သစ္ခက္သံလြင္၊ ေရေျမျခားက ျမန္မာ၊ ေဌးဝင္း၏ "မင္းသန္႔ခိုင္"

မင္းသန္႔ခိုင္
ေဌး၀င္း

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ပင္ဆီေဗးနီးယား ျပည္နယ္က မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္မွာ ေဘာလံုးသင္တန္းတက္ေနတဲ့ ပံုေလးေတြက တကယ့္ကို အားမာန္ပါပါ ရွိလွပါတယ္။ သူ႔မိခင္ေရာ ဖခင္ကပါ သားရဲ့ ေဘာလံုးေလ့က်င့္ေရးကြင္းကို လိုက္ပါ အားေပးေန ၾကတယ္။ ဒီပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီး နယူးဇီလန္မွာေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုခင္လြန္းက အခုလို ကြန္မင့္ ေပးထားေလရဲ႕။ 

´ဟား ရွားပါး မင္းသန္႔ခိုင္က တကယ္ စတုိင္က်တယ္ဗ်ာ.. အဲဒီေလာက္ လွမ္းျမင္တာနဲ႔ အကဲဖမ္းမိၿပီ။ ၀မ္းသာလိုက္ တာ။ မၾကာမီ ( ရခုိင္သား) ျမန္မာျပည္ မက္ဆီ လာေတာ့မည္…..´တဲ့။ 

အဲဒီကေလးေလးဟာ ကိုေစာေနာင္ရဲ႕ညီငယ္ပမာ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကိုလွေရႊနဲ႔သူ႔တပည့္မ မစံေက်ာ့ခုိင္တို႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာသားပါ။ သူတုိ႔မိသားစု ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္မွာေနခဲ့တုန္းကေတာ့ သူဟာ မဲေဆာက္ေရာက္တိုင္း မင္းသန္႔ခိုင္ေလး ကို ခ်ီပိုးရင္း ေဆာ့ေနက်။ ဒီေကာင္က ေဆာ့တာေတာ့ အေတာ္ေဆာ့တဲ့ေကာင္။ အၿငိမ္ကိုမေနတာ။

သူ႔အေဖနဲ႔လိုင္းေပၚမွာေတြ႔တိုင္း သူဟာ အဲဒီ ကေလးအေၾကာင္းကို အၿမဲတမ္းေမးတတ္တယ္။ တေန႔မွာေတာ့ သူ႔အေဖေျပာျပတဲ့ မင္းသန္႔ခိုင္ ရဲ႕စကားတခြန္းက သူ႔ကိုအံ့ၾသသြားေစတယ္။ ဒီစကားလံုး မ်ဳိးက သူ႔ဘ၀ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ စိမ္းတဲ့ စကားလံုး။ စိမ္းဆို ဒီစကားမ်ဳိးကို မိဘကို ဆရာသမား ကိုေျပာရင္ ငရဲႀကီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ တသက္လံုး က်င္လည္လာခဲ့တာမဟုတ္လား။ သူ႔အေဖ ကိုလွေရႊေျပာျပ တာက ...

´ဂုိးႀကီး.. ကၽြန္ေတာ့္သားကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္စာအုပ္ဖတ္၊ ဘယ္စာအုပ္မဖတ္နဲ႔ ဘာလုပ္ ဘာမလုပ္နဲ႔ လို႔ေျပာရင္ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲ သိလား´

´မသိဘူးေလ.. ငါ့ညီ။ မင္းသားေလးက ဘာျပန္ေျပာလဲ´

´သားက ျပန္ေျပာတာက.. It is not fair တဲ့။ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူးတဲ့...ဂိုးႀကီး´

ဒီစကားလံုးေလးတလံုးက သူတို႔သားအဖၾကားမွာ ဘာမွမထူးျခားေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က မိသားစုတစုအတြင္း မွာသာဆိုရင္ ဒီကေလးဟာ ဘာယ္ေလာက္ေတာင္ ေက်ာျပင္ကို ေဗ်ာတင္ခံလိုက္ရမလဲမသိဘူး။ အထူး သျဖင့္ ေက်းလက္ ေတာေနမိသားစုထဲမွာဆိုရင္ ေသဖို႔သာျပင္။ 

ဘာေၾကာင့္ဆို ကိုယ္ေတြတိုင္းျပည္မွာက ကေလး က လူႀကီးျပန္ေျပာရင္ မႀကိဳက္တတ္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့…အားမနာရာလည္း ေရာက္တယ္လို႔ သတ္ မွတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဒီထက္ပိုကဲၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သူအသိုင္းအ၀ိုင္းကိုသာ ေျပာလိုက္ၾကည့္ပါ လား။ ဒါဟာ ခ်က္ခ်င္းႏိုင္ငံေရးစကား ျဖစ္သြားၿပီး အနည္းဆံုး ၇ ႏွစ္ေလာက္ လူ႔ဘံုေလာကနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားႏုိင္တယ္။ အရွင္လတ္လတ္ငရဲစခန္းျဖစ္တဲ့ ေထာင္နန္းမွာ ခံေပေရာ့။ သူက ကိုယ္တိုင္ခံဖူးထားဖူးသူဆိုေတာ့ သိတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီလိုဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ…တခုေတာ့ ရွိတယ္။ ေထာင္တန္းမက်ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ အျမင္မတူသူေတြရဲ့ အမုန္းပြားျခင္း အာဃာတထားျခင္းကို က်ိန္းေသခံရမွာ မလြဲပါဘူး။

´ဂိုးႀကီး´ ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဒသက ´အကုိႀကီး´ လို႔ေခၚတဲ့ ေ၀ါဟာရပါ။ ရခိုင္ေဒသိယ စကားတလံုးေပါ့။ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြသံုးေနၾကတဲ့ ´ကြီး´ရဲ႕အဓိပၸာယ္နဲ႔ အတူတူပါ။

…………………

မင္းသန္႔ခိုင္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံ တာ့ခ္ခရိုင္ အုန္းဖန္ေဆးရံုမွာေမြးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔မိဘေတြက ႏို႔ဘိုး ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနတုန္း။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က အေမရိကကို ေရာက္သြားၾကတာ။ မင္းသန္႔ခိုင္ ၂ ႏွစ္သား အရြယ္ကေပါ့။ သူတုိ႔မိသားစု ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒီ ပင္ဆီေဗးနီးယား ျပည္နယ္ကို ေရာက္လာ တာမဟုတ္ဘူး။ အျခားတၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့ေသးတယ္။ ဒါကို မင္းသန္႔ခိုင္ရဲ႕အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာသင့္ တာကို ေလ့လာတယ္။ အဓိကက ပညာေရး။ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း..။ ဒီႏိုင္ငံမွာက ေက်ာင္းေတြအားလံုး ကို စံုစမ္းလို႔ရတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းက ေကာင္းလဲ၊ ဘယ္ေက်ာင္းက မေကာင္းလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒီေက်ာင္းမွာက ရံပံုေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။ ဆရာေတြကို ဘယ္လိုခန္႔ထားလဲ။ လစာဘယ္လိုေပးသလဲ သိလို႔ရတယ္။ အဲဒီအ ခ်က္အလက္ အားလံုးကို ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မွာ ရွိတယ္။ ၀င္ၾကည့္လို႔ရတယ္ေလ။ 

ဒီေနရာမွာ တခုသတိထားမိတာ ေက်ာင္းမေကာင္းတဲ့အရပ္မွာ အိမ္လခေတြ အမ်ားႀကီး သက္သာတယ္… ဂိုးႀကီး။ အရင္ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့အရပ္မွာဆိုရင္ အိမ္လခ တလကို မွ ေလးရာေပးရတယ္။ ေက်ာင္းက လံုး၀မေကာင္း။ အဲဒီေနရာမွာ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီး ေနၾကတယ္။ သံုးရာေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္´

ကုိလွေရႊေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း သူအံ့ၾသေနတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ကြာလွခ်ည္လားေပါ့။ အင္းေလ.. ကြာမွာေပါ့။ ဒါက အေမရိကကိုး။ ကမၻာ့ထိပ္တန္းႏိုင္ငံႀကီးကိုးလို႔ သူ႔ဘာသာ ေျဖေတြး ေတြးေန တယ္။ ကိုလွေရႊက ဆက္ၿပီး…

´ကၽြန္ေတာ္က ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ထဲမွာ လိုက္ရွာေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းေကာင္းရွိတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေနရာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က သိပ္မေ၀းဘူး။ ကားနဲ႔တနာရီေလာက္ ေမာင္းသြားရင္ ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားလည္း တေယာက္မွမရွိသလို.. အာရွတိုက္သားလည္း တေယာက္မွမရွိဘူး၊ အားလံုး အျဖဴေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီေနရာက ပင္ဆီေဗးနီးယားမွာ နံပတ္တစ္ေလာက္ ရွိတယ္။ အိမ္လခကလည္း တေထာင့္တရာေလာက္ ေပးရတယ္။ အရင္ေနရာနဲ႔ ခုနစ္ရာ ေလာက္ ကြာတယ္´

မင္းသန္႔ခိုင္အေဖတေယာက္ သူ႔သားရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ေက်ာင္းေကာင္းကန္ေကာင္းထားႏိုင္ဖုိ႔ အားတက္သေရာျဖစ္ေနခ်ိန္ ကုိလွေရႊငယ္စဥ္ဘ၀က သူ႔ဇာတိ အ၀ျပင္ရြာထက္ပိုႀကီးတဲ့ စနဲ တို႔ ေက်ာက္ျဖဴ တို႔ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔သြားရာမွာ ဖိနပ္ေတာင္စီးဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့တဲ့ ´ဖိနပ္ပံုျပင္´ အက္ေဆးကို သတိရရင္း ၿပံဳးမိေသးတယ္။ 

 ဒါေတြဟာ သားသမီးတို႔ရဲ႕အနာဂတ္ပံုရိပ္ လွလွေလးေတြအတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့မိဘတုိ႔ ရဲ႕ေမတၱာဘဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္တုန္းက ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ သားသမီးအလွည့္မွာေတာ့ ငါ့လိုမျဖစ္ေစရဘူးဆိုတာ ဓမၼတာပါ။ မင္းသန္႔ခိုင္တုိ႔ရဲ႕အေမရိကန္ပညာေရး စနစ္က ကုိယ္ေတြနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္ ေလာက္ေအာင္ ကြာျခားေနတာကုိ သူ႔အေဖက ခုလို ဆိုျပန္ပါတယ္။

´ဒီမွာက အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ့တဲ့အျပင္ သက္ဆိုင္ရာ ခရိုင္အတြင္းမွာေနတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ကုမၸဏီ အကုန္လုံးက ေက်ာင္းအတြက္ ပိုက္ဆံေပးၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ရန္ပံုေငြေတြ ရွိတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕က ကုမၸဏီေတြ ရံုးေတြ စတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအားလံုးက ဒီစာ သင္ေက်ာင္းေတြအတြက္ အခြန္ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေပးရတယ္။ ေျပာရရင္ ကုမၸဏီေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြေန တဲ့အရပ္မွာ ေက်ာင္းေကာင္းတယ္။ ဆိုပါစို႔ ကၽြန္ေတာ္က တႏွစ္မွာ ေဒၚလာ တသိန္း၀င္တယ္ဆိုရင္ ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေဆာင္ရတယ္… ထား။ တႏွစ္ကို အဲဒီေက်ာင္းအတြက္ ေဒၚလာတေသာင္းခြဲ ေဆာင္ရတဲ့ သေဘာေပါ့။ ပိုက္ဆံရွိေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းေကာင္းကို ခန္႔ႏိုင္တာေပါ့´

`ေက်ာင္းေကာင္းဆိုတာေတာ့ ငါ့ညီေျပာလို႔သိရပါၿပီ။ သင္ပံုသင္နည္းေလးလည္းသိသေလာက္ ေျပာျပ ပါဦးကြာ´ 

´ကၽြန္ေတာ့သားဆိုရင္ အခု ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တပတ္အၾကာမွာ ဆရာမနဲ႔ ေလ့ လာေရးခရီး ထြက္ရတယ္။ ဘယ္ကိုသြားၾကလဲဆိုရင္ လယ္လုပ္တဲ့ေနရာကို သြားၾကတယ္။ ဒါဟာ သူတုိ႔ကုိ ကမၻာေလာကႀကီး အေၾကာင္းကို စတင္ သင္ေပးဖို႔ မိတ္ဆက္တဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီကေလးေလးကို ဆရာမက ဘာခိုင္းသလဲဆိုရင္ မင္းအိမ္နားမွာရွိတဲ့အပင္ဆယ္မ်ဳိးေလာက္ရဲ့ နာမည္ကိုေရးလာခဲ့ဆိုတာမ်ဳိး စလုပ္တယ္။ ဒီအခါမွာ ကေလးက အဲဒီ အပင္ဆယ္မ်ဳိးကိုသိေအာင္ လုပ္ရတယ္။ မလုပ္လို႔မရဘူး။ 

သိေအာင္လုပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔သူ႔ဆရာမကို ျပန္ျပရတယ္။ ေနာက္တခုက ပံု၀တၳဳ ဖတ္ရတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္အပတ္ မင္းပံုေျပာရမယ္။ အလွည့္က်ေပါ့။ ဘာကို ေျပာေျပာ ေျပာဖို႔အဓိက။ သူ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္လာခဲ့။ အာကာသအေၾကာင္းလား၊ လူအေၾကာင္းလား၊ တိရစၧာန္အေၾကာင္းလား ေျပာ ခ်င္ရာေျပာ ရတယ္´

´မိုက္ေနေရာ.. ေနာ္၊ သူတို႔က သိတာကို ျပန္ေျပာ။ ငါေတာင္ မင္းသားနဲ႔လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီ။ တကယ္ပဲ။ မင္းတုိ႔ ငါတို႔မွာေတာ့ ကေလးဘ၀ကေန ဘြဲ႔ရ ဘြဲ႔လြန္ထိ က်က္လိုက္ရတဲ့စာ.. နားလည္လည္ မလည္လည္။ ေနာက္ အလုပ္၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲထိ က်က္..က်က္နဲ႔ ၿပီးကို မၿပီးႏိုင္ခဲ့ဘူး´

´ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ ဂိုးႀကီး၊ တလအတြင္းသင္မဲ့စာ တပတ္အတြင္း လုပ္ထားရမဲ့ စာေတြကို သူတို႔က မိဘေတြဆီကို အရင္ပို႔တယ္။ ဒီမွာက ေက်ာင္းသားက စာမဖတ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္တခုက ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိဘေတြက သူတို႔ေက်ာင္းထဲကို ၀င္လိ႔ုမရဘူး။ ဘယ္သူမွ ေပးမ၀င္ဘူး။ တားျမစ္ထားတယ္။ ဆရာ ဆရာမ နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြပဲ ၀င္ခြင့္ရွိတယ္။ သူတို႔ေရးထားတဲ့ စာေတြ ပို႔ထားတဲ့စာေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးမွ မိဘေတြ က ေလ့လာရတယ္။ ဒီမွာက စာက်က္တာထက္ Activities လို႔ေခၚတဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပိုလုပ္တယ္´ 

´ဒီလိုဆိုရင္ ကေလးေတြက အၿမဲတမ္း လန္းဆန္းတက္ႂကြေနမွာေပါ့.. ေနာ္။ ငါတို႔ဆီမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ခမ်ာ ပခံုးမ်ား ျပဳတ္က်မလားထင္ရတယ္။ 

ထည့္လြယ္ထားရတဲ့စာအုပ္ေတြေလ. ၿပီးေတာ့ စာမရမွာ ဆရာ ဆရာမ လူႀကီးမိဘေတြ ဆူမွာပူမွာကို အၿမဲတမ္း စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုဆီမွာရွိေနတာက အစဥ္အလာ လို ျဖစ္ေနၿပီ´

´ထပ္ၿပီး အံ့ၾသစရာေကာင္းတာ ေျပာျပဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့သားဆိုရင္ မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဴနီယာ အေၾကာင္းကို အတန္းထဲမွာ ေျပာလာတယ္ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မသိ။ မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဴနီယာကို မင္းဘယ္လိုသိသလဲဆိုေတာ့ သူက သိတယ္တဲ့။ မာတင္လူသာကင္းဟာ လူေတြကို သနားၾကင္နာတတ္ တဲ့အေၾကာင္း သူသိတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။ ဒီမွာက ကေလးေတြဖတ္ဖို႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးထား တာ ရွိတယ္။ ကေလးေတြ ဖတ္ဖို႔ေရးထားတဲ့ မာတင္လူသာကင္းစာက ၀ါက် ဆယ္ေၾကာင္းေလာက္ပဲ ရွိတာ။ အဓိကကေတာ့ကေလးေတြကို စာဖတ္ဖို႔အေလ့အက်င့္ လုပ္ေပးတဲ့ သေဘာေပါ့´

´ေအာ္.. အားက်ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပညာေရးစံနစ္ေနာ္´

´ေနာက္တခုက ေက်ာင္းသားအားလံုးက စာၾကည့္တုိက္ကို မသြားလို႔မရဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ကို သြားဖို႔ အတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ဆြဲကတည္းက ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားကိုသြားရမယ္။ ငါးႏွစ္သာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့သားေလးက စာ ၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ငွားဖတ္တတ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္တက္ တုန္းက ဘြဲ႔သာရသြားတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ ကို တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့သူ တပံုႀကီး´

´ေဟ့.. ဟုတ္လား။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာ ေနာ္။ ငါတို႔ဒီအရြယ္တုန္းကဆို ေက်ာက္သင္ပုန္း နဲ႔ ေက်ာက္တံေလာက္ပဲ ကိုင္ခဲ့ဖူးတာ၊ မင္းသားေလးက ကံေကာင္းပါတယ္ေလ´

´ဆက္ေျပာဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့သားက သူဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ကို ရွာတတ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းက ဘယ္ စာအုပ္ကိုဖတ္လို႔မေျပာပါဘူး။ ဖတ္ခ်င္ရာကိုဖတ္ပဲ။ တပတ္ကို ငါးအုပ္ဖတ္ရင္ ရၿပီ။ သားက ငါးမန္း အေၾကာင္း အာကာသအေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္။ အာကာသကို စိတ္၀င္စားလို႔ နကၡတ္ၾကည့္မွန္ေျပာင္းကို ေဒၚလာ ၃၀၀ နဲ႔ မွာထားတယ္။ သူ နကၡတ္ေတြ ၾကည့္ရေအာင္လုိ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့သားက မစ္ကီေ၀း ၾကယ္ေတြ ဘာေတြေတာင္ သိေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မသိဘူး။ ဒီက ကေလးေတြက တခုမဟုတ္တခု စိတ္၀င္တစားလုပ္ေနတတ္ၾကတယ္.. ဂိုးႀကီး´

´ေအာ္..ေကာင္းလိုက္တာငါ့ညီရာ..မင္းသားေလးရဲ့ အနာဂတ္အတြက္ကေတာ့ ၀င္းလက္ေတာက္ပေန တာဘဲ။ ဒါနဲ႔ႀကံဳတုန္း ငါတခုေမးပါရေစဦး။ မင္းရဲ႕သားက စာဘယ္လိုဖတ္သလဲ´

´ဒီကကေလးေတြဟာ စာႏွစ္မ်ဳိးဖတ္ရတယ္ ဂိုးႀကီး။ bed time reading ဆိုတဲ့ အိပ္ခါနီးဖတ္ရတဲ့ စာနဲ႕ Essential reading မဖတ္မျဖစ္ ဖတ္ရမဲ့စာဆုိၿပီး ရွိတယ္။ တလကုိ ငါးအုပ္ျဖင့္ ငါးအုပ္ ဖတ္ရမယ္ ဆိုတာ မ်ဳိးေပါ့။ နားလည္ေအာင္ဖတ္။ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းမွာ presentation ျပန္လုပ္.. အဲဒီဟာ သူတို႔ရဲ႕စာဖတ္နည္းပဲ´

………………………………..

ပညာဆိုတာ လူတေယာက္အတြက္ အေရးအပါဆံုး အရာလုိ႔ကိုေစာေနာင္ တသက္လံုး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ ခဲ့ေသာ္ျငား မင္းသန္႔ခိုင္အေၾကာင္း သူ႔ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ေျပာဆိုမိတဲ့ေနာက္္မွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ တကယ္ပညာ စစ္ကို သင္ခြင့္မရခဲ့ပါလားဆိုတာ ငလ်င္ ရုတ္တရက္လႈပ္လိုက္လို႔ အထိတ္တလန္႔ ခံစားရသူပမာ ျဖစ္သြား ခဲ့ရတယ္။ 

ကမၻာကို ကိုင္လႈပ္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြ ကမၻာကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြ မွာက ငါးႏွစ္သားကေလးေတာင္ စာၾကည့္တိုက္ကို ကိုယ့္ဘာသာသြား တတ္တယ္။ ကိုယ္သိတာ နားလည္တာကို ျပန္ၿပီး ခ်က္က်လက္က် ေျပာဆို တတ္တယ္လို႔ တဆင့္စကားၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ဆရာသင္တဲ့အပုဒ္ မပါလို႔ဆယ္တန္းက်ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနဆဲ။ ဘြဲ႔ဒီဂရီေတြ အစီအရီရထားေပမဲ့ ကိုယ္သိတာ နားလည္တာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကို လူေရွ႕သူေရွ႕ မေျပာ၀ံ့မဆို၀့ံသူ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕အရွိတရားက ရင္ေလးစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိေတာင္း။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ.. ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ တိုက္ခဲ့ေတာင္းခဲ့ တာဟာ လက္ညိႇဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚ မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ငါ့လူဘက္က မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ရပ္တည္ တတ္တဲ့လူေတြ ဆိတ္သုဥ္းဖုိ႔ပဲမဟုတ္လား။ မင္းသန္႔ခိုင္ေလးသင္ယူေန တဲ့ပညာေရး စနစ္မ်ဳိးထြန္းကားလာေစခ်င္လို႔ အသက္ေတြ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ စေတးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ လား။ လက္သန္းထိပ္ဖ်ားမွာ မွင္ျပာေတြ စြန္းၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။ 

......... 

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႕ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေ၀ေသာ သံလြင္တိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္တင္ဆက္ပါသည္။