ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၃၄ )
ဘဝထဲကထြက္လာတဲ့ ကာရန္မ်ား
ကိုႏိုင္း
ျပတင္းတံခါးကုိ ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိ
တျခားသတၱဝါေတြထက္ လူသားေတြဟာ အိမ္ေတြေဆာက္လုပ္ျပီး ေနထိုင္ေ
ဒီျပ႒ာန္းထားတဲ့ဥပေဒေတြ
လူေတြရဲ႕ေနထိုင္မႈေတြဟာ စိတ္မလုံျခံဳတဲ႔ဘဝေတြအျဖစ္ ခံစားေ
တေနရာျပီး တေနရာ
အခုလည္း မီးထဲေနာက္ထပ္တေနရာ
ေျဖစရာ စကားစေလနဲ႔ဘာမွရွာမရဘူး
ေနစရာအေၾကာင္းမ်ား စဥ္းစားရတာ စားတယ္
အေဝးဆုံးထိေရာက္ေအာင္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သာသြား
ျမံဳေနတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔(အိပ္မက္)
ျမိဳ႕ထဲ၊ ရြာထဲ၊ လူ႔ဘဝ အခါအခါ ကျပေနရသလို။
(အခု)
ဒီဘဝေတာ့ ေျခခ်ရာ ေျခလွမ္းက်ရာ အိမ္ျဖစ္ေန
အေျခခ်စရာမရ လူကလုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္လို႔ လိမ့္ေန
တိုက္တန္းလ်ားေတြ လုံးခ်င္းေျမကြက္လပ္ေတြ
ဟုိး ခပ္ေဝးေဝးၿမိဳ႕ျပတေနရာမွာ တဲစုစုကေလးေတြ
ဗလာစာအုပ္ထဲမွာလည္း စာရြက္အလြတ္ေတြေပၚ
မွင္နီနဲ႔ေရးထား ျခစ္ထား ငါဆြဲထားတဲ့
လူေနခြင့္မက်ေသးတဲ့ …အိမ္ပုံေသးေသးေလးေတြ။
ဒီကဗ်ာကုိဖတ္မိရင္း သက္ျပင္းကုိေ
အိမ္ငွားေနထိုင္တဲ့လူေတြ
ဒီလိုဘဝေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာေတြလည္း ရွိနို
လ ကမၻာေပၚမွာ ဘာရွိမလဲ
ငါ့အိတ္ကပ္ထဲ အမႈန္အမႊားေတြနဲ႔ ေငြနံ႔တခ်ဳိ႕
ေသတၱာေပၚတင္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြလည္း
အစုိျပန္သြားတဲ့ မင္ျခစ္ရာေတြ အဖတ္ျပန္ဆယ္လို႔မရခဲ့ဘူး
ပင္လယ္ကုိမျမင္ဘူးဘဲ ပင္လယ္ကုိ ျမင္ေယာင္ရတဲ့အရသာ
ဓားသြားေပၚက တလက္လက္ေသြးေတြ
အသံတိတ္ဝတၳဳေတြထဲ ဆားငန္နံ႔ေတြ လြင့္ပ်ံေနေပါ့
အဲဒီလို လူစဥ္မမီတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔
လူျဖစ္ရံႈးေအာင္ေပ်ာ္ခဲ့ (သာသာယာ
ရထားတြဲဆက္ေနရာမွာ သံေခ်းေတြတြန္႔လိမ္လို႔
သံတိုင္ေတြက အညစ္အေၾကးေတြကုိပဲ ပုိင္ဆိုင္လိုတာ ျပဇာတ္လား
တေယာက္ထြက္သြားေတာ့ ေနာက္တေယာက္ဝင္လာဦးမလား
ေလးကုိင္းေတြက ျမားတံကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္သလို ေစာင့္ေမွ်ာ္
ခြ်န္ျမတာခ်င္းတူလည္း အသြားခ်င္းတူဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ တခုတင္ထည္းအိပ္ျပီး ငုိေႂကြးေနတဲ့ညေတြ
နံရံထက္မွာ ျပကၡဒိန္တခုနဲ႔ နာရီတလုံး
ဝက္ဝက္ကြဲရယ္ရတဲ့ျပက္လုံးက မ်က္ရည္ဝါထြက္သတဲ့
ဘာမွမရွိတဲ့အိတ္ကပ္ထဲ ျပန္ႏိႈက္မိျပန္တယ္
ကုိယ့္လက္ကုိ ျပန္အနံ႔ခံၾကည့္ေတာ့
ငါ့အသားအေရအနံ႔ေတြ အိတ္ကပ္ထဲ ကပ္က်န္ခဲ့ေပါ့။
ဒီကဗ်ာကေတာ့ တကယ့္ကုိ စိတ္ကူးနဲ႔ျမင္ေယာင္ျပီး လူျဖစ္ရံႈးတဲ့ဘဝတခုကုိ ဖြဲ႔ထား
ဒီလိုပါပဲ။ ဘဝေတြအမ်ားစုႀကီးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြမရၾကေတာ့ ပါဘူး။
ဘဝအဓိပၸာယ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆို
ေနာက္ဘဝေတြကုိေရးလိုက္တဲ့ေခတ္
အေရြ႕တခုထဲမွာ
မွားေနတဲ့သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ
သိသိနဲ႔
ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ဆက္ဆိုေနခဲ့ၾကေတာ့
ေတြးေတာ စာနာမႈဟာ
အလိုတူ အလိုပါဆိုျပီး နာမည္ပ်က္ရတယ္။
အဖုံးဖြင့္ထားတဲ့ပုလင္းတလုံးက
သူ႔ဘဝ ေျခာက္ျပစ္ကင္းပါေၾကာင္း
အမ်ားေရွ႕ရပ္ျပလာတဲ့အခါ
တေယာက္ရဲ႕လိပ္စာကုိ
ေနာက္တေယာက္က ျပတ္ျပတ္သားသား
(မေမးရဲ/မေတာင္းရဲ)တဲ့ အေနအထားေတြက
ငါတို႔ေရွ႕မွာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ။
သံသယေတြ တသြင္သြင္နဲ႔ စီးဆင္းေနၾကေသာ ျမစ္/ပင္လယ္မ်ား
ျပြတ္ခနဲ
ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံရဲ႕ေနာက္မွာ မိတ္ဖြဲ႔ဖို႔
လိုက္ရင္း … လိုက္ရင္းနဲ႔
စားပြဲေပၚက ငါတို႔စားရမယ့္ ထမင္းတပြဲ
ဘယ္သူေတြ ေနရာေရႊ႕ထားလိုက္ၾကသလဲ
ဟုတ္တယ္ … ဘယ္သူေတြ
ေန႔သစ္ေတြထဲမွာ အခါခါ ေရႊ႕ထားလိုက္ရတဲ့အခါ
ကုိင္းဆက္ကူးထားတဲ့ဘဝေတြနဲ႔
ေဝးလုခါ
ျငိမ္းေအးတဲ့ အျခားတဖက္ဆီမွာသာ။
ဒီေခတ္ေပၚကဗ်ာထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတာ
ေခတ္ႀကီးကုိျမင္တဲ့အျမင္ေတြဟာ သံ
ဒီလိုပါပဲ။ ဒီေခတ္ႀကီးကလည္း အေရြ႕မရွိေတာ့ လူေတြကုိဖုံးကြယ္ထားလို႔ေတာ့
ေလာကကုိႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ ပဲတရားရလို
ကုိယ္တရားရလိုက္တယ္၊ စကၠန္႔ပုိင္းေလးရွိေသးတယ္
တိရစၦာန္တေကာင္ျမင္ကတည္းက ေသြးသံတရဲရဲ
ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး။
သူမပြတ္သပ္ေနတဲ့ ဂီတာအုိတလက္၊ အဲ့အၾကည့္ေတြက
စူးရွေတာက္ပလြန္း၊ သူမလက္ေတြနဲ႔ ျမစ္ေတြ
ဖန္တီးတယ္။ ေတာင္ေတြဖန္တီးတယ္။ မိုးေတြဖန္တီးတယ္
ႏွင္းေတြ ဖန္တီးတယ္၊ နိုင္ငံတခုဖန္ဝင္ေနတုန္းပဲ
ဟုိ စကားပုံတခုကုိ သြားသတိရတယ္၊ စပါးလွန္းတာ
ျမင္မွ ဆန္ေခ်းရတယ္လို႔ အားေတာင္မနာ။
အဆက္အစပ္ေတာ့ မရွိဘူး။ ကုိယ္နားမလည္တာက
အဲဒီမရွိတရားဘဲ၊ ကုိယ္မရွိလည္း ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြက
အရင္အတိုင္း ေတာက္ပ၊ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာ့ေဝးတာေပါ့။
မေတာ္တဆ၊ ကိေလသာဆာေလာင္မႈက အရည္တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔
ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္ဆီ၊ သီခ်င္းေတြဆိုရေအာင္လည္း
ေရတံခြန္ေတြက ဂီတသံထြက္မလာဘူး။
ေတာင္ေတြကလည္း ပဲ့တင္သံထြက္မလာခဲ့ဘူး၊ အားလုံးဟာ ျမံဳေနတယ္
အဲဒါေတြအားလုံးကုိ ဒီကေန႔ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ကုိယ္တရားရလိုက္တယ္။
ကဗ်ာဆရာေရးခ်င္တာက သူကုိယ္တိုင္နားမလည္တာက မရွိတရား
စိတ္ကူးနဲ႔ျမစ္ေတြကုိ ဖန္တီး
ေနာက္ဆုံးတရားရနိုင္ဖို႔အတြက္
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ဘဝေတြမွာလည္
ကုိႏိုင္း
ခံစားသုံးသပ္မိေသာကဗ်ာမ်ား
၁။ နိုလိႈင္း(အိမ္ငွားရန္ရွိ)၊ မေ
၂။ လင္းအိမ္ငယ္(ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္သံ
၃။ ေက်ာ္စုိးလူ(ခဲတလုံးတည္းနဲ႔ ပစ္မွတ္ေလးငါးခု)၊ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္
၄။ ေနရိုင္း (ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး)၊ ရု
-
The Sun Rays Journal ,Vol 1.No 170 -21oct 2017
Comments
Post a Comment