သစ္ခက္သံလြင္အက္ေဆး- ေဝျမင့္ေမာင္ေရးတဲ့ "က်ေနာ္ ့အေၾကာင္း တပိုင္းတစ စာစီစာကုံး "

bjws.blogspot.com

က်ေနာ္တခုခုေျပာတဲ့အခါ နားမလည္ဘူးဆိုတာမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ၾကဳံခဲ့ရတယ္။ လူမႈစံေဘာင္ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားလက္ခံထားတဲ့ အရာျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ့္အဆင့္ဟာ အလိုလိုနိမ့္သြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။  

က်ေနာ္ ့အေၾကာင္း တပိုင္းတစ စာစီစာကံုး
ေဝျမင့္ေမာင္ 

၁။

တကုိယ္ေတာ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖို ့ကိစၥေလးဟာ မိုးေရစက္ေတြနဲ႔အတူပါသြားတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာ ရွင္လို႔ဆိုတဲ့ အမေလးရဲ႕ဝင္းေနတဲ့ရင္သားေပၚေရာက္ေနတဲ့ ဆိုက္ကုိေတြနဲ႔အတူ ေလာင္သြား ကၽြမ္းသြား တယ္။ ေတာေခြးေတြဟာ အသားကုိ ႀကိဳက္ၾကတာ လူေတြဟာ အမဲသားကုိ ဝါးစားေနၾကတာ ကင္စားေန ၾကတာ ဝိုင္ပုလင္းေတြ ေျမႇာက္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံၾကတာသိသလို တေနရာမွာ စစ္ပြဲျဖစ္လို ့ေသနတ္သံ ၾကားရ လို႔ ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးၾကရလို ့ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ေနလို ့လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာ္ကားခံရလို ့ဒါေတြကုိ လည္း ျမင္ရပါတယ္။

၂။

ညေနဟာ သူ ့မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ သစ္ရြက္ေလးေတြရယ္ေနၾက။ 

သစ္စက္ႀကီးေတြရဲ႕ခၽြန္ထက္ေနတဲ့သြားေတြဟာ ခဏအိပ္စက္ေနၾက။ အရာရာမွာ အလွတရားရိွတယ္ ဆိုတာကုိ အားလုံးက မစကားမစပ္မိၾကဘဲ သေဘာတူၾက။ ေခြ်းေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕အစ လို ့ေျပာၾက တာကုိ ျပန္သတိရေနတယ္။ ကုိယ္တိုင္အေျပာခံရသလိုမ်ဳိးပဲ။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ ကြယ္လြန္သြား တဲ့ ေခြးေလးပိုပိုကုိ သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္က ေကာ္ဖီခြက္ကုိင္လို႔၊ သူမက က်ေနာ့္ေဘးနားမွာ ၿငိမ္သက္လို႔။ ေခြးမေလးပိုပိုကုိ က်ေနာ္သတိရမိတာက ယုတ္ညံ့မႈ ရွက္ေၾကာက္စရာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း မေျပာလိုပါဘူး။ 

ခ်စ္ျခင္းေမတၲာအေၾကာင္းကုိ ေျပာဆိုေနရေလာက္ေအာင္ ဘာေကာင္မွမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဟာ ဘယ္ကုိသြားၿပီး ဘယ္ကုိဆုံးသလဲဆိုတာကုိျဖင့္ စိတ္မဝင္စားမိပါဘူး။ ေခြးမေလး ပိုပိုကုိလြမ္းေနတဲ့ အေၾကာင္းဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကုိ အက်ိဳးျပဳႏိုင္လို႔လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ ရြံရွာ ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ေတြကုိ ေရေလာင္းေပါင္းသင္တဲ့အခါ ႀကီးထြားရွင္သန္လာ အသီးအပြင့္ေတြ ေဝဆာေန ဖို႔ရယ္လို႔ က်ေနာ္အတိအက် နားမလည္ေပးႏိုင္ပါ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ရယ္လို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာ တတ္ၾကတာေတြ႔ရတဲ့အခါ ဘာကုိမွအလိုမရိွေတာ့တဲ့ အက်ဥ္းသားလို တည္ၿငိမ္ေနတာျဖစ္ျဖစ္ စိတ္လႈပ္ ရွားေနတာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုအမူအရာေတြမွ က်ေနာ့္မွာ ရိွမေနခဲ့ပါဘူး။ 

က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ ကုိမွ ဝင္မစြက္ဖက္တာ မေႏွာင့္ယွက္တာမ်ဳိးကုိ သေဘာက် ပါတယ္။ မတူညီတဲ့ ေပတံေတြဟာ ငယ္ငယ္က စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာ  အေရာင္လြင့္ေပ်ာက္ ကြယ္သြားခဲ့ ၾကေပါ့။ သတိရလိုက္တာ စုိင္းထီးဆိုင္ ရဲ႕သီခ်င္း ထဲကလို "အျပစ္မရိွေသးတဲ့ ကေလးေလးဘဝကုိ တခါျပန္ ၿပီး ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္"။ မျဖစ္ႏိုင္တာကုိ လိုခ်င္တဲ့ထဲမွာ က်ေနာ္ဟာ ပါ ပါတယ္။ ေလာဘ အာဏာေငြ ဒါေတြ က်ေနာ္ မမက္ဘူး မယုံၾကည္ဘူးလို ့ အားလုံးေျပာၾက တဲ့အခါ ကတိတည္ၾကတဲ့အခါ ငယ္ဘဝ ဟာ ျပန္ရ ႏိုင္မလား စိတ္ဝင္စားဖြယ္ပါ။

၃။

အိမ္ေနာက္က သရက္ပင္ရဲ႕ညည္းသံဟာ ေလနဲ႔အတူ ပါလာၿပီး က်ေနာ့္အဆုပ္ထဲကုိ ဝင္ေရာက္သြား တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကုိ စိတ္လိုလက္ရ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ပန္းခ်ီကားထဲက ခဲတံေလးဟာ တင့္ ကားႀကီးကုိ ဝါးစားေနတဲ့ပုံပါ။ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ေသြးေတြရဲ႕အျပင္ကာလာေတြက အနက္ေရာင္ျဖစ္ၿပီး အထဲ ကေတာ့ အျပာေရာင္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေရာင္က အျပာေရာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ 

တျခားအေရာင္ေတြထဲမွာ လည္းရိွေနႏိုင္တယ္။ ေဆး အထူ အပါး အလင္းအေမွာင္ ကုဗပုံလို စတုရန္းလို ပန္းခ်ီကားေတြလႈပ္ရွားၿပီး ကေနၾကတဲ့ မ်ဥ္းေတြ လိုင္းေတြ ေဆးစက္ေတြ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ ့။ ပန္းခ်ီတခ်ပ္မွာေတာ့ လက္ပုံႀကီးကုိ ဆြဲထားတာ ဒါေပမဲ့ လက္ျပတ္ႀကီး။ လက္ျပတ္ႀကီးထဲမွာ မ်ဥ္းေတြ အမ်ားႀကီး မ်ဥ္းေတြ ရဲ႕ ေခါင္းဟာ ဂီတာလိုမ်ဳိးပဲ။ က်ေနာ္နားမလည္တာက ဘာလို႔ဂီတာေတြရဲ႕ ထိပ္မွာ လူေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ထည့္ထားတာလဲ ဆိုတာပဲ။ အႏုပညာတကၠသုိလ္က မိတ္ေဆြပန္းခ်ီေလာကႀကီး ကုိ ေမးအုံးမယ္ေတးထားတယ္။ သူ က်ေနာ့္ဆီလာတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဆီက်ေနာ္သြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္။ သူမသိလည္းကိစၥမရိွပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္မႈဟာ မလိုအပ္ဘူးဆိုတာထက္ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုတာမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ အခန္းရဲ႕အျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္ေတြးေနမိတယ္။ ေတြးေနရတာဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ အပ်င္းေျပတယ္လို ့က်ေနာ္ ျမင္ ပါတယ္။ 

ဒီအယူအဆနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္တက္ေနတဲ့တကၠသုိလ္မွာ ျပႆ   နာေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ျပႆ   နာဆိုတာ ကလည္း က်ေနာ္သတ္မွတ္လို႔ ျဖစ္လာရတာမ်ဳိးပါ။ နာဂတိုင္းရင္းသား ဆားသီမူက က်ေနာ့္ကုိ ဆိုက္ကုိ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ႏွိမ္တာဘာညာမဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးသားသား ေခၚတာပဲျဖစ္တယ္။ 

က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိရိွတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾက ပုံမရဘူး။ က်ေနာ္တခုခုေျပာတဲ့အခါ နားမလည္ဘူးဆိုတာမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ၾကဳံခဲ့ရတယ္။ လူမႈစံေဘာင္ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားလက္ခံထားတဲ့ အရာျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ့္အဆင့္ဟာ အလိုလိုနိမ့္သြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သက္ကုိေအာင္ကေတာ့ ရွားရွားပါး ပါးပဲ။ သူေျပာခ်င္တာေတြေျပာတယ္၊ 
က်ေနာ္ေျပာခ်င္ရာေျပာတာေတြကုိလည္း နားေထာင္ေပးတယ္။ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးရိွလို အားရိွခဲ့ရတာေပါ့။

၄။

ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ စေန ဟာ မနက္ျဖန္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာေတာ့မယ္လို ့ပထမအဆင့္ က်ေနာ္ေျပာတယ္။ စာအုပ္ေတြၾကားထဲက ေငြေရာင္ပိုးေကာင္ေလးေတြ ေျပးသြားၾကတယ္။ ဒုတိယအဆင့္အေနနဲ ့စေနဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဘူး စေနဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မရိွဘူးလို႔ ထပ္ေတြးတယ္။ 

ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေမးခ်င္ေနတယ္၊ ဒီလိုေတြးေတာမႈေတြဟာ အျပစ္ရိွလို႔လား။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဒီကိစၥကုိ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မွာပါ။ ဒါကုိ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိေနပါတယ္။ နားလည္ေပးႏိုင္စြမ္းရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မသိဘဲ ရႊီးေျဖေပးရင္ေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ဆိုးမိမွာပဲ။

     လြန္ခဲ့တာေတြဟာ ျပန္ေပၚလာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ စေနေန႔က မိတ္ေဆြရဲ႕ အိမ္သစ္ တက္ပြဲသြား သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက အိမ္ျပင္မထြက္ဘဲ စာဖတ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက ေရႊပတ္တပိုင္း ေသာက္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက အေမက်ေနာ့္ကုိရိုက္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက ၾကက္တူေရြးလို စာရြတ္ဖတ္ေနသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ စေနက အေဖနဲ႔အေမ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ စေနက ပိုက္ဆံမရိွလို႔ က်ဴရွင္ တက္ခြင့္မရ။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက ဟာစရီးပါးနဲ႔ ေတြ႔သည္။ မူရာကာမီ၏ေၾကာင္သည္ က်ေနာ့္ကုိ ျပဳံးျပသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက ေသနတ္သံမ်ားၾကားရ၍ တုန္လႈပ္ေနသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက ဝံပုေလြလာဆင္သည္ က်ေနာ့္ကုိ ထိုးႀကိတ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးသည္ က်ေနာ့္ကုိလာေတြ႔သည္။ 

လြန္ခဲ့တဲ့စေနက က်ေနာ္အခုလို စာေတြေရးေနသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့စေနက အခုလက္ရိွ ျဖစ္ေနသည္။ အို မ်ားလိုက္တဲ့လြန္ခဲ့တဲ့စေနေတြ။ အလြန္ေသးငယ္တဲ့အရာေတြကုိ အေလးအနက္ ေနရာေပးတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဘဝကုိ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဆန္႔က်င္ဘက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။

ေသဆုံးေန ကက္ဆက္ထဲ အသံ 

ငါျပန္လာေတာ့မယ္လို႔ တဖက္ကမ္းက
ငါ့ဆီ ေရာက္လာတယ္
အားလုံးေျပာၾကတယ္ ငါကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မၾကား
အခန္းထဲ ဘယ္သူမွ မရိွ
တယ္လီဖုန္းဟာ ငါ့ကုိေစာင့္ေန
ငါ အျပင္မွာ
ဒီ အသက္ရြယ္ေရာက္မွ တျဖည္းျဖည္း
ရြာကုိသတိရတယ္ ဒါလည္း ဘယ္သူမွမသိ
ဘာမွလည္း မဟုတ္တာေတြ ဟုတ္ေနတာေတြ
လာၿပီးသားပဲ တခု ေနာက္ တခုမ်ားစြာ
မထူးဆန္းေတာ့ဘူး ဆိုေနက်...ၾက
ငါ ငါမဟုတ္ အဓိပၸာယ္
ပစၥည္းမ်ား...။

ဒီကဗ်ာကုိ နယ္ဘက္ကထြက္တဲ့ မဂၢဇင္းတခုမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့တယ္။ ေဝျမင့္ေမာင္ကေလာင္နဲ႔မဟုတ္ပါ။ ထားေတာ့ ကဗ်ာကသာ အဓိက။ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ ရိွတယ္ဆိုတာကုိ ေတာ့ က်ေနာ္မရွင္းျပခ်င္ပါဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းက အဘိုးအိုအဘြားအိုႀကီးေတြနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲဆုံၿပီး ေရးခဲ့တာမ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္သလို ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားမ်ား စိတ္ဆိုး ၾကၿပီး ေရးျဖစ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ လြမ္းေနတာ စိတ္ပ်က္တာ အမ်ား ႀကီး ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး အေတြးထဲေပၚလာလို႔ ခ်ျပမိတာ ဆြဲယူသုံးမိတာမ်ဳိး ရယ္။ ဒီကဗ်ာေရးတဲ့ခ်ိန္က က်ေနာ့္မွာ တခုခုေတာ့ စိတ္ထဲရိွခဲ့ပုံရတယ္။

၅။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မီးေတြေလာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ထိေတြ႔တဲ့အရာတိုင္းဟာ ေလာင္ကၽြမ္းၾကလို႔။ သတိထားပါ။ ဒီစာကုိဖတ္ေနတဲ့ခင္ဗ်ားကုိလည္း ေလာင္ကၽြမ္းသြား ေစႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိေမြးတုန္းက က်ေနာ္တို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြမွာ ကားမရိွဘူး၊ ဆိုင္ကယ္မရိွဘူး၊ လက္ေတာပ့္ တယ္လီဖုန္းဘာမွ မရိွေသးဘူး။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ နာမည္ပုံေတြကုိ အလြတ္ရေနသိေနရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဟာ ဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ နာက်င္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကိစၥလဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ လုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ျပန္ေတြးတိုင္း က်ေနာ္နာက်င္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္အရာမွ ၾကာၾကာလိမ္ညာလိ႔ုမရဘူးဆိုတာကုိ က်ေနာ္သတိထား မိလာတယ္။ အေမဟာ က်ေနာ့္ကုိ သိပ္ခ်စ္လို႔ အိမ္ျပင္မေဆာ့ခိုင္းဘူး။ ဟုိဟာ မလုပ္ခိုင္းဘူး ဒါမလုပ္ခိုင္း ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕အေမဆို က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ခ်စ္လြန္းလို႔ ဘာဆိုဘာမွ မခိုင္းဘူး။ အားလုံးအဆင္သင့္လုပ္ေပးတယ္။ ကေလးကစားစရာ အရုပ္၊ ကား၊ ေသနတ္စုံလို႔ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ ပူေလာင္ေနတတ္တယ္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္တို႔မေမ့ဖို႔ လိုမယ္ ထင္တယ္။

ေျမၾသဇာအလြန္အကၽြံေပးမိလို႔ ေသဆုံးသြားတဲ့က်ေနာ့္ပန္းပင္ေလးရဲ႕ဓာတ္ပုံဟာ မထင္မွတ္ဘဲ ဖိုင္လ္ေမႊရင္း ျပန္ေပၚလာတယ္။ အို သိပ္ခ်စ္ခဲ့လို႔ ပုံေတြေတာင္ ငါရိုက္ခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုရိုက္သင့္မရိုက္ သင့္ဆိုတာက အားလုံးလြတ္လပ္စြာ ကြဲျပားႏိုင္ပါတာကုိ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ က်ေနာ္ထိတဲ့အရာေတြဟာ ျပာျဖစ္သြားၿပီး ျပန္ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္သြားၿပီး ဆင့္ကဲ ျဖစ္ေပၚေနၾကတယ္။ က်ေနာ္အမုန္းဆုံးက ေဂါက္ရိုက္တံကုိကုိင္တဲ့ လက္ေတြရယ္ မ်က္လုံးေတြရယ္။ ဒရိုင္ဗာနဲ႔ရိုက္လိုက္တဲ့ ေဂါက္သီးရဲ႕အရိွန္နဲ႔အိုင္းယြန္းကုိင္ၿပီး ရိုက္လိုက္ တဲ့ အရိွန္တို႔ဟာ မတူညီၾက။ တခ်ဳိ႕က ထမင္းသာစားေနတဲ့ ေဂါက္တံေတြ။ ႏႈန္းထားအမ်ဳိးမ်ဳိး။

၆။

က်ေနာ့္အကုိရဲ႕ယားယံေနတဲ့ ဆံပင္ေမႊးအထုပ္ပါဆယ္ဟာ က်ေနာ့္ဆီေရာက္ရိွ လာေတာ့ စာပို႔သမားေပး တဲ့ စာရြက္ေပၚမွာ လက္ခံရရိွေၾကာင္းထိုးေပးရတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ခံရရိွၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာ မဆိုျဖစ္ႏိုင္တာကုိ စာပို႔သမားေလးဟာ သိရိွပုံမရပါဘူး။ 

သူနဲ႔မဆိုင္ေတာ့တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုၾကပါစု႔႔ိ။ အထုပ္ကုိ ပါးစပ္နဲ႔ကုိက္ၿပီး ေဖာက္တဲ့ခါ ဗုံး ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္။ စနက္တံေတြဘာေတြနဲ႔။ လိပ္စာၾကည့္ေတာ့လည္း က်ေနာ့္ဆီပဲ။ က်ေနာ့္အကုိ လက္မွတ္နဲ႔ လက္ေရးပဲ။ အကုိဟာ က်ေနာ့္ဆီ ဘာလို႔ပို႔လိုက္ပါလိမ့္။ စနက္တံကုိ မီးရွဳိ႕ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ေဝးရာ ပစ္ေပါက္လိုက္ တယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ထဲက ေတာနက္ႀကီးမွာရိွတဲ့ အတြက္ ဘာမွေတာ့ ျပႆနာမရိွဘူး။ ဗုံးေပါက္ကြဲရင္ေတာင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိခိုက္ေစႏိုင္ပါ။ 

ထူးဆန္းလိုက္တာ။ က်ေနာ္ပစ္လိုက္တဲ့ဗုံးဟာ အပိုင္းအစေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး ဓာတ္ေငြ႔ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြား ၾကတယ္။ အနံ႔ကုိ က်ေနာ္မရွဴမိဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မထူးပါဘူး။ ဓာတ္ေငြ႔ေတြကုိရွဴမိတဲ့အခါ က်ေနာ့္နားမွာ အသံေတြ ဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ္ၾကားမိတဲ့အသံေတြထဲက က်ေနာ္ မွတ္မိသမွ် ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။

" အိမ္တအိမ္မွာ အေဖအေမ ကေလးေတြ တမိသားစုလုံး EVD နဲ ့အျပာကား ၾကည့္ေနၾကတာကြာ" " အရည္အေသြးထက္ အေရအတြက္မ်ားေနတယ္" " ငါးပိထဲက ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ" အသံေတြအမ်ား ႀကီးထဲက က်ေနာ္ မွတ္မိသမွွ်ပါ။ က်ေနာ့္အကုိဟာ ဘာလို႔မ်ားဒီအသံေတြကုိ က်ေနာ့္ဆီ ပို႔လိုက္တာပါ လိမ့္လို႔ က်ေနာ္ေတြးေနမိပါတယ္။ က်ေနာ့္ေခၚဆိုမႈကုိ အကုိဟာ ျငင္းခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ဗုံးေတြကုိ ေဖာက္ဖို႔ရာ က်ေနာ့္မွာ အားအင္မရိွေတာ့။

၇။ 

သူမရဲ႕ဘဝဟာ အိပ္ရာေပၚမွာ ေမြးၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာ ေသဆုံးခဲ့တယ္။ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာေတြက သူမဆီက က်ေနာ္ရခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အျခားမွာေတာ့ သူမဟာ ဖိုဝါဒ လက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈေတြကုိ ေတာ္ လွန္ခဲ့တယ္။ ေလဟာ လတ္ဆတ္ဆဲ။ က်ေနာ္ ေငးေနဆဲ။ ပထမအခ်က္ က်ေနာ့္သိမႈမ်ားသည္ က်ေနာ့္ကို ဒုကၡ ေပးသည္။ က်ေနာ္သည္ ဝါက်ဖြဲ႔ေနျခင္းမ်ားကုိ မုန္းတီးသည္။ ၿပီးခ်င္တဲ့အခါ ၿပီးမည္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယဝန္ခံခ်က္ ငွက္သံမ်ားေခ်ာင္းဆိုးသံမ်ား စကားသံမ်ားသည္ ေကာင္းကင္သုိ႔ ေျပးတက္မသြား ၾက။ ေျမႀကီးေအာက္ထဲသုိ႔တိုးဝင္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾက။

အသံေတြဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ရိွေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကုိ က်ေနာ္ မရွင္းျပလိုေတာ့ပါ။

ေဝျမင့္ေမာင္