သစ္ခက္သံလြင္ ကဗ်ာသုံးသပ္ခ်က္၊ ကိုႏိုင္း ၏ 'ဘဝထဲကထြက္လာတဲ့ ကာရန္မ်ား '

ျပတင္းတံခါးအဖြင့္ ဇာခန္းဆီးအလြင့္( ၃၄ )

ဘဝထဲကထြက္လာတဲ့ ကာရန္မ်ား
ကိုႏိုင္း
 
 
ျပတင္းတံခါးကုိ ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာကႀကီးရဲ႕ေကာင္းကင္ ကုိ အရင္ဆုံးျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့သတၱဝါေတြရဲ႕အသံေတြကုိလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ သတၱဝါေတြထဲမွာလည္းေလာကမွာ အသိဉာဏ္အရွိဆုံးလို႔သတ္ မွတ္ခံခဲ့ရတဲ့ မႏုႆသတၱဝါ (သုိ႔မဟုတ္) လူေတြလည္း ေနထိုင္ၾက တယ္။ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကပါတယ္။

တျခားသတၱဝါေတြထက္ လူသားေတြဟာ အိမ္ေတြေဆာက္လုပ္ျပီး ေနထိုင္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုအိမ္ေတြနဲ႔ ေနထိုင္နိုင္မွလည္း လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာလုံျခံဳမႈရတယ္လို႔ထင္ၾကပါတယ္။ ရာသီဥတုဒဏ္ေတြ၊ ေဘးမွရန္ ျပဳလာမယ့္အႏၱရာယ္ေတြ၊ ေနာက္ ဆုံး အရွက္တရားေတြကုိ ကာကြယ္ဖို႔ေတြ စတဲ့အရာေတြကုိ ကာ ကြယ္ထားၾကတာပါ။ အခုေခတ္မွာ နိုင္ငံတင္ငံအတြက္ လူေတြရဲ႕ ဘဝေတြကုိအကာအကြယ္ေပးဖို႔ ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

ဒီျပ႒ာန္းထားတဲ့ဥပေဒေတြကပဲ တိုင္းျပည္မွာေနထိုင္ေနၾကတဲ့ဘဝေတြကို အကာကြယ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ဥပေဒေတြက လုံျခံဳမႈကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါၿပီ။

လူေတြရဲ႕ေနထိုင္မႈေတြဟာ စိတ္မလုံျခံဳတဲ႔ဘဝေတြအျဖစ္ ခံစားေနရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြ အတြက္ေတာ့ ေနစရာအိမ္ရွိဖို႔ လုိအပ္ေနတာအမွန္ပါပဲ။ ဒီလိုအပ္ခ်က္ကုိခံစားျပီးေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ေအာက္တိုဘာလ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း ထဲမွာဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကေတာ့ ကဗ်ာ ေရးဖြဲ႔သူ နိုလိႈင္းရဲ႕ အိမ္ငွားရန္ရွိ ကဗ်ာပါ။

      တေနရာျပီး တေနရာ
       အခုလည္း မီးထဲေနာက္ထပ္တေနရာ
        ေျဖစရာ စကားစေလနဲ႔ဘာမွရွာမရဘူး
       ေနစရာအေၾကာင္းမ်ား စဥ္းစားရတာ စားတယ္
       အေဝးဆုံးထိေရာက္ေအာင္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သာသြား
         ျမံဳေနတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔(အိပ္မက္)
         ျမိဳ႕ထဲ၊ ရြာထဲ၊ လူ႔ဘဝ အခါအခါ ကျပေနရသလို။

         (အခု)
         ဒီဘဝေတာ့ ေျခခ်ရာ ေျခလွမ္းက်ရာ အိမ္ျဖစ္ေန
         အေျခခ်စရာမရ လူကလုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္လို႔ လိမ့္ေန
         တိုက္တန္းလ်ားေတြ လုံးခ်င္းေျမကြက္လပ္ေတြ
         ဟုိး ခပ္ေဝးေဝးၿမိဳ႕ျပတေနရာမွာ တဲစုစုကေလးေတြ
         ဗလာစာအုပ္ထဲမွာလည္း စာရြက္အလြတ္ေတြေပၚ
         မွင္နီနဲ႔ေရးထား ျခစ္ထား ငါဆြဲထားတဲ့
         လူေနခြင့္မက်ေသးတဲ့ …အိမ္ပုံေသးေသးေလးေတြ။

ဒီကဗ်ာကုိဖတ္မိရင္း သက္ျပင္းကုိေလးပင္စြာ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့အိမ္ပုိင္ဖို႔ မဟုတ္ပဲ၊ အိမ္ငွားဖို႔အတြက္ေတာင္အိပ္မက္မက္ေနရတဲ့ဘဝပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ဒီလိုအိပ္မက္ေတြ ေဖာင္းပြေနပါတယ္။ ဒီလိုေနအိမ္တခုမွာအေျခခ်ေနထိုင္နိုင္ဖို႔ အိမ္ငွားဘဝ အိပ္မက္ေတြကလည္း စီးပြားေရးၾကပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ လုံးလည္ခ်ာလပတ္လိုက္ေနပါတယ္။

အိမ္ငွားေနထိုင္တဲ့လူေတြမွာလည္း တစ္လကုန္လို႔အိမ္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ငွားခမေပးနိုင္မွာကုိ ပူပင္ေနၾကရတဲ့ ဘဝမ်ားစြာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိမ္ငွားခမေပးနိုင္လို႔အိမ္ပုိင္ရွင္ရဲ႕ႏွင္ထုတ္ျခင္းကုိခံေနၾကရပါ တယ္။ ဒီတိုင္းျပည္ႀကီးမွာ ေနထိုင္ဖို႔အိမ္ေလးတအိမ္ရဲ႕တန္ဖိုးက အရမ္းျမင့္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကုိ စဥ္းစား လိုက္ရင္ ကဗ်ာဆရာေရးျပသြားသလို စားတယ္ဆိုတဲ့ ဗန္း စကားကုိ သုံးရပါလိမ့္မယ္။

ဒီလိုဘဝေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာေတြလည္း ရွိနိုင္ပါေတာ့မလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ရွိခဲ့ရင္လည္း ဟန္ ေဆာင္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက မ်ားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကုိ ေအာက္တိုဘာလ Idea မဂၢဇင္း ထဲက လင္းအိမ္ငယ္ ေရးထားတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္သံသယ ကဗ်ာမွာ ေတြးစရာေတြေျမာက္ျမားစြာပါဝင္ေနပါတယ္။

         လ ကမၻာေပၚမွာ ဘာရွိမလဲ
         ငါ့အိတ္ကပ္ထဲ အမႈန္အမႊားေတြနဲ႔ ေငြနံ႔တခ်ဳိ႕
         ေသတၱာေပၚတင္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြလည္းပ်င္းရိလို႔
         အစုိျပန္သြားတဲ့ မင္ျခစ္ရာေတြ အဖတ္ျပန္ဆယ္လို႔မရခဲ့ဘူး
         ပင္လယ္ကုိမျမင္ဘူးဘဲ ပင္လယ္ကုိ ျမင္ေယာင္ရတဲ့အရသာ
         ဓားသြားေပၚက တလက္လက္ေသြးေတြ
         အသံတိတ္ဝတၳဳေတြထဲ ဆားငန္နံ႔ေတြ လြင့္ပ်ံေနေပါ့
         အဲဒီလို လူစဥ္မမီတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔
         လူျဖစ္ရံႈးေအာင္ေပ်ာ္ခဲ့ (သာသာယာယာပဲ)။

         ရထားတြဲဆက္ေနရာမွာ သံေခ်းေတြတြန္႔လိမ္လို႔
         သံတိုင္ေတြက အညစ္အေၾကးေတြကုိပဲ ပုိင္ဆိုင္လိုတာ ျပဇာတ္လား
         တေယာက္ထြက္သြားေတာ့ ေနာက္တေယာက္ဝင္လာဦးမလား
         ေလးကုိင္းေတြက ျမားတံကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္သလို ေစာင့္ေမွ်ာ္
         ခြ်န္ျမတာခ်င္းတူလည္း အသြားခ်င္းတူဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး
         ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ တခုတင္ထည္းအိပ္ျပီး ငုိေႂကြးေနတဲ့ညေတြ
         နံရံထက္မွာ ျပကၡဒိန္တခုနဲ႔ နာရီတလုံး
         ဝက္ဝက္ကြဲရယ္ရတဲ့ျပက္လုံးက မ်က္ရည္ဝါထြက္သတဲ့
         ဘာမွမရွိတဲ့အိတ္ကပ္ထဲ ျပန္ႏိႈက္မိျပန္တယ္
         ကုိယ့္လက္ကုိ ျပန္အနံ႔ခံၾကည့္ေတာ့
         ငါ့အသားအေရအနံ႔ေတြ အိတ္ကပ္ထဲ ကပ္က်န္ခဲ့ေပါ့။

ဒီကဗ်ာကေတာ့ တကယ့္ကုိ စိတ္ကူးနဲ႔ျမင္ေယာင္ျပီး လူျဖစ္ရံႈးတဲ့ဘဝတခုကုိ ဖြဲ႔ထားတာပါ။ ဒီေခတ္၊ ဒီဘဝ မွာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တာေတြကုိ စိတ္ကူးယဥ္ေနရတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ဘဝေတြအမ်ားစုႀကီးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြမရၾကေတာ့ ပါဘူး။

ဘဝအဓိပၸာယ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ေပ်ာက္ဆုံးေနပါျပီ။ စိတ္ကူးယဥ္ျပီးေပ်ာ္တတ္မွျဖစ္မွာပါ။ ဒါကလည္း စိတ္ကူးယဥ္ေပ်ာ္ ရႊင္ျခင္းမွာေတာင္ သံသယေတြ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အေတြးက အင္မတန္ကုိဆန္းၾကယ္ေနပါတယ္။ မသိရင္ပဲ ဒီကဗ်ာက စိတ္ရူးေပါက္ရာ ေလ်ွာက္ရးထားတယ္လို႔ ထင္မိၾကမွာပါ။ မျဖစ္နိုင္တာေတြကုိ စိတ္ကူးယဥ္ျပီး ေရးထားတာေတာင္မွ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာေတြ ပါေနပါေသးတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိဖတ္လိုက္မိမွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြရဲ႕တိုးတက္ဆန္းသစ္ မႈေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားလိုက္မိပါတယ္။

ေနာက္ဘဝေတြကုိေရးလိုက္တဲ့ေခတ္ပၚကဗ်ာတပုဒ္ကေတာ့ ခဲ တလုံးတည္းနဲ႔ ပစ္မွတ္ ေလးငါးခုကုိ ဆိုျပီး ကဗ်ာဆရာ ေက်ာ္စုိးလူ ရဲ႕ကဗ်ာပါပဲ။ စက္တင္ဘာလ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း ထဲမွာပါ။

         အေရြ႕တခုထဲမွာ
         မွားေနတဲ့သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ
         သိသိနဲ႔
         ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ဆက္ဆိုေနခဲ့ၾကေတာ့
         ေတြးေတာ စာနာမႈဟာ
         အလိုတူ အလိုပါဆိုျပီး နာမည္ပ်က္ရတယ္။

         အဖုံးဖြင့္ထားတဲ့ပုလင္းတလုံးက
         သူ႔ဘဝ ေျခာက္ျပစ္ကင္းပါေၾကာင္း
         အမ်ားေရွ႕ရပ္ျပလာတဲ့အခါ
         တေယာက္ရဲ႕လိပ္စာကုိ
         ေနာက္တေယာက္က ျပတ္ျပတ္သားသား
         (မေမးရဲ/မေတာင္းရဲ)တဲ့ အေနအထားေတြက
         ငါတို႔ေရွ႕မွာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ။

         သံသယေတြ တသြင္သြင္နဲ႔ စီးဆင္းေနၾကေသာ ျမစ္/ပင္လယ္မ်ား
         ျပြတ္ခနဲ
         ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံရဲ႕ေနာက္မွာ မိတ္ဖြဲ႔ဖို႔
         လိုက္ရင္း … လိုက္ရင္းနဲ႔
         စားပြဲေပၚက ငါတို႔စားရမယ့္ ထမင္းတပြဲ
         ဘယ္သူေတြ ေနရာေရႊ႕ထားလိုက္ၾကသလဲ
         ဟုတ္တယ္ … ဘယ္သူေတြ
         ေန႔သစ္ေတြထဲမွာ အခါခါ ေရႊ႕ထားလိုက္ရတဲ့အခါ
         ကုိင္းဆက္ကူးထားတဲ့ဘဝေတြနဲ႔
         ေဝးလုခါ
         ျငိမ္းေအးတဲ့ အျခားတဖက္ဆီမွာသာ။

ဒီေခတ္ေပၚကဗ်ာထဲမွာေတြ႔လိုက္ရတာကေတာ့ အေရြ႕မရွိပဲ ေရြ႕ေနပါတယ္လို႔ေျပာေနသူေတြဟာ လူေတြ ရဲ႕အျမင္ကုိလိမ္လည္ေနပါလားဆိုျပီး နာမည္ေတြပ်က္ေနၾကရတယ္။ အေရြ႕ကုိ မေတြ႔ရွိသူေတြရဲ႕ စာနာမႈ ကုိ လုံးဝမရနိုင္ေတာ့တာကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ အမွန္ကုိအမွန္အတိုင္းမေျပာၾကပဲနဲ႔ ေျခာက္ပစ္ကင္း စင္ေၾကာင္းကုိ ဖုံးကြယ္ျပီးေျပာတဲ့အခါမွာ လူေတြကမေမးရဲေတာ့တာနဲ႔ ေနာက္ေက်ာခိုင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
ေခတ္ႀကီးကုိျမင္တဲ့အျမင္ေတြဟာ သံသယေတြျမစ္စီးဆင္းသလိုစီးဆင္းရင္း ပင္လယ္လိုက်ယ္ျပန္႔ သြားနိုင္ ပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ဒီေခတ္ႀကီးကလည္း အေရြ႕မရွိေတာ့ လူေတြကုိဖုံးကြယ္ထားလို႔ေတာ့မရပါဘူး။ ဘဝေတြရဲ႕ရွင္သန္မႈမွာလည္း လူေတြအထင္ႀကီးေအာင္ေျပာဆိုျပီး တကယ္လက္ေတြ႔မွာ ဘာမွမလုပ္နိုင္ခဲ့ ရင္ အခါခါလိမ္သလိုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အမွန္တရားကုိ ေျပာဆိုဝန္ခံရဲမွသာ ကုိင္းဆက္ကူးထားတဲ့ဘဝ အျဖစ္က လြတ္ကင္းနိုင္မွာပါ။ ဒီအျဖစ္ေတြကုိဆင္ျခင္မိလိုက္ေတာ့ဘဝရွင္သန္ျခင္းကုိ တရားရသြားသလိုျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ေလာကကုိႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ ပဲတရားရလိုက္တာကုိေတာ့ ေအာက္တိုဘာလ၊ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း ထဲက ကဗ်ာဆရာ ေနရိုင္းရဲ႕ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ ေတြ႔ျမင္နိုင္ပါတယ္။

         ကုိယ္တရားရလိုက္တယ္၊ စကၠန္႔ပုိင္းေလးရွိေသးတယ္
         တိရစၦာန္တေကာင္ျမင္ကတည္းက ေသြးသံတရဲရဲ
         ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး၊ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး။
         သူမပြတ္သပ္ေနတဲ့ ဂီတာအုိတလက္၊ အဲ့အၾကည့္ေတြက
         စူးရွေတာက္ပလြန္း၊ သူမလက္ေတြနဲ႔ ျမစ္ေတြ
         ဖန္တီးတယ္။ ေတာင္ေတြဖန္တီးတယ္။ မိုးေတြဖန္တီးတယ္
         ႏွင္းေတြ ဖန္တီးတယ္၊ နိုင္ငံတခုဖန္ဝင္ေနတုန္းပဲ
         ဟုိ စကားပုံတခုကုိ သြားသတိရတယ္၊ စပါးလွန္းတာ
         ျမင္မွ ဆန္ေခ်းရတယ္လို႔ အားေတာင္မနာ။
         အဆက္အစပ္ေတာ့ မရွိဘူး။ ကုိယ္နားမလည္တာက
         အဲဒီမရွိတရားဘဲ၊ ကုိယ္မရွိလည္း ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြက
         အရင္အတိုင္း ေတာက္ပ၊ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာ့ေဝးတာေပါ့။
         မေတာ္တဆ၊ ကိေလသာဆာေလာင္မႈက အရည္တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔
         ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္ဆီ၊ သီခ်င္းေတြဆိုရေအာင္လည္း
         ေရတံခြန္ေတြက ဂီတသံထြက္မလာဘူး။
         ေတာင္ေတြကလည္း ပဲ့တင္သံထြက္မလာခဲ့ဘူး၊ အားလုံးဟာ ျမံဳေနတယ္
         အဲဒါေတြအားလုံးကုိ ဒီကေန႔ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ကုိယ္တရားရလိုက္တယ္။

ကဗ်ာဆရာေရးခ်င္တာက သူကုိယ္တိုင္နားမလည္တာက မရွိတရားဆိုတာပါပဲ။ တကယ္ျပန္စဥ္းစားလိုက္တဲ့အခါ သူမတီးေနတဲ့ဂစ္တာအုိတလက္ဟာလည္း စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္ေနတာကုိ သိလိုက္ပါတယ္။ 

စိတ္ကူးနဲ႔ျမစ္ေတြကုိ ဖန္တီးတယ္။ ေတာင္ေတြကုိဖန္တီးတယ္။ မိုးေတြ၊ ႏွင္းေတြ၊ ေနာက္ဆုံး နိုင္ငံတခု ကုိဖန္တီးတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တဲ့အခါ အရာရာကုိဖန္တီးလို႔ရပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မႈေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝေတြနဲ႔ ေဝးကြာေနပါတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔မေတြးဘဲနဲ႔ေတာင္မွ တကယ္ရွိေနတာေတြ က ေကာင္းကင္ေပၚမွာၾကယ္ေတြေတာက္ပေနတာပါပဲ။ ဒီစိတ္ကူးယဥ္ဆန္မႈေတြဟာတကယ့္ လက္ေတြ႔ ဘဝမဟုတ္ဘူးဆိုတာကုိသိလိုက္ရင္ တရားရသြားနိုင္ပါတယ္။


ေနာက္ဆုံးတရားရနိုင္ဖို႔အတြက္ တကယ္မရွိတဲ့အရာေတြကုိႏႈတ္မဆက္ပဲလမ္းခြဲလိုက္တာကုိ ရည္ရြယ္ျပီးေရးလိုက္တာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ဘဝေတြမွာလည္း အနည္းဆုံးေတာ့ လက္ေတြ႔ဆန္လိုက္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။

ကုိႏိုင္း
ခံစားသုံးသပ္မိေသာကဗ်ာမ်ား

၁။ နိုလိႈင္း(အိမ္ငွားရန္ရွိ)၊ မေဟသီမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊၂၀၁၇။
၂။ လင္းအိမ္ငယ္(ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္သံသယ)၊ Idea မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊၂၀၁၇။
၃။ ေက်ာ္စုိးလူ(ခဲတလုံးတည္းနဲ႔ ပစ္မွတ္ေလးငါးခု)၊ ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာလ၊၂၀၁၇။ 
၄။ ေနရိုင္း (ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ဘူး)၊ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊၂၀၁၇။
-
The Sun Rays Journal ,Vol 1.No 170 -21oct 2017

Comments