သစ္ခက္သံလြင္ - ကဗ်ာခံစားမႈ (ခင္လြန္းရဲ႕ ျမဴခိုးေ၀ေ၀သစၥာသစ္တရား၊ အာဟာရမႈန္႔ႏွင့္ အာကင္ေဆာေရာက္ မင္းထြဋ္ေခါင္သို႔ လြမ္းခ်င္းကဗ်ာ)

 

ျမဴခိုးေ၀ေ၀သစၥာသစ္တရား၊ အာဟာရမႈန္႔ႏွင့္ အာကင္ေဆာေရာက္ မင္းထြဋ္ေခါင္သို႔ လြမ္းခ်င္းကဗ်ာ

waitsfieldart.blogspot.com

 ကဗ်ာမွာပါတဲ့ ဒီပါဒေတြကို ၀ိတၱာရ သိပ္ၿပီးခ်ဲ႕စရာမလုိဘူးထင္ပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာအေပၚ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ တိုးတိုး၀င္၀င္ေလး ဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆန္းက်ယ္သစ္လြင္လွတဲ့ အေတြးတမ်ဳိးကို ကိုယ္တိုင္ရၿပီး ပိုခံစားႏိုင္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ ပစၥည္းမ့ဲ႐ုရွားစာေရးဆရာႀကီး မဂၢဇင္ ေဂၚဂီေျပာဖူး တဲ့ “ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းနဲ႔ အခ်စ္စိတ္ဟာ လူ႔ဘ၀ကိုဦးေဆာင္တဲ့ အဓိပတိစိတ္ပဲ” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ လည္း ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္

“ ေတာင္ခုိးတဲ့ေ၀ေ၀၊ ျမဴေျခတဲ့ဆိုင္းဆိုင္း ငါ့အေဖေမာ္ကာၾကည့္တယ္ ေခါင္းေပါင္းျပဳတ္က် ” တဲ့။

က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေလးတခြင္မွာ ခုေနဆိုရင္ ႏွင္းလားျမဴလား မကြဲျပားေအာင္ ရွစ္ခြင္ တိုင္းမိႈင္းမိႈင္းမႈန္ရီေနပါၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ကဗ်ာရူးစာရူးဘ၀မွာ ကာရန္အၿမီးအေမာက္ မတည့္တဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ၾကားခဲ့ဖူးတာကို ျပန္သတိရလာတတ္ၿပီး ကဗ်ာအေၾကာင္းေလး ေျပာခ်င္ လာမိပါတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ အလွေဗဒ ရသဂုဏ္ေျမာက္၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔အဆင္တန္ဆာတို႔နဲ႔ ခံစားသီကုံးေရး စပ္ၾကရတာမ်ဳိးလို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးဆိုလို႔ရမလား ခင္ဗ်ာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာ္ေစာကိတိၱ သိပ္မရွိလွတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုေလးစပါရေစ။

တေလာေလးတင္က သတင္းတပုဒ္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီက အေၾကာင္း သဲ့သဲ့ေလးၾကားမိလိုက္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း အဆမတန္ျမင့္ တက္ လာေနတဲ့အတြက္ သက္ဆိုင္ရာေတြ ေခါင္းခဲေနၾကတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဒါကိုၾကားေတာ့ ျပဳံးမိ ပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီ့ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲကတခုမွာ ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ျပဳံးမိသြားရတာ အဓိပၸာယ္ရွိရိွပါေနာ္။

ထုိုင္း - ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာက ဒုကၡသည္စခန္းေတြ (၉) ခုေတာင္ရွိတာကလား။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့အဆုံး ကိုယ့္ရပ္ကုိယ္ရြာ ကိုယ့္လယ္ ကိုယ္ေျမ ကိုယ့္ဌာေနကိုစြန္႔ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ကိုယ့္အ၀န္းကိုယ့္အ၀ိုင္း ကိုယ့္၀န္းက်င္ကိုစြန္႔ၿပီး ကမ္းလြန္ ငွက္ေတြလို ေရာက္လာၾကရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ညီအကိုေမာင္ႏွမ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံ တသိန္းခြဲ ႏွစ္ သိန္းနီးပါးဟာ အဲဒီ့ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ႏိုင္ငံမဲ့ဘ၀နဲ႔ ေနေနၾကရတယ္တဲ့။ အခု ဆယ္စုေလာက္ရွိလာ တဲ့အခါ သူတို႔ေတြက ပြားစည္းေ၀ဆာလာ လိုက္ၾကတဲ့ကေလးဦးေရဟာလဲ ငါး ေသာင္းေလာက္ေတာင္ ရွိတယ္တဲ့။ မနည္းမေနာႀကီးပါလားေနာ္။ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တဲ့ အနိ႒ာ ရုံေနာက္ခံကားခ်ပ္ေတြကို သာ ေမ့ထားလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာသာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ မ်ား ေပ်ာ္ဖို႔ေနဖို႔ ေကာင္းလိုက္မယ့္ တိုင္းျပည္ ျဖစ္မလဲေပါ့။ 

ခုေတာ့ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံမဲ့မိဘေတြက ေမြး၊ ေမြးလာတဲ့ကေလးေတြ ကိုယ္စီမွာလဲ ေမြးလာကတည္းကို က ဒုကၡသည္္ဆိုတဲ့ေလဘယ္လ္ေလးေတြ က တြဲလ်က္သားပါလာတာေတြကို ေတြ႔ေနရေတာ့ ရင္ေမာ စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိနဲ႔။ “ မႏုႆတၱ ဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ ” မို႔ လို႔သာေပါ့ေနာ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ရွင္ေမြးလြန္း ခင္ေမြးလြန္းေတြ ျဖစ္ေနၾက တာပါလဲလို႔ေတြးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ စြန္းမ်ားဆီက ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုပဲကေလးဖြားႏႈန္းေတြျမင့္မား လာတဲ့အတြက္ သက္ဆိုင္ရာကေတြ ကေျပာတဲ့စကားကုိလည္း သဘာ၀က်လွသမို႔ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖိလစ္ပုိင္မွာ ခုေလာက္ ႏိုင္ငံေရးစီးပြားေရး ျပည္တြင္း ေရးက မတည္ၿငိမ္ဘူးမို႔လား။ 

သူတို႔ေျပာတာက ညညေတြမွာ လ်ပ္စစ္မီးကမရွိဘူးေလတဲ့။ မိသား စုေတြဟာ ေစာေစာႀကီး မုိးခ်ဳပ္၊ ေစာေစာႀကီး အိပ္ရာ၀င္ၾကရ။ အင္း ဒီလိုနဲ႔ ...။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္သာ စဥ္းစားၾကည့္ပါမိတ္ေဆြ။ လ်ပ္စစ္မီးမပါတဲ့ညေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္မ်ားကေရာ ဖိလစ္ ပင္းေတြ လိုမ်ား ေျပာစရာစကား ရွိေလမလားေပါ့။

က်ေနာ္ျဖင့္ ျမန္မာကဗ်ာေလာကမွ လင္းလင္းေတာက္ေတာက္ ထင္ရွားလွတဲ့ ဆရာမ ၾကည္ေအးရဲ႕ “ သစၥာသစ္ ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုေတာင္ အမွတ္ရမိေသးတာ။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ျဖစ္ရလာၿပီဆိုကတည္းက ဒုကၡတည္းဟူေသာ ၀ဲၾသဃမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာေသာ ရယ္ၾကေမာၾက၊ လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြးငို ၾကေႂကြးၾက၊ ဒီလိုသာ က်င္လည္ၾကရတာမွန္ေပမယ့္ ဆရာမကေတာ့ အဲဒီ့ ဒုကၡ သံသရာထဲမွာပဲ ခ်စ္ မက္ျခင္း ပြားစည္းျခင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္၀့ံစား မက္ေမာျခင္းႀကီးစြာ ေနသြားခ်င္ တယ္ဆိုၿပီး ဖြဲ႔ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ဘ၀ကိုအာလ်ျပင္းျပ ဖက္တြယ္ၿပီး ႀကဳံလာရမယ့္ ေလာကဓံကိုလဲ ရဲရဲသာရင္ဆိုင္လိုတဲ့ စိတ္ကိုကပဲ လူသားရဲ႕သတိၱအျဖစ္ တရားသစ္လို႔ သူက ျမင္ပါသတဲ့ေလ။

ကဗ်ာထဲက ဒီအပိုဒ္ေလးကို မိတ္ေဆြကိုယ္တိုင္ဖတ္ၿပီး ခံစားၾကည့္ပါလား။

“ က်မခ်စ္ၿမဲ၊ သံသာ၀ဲမွ
ခဲြထြက္ခ်င္ဘူး၊ တပ္မက္ဦးမည္
စိန္ျခဴးၾကယ္တန္း၊ လျခမ္းလ၀ိုင္း
ညတိုင္းျမင္ခ်င္၊ ေရႊစင္ေန၀န္း
ဆည္းဆာကြန္းမွ၊ ေပၚယြန္းေစ့ေစ့
ေန႔တိုင္းေတြ႔ခ်င္ ” တဲ့။

ကဗ်ာမွာပါတဲ့ ဒီပါဒေတြကို ၀ိတၱာရ သိပ္ၿပီးခ်ဲ႕စရာမလုိဘူးထင္ပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာအေပၚ မိတ္ေဆြ အေနနဲ႔ တိုးတိုး၀င္၀င္ေလး ဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆန္းက်ယ္သစ္လြင္လွတဲ့ အေတြးတမ်ဳိးကို ကိုယ္တိုင္ ရၿပီး ပိုခံစားႏိုင္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ ပစၥည္းမ့ဲ႐ုရွားစာေရးဆရာႀကီး မဂၢဇင္ ေဂၚဂီေျပာဖူးတဲ့ “ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းနဲ႔ အခ်စ္စိတ္ဟာ လူ႔ဘ၀ကိုဦးေဆာင္တဲ့ အဓိပတိစိတ္ပဲ” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ လည္း ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့ေနာ္။ အဲဒီ့ကဗ်ာကို ဆရာမနိဂုံးခ်ဳပ္သတၱဳခ်လိုက္ပုံအထိ သြားၾကရေအာင္ပါ။
“ေထြးေပြ႔လင္သား၊ သမီးသားေျမး
စကားႏွစ္သက္၊ မိတ္ေဆြဖက္ဟု
မက္ေမာဘ၀၊ တခဏလဲ
အလွရွာေဖြ၊ အေျဖေတြ႔ေသာ္
ေမြ႔ေပ်ာ္ၿငိတြယ္၊ ေသမ်ဳိးႏြယ္လဲ
ရယ္ရႊင္၀ံ့စား၊ ငါလူသားဟု
တရားထြန္းသစ္၊ သတိၱျဖစ္၏ ” တဲ့။

ျမင္ေနရပါတယ္ေနာ္။ ရခဲလွပါတယ္ဆိုတဲ့လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္လာၾကရတာကိုပဲ ကုသိုလ္ထူးၾကရွာလို႔ လို႔ ေျပာတတ္ၾကသလို လူျဖစ္ရျခင္းဟာ ဒုကၡပါပဲလားလို႔ စကားေတြအတိုင္ အေဖာက္မညီျဖစ္တတ္ၾက တဲ့ေလာကႀကီးမွာ ဆရာမကေတာ့ ေဟာဒီ့ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ခဏတာကို ခ်စ္ျခင္း၊ တြယ္ဖြဲ႔ ျခင္း ႀကီးစြာနဲ႔ ခ်စ္သူခင္သူေတြ၊ သားေတြသမီးေတြ၊ ေျမးေတြ တသီတသန္းႀကီးနဲ႔ မိတ္ေဆြေပါင္းသင္းေတြ တေလွႀကီး နဲ႔ ေသျခင္းမတိုင္မီထိ ေပ်ာ္ရြင္၀ံ့စားေနသြား ေပ်ာ္သြားခ်င္တယ္တဲ့။ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲက လြတ္ေျမာက္ ပါရျခင္းအက်ဳိးငွာဆုိတဲ့ၿပီး ေလာကကို သံေ၀ဂအျမင္ ဓမၼအျမင္ ျမင္ၾကေလ့ရွိရာကေန ဆရာမက ေဖာက္ ထြက္လက္ဆန္႔ ဟစ္ေႂကြးျပလိုက္တာေလ။

ဒီကဗ်ာကို ဆရာမေရးခဲ့တာ အႏွစ္ (၄၀) ေတာင္နီးေနပါၿပီ။ ဆရာမကိုယ္တိုင္လဲ ငယ္လွေသးသ ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္က ဘ၀ဆိုတာ ရလာကတဲက ဒုကၡပါပဲလားဆိုတဲ့ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆုံးအမေအာက္ မွာ ေနခဲ့ၾကရတာဆိုေတာ့ “ သစၥာသစ္ ” ကိုဖတ္ၿပီး တခ်ဳိ႕က တယ္လဲ မိုက္မဲလွပါကလား ကေလးမရယ္လို႔ အဲဒီ့အခါက ဆိုေကာင္းဆိုခဲ့ၾကမွာပါ။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ နဂိုကမွဒုကၡသည္ပါဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ သစၥာေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ သစ္ကာ ပြားစည္းစြန္႔စားၾကပုံမ်ားကလဲ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားစကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ခပ္မိုက္မိုက္ရယ္ မွ ခပ္မိုက္မိုက္။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ေနစရာ ယာယီတဲကုပ္ကုပ္ေလး ေတြရပါတယ္။ စားစရာ လူတကိုယ္စာကာမိရုံ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ပဲ၊ ငပိ၊ သၾကားနဲ႔ မ်ားမ်ားစားမိရင္ ဗိုက္ႀကီးေတာင့္ အစာမေၾက၊ ေနရထိုင္ရခက္ေစတဲ့ အာဟာရလို႔အမည္ေပးထား တဲ့ ဂ်ဳံလိုလို၊ ဆန္လိုလို၊ အာတာလြတ္ လိုလို အမႈန္႔တမ်ဳိးကိုလဲ မီွ၀ဲၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ မွာမဆို ႁခြင္းခ်က္ရွိ ၿမဲအတိုင္း တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ အမ်ားစုကိုေတာ့ ယူအဲန္အိပ္ခ်္စီအာရ္က ေထာက္ပံ့တဲ့ ေစာေစာ ကရိကၡာေတြကသာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ ရွင္သန္ျခင္းအဓိပၸာယ္ဆိုတာကို ေစာင့္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ ေသာမိသားစုမ်ားဆုိရင္ ထို္င္းငါးပိလို႔ေခၚတဲ့ အတုံးအတစ္ႀကီးလွတဲ့ ငါးႀကီးသား ငါးပိကို ေရနဲ႔ျပန္ ေဆး၊ ဆီေလးစပ္စပ္ င႐ုတ္သီးေတာင့္ေလး ေရာ သမေမႊ၊ ရက္ရွည္ခံငပိေကာင္ေက်ာ္တပြဲအလယ္တည္လို႔ ပဲ၀ါေလးဟင္းရည္က်ဲေသာက္ၿပီး ေန႔တျပန္ ညတျပန္ေလြးက်။

ေနာက္တေန႔ဆန္းလာျပန္ေတာ့လဲ အဲဒီငါးပိကိုပဲ နႏြင္းႏွမ္းခ်င္းထည့္က်ဳိ၊ င႐ုတ္သီး ေလွာ္မႈန္႔ထူထူ ထည့္ၿပီး ပဲဟင္းရည္က်ဲေလး ႐ွဴးရွဲ႐ွဴးရွဲျမည္ေအာင္ေသာက္။ ဒီလုိစားၾကaနၾကရတာမ်ဳိးနဲ႔ တေန႔တေန႔ တတိယႏုိင္ငံ ဆုိတာကိုမေရာက္မခ်င္း ဇြဲခတ္ၾကရတာပါ။ တခ်ဳိ႕ ေနာင္ေရးကိုႀကိဳေတြးထား ၾကတဲ့မိသားစုမ်ားကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံတခုခုေရာက္ခါမွ စိတ္တိုင္းက် ပစ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ တင္ကူး စိတ္နဲ႔ဟင္းခ်က္နည္းတေထာင္ စာအုပ္ကို ေခါင္းအုံးလုပ္အိပ္ၿပီး အိပ္မက္ထဲ ဘုိးရင္းေလပ်ံႀကီးစီး ရြက္လႊင့္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္နဲ႔ဘယ္ႏိုင္ငံ နဖူးစာပါမလဲဆိုတာကလဲ ရွိေသးမဟုတ္လား။

ဒီလိုပဲရွိေနေရာက္ေနတဲ့ဘ၀ကို ခင္တြယ္ၾက၊ ဖက္တြယ္ၾကေမွ်ာ္လင့္ၾကတာ မိုက္ၿပီလားဗ်ာ။ ဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕“ သစၥာသစ္ ” ေတြ သစ္ၿပီးရင္းသစ္လို႔။ စခန္းတ၀ိုက္မွာေတာ့ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ပြားစည္းရင္း ပြားစည္းလို႔။

တေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕မိသားစုမ်ားလိုပဲ သေဘာထားရတဲ့ ညီေလးငယ္တို႔မိသား စုမွာလဲ လွ်ပ္စစ္ မီးမပါတဲ့ညမ်ားစြာရဲ႕ပုံျပင္လာအတိုင္း ပြားစည္းေ၀ဆာမယ့္ နိမိတ္ေတြေပၚလာတာ က်ေနာ္သတိထား မိသြားပါတယ္။ ညီေလးငယ္ရဲ႕အိမ္သူမေလးဟာ အရြယ္ေကာင္းသူပီပီ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ႀကီး ေဆာင္ ထားရရွာတဲ့ သူ႔ပုံဟာ (အရပ္ေလးကလဲ ပုရွာေတာ့) ႏိုကိုဥ ဖြံ႔ဖြ႔ံ႔ၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးတလုံးလိုလို၊ အရည္တရႊမ္းရႊမ္း ရွိလွတဲ့ ၾကက္သြန္နီဥႀကီးတလုံးလိုလိုနဲ႔ ၾကည့္ရတာ ရႊင္ျပစရာလည္းေကာင္းရင္ေမာစရာ လည္း ေကာင္းလွပါတယ္။

ရႊင္ျပစရာေကာင္းတယ္ဆုိတာက အစာအာဟာရမျပည့္၀တဲ့ ဒီလိုေနရာမွာ မိခင္ေလာင္း တေယာက္ ေမြးဖြားဖို႔အေရးအျပင္ ေမြးလာမယ့္ ကေလးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ လုံေလာက္တဲ့အေျခအေနမွ ရွိပါ့မလားဆုိတာ မပူပင္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္လို႔ပါ။ ဒီ ႏိုကိုဥႀကီးဟာ ပူပင္ စရာမလုိေလာက္ေအာင္ကို ရင္သပ္ ႐ႈေမာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ သူ႔ဂုဏ္အင္လကၡဏာကို အျပည့္အစုံ အခိုင္ အမာျပသထားလို႔ပါ။ (တကယ္ပဲ ေမြးလာတဲ့အခါ နည္းတဲ့ကေလးႀကီးလားဗ်ာ။ ကမၻာေျမႀကီးကို ၄ ကီလို တိုးၿပီး က်က္သေရေ၀ၿဖိဳး ေစခဲ့တာပါ)။

အဲ ရင္ေမာစရာေကာင္းတယ္ဆုိတာက..။
ဟုတ္ပါပီ၊ ဒီကေလးေလး ေမြးလာၿပီဆုိေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ကိုယ္ေတြသူေတြလိုပဲ ႏိုင္ငံမဲ့မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ သား ႏိုင္ငံမဲ့လူသားေလးတေယာက္ ဘယ္အေျခဘယ္အေနအထိ ေဟာဒီ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ေက်ာက္ ခ်ေနရအုံးမလဲေပါ့။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ေ၀းရာ၊ အတတ္ပညာ စာေပတို႔နဲ႔ ေ၀းရာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အဓိပၸာယ္ဆိုတာေတြနဲ႔ ေ၀းရာ၊ ေဟာဒီ့ဒုကၡဘုံမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရအုံးမလဲေပါ့။ ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ ကိုယ္ကလုပ္ႏိုင္အုံးေတာ့ အလုပ္ လုပ္ခြင့္မရွိ။ ကိုယ္ကရွာႏိုင္အုံးေတာ့ ရွာခြင့္ ေဖြခြင့္မရွိ။ ဟုတ္ပီ။ သားေကာင္းဖခင္ ညီေလးငယ္ ကေရာ သူ႔သားေလးေနာင္ေရးအတြက္ ဘယ္လိုမ်ားေတြးပူေနမလဲ။ ဘယ္လိုမွေနခြင့္မသာေတာ့တဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္၊ ငတ္ မြတ္ေနၿပီလား။ သူ႔အေဖသူ႔အေမေတြ ဆီေျပးၿပီး ေဟာဒီမွာ အေမတို႔ေျမး အေဖတို႔ေျမးေလးဆိုၿပီး ရင္ခြင္ထဲထိုးထည့္ ပီတိေတြ သဲ့ ထုတ္ခ်င္ေနေလမလား။

ဒီလိုနဲ႔ တနံနက္ခင္းလင္းအားႀကီးမွာေတာ့ သားေလးရဲ႕ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေအာ္ဟစ္ဟစ္ျမည္ တမ္းလိုက္တဲ့ ခ်ဳိျမျမငိုသံေလးကို က်ေနာ္ အိပ္ရာထဲကေန ၾကားလုိက္ရပါတယ္။

မင္းထြဋ္ေခါင္တဲ့။ တပို႔တြဲလျပည့္ေန႔ၾကီးမွာေမြးလာေတာ့ ျပည့္ျပည့္ဖီးဖီး ၀၀တုတ္တုတ္ႀကီး၊ ေဖြးေဖြးကုိ လႈပ္လို႔။ မိခင္ႏိုကိုဦးႀကီးက သားငယ္ႏိုကိုဥေလးကို ဖီးဖီးထြားထြားႀကီး ပြားစည္းလိုက္တာေလ။ သူ႔သားဖီးဖီးထြားထြားႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး အင္ဖက္မိုးက်ဳိးတိုးက်ဲတဲ၊ ၀ါးခင္း၀ါးကာတဲကုပ္ေလးကေန ဟိုး အေမရိက ဟိုး ဥေရာပေတြဆီက ရဲတိုက္ႀကီးေတြလိုလြင့္ေန တဲ့တိုက္တာႀကီးေတြမွာ တေန႔ေတာ့ အေမတုိ႔ သြားၿပီး ေနၾကရမွာပါသားေလးရဲ႕လုိ႔ အေတြးသီရင္း စာသားမဲ့ေတးသြားနဲ႔ အို အို ေအးေအးလိုက္ သားေခ်ာ့ေတးတပိုဒ္ကိုဆိုညည္းလို႔။

ေအာ္၊ သူ႔အေဖချမာမွာလဲ ေခါင္းေပၚကေန မီးခိုးေတြမ်ား အူၿပီးထြက္လာေတာ့မလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူ႔သားေလးအနာဂတ္အတြက္ အေတြးစဥ္ အမွ်င္တန္းလို႔။
ဒီျမင္ကြင္းကိုေျပးျမင္ၿပီး က်ေနာ္လဲ ေဟာဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

“ ကမၻာေျမရဲ႕သီခ်င္းျမစ္တစင္း”

(၁)
၁.၂.၂၀၀၇။
မေမြးမီကတည္းက
ႏွင္းခါးေတြအရိုက္ခံရတဲ့အျဖစ္နဲ႔
သားေလးဟာ
ဒုကၡသည္စာရင္းသစ္၀င္သြားတယ္
ဒါ .. ကမၻာဆန္သြားတာေပါ့ကေလးရယ္။
ေလးကီလိုနီးပါး
က်က္သေရတုိးပြားလာတဲ့
မဟာပထ၀ီကမၻာေျမဟာ
သားေလးအတြက္
အာဟာရမႈန္႔ကိုေဖ်ာ္ၿပီ။

(၂)
ေလာကမလင္းမီ
ထစ္ခ်ဳန္းငိုေႂကြးလိုက္တဲ့
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ၾကားက
ဓားတစင္းရဲ႕ေတး
မင္းထြဋ္ေခါင္ေလးေရ
မင္းေမေမရဲ႕ေတးသံမွာ
သမုဒၵရာခုႏွစ္စင္းအႏွံ႔
ပေဟဠိေတြဆန္႔လို
ရြက္ဖ်ဥ္ေဟာင္းကိုထုိးဖ်က္
ရဲတိုက္ေပၚကိုတက္လို႔
မင္းေဖေဖက
သေဘၤာတစင္းဆုိရင္ေတာ့
ေခါင္းတိုင္မွာ
မီးခိုးတလူလူနဲ႔ေပါ့ေလ။ ။

(ခင္လြန္း)
၂၈.ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၉
ည- ၉း၁၅ နာရီ

စာႂကြင္း- မင္းထြဋ္ေခါင္ေလးက ယခုအခါ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အာကင္ေဆာျပည္နယ္ မွာ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

(မိုးမခ မွ ကူးယူတင္ဆက္ထားပါသည္)