ထုတ္သူ စာအုပ္ မူပုိင္ရွင္မ်ားထံ ခြင့္ေတာင္းဖုိ႔ အခြင့္မသာေပမယ့္၊ ျမန္မာကဗ်ာ တုိးတက္ေရးမွာ ႏွမ္းတေစ့မွ်ျဖစ္ေစ က်ေနာ့္ရဲ႕ ပါ၀င္အားထုတ္လုိမႈကုိ နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ ဒီဘေလာ့ကေလးေပၚ ႀကိဳးစားတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အပုိင္းမ်ားခြဲၿပီး ပုံမွန္တင္ေပးသြားမွာ ျဖစ္သလုိ ၿပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ အီးဘုတ္ကေလးအျဖစ္လည္း မွ်ေ၀ေပးသြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ႏွင္းခါးမုိး

ဇန္နဝါရီ ၂၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္
စိတ္ကူးေတးသီဘေလာ့

၁။ ဖန္ဆင္းမႈရဲ႕အစ

အရာ၀တၳဳ အျဖစ္အပ်က္တခုေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ထိခုိက္သြားမိတဲ့ ခံစားမွဳမ်ဳိးကုိ လူတုိင္း ႀကံဳဖူးတယ္။ ဒီခံစားမွဳဟာ ၾကာရွည္မခံဘူး။ ဒါကုိ ၾကာရွည္ခံေအာင္ လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးေပါက္လာမွသာ ကဗ်ာ ဖန္ဆင္းမွဳ စတင္တယ္။
ကေလာင္ကုိ ေကာက္ကုိင္မိေအာင္ ပုိ႔ေပးလုိက္တာဟာ အေတြးေလးတခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ခံစားမွဳကေလး၊ ေရးစရာကုိ အႏုပညာေျမာက္ေျမာက္ ၀င္စားၾကည့္မိတာကေလး၊ နင့္ကနဲ ထိခုိက္သြားမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
ဘယ္ဖန္ဆင္းမွဳမွ စိတ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ ေတြးေတာမွဳ မပါဘဲ မျဖစ္ဘူး။
ကဗ်ာကုိ ေရးခ်မိတဲ့အထိ ေရာက္သြားေစတဲ့ ဆင္ျခင္ေတြး ေတြးမွဳဆုိတာ မူလ ပထမအားျဖင့္ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ ႀကံစည္ေတြးေတာမွဳ ျဖစ္တယ္။ မူလ ပထမလုိ႔ ေျပာတာေနာ္။ လုံး၀လုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။
ကုိယ္ေဖၚျပခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ အမိအရ ဖမ္းရမယ္ဆုိလွ်င္ သူ႔ကုိ ပုံၾကမ္းေလာင္းရင္း သူရဲ႕ ပုံသဏၭာန္၊ အေရာင္၊ လွဳပ္ရွားမွဳ၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာတုိ႔နဲ႔တကြ ဒါေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ပုံေပၚ အေျခခံၿပီး၊ ႐ူပကေတြကုိ ရွာရလိမ့္မယ္။
႐ူပက ရွာတာဟာ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာလုိ႔ က်ဳပ္ေျပာခဲ့တာပါပဲ။

ဒီ ႀကံစည္ေတြးေတာမွဳက ခံစားမွဳနဲ႔ စတင္တယ္။ ခံစားမွဳက စိတ္ကူးမွဳနဲ႔ စိတ္ထဲ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္မွဳကုိ လႈံ႕ေဆာ္ေပးကာ ကတၱားပုိင္း (ကဗ်ာဆရာ) နဲ႔ ကမၼပုိင္း (ျပင္ပကမၻာရွိ အရာ၀တၳဳမ်ား) ဆက္သြယ္မွဳကုိ ထူေထာင္ေပးလုိက္တယ္။
၀တၳဳ၊ ကဗ်ာရွည္ရွည္တပုဒ္ ေရးရာမွာ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းသြားနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အစီအစဥ္ကုိ ခန္႔ခြဲရတာက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကေလး လုိအပ္တယ္။


၂။ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ေတြးတာဟာ အႏုပညာရဲ႕အေျခခံ

စိတ္ကူးျခင္း-အဓိကအက်ဆုံး အႏုပညာအစြမ္း။

စိတ္ကူးျခင္း-တကယ့္အရွိနဲ႔ သဏၭာန္ကုိ ဆုပ္ကုိင္မိေစကာ တကယ့္ေလာကရဲ႕ ႂကြယ္၀မွဳနဲ႔ လွဳပ္ခါမွဳတုိ႔ရဲ႕ ရုပ္ပြားကုိ စိတ္၀ိညာဥ္ေပၚမွာ စြဲထင္ေစႏုိင္တဲ့ ဖမ္းယူတတ္စြမ္း၊ ခံစားတတ္စြမ္း၊
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က မိမိအတည္ျပဳလုိ ျငင္းဆုိလုိတဲ့ အရာ၀တၳဳမ်ားနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္မယ့္ ႐ူပကေတြကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ခံစားဖူးတဲ့ ခံစားမွဳမ်ား (ကုိယ္ေတြ႔ဘ၀ကျဖစ္ျဖစ္၊ စာေပထဲကျဖစ္ျဖစ္) ကုိယ္သိေနတဲ့အရာမ်ားမွာသာ ႐ူပကမ်ားကုိ ရွာႏုိင္ၾကတယ္။
စိတ္ကူးပုံ ႂကြယ္၀မွဳကုိ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံ ႂကြယ္၀မွဳက ဆုံးျဖတ္တယ္။
တကယ့္ေလာကရွိ အရာ၀တၳဳမ်ားက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ကတၱားပုိင္း (ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္ပုိင္း) ဆက္ႏြယ္ၾကည့္တတ္မွဳမွာ စိတ္ကူးမွဳရဲ႕ဇာစ္ျမစ္ကုိ ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္တာမရွိလွ်င္ စိတ္ကူးမွဳ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာ မရွိဘူး။
ဆက္ႏြယ္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးျခင္းဟာ ကဗ်ာရဲ႕ ေတာင္ပံေတြပါပဲ။ ဆက္ႏြယ္ၾကည့္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ကူးျခင္းတုိ႔က ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ ႐ူပကေတြဟာ ႐ုပ္ျဒပ္နဲ႔ စိတၱဇအၾကား ေပါင္းကူးတံတားပါပဲ။
အရာ၀တၳဳမ်ားအေၾကာင္း ႐ုပ္ျဒပ္က်က် ေတြးပါ။ ဒီေနာက္ ႐ုပ္ျဒပ္က်က် ေဖာ္က်ဳးပါ။
႐ုပ္ျဒပ္က ဖည္ခြာလွ်င္ နိမိတ္ပုံမ်ား မထုတ္လုပ္ႏုိင္ဘဲ ရွိလိမ့္မယ္။
စဥ္းစား ေတြးေတာၿပီး ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ နိမိတ္ပုံေတြအတြက္ ကုိယ္ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္တဲ့ ေဖာ္က်ဳးမွဳ နည္းလမ္းဟာ ေနာက္ဆုံးအရာ မဟုတ္ေသးဘူး။ မ႑ိဳင္မွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ဆင္ျခင္ေတြးေတာၿပီး တကယ့္ ကမၻာထဲရွိ ႐ုပ္၀တၳဳမ်ားက ထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ နိမိတ္ပုံမ်ားဟာ အားအကုိးထုိက္ဆုံး ေဖာ္က်ဳးမွဳနည္းလမ္း ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာဟာ နိမိတ္ပုံေတြရဲ႕ အနုပညာပဲ။ နိမိတ္ပုံ ပါရွိမွသာ ကဗ်ာဟာ လူေတြကုိ ထိခုိက္ေစလိမ့္မယ္။ ႐ူပကေတြ သစ္လြင္မွဳနဲ႔သာ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ လူေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲ ရွင္သန္ေနမယ္။
ကဗ်ာကုိ မေသတဲ့ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ေပးတာဟာ နိမိတ္ပုံရဲ႕ အသက္၀င္ လွဳပ္႐ြမွဳျဖစ္တယ္။
လူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ႂကြယ္၀မွဳအရာမွာ ၿပိဳင္ဖက္ကင္း ဘ႑ာတုိက္ ျဖစ္တယ္။ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳ ႂကြယ္၀ေလေလ အတြင္းက ရတနာေတြ ႀကီးက်ယ္ေလေလပဲ။
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတယ္ဆုိတာ တဲကနိက (အတတ္ပညာ) ကၽြမ္းက်င္မွဳ မလုိပါဘူး။ ကုိယ့္တကယ့္အေတြး ခံစားမွဳေတြကုိ နက္သထက္ နက္နက္နဲနဲ ေဖာ္က်ဳးျပရတာပဲ ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ ႐ုပ္ျဒပ္ပီျမည္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ ႐ုပ္ျဒပ္ပီျမည္တဲ့၊ ေပၚလြင္တဲ့ နိမိတ္ပုံမ်ားဟာ အသားအေရကုိ တုိးမိၿပီး တအံ့တၾသ ေအာ္မိေစတဲ့ ဇာထုိးအပ္နဲ႔ တူတယ္။
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာဟာ ကဗ်ာ အႏုပညာရဲ႕ ၀ိညာဥ္ပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာဟာ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ စြန္႔လုိက္လွ်င္ မိမိ ပညာအလုပ္ကုိ မလုပ္တာဘဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ အဆုံးစြန္တရားလုိ႔ ယူဆလုိ႔ေတာ့ လုံး၀မျဖစ္ဘူး။ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ ကဗ်ာတပုဒ္ ထုတ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ တခုတည္း နည္းလမ္းလုိ႔လည္း မယုံၾကည္အပ္ဘူး။
နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာနဲ႔ ယုတၱိက်က် ေတြးတာဟာ တခုနဲ႔တခု ဆက္စပ္ေနတယ္။ တခုကုိတခု ျဖည့္ဖက္ျဖစ္တယ္။
စိတ္ကူးတာကုိ စိတ္ကူးယဥ္တာနဲ႔ ေရာေထြးမပစ္သင့္ဘူး။ နိမိတ္ပုံေတြနဲ႔ ေတြးတာကုိ ႐ုပ္ျဒပ္က်တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ေရး နည္းလမ္းအျဖစ္ ျပဳလုပ္တာဟာလည္း ႐ူပကနယ္ပယ္ေလာက္တင္ ကန္႔သတ္ထားတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။


၃။ ကဗ်ာအရည္အေသြး

ကဗ်ာအရည္အေသြးဆုိတာ ဘာလဲ။

လူမ်ားဟာ ကဗ်ာအရည္အေသြးနဲ႔ လိရိကသေဘာ ေ၀ါဟာရေတြကုိ ေရေထြးပစ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွဳေမွ်ာ္ခင္းတုိ႔ ေမတၱာတုိ႔ကုိ ေဖာ္ျပမွဳပါတဲ့ ကဗ်ာမွန္သမွ် ကဗ်ာအရည္အေသြး ရွိတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္တဲ့လူေတြ ရွိေနတယ္။

တခ်ဳိ႕လူမ်ားက ကဗ်ာမွာ ေလ၊ ပန္း၊ ႏွင္း၊ လ ပါလာမွ လိရိက ကဗ်ာ ေခၚႏုိင္တယ္။ လိရိက ကဗ်ာတပုဒ္ေရးခ်င္တဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာကုိ မြမ္းမံအလွဆင္ဖုိ႔ ျမက္တဆုပ္ ပန္းတဆုပ္ လွမ္းဆုပ္ကုိင္ လုိက္ရမယ္လုိ႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ေလတုိ႔၊ ပန္းတုိ႔၊ ႏွင္းတုိ႔၊ လတုိ႔ကုိ လူေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မုဒ (စိတ္အေျခအေန) ေတြအတြက္ ႐ူပကမ်ားအျဖစ္အသုံးျပဳတာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေလ၊ ပန္း၊ ႏွင္း၊ လ တုိ႔ေလာက္ပဲပါတဲ့ လိရိက ကဗ်ာဟာ တကယ္ေတာ့ နည္းနည္း႐ုိးစင္း လြန္းလွတယ္။
႐ွဳခင္းကဗ်ာ၊ ခရီးသြားကဗ်ာ၊ အခ်စ္ကဗ်ာ၊ အသည္းကြဲကဗ်ာ.. ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကုိယ္ ေရးၾက ပါေစေလ။ ေကာင္းေကာင္းေရးတာသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာက်မွာပါပဲ။
ကဗ်ာအရည္အေသြးဆုိတာ ကုိယ္ေဖာ္က်ဳးထားတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကုိ ကဗ်ာ ဆရာက ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ စီစဥ္ထားတတ္ျခင္း အေရာင္ေသြးတတ္ျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာအရည္အေသြးဟာ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းမွဳထဲက စိတ္ကူးထဲက ထြက္လာ တယ္။ စာဖတ္သူဆီကုိ လုံး၀သစ္လြင္တဲ့ ခံစားမွဳတမ်ဳိး သယ္ေဆာင္ေပးတယ္။
တခ်ဳိ႕ကဗ်ာမ်ားက အရက္ျပင္းလုိ႔ပဲ။ အားေကာင္းေကင္းနဲ႔ လွဳံ႕ဆြေပးႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္။
တခ်ဳိ႕ကဗ်ာမ်က လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းလုိပဲ ႏုညံ့တယ္။
အရက္တမ်ုိးတည္း၊ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတမ်ဳိးတည္း၊ ကဗ်ာမ်ိဳးတည္း ေပးမယ္ ဆုိတာ ေၾကာင္းက်ဳိး မဆပ္စပ္႐ုံမွ် မဟုတ္ဘူး။ တက္တက္စင္ မုိက္မဲတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

အလွဆုိတာ ဘာလဲ။

ဒီေမးခြန္းကလည္း ကဗ်ာအရည္အေသြးဆုိတာဘာလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းလုိပဲ ႐ွဳပ္ေထြး မွဳ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေစတယ္။
လုံး၀ဥႆု အလွဆုိတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ အလွရဲ႕အဓိပၸာယ္ဟာ သစၥာတုိ႔ ေကာင္းျခင္း တုိ႔ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေပၚမွာ တည္ေနတယ္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ အလွခံယူခ်က္ဟာ ဒီအျခားခံယူခ်က္မ်ားနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲေနတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေပၚမွာ အလွခံယူခ်က္ရဲ႕ ၾသဇာေညာင္းမွဳဟာ ၀တၳဳပစၥည္းမ်ား အေပၚ သူေပးအပ္တဲ့ တန္ဘုိးအေပၚ တည္ေနတယ္။ အလွ လုိ႔ ေခၚၾက တာဟာ တကယ္က အရာ၀တၳဳမ်ားကုိ အကဲျဖတ္ထားတာပါပဲ။ အရမ္းကားဆုံး ေမာက္မာလြန္းသူေတြေတာင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အလွခံယူခ်က္ကုိ မလႊမ္းႏုိင္ဘူး။ ပန္းတမ်ဳိးတည္းကုိသာ သီခ်င္းတပုဒ္တည္းကုိသာ ႏွစ္သက္ရမယ္လုိ႔ ဘယ္သူမွ လူေတြကုိ မခုိင္းႏုိင္ဘူး။ လူတဦးတေယာက္ရဲ႕ အႀကိဳက္ကုိ လူတေသာင္းရဲ႕ အႀကိဳက္အတြက္ စံ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔လည္း မသတ္မွတ္ႏုိင္ပါဘူး။

ပုံသဏၭာန္တခုကုိ လူတဦး တေယာက္တည္းက ခ်မွတ္ေပးလုိ႔ မရဘူး။ ပုံသဏၭာန္ေတြဟာ ဘ၀က လာတာ၊ ေခတ္အသီးသီးက မိမိလုိအပ္ခ်က္နဲ႔အညီ ပုံသဏၭာန္ကုိ ကုိင္တြယ္တယ္။ ဒီမွာျဖည့္လုိက္ ဟုိမွာျဖဳတ္လုိက္၊ ေရြးခ်ယ္လုိက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလုိက္..။

လူတဦးစီမွာ ကုိယ့္ေဖၚျပနည္းနဲ႔ကုိယ္ ရွိတယ္။ လူတဦးစီရဲ႕ စိတ္သဘာ၀နဲ႔ စိတ္စ႐ုိက္ဟာ မတူဘူး။ အားလုံးဆီက ေဖာ္ျပပုံ တမ်ဳိးတစားတည္း ေမွ်ာ္လင့္တာဟာ အေျမာ္အျမင္မရွိရာ က်တယ္။
မိမိကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ကဗ်ာျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ ေရးဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါ။ ပုံသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ဟန္အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ မွန္မွန္ အသုံးျပဳပါ။ ထပ္ေျပာတာကုိ ေရွာင္ပါ။ ကုိယ့္အရင္က သုံးၿပီးသား ႐ူပကေတြကုိ မသုံးပါနဲ႔။


ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္
ဆရာႏွင္းခါးမိုး၏ စိတ္ကူးေတးသီဘေလာ့မွ ယူပါသည္။


Comments