အိုမင္းျခင္းအႏုပညာ
ခ်မ္းၿငိမ္းႏိုင္
သည္ေန႔နံနက္ သန္လ်င္မွာ ျမဴႏွင္းမ်ားအေတာ္က်ေနသည္။ ဝန္းက်င္တခြင္လံုး ခရမ္းျပာေရာင္ ျမဴႏွင္း ေတြျဖင့္ ေဝလ်က္။ ေစာေစာထၿပီး အိမ္ေရွ႕ျခံထဲ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ျမဴႏွင္းၾကားထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာျပင္ကို ျမဴႏွင္းေတြ လြင့္စင္ထိမွန္လာေသာ ေအးျမ စိုစြတ္မႈကို ဟိုဘက္ႏွစ္ေတြထဲက စြဲလမ္းခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲေတြ႔လိုက္ရသည္ ပန္းအေႂကြေလး..။ ရင္ထဲလွိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္စိကို ညင္ညင္ဖြဖြေလးမွိတ္ၿပီး သူ႔ရဲ့ရနံ႔သင္းသင္းရီရီေလးကို အသာရႈိက္နမ္းမိသည္။ မရေသး။ မဟုတ္ေသးပါ။ သည္အပြင့္ေတြ႔ရင္ သည္ရနံ့ေလးကို အပင္ေအာက္မွာ ရေနၾကျဖစ္သည္။ အပြင့္ေႂကြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္သည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ခံပြင့္အေႂကြပါ။ မေၾကနပ္၍ ခံပင္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေၾကကြဲစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ခံပင္က အပင္အိုမင္းေနေပၿပီ။ ပင္မကိုင္းႀကီးေတြက ေျခာက္ၿပီးအက္ကြဲေနေလၿပီ။ ကိုင္းအသစ္ေလးေတြက ထြက္ေနတုန္း။ ကိုင္းအသစ္ေတြထြက္လာေတာ့ လမ္းေပၚကို ထိုးထြက္သြားလို႔ အိမ္က ခုတ္ၾကသည္။ မခုတ္ဖို႔ေျပာရသည္။ ခုေတာ့ အပင္အိုႀကီးက အရင္ကလို အပြင့္ေတြ ေဝေဝ ဆာဆာ မပြင့္ႏိုင္ရွာေတာ့။ ခံပြင့္နည္းလွ်င္ ခံသီးလည္း နည္းေပေတာ့မည္။
"ပန္းစံပယ္ နန္းအလယ္မေပၚခိုက္ဟာမို႔ အလိုက္ေတာ္တန္သင့္႐ံုပ ခံပြင့္ကိုကံုး။ နန္းရေဝ မန္းေျမမွာ စံပယ္လႈိင္ေတာ့ ခံပန္းခိုင္ယာယီေရႊ႕တယ္ ေတာေလ့ရြာသံုး"
တခါတေလ က်ေနာ္ဘဝင္မက်ခ်င္ ျဖစ္မိသည္။ စံပယ္မေပၚခင္ကတည္းက ခံပန္းသည္ ေတာ္ဝင္နန္းေတာ္ သံုးပန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ စံပယ္ေပၚလာေတာ့ ခံပန္းကို နန္းေတာ္ကမသံုးေတာ့ပဲ ေက်းလက္ေတာအရပ္ တြင္ သာသံုးသည္ဟု ဆိုေလသည္။ ရနံ႔ေၾကာင့္သာ ေရြးျခယ္ျခင္းဟု ေနာက္မွသိရသည္။
နန္းေတာ္ သံုးပန္းမ်ားကို ေရြးျခယ္ရာတြင္ ပန္းမ်ားကိုခ်ထား၍ အေဝးမွေမ်ာလြင့္ေမႊးရီလာေသာ ပန္းမ်ားကို သာ ေရြးခ်ယ္အသံုးျပဳေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ရန႔ံသင္းသင္းေလးေမႊးရီေသာ ခံပန္းသည္။ ေက်းလက္သို႔ေရႊ႕သြားရျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။
“အျဖည့္ခံ(သို႔) ခံပြင့္”
ခံပြင့္ခိုင္ႏုႏုေထြး
ပန္းမုေလးပမာႏွယ္
ပန္းႏုေသြးျခယ္
သီးခိုင္လွပန္ခ်င္ဖြယ္
လံုမငယ္သူထင္ျငား၊
နံ႔မႂကြယ္ဆူးေထာင္ကား
ဆြတ္ငင္သူရွား။
ကဗ်ာဆရာ ေက်ာ္ေဇာဟန္ကလည္း ခံပြင့္ဘက္က ထူးထူးျခားျခား ခံစား၍ စာဖြဲ႔ထားသည္။ အျဖည့္ခံဘဝ။ စံပယ္ပန္းေလာက္ အန႔ံမႂကြယ္လို႔လား။ အပင္မွာ အဆူးေတြပဲ ပါေနလို႔ေၾကာင့္လား။ ဒါေတြေၾကာင့္ အျဖည့္ခံဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္ဟု ကဗ်ာဆရာက အျဖည့္ခံဘက္က ဝင္ခံစားေပးခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။
က်ေနာ္က ခံပန္းပင္ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်မိသည္။ ခံပန္းက သူ၏အဆင္းျဖင့္ သူႏိုင္သေလာက္ ေလာကကိုအလွဆင္ေပးရွာသည္။ အပြင့္ေႂကြသြားလွ်င္လည္း အသီးျဖင့္ ေလာကကို အလွဆင္ျပန္ေလ သည္။ ခံပင္သည္ ၿခံဳပင္မ်ဳိးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို Carissa carandas ဟုေခၚသည္။ ခံပန္း၏ရနံ႔သည္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စူးစူးရွရွ ေမႊးေမႊးအီအီမျဖစ္လွပါ။ ခံပန္းက သစၥာရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ သူ႔နားကပ္ၿပီးနမ္းရႈိက္မွ သင္းလႊေသာ ရနံ႔ေမႊးေမႊးေလး ရလာပါသည္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္က ခံပင္သည္ အိုမင္းေနေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ဘဝက သူ႔၏အကိုင္းအလက္မ်ား ေပၚတြင္ တက္ကစားခဲ့ရသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကို စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး ထိန္းေက်ာင္း ေခ်ာ့ျမဴေပးခဲ့ေသာ ကေလးထိန္းဟု ဆိုရေပမည္။ အခု က်ေနာ့္တူေလးကို ဆက္ထိန္းေနရ ျပန္သည္။ အိမ္ကခံပင္သည္ ဆူးေတြပါေသာ္လည္း သူ၏ကိုင္းတကိုင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပုခက္လိုညႊတ္က်ေန၍ ထိုကိုင္းေပၚတြင္ က်ေနာ္တို႔ တက္ကစားခဲ့ၾကသည္။ ခံပြင့္ပြင့္ေသာအခ်ိန္တြင္ ပန္းကိုလိုခ်င္၍ ပန္းခိုင္လိုက္ခ်ဳိးေသာသူမ်ားကို က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ရသည္။ သူတို႔ကိုေျပာျပရသည္။ ေႂကြက်ရင္ေကာက္ၾကပါလို႔။
ခံပန္းသည္ တျခားပန္းေတြလိုမဟုတ္။ စံပယ္ပန္းေႂကြသြားလွ်င္ ၿပီးၿပီ။ ဘာမွမေပၚ။ ခံပြင့္ကေတာ့ ေႂကြ သြားၿပီးလွ်င္ ထိုအပြင့္ေနရာမွာ ခံသီးျဖစ္ေပၚလာသည္။ ကိုင္းကိုခ်ဳိးလွ်င္ အသီးမရေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပရ သည္။ အိမ္ကခံပင္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုထိန္းေက်ာင္းပဲ့ျပင္ခဲ့သည္သာမက ေလာကသံုးပါး၏အေရြ႕မ်ား ကိုလည္း စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ခက္ေနသည္က က်ေနာ္အမ်ဳိးအေဆြေတြထဲမွာပဲ သည္ခံပင္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ရန္ရွာေနၾကသည္။ ညီတေယာက္မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မ႑ပ္ထိုးရန္အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခံပင္ရွင္းလင္းရန္ ႀကံၾကေတာ့သည္။ က်ေနာ္က တလက္မွအခုတ္မခံပဲ ခံပင္ကိုငံု၍ ထိုးခိုင္းသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို မညီးမညဴပဲထိန္းလာေသာ ကေလးထိန္းႀကီး၏အကိုင္းအခက္ေတြ ခုတ္ထစ္ျဖတ္ပစ္မွာကို က်ေနာ္မျမင္ရက္ပါ။
ခံပန္းကိုပန္ၾကသည္။ ခံသီးကို စားၾကသည္။ ငယ္ငယ္က ခံသီးမ်ားျဖင့္ ကစားၾကသည္။ ခံသီးကို င႐ုတ္ သီး၊ ငါးပိစိမ္းစားျဖင့္ ေထာင္းစားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ခံသီးအမွည့္မ်ားကို ႏွစ္သက္ၾကသည္။ ခံသီးရဲ့ အရသာက ခ်ဥ္တင္တင္ေလး ျဖစ္သည္။ စူးစူးရွရွ ခ်ဥ္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္သလို၊ အခ်ဳိျမျမဘက္ႏြယ္ေသာ အခ်ဳိမ်ဳိးမဟုတ္သည့္အတြက္ သည္ခ်ဥ္ျမျမအရသာကိုသာ က်ေနာ္စြဲလမ္းခဲ့ပါသည္။ ကေလးထိန္းႀကီးသည္ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ကိုလည္း ခံရသည္။ သူ႔ကိုခုတ္ထစ္ျဖတ္ေတာက္လိုသူမ်ား၊ ရန္ရွာသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္တို႔၏အႏြံအတာကိုလည္း ခံခဲ့ရသည္။ နာဂစ္ကို လည္း ႀကံ့ႀကံ့ခံခဲ့ရသည္။ ေလာကႀကီးကိုအရႈံးမေပးဘဲ သူ႔စည္းသူေဖာက္သြားတာကို က်ေနာ္ တႀကိမ္ တခါ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသည္။
က်ေနာ္အျမင္အရဆိုလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲတေစ ႏွိမ္ခ်ရိုက်ဳိးၿပီး ေလာကႀကီးကို သူ႔စြမ္းရွိသမွ် အလွေလး မ်ားျဖင့္ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔ေပးခဲ့ေသာ ေလာကသစ္ပင္တမ်ဳိးဟုေတာင္ တင္စားလိုက္ခ်င္သည္။ ခုေတာ့ခံပင္သည္ ဇရာပိုင္းကို ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လာလို႔ျဖစ္လိမ့္မည္။ ႏုသစ္စဥ္တုန္းကလို ရဲရင့္သန္စြမ္းမႈ မ်ဳိး သူ႔မွာမေတြ႔ရေတာ့ပါ။ သို႔ျငား…… သူ႔မွာက်န္ရွိ ေနေသးေသာ သူ၏အားမာန္ျဖင့္ ရနံ႔သင္းသင္းေလး ေမႊးရီသင္းပ်ံ႕ေနေသးေသာ အနည္းငယ္ေလာက္ေသာ ခံပြင့္ေလးေတြကို တည္ၿငိမ္ေလးနက္စြာ ပြင့္ဖူးေလ ေနေသာအခါ……။
ခ်မ္းၿငိမ္းႏိုင္
Comments
Post a Comment