ကြၽန္ေတာ္
ေရကန္ေဘးကို
ေရာက္ခဲ့ရျပန္တယ္ ...
 |
| www.pinterest.com |
သည္ကန္ေရျပင္က ျဖဴတခါျပာတလွည့္ စိမ္းတခါဝါတလွည့္ျဖစ္ေနသလို ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဟာ ေန႔စဥ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ေသာက ေမာဟ ေဒါသ ေလာဘေတြနဲ႔ တုန္ခါေနတတ္တယ္။
ေဆြးလ်ဖြယ္တိမ္ေတြဟာ အနီေရာင္ေတာက္လို႔။ ဆရာ ေအာင္ခင္ျမင့္ရဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္ထဲက "တိ္မ္ေတြဟာ မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့ အိမ္တလံုးလို" ဆိုတဲ့စာသားကိုသတိရမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုကြၽန္ေတာ္ျမင္ရတဲ့ တိမ္ေတြက မီးေလာင္ေနတဲ့ ႐ြက္သေဘၤာတစင္းလို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေျမာလြင့္လို႔။
ေလနဲ႔အတူေျမာလြင့္လို႔။
ဟုတ္တယ္ အဲသည္ေလေတြပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝကို ၿငီးေငြ႔မႈနဲ႔စိတ္ပ်က္မႈ Apathy၊ အဓိပၸာယ္မဲ့မႈေတြ ကိုလြင့္ပါးသြားေအာင္တိုက္ခက္ႏိုင္တာ။ အဲသည္ ကန္ေရျပင္ကိုျဖတ္ လာတဲ့ ေလေတြပါပဲ။
ကန္စပ္မွာ ေဗဒါပင္ေတြ။ သည္ေဗဒါေတြဟာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါ၊ ေဝါ့စ္ဝါ့သ္ရဲ႕ ဒဖိုးေဒးလ္း၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဝမ္း၊ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ရဲ႕ပန္းခရမ္းျပာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကန္စပ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနက် ေဗဒါေတြပါပဲ။ ကန္စပ္မွာ အုပ္လိုက္က်င္းလိုက္ေပါက္ေနတာပါပဲ။
သည္ကန္ထဲကို ဖားေတြခုန္ခ်ေလ့ရွိသလား။ ဗရႈိးရဲ႕ဖားေကာ ခုန္ခ်ခဲ့ေသးလား ကြၽန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ဘာ ပလံု ျမည္သံမွ မၾကားမိလို႔ပါ။ သည္ကန္စပ္ကို ခင္ဗ်ားေရာက္ရင္ ပိုးေကာင္ မႊားေကာင္ေတြရဲ႕ တစီစီအသံေတြ၊ (ဘာငွက္မွန္းကြၽန္ေတာ္မသိတဲ့) ငွက္ေအာ္သံေတြ၊ ကန္ေဘာင္က ကင္တင္းကို လာသူေတြရဲ႕ စကားသံေတြ၊ (မိုး႐ြာတဲ့အခ်ိန္ ) ကန္ေရထဲ မိုးေပါက္က်သံေတြၾကားရလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ ဖားတေကာင္ခုန္ဆင္းခဲ့ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ၾကားမိမယ္ မထင္ဘူးဗ်။ ဘာလို႔ဆို သည္ကန္ေဘးေရာက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေန႔စဥ္ဘဝက အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ထင္မႈ ေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနတတ္တယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝဆိုတဲ့ စီကရက္ကိုရႈိက္ဖြာၿပီး ေဆးေငြေတြ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ က်ပ္ခဲကပ္ၿငိေနတယ္။ (မီးခိုးေငြ႔ေတြလိုမ်ဳိး လြင့္ဝဲေဝးေပ်ာက္မသြားဘူး)
သည္ကန္ေရျပင္က ျဖဴတခါျပာတလွည့္ စိမ္းတခါဝါတလွည့္ျဖစ္ေနသလို ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဟာ ေန႔စဥ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ေသာက ေမာဟ ေဒါသ ေလာဘေတြနဲ႔ တုန္ခါေနတတ္တယ္။
ကန္ေရျပင္ဟာ ေကာင္းကင္နဲ႔တိမ္ေတြကို ျပန္ၿပီးအရိပ္ထင္ျပသလိုမ်ဳိး ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ ( ထင္မွတ္ မွားမႈေတြ) ပဲကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲထင္ေနတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြေနာက္ကြယ္က တကယ့္ တရားကိုယ္ သေဘာကို တခါမွမေစ့ငုၾကည့္မိခဲ့ဘူး။ ေကာင္းကင္နဲ႔တိမ္ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ကန္ေရျပင္က ပံုရိပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ထင္မွတ္မွားေနသလိုမ်ဳိးေပါ့။
တခါတေလကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း (သူငယ္ခ်င္းေတြမေခၚပဲ) ကန္ေဘးကိုသြားတယ္။ တေယာက္တည္းျဖစ္/ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ဖားခုန္ခ်သံၾကားေလမလား ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မိတယ္။ ကန္ကိုျဖတ္လာတဲ့ေလထဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝကို ၿငီးေငြ႔ေနမႈကို လႊင့္ေမွ်ာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္နဲ႔တိမ္ကို ေမာ့ၾကည့္မိဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။
ဒီညေနလည္း ကြၽန္ေတာ္ ကန္ေဘးကိုေရာက္လာရျပန္တယ္။
မင္းလြင္
Comments
Post a Comment