သစ္ခက္သံလြင္-အမိေျမကို အႏွစ္ (၃၀)ေက်ာ္ၾကာ စြန္႔ခြာလာရသူ တပ္မေတာ္ေလတပ္သားေဟာင္းႀကီးတဦး၏ ၈ ေလးလုံး (၃၁)ႏွစ္ေျမာက္အလြန္ ဆႏၵအိပ္မက္မ်ား

အမိေျမကို အႏွစ္ (၃၀)ေက်ာ္ၾကာ စြန္႔ခြာလာရသူ တပ္မေတာ္ေလတပ္သားေဟာင္းႀကီးတဦး၏ ၈ ေလးလုံး (၃၁)ႏွစ္ေျမာက္အလြန္ ဆႏၵအိပ္မက္မ်ား

သစ္ခက္သံလြင္

ၾသဂုတ္ ၁၃၊ ၂၀၁၉ 

တပ္မေတာ္ေလတပ္သားေဟာင္း ဦးျမင့္သူ(ခ) ဦးေဝလု

-

“၁၉၈၈- ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲလို႔ေခၚတဲ့ ၈ ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ တပ္မေတာ္သားတဦးအေနနဲ႔ ျပည္သူရင္ခြင္မွာခိုလႈံၿပီး ပါဝင္ခဲ့ရာက စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း တိုင္းျပည္ကိုစြန္႔ခြာခဲဲ့ရတယ္လို႔သိထာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စတင္မိတ္ဆက္ေပးပါလား”

…

က်ေနာ္အမည္ ကိုျမင့္သူပါ။ တပ္မေတာ္ေလတပ္သားေဟာာင္းတေယာက္ပါ။ 

ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္က (ေလ-၁၉၃၀၇) ျဖစ္ပါတယ္။ 

အမွတ္ ၅၀၁ ေလတပ္စခန္း ေမွာ္ဘီ၊ အမွတ္ ၄ အုပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လမွာစတင္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ၈ ေလးလုံး လူထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးေတြအျပည့္အဝရရွိဖို႔ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္မႈမွာ ပါဝင္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အဲဒီ့ကာလ တပ္မေတာ္က ျပည္သူလူထုအေပၚျပဳမူခဲ့မႈေတြအေပၚ မေက်နပ္တာကိုအစျပဳၿပီး ယုံၾကည္မႈကင္းမင့္လာတာေၾကာင့္ ျပည္သူေတြဘက္ကို ခိုလႈံဝင္ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။

စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသကို ေရွာင္တိမ္းခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။

+++

“ နယ္စပ္ေဒသေရာက္ေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ဆုိတာ …”

…

ေစာေစာကေျပာသလိုပဲ ၈ ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံကို စစ္တပ္က အင္အားသုံးၿဖိဳခြင္းၿပီး တလက္စထဲ တိုင္းျပည္အာဏာကိုသိမ္းယူလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းက အဖြဲ႔တဖြဲ႔ရဲ႕ကူညီမႈနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းၿမိဳ႕ကို ေရွာင္တိမ္းထြက္ခြာလာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကတဆင့္ ထိုင္း အာဏာပိုင္တခ်ဳိ႕ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ နယ္စပ္ဘုရားသုံးဆူစခန္းကိုေရာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ မုဒုံ၊ သံျဖဴဇရပ္၊ ကမာဝက္ စတဲ့ မြန္ျပည္နယ္အႏွံ႔က ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဘုရားသုံးဆူ စခန္းမွာ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ 

အဲဒီ့စခန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးပူးေပါင္းမိၾကၿပီး က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အမွတ္(၁၀၁) မွာ စစ္ေရးနည္းျပအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့့ပါတယ္။

၁၉၉၂-၃ ေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ငွက္ဖ်ားေရာဂါအျပင္းအထန္ခံစားရတဲ့အတြက္ ကိုရင္ႀကီးအျဖစ္ သာသနာ့ေဘာင္ ဝင္ပါတယ္။ ေနာက္ နတ္အိမ္ေထာင္ဆိုတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာမဟာမင္းႀကီးရုံးမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခံယူခဲ့ ပါတယ္။

အဲဒီ့ကာလေတြမွာ ျပည္သူလူထုအတြက္ေရာ ေက်ာင္းသားထုအတြက္ပါ ကူညီေဆာင္ရြက္မႈေတြ အမ်ားအျပား လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ 

သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ခု စက္တင္ဘာ ၅ ရက္မွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကေန နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံကို ဒုကၡသည္အျဖစ္ အေျခခ်ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

+++

“ အခု ဒီမိုကေရစီထြန္းကားတဲ့ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္လာတာ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္နီးပါး ရွိၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုရပ္တည္ေနထိုင္ပါသလဲ”

….

-လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံရဲ႕ (Citizen Advice Bureau) လို႔ေခၚ တဲ့ အမ်ဳိးသား လူမႈေရးရာေကာ္မတီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအဖြဲ႔ ့(Ohtahuhu) မွာ (Senior Officer) အျဖစ္ တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ေန ပါတယ္။

+++

 “ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးမရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုဆန္႔က်င္ၿပီး  ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အဝရွိတဲ့ နယူးဇီလန္ကိုေရာက္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးရွိၿပီဆိုေတာ့ လက္ရွိ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူးေျပာင္းေနၿပီလို႔ေျပာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အေျခအေနနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာျပပါအုံး ” 

…..

က်ေနာ့္အျမင္အရေျပာရရင္ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီမဟုတ္တဲ့ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏိုင္ငံပဲ မဆို ႏို္င္ငံတခုမွာေနထို္င္တဲ့ ႏိုင္ငံသားတိုင္း လူ႔အခြင့္အေရးအျပည့္အဝရရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးဆုံးရႈံးလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ နားနီးေနပါၿပီ။ 

ဘာျဖစ္လို႔လူ႔အခြင့္အေရးဆုံးရႈံးရတာလဲဆိုေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ပဲေပါ့။ အဲ့ဒီ့အာဏာရွင္စနစ္ကို အဆုံးမသတ္ႏိုင္လုိ႔ပဲေပါ့။ ဘာလို႔အဆုံးမသတ္ႏိုင္လဲဆိုရင္ အာဏာ ကိုင္ဆုပ္ထားသူေတြက ကိုယ္က်ဳိးအတၱသာသိတဲ့ ေလာဘရမၼက္ေတြႀကီးေနလို႔ေပါ့။ အထူးသျဖင့္ အာဏာပိုင္စိုးထားသူေတြမွာ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးေနၾကလို႔ေျပာရမွာေပါ့။ ဒါ က်ေနာ္ အရိုင္းဆုံး အရွင္းဆုံးေျပာတာပါ။ 

က်ေနာ္ ဒီကေန ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ လူေတြ ဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေမတၱာတရားထားၾကတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ၾကတယ္။ သူတပါးအလုပ္ကို ဝင္မလုပ္တာ မေႏွာင့္ယွက္တာလဲ ေမတၱာတရားမွာ အေျခခံတာပဲ။ 

က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက လူေတြဟာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္မလုပ္ဘူးဗ်။ အခုဗ်ာ စစ္တပ္က (က်ေနာ္လဲ စစ္တပ္ မွာေနခဲ့တာပါ) မရွက္ဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္အလုပ္ကုိမလုပ္ဘူး။ အခု က်ေနာ္ဒီကိုေရာက္တာ အႏွစ္ ၂၀ နား နီးေနၿပီ။ တခါမွ က်ေနာ္ စစ္သားမျမင္ဖူးဘူး။ စစ္သားဆုိတာ လမ္းေပၚမွာမရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ ပုလိပ္(ရဲ)က ျပည္သူတဦးတေယာက္ကို ရိုက္တာႏွက္တာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ လူထုကသာ ပုလိပ္ကိုမေက်နပ္တာ ရွိလုိ႔ဆဲခ်င္ဆဲတာမ်ဳိးရွိတာ။ အဲ ပုလိပ္ကလဲ သူ႔ဘာသာ ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနတာပဲဗ်။

အဲဒါမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ စံနမူနာ ယူရမွာ…။

အျပစ္ရွိလို႔အေရးယူရင္ေတာင္ သူ႔ရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးကိုမခ်ဳိးေဖာက္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက အျပစ္ရွိ မရွိ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ရိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္တာေတြရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုေတာင္ အဓမၼ ရိုက္ႏွက္ထိုးႀကိတ္တာမ်ဳိးလုပ္တယ္ဗ်ာ။ ကားေပၚအတင္းဆြဲတင္တယ္ဗ်ာ။ ဒီမွာမရွိဘူးဗ်။ သူက မလိုက္ ဘူးဆို လုိက္တဲ့အထိ ပုလိပ္က ထိုင္ေစာင့္ရတာ။ အဲဒါ သူ႔အလုပ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ပုလိပ္က အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းေတာ့ ရွင္းျပရတာေပါ့။ အဲ ပုလိပ္ကမရွင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔လို လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြက ကူညီေပးရတယ္။ ရွင္းျပရတယ္။ ဒါဟာ လူလူခ်င္းေမတၱာတရား အေျခခံတာပဲဗ်။ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ လူလူခ်င္းေမတၱာတရားအေျခခံတာပဲ။ 

က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ေမတၱာတရားနဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ လူတန္ဖိုးကို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ထိန္းသိမ္း ၾကဖို႔လိုတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ေမတၱာတရားနဲ႔အေျခခံရင္ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာ၊ သူ႔အလုပ္ကိုယ့္အလုပ္ လုပ္ၾကဖို႔ပဲ။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္း သင့္လို႔ စစ္တပ္ကိုလည္းေျပာရရင္ တိုင္းျပည္ကိုေမတၱာေစတနာထားၿပီးစဥ္းစားရင္ ႏိုင္ငံေရးဟာ သူ႔အလုပ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိရမယ္ဗ်။ ဥပမာ ဒီႏိုင္ငံမွာဆုိရင္ ပါလီမာန္မွာ ဘယ္စစ္သားမွ ဝင္ထိုင္ေနတာမရွိဘူး ဗ်။ အရိပ္ေတာင္မျမင္ရဘူး။ ပါလီမာန္မေျပာနဲ႔၊ ပါလီမာန္ကို ခ်ီတက္တဲ့လမ္းမွာေတာင္ အရိပ္မျမင္ရဘူး။ သူတုိ႔ကတာဝန္က်တဲ့ေနရာကေန ဘယ္မွမသြားဘူး။ အဲဒါ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္တာပဲ။ 

+++

 “ လက္ရိွ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့အစိုးရလက္ထက္အေျခအေနကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ၈- ေလးလုံးကာလနဲ႔ႏိႈင္းစာၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ကြာျခားလာတယ္လို႔ျမင္ပါသလဲ”

…….

သမို္င္းေၾကာင္းႀကီးက ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၾကာၿပီဆုိေတာ့ တရွည္တေဝးႀကီးပါပဲ။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ မဆုံးႏိုင္ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ကာလကေန က်ေနာ္ႀကီးျပင္း အရြယ္ေရာက္၊ ေနာက္ဆုံး တပ္မေတာ္ထဲေနခဲ့တဲ့ကာလအထိ က်ေနာ္တုိ႔ဘာကိုေၾကာက္ေနရလဲဆိုေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕အုပ္စိုးေအာက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားေတြကို ေၾကာက္ၾကရတယ္။ ေၾကာက္လာၾကရတယ္။

အဲဒါကို အခု မေန႔တေန႔ကျမင္လာရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြအရေျပာရင္ေတာ့ အရင္အေျခအေနထက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားကိုေၾကာက္ေနရတဲ့အျဖစ္ကေန ေလ်ာ့က်သြားၿပီလို႔ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုႏိုင္ခြင့္ ပိုရွိလာတယ္။ လြတ္လပ္စြာေရးသားႏိုင္ခြင့္ပိုရလာတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ဆႏၵကို အရင္ကထက္ လြတ္လပ္ စြာေဖာ္ျပခြင့္ပိုရွိလာ တယ္။

ဒါ  တိုးတက္လာတာေတြေပါ့။

အဲဒီ့အေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ အနာဂတ္အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ကိုေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔လမ္းဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးညီညာဖို႔ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ တိုးတက္လာမႈေတြ အေပၚ အေကာင္းျမင္ ဝါဒေလးကိုင္စြဲၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကေန တတ္ႏိုင္သမွ် အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္အျဖစ္ ဆက္လက္ႀကိဳးစားေန ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္လဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ 

အခုကာလမ်ဳိးမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးေတြအေပၚ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနရင္ တႏိုင္ငံလုံးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥေတြကိုေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေတြလည္း ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ သြားတတ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

သူတို႔ကိုလည္း ဖိိအားမရွိတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြေပးဖို႔လိုတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တိုင္းသူျပည္သားေတြကလည္း ငါတို႔တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က တာဝန္ယူသြားၾကမယ္ဆိုရင္ မလႈပ္သာမလူးသားအေျခအေနကေန တိုင္းျပည္ ပိုတိုးတက္လာလိမ့္မယ္လို႔ျမင္တယ္ဗ်ာ။

+++

“ ၂၀၀၈ ေျခဥလို႔ေျပာတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒမွာ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေရးမွာ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက ေနပါမယ္ဆိုတဲ့အေပၚ တပ္မေတာ္သားေဟာင္းတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ ၿပီးေတာ့ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၾကာ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ႀကီးမားတဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔တိုင္း ျပည္နဲ႔လူထုအေပၚမွာ ဘာမ်ား သတင္းစကားပါးခ်င္ပါေသးလဲဗ်ာ”

…..

က်ေနာ္အေနနဲ႔တိုင္းျပည္ရဲ႕လက္ရွိႏိုင္ငံေရးလိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနရတဲ့အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ၂၀၀၈ ေျခဥေၾကာင့္လို႔ဆိုခ်င္တယ္။ ဒီအေျခခံေပၚမွာ ဘာကိုမွေရွ႕ဆက္သြားလို႔မရေအာင္ ထစ္ေနတာပါ ပဲ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ တပ္မေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အမ်ဳိးသားေရးႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ မွာ အစဥ္တစိုက္ပါဝင္ဖို႔္ဆုိတာႀကီးက ျမန္မာျပည္ကို ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္လာဖို႔ အႀကီးမားဆုံးအဟန္႔ အတားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ပါပဲ။

ဒါကို တိုတိုေျပာရရင္ တပ္က ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္တန္းလ်ားျပန္ကိုျပန္ရမယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံေရးဟာ သူတုိ႔ အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိ သူတို႔အလုပ္က ႏို္င္ငံေတာ္ကိုလုံျခဳံေအာင္ကာကြယ္ဖို႔ အလုပ္ပဲဗ်။ ဆိုေတာ့ တပ္မေတာ္က ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘဲ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ေျခဥႀကီး မွားယြင္းတယ္္ဆိုၿပီး တိုင္း ရင္းသား အားလုံးက ဒီေန႔ေထာက္ျပေနၾကတာပဲ။ 

 ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ျပည္သူကေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့အမတ္ေတြက ေရးဆြဲရမွာဗ်။ ျမန္မာျပည္က ပညာမဲ့ေတြေနတဲ့တိုင္းျပည္မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဘိုးဘြားေတြလက္ထက္ထဲက ပညာ တတ္ၾကတဲ့သူေတြ၊ အခုအခ်ိန္အထိ အဲဒီလိုလူေတြအမ်ားႀကီးတိုင္းျပည္မွာရွိိတယ္။ ဆိုလိုတာက ပညာ အေျမာ္အျမင္လည္းရွိတဲ့ ျပည္သူကလည္း ယုံၾကည္အားကိုးလို႔တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေရးဆြဲရမွာဗ်။

အထက္ကေျပာခဲဲ့သလို တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုအေပၚေမတၱာေစတနာထားၾကမယ့္လူေတြမွန္ရင္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကရမယ္ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ 

လိုုရင္းက အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱရားမွာ အာဏာရွင္မရွိဘူးဆိုရင္ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမတၱာတရားနဲ႔အခ်င္းခ်င္းပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေကာင္းမွာပဲ။ 

အဲ တပ္ကေျပာတာက တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ လက္နက္ကို္င္အဖြဲ႔ေတြမရွိမွ ႏို္င္ငံေရးကထြက္မယ္ေျပာ ျပန္တယ္။ ဒါလဲ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်။ တိုင္းရင္းသားေတြလက္နက္ကိုင္တယ္ဆိုတာ သူတုိ႔လုိခ်င္တာေတာင္း ဆိုဖို႔ပဲဗ်။ သူတို႔ရမွမရခဲ့ဘဲ။ အဲ မေတာင္းဘဲနဲ႔ရတာက အာဏာရွင္ပဲ။ သူက လက္နက္အားကိုးၿပီး တိုက္ ယူတာကိုး။ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လုံျခဳံမႈရမွမရဘဲ။ သူတို႔ေဒသေတြတိုးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈမရွိ ကိုယ့္ၾကမၼာကို္ယ္ဖန္တီးခြင့္ မရွိေတာ့ ေတာင္းမွာပဲဗ်။ ဒါေတြမရွိရင္ ဘယ္သူမွမေတာင္းဘူး။ 

ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္စပ္မွာ ဗမာစစ္တပ္က ေကာင္းေကာင္းေနၾကည့္ပါလား။ ကခ်င္မိသားစုက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေနတာ။ သူက တိုက္မွေတာ့ ဟိုလူေတြကလည္း ဘယ္ေခါင္းငုံ႔ခံေနမလဲ ျပန္တိုက္မွာေပါ့ဗ်။

အဲဒါေတြမလုပ္ဘဲ လယ္သိမ္း၊ ယာသိိမ္း၊ ႏြားသိမ္း ေနာက္ဆုံး သမီးပါ သိမ္းေသးတာဆိုေတာ့ အဲဒါကို ဘယ္သူမွမေက်နပ္ဘူးေလ။။ ခက္တာက ကမၻာႀကီးမွာ ဟုိတုန္းကလို အာဏာရွင္စနစ္ အာဏာရွင္ေခတ္ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ နည္းပညာ ေခတ္ႀကီးျဖစ္လာတာေရာ၊ လူေတြက ဘဝအေတြ႔အၾကဳံေတြအရ ေရာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာၿပီဗ်။ အဲဒီလို လက္နက္နဲ႔မင္းမူခ်င္တုိင္း  မူေနလို႔မရေတာ့ဘူး။

ျပႆာနာေတြထိပ္တိုက္ျဖစ္လာရင္ စာပြဲေပၚမွာ ညိႇႏိႈင္းရမယ္။ တကမၻာလုံးက စာပြဲေပၚမွာ ညိႇႏိႈင္းေနၾက တာဗ်။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ စစ္တပ္က လက္နက္အားကိုး ေျဖရွင္းေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွစစ္ပြဲေတြအဆုံး မသတ္ႏိုင္ဘူး။

တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြအားလုံးလိုလားတဲ့ ေအးအတူပူအမွ် ႏိုင္ငံေတာ္လည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္အတၱအက်ဳိးစီးပြားနဲ႔အာဏာရူးေနၾကလို႔သာ စစ္တပ္ဟာ သူ႔ေနရာသူမျပန္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမ်ဳိး သားေရးႏို္င္ငံေရးဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑မွာ အစဥ္တစိုက္ပါဝင္မယ္လို႔အေၾကာင္းျပေနတာပဲေနမယ္ဗ်။

ဒါ တပ္မေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးက်ေနာ္ေျပာခ်င္တာပါ။ 

တိုင္းျပည္ကေန အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေဝးကြာလာခဲဲ့တဲ့လူတေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ ကိုေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ္ထပ္ခါထပ္ခါေျပာခဲ့သလိုပဲ ကိုယ္တာဝန္ကိုသိပါ။ ကိုယ့္ေနရာကိုသိပါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထားၾကပါ။ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေမတၱာတရားနဲ႔ၾကည့္ျမင္ကာမွ အမွန္ကိုေတြ႔မွာျဖစ္ တယ္။ 

အဲဒီလိုထားႏိုင္ဖို႔အတြက္လည္း က်ေနာ္တို႔ပညာေရးစနစ္ေတြ ေကာင္းဖို႔လုိုတယ္။ ပညာတတ္မွာ အျမင္ က်ယ္မယ္။ ရင္ခြင္က်ယ္က်ယ္ျမင္ႏိုင္ေတြးႏိုင္မယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ ေတာ္တဲ့မွန္ကန္မွ်တတဲ့ တရားစီ ရင္ေရးစနစ္ဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ပင္မမ႑ိဳင္ပဲ။ ပညာေရးအခန္းက႑ကေတာ့ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ ပင္မအင္အားျဖစ္တယ္။ ပညာမတတ္ရင္ စီးပြားေရး မေကာင္းျဖစ္မွာပဲ။ စီးပြားပ်က္ေတာ့ သူတပါးကၽြန္ျဖစ္ရတာပဲ။ 

ဆိုေတာ့ လူတိုင္းပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖုိ႔နည္းလမ္းေတြ ေပးဖို႔လိုု္တယ္။ က်ေနာ္ဆို အခု အသက္ ၅၉ ႏွစ္ရွိၿပီ။ တေလာကပဲ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒီပလိုမာ တခုရတယ္။ ခုလဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ေန တယ္။ ပိုက္ဆံမွမကုန္ဘဲ။ 

အဲဒီလိုမ်ဳိး ပညာသင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔လိုတယ္။

ပညာတတ္ၿပီး ေမတၱာတရားျပည့္ဝရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကို တိုးတက္ေအာင္ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ 

က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ ၁၉၆၂ ခု စစ္တပ္အာဏာသိမ္းလိုက္ထဲက မွားယြင္းေနတဲ့အုုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱရား အစီအမံေအာက္မွာ ကိုယ့္အတၱအက်ဳိးစီးပြားကိုသာေရွ႕တန္းတင္တဲ့လူေတြအျဖစ္ သင္ၾကားေပးခံ လိုက္ရသလိုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို အသိပညာနဲ႔ဆင္ျခင္ၿပီး ျပင္ရမွာျဖစ္တယ္လို႔ဆိုခ်င္တယ္။

+++

 “ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္ေတြထဲက ေနာက္ဆုံးအက်ဆုံးေလး သိပါရေစအုံး။ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္လုိ႔ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရာက ျပည္ပမွာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ၾကာေနလာရတဲ့အျဖစ္ကေန မိခင္ေျမကို ဘယ္ေတာ့ မ်ား ျပန္ႏိုင္မယ္မွန္းသလဲ”

…..

ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေမတၱာတရားထြန္းကားၿပီး အာဏာရွင္ေတြထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၱရား ကင္းမဲ့သြားတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္စစ္စစ္ျဖစ္လာတဲ့ တခ်ိန္္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

+++