သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္(ျမရည္စမ္း) ၏ "ေကြ႔"

ေကြ႔

POS

 မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္၊ မွန္ကန္သည့္ဘက္မွရပ္သူမ်ား မွားယြင္းသည့္စနစ္ဆိုးကို ေ၀ဖန္သူမ်ားသည္ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားမဟုတ္ၾကပါပဲႏွင့္ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကရသည့္ေခတ္ႀကီးထဲ လူတိုင္း ရင္ထဲ အေၾကာက္တရားမ်ား ႀကီးစိုးေနခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္စာေရးစားပြဲမွေန၍  ထိုေကြ႔ေလးကို ေကာင္းမြန္စြာျမင္ရ၏။ စာေရးစားပြဲၸၸၸၸၸၸၸၸၸၸမွာထိုင္ ျဖစ္သည့္ရက္တိုင္းလိုလို၊ ထိုေကြ႔ေလးကို အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေအာ္ဟစ္သတိေပး လိုက္မည္ဟု ႀကံရြယ္လိုက္တိုင္း လည္း ေနာက္က်သြားတတ္သည္။ သတိေပးဆိုင္းပုဒ္ကေလးကို ေစတနာျဖင့္ေရးသား၍ ထုိလမ္းေကြ႔ေလး ၌ေထာင္ထားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေကြ႔ေဘးမွာေနထိုင္ၾကေသာ  အိမ္ရွင္မ်ား၏ ရန္လိုၾကည့္ျဖင့္ အၾကည့္ခံရသည့္ အျပင္ သံုးေလးရက္အၾကာတြင္ ဆိုင္းပုဒ္ေလး ပါ အစအနေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။

ေကြ႔။

ထိုေကြ႔ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုဒုကၡေပးေပါင္း မနည္းေတာ့။ ထိုေကြ႔ေလးကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သူမ်ားကေတာ့ ေကြ႔ေၾကာင့္လူေတြဒုကၡေရာက္ၾကတာကိုပင္ ပီတိတခုလို စား  သံုးေနၾကသည္လား မေျပာတတ္ပါ။

ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္တန္းေနေသာလမ္းမႀကီးမွ ထိုေကြ႔ကေလး ခြဲျဖာထြက္လာသည္မွာ  ဆယ္စုႏွစ္ တခုေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ယခင္ကေတာ့ ထိုေကြ႔ေနရာသည္ လမ္းမႀကီးေပၚမွေန၍ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အေက်ာ္တြင္ထိုလမ္းသြယ္ေလးကိုခြလ်က္ ျခံ၀ိုင္းတခုေပၚလာသည္။ ၿခံ၀ိုင္းလာခတ္ၾကသူမ်ားကို ပတ္၀န္း က်င္မွလူမ်ားက စူးစမ္းရာတြင္လည္း ႏႈတ္မိန္႔အရ ၿခံခတ္သည္ဟူ၍သာ အေျဖရၾကသည္။ ၀င္းၿခံလာခတ္ ၾကသူမ်ားကိုယ္တိုင္လည္း မည္သူမည္၀ါ၏ ၿခံ၀င္းမွန္း မသိၾက။ 

ႏႈတ္မိန္႔။         အာဏာရွင္ေခတ္တြင္ႏႈတ္မိန္႔အရ ဆိုေသာစကားကိုေစာေၾကာေ၀ဖန္ရဲသူ ခပ္ရွားရွား။

            ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔သြားရာ လမ္းသြယ္ကေလးသည္ ထိုၿခံ၀ိုင္းႀကီးခတ္လိုက္ေသာ ေန႔တြင္ ခဏတာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္ပိုင္ရွင္မွ လာေရာက္ ကိုယ္ထင္မျပေသး သည့္ ၿခံ၀ိုင္းႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ၿခံစည္းရိုးမ်ားကို ဟိုလူတေခ်ာင္း၊ ဒီလူတေခ်ာင္း ျဖဳတ္ၾကပါသည္။ မၾကာမီမွာ ၿခံ တိုင္မ်ားသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ထိုၿခံတိုင္မ်ားၾကားမွ လမ္းသြယ္ကေလး ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။ ႏႈတ္မိန္႔အရ ဆိုကာ လမ္းပိတ္၍ ၿခံခတ္ထားခဲ့သည္ကို တတ္ႏိုင္သ၍ လမ္းျပန္ေဖၚခဲ့ၾကျခင္းပင္။

            ျဖတ္သြား၊ ျဖစ္လာလူအမ်ားသည္လည္း လတ္တေလာအဆင္ေျပသြားၿပီျဖစ္ၾက၍ ၿခံစည္းရိုး မရွိေတာ့ေသာ ၿခံတိုင္မ်ားၾကား သြားလာလႈပ္ရွားၾကရင္း…ႏူတ္မိန္႔အရဟူသည့္အေၾကာင္း ျပခ်က္ႏွင့္၀င္းၿခံလာခတ္ၾကသည့္ကိစၥကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ စား၀တ္ေနေရးအၾကပ္ အတည္းမ်ားၾကားရုန္းကန္ၾကရင္း နက္လွစြာေသာအာဏာရွင္ေခတ္ ဆင္းရဲတြင္း၌ မနစ္ျမဳပ္ ေအာင္ကူးခတ္ရင္း  တအိမ္ေထာင္၊ တမိသားစု  လတ္တေလာအဆင္ေျပေရးကိုသာ  ေတြးေတာ ႏိုင္ႀကပါသည္။

            မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္၊ မွန္ကန္သည့္ဘက္မွရပ္သူမ်ား မွားယြင္းသည့္စနစ္ဆိုးကို ေ၀ဖန္သူမ်ား သည္ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားမဟုတ္ၾကပါပဲႏွင့္ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကရသည့္ ေခတ္ႀကီးထဲ လူ တိုင္းရင္ထဲ အေၾကာက္တရားမ်ား ႀကီးစိုးေနခဲ့ၾကသည္။

            အာဏာရွင္ႀကီးစိုးခ်ိန္တြင္ လူသြားလမ္းေပၚခြလ်က္၊ ႏူတ္မိန္႔အရ ၿခံစည္းရိုးခတ္သည့္ ကိစၥသည္ လည္း လူအမ်ားႏွင့္ေျပာဆိုေဆြးေႏြး၍ေကာင္းေသာအရာမဟုတ္ပဲ၊ မိသားစုခ်င္းသာ တီးတိုးေဆြးေႏြး ဖြယ္ရာ။

            ထိုသို႔ေသာကာလမ်ားကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္လာသည့္အခါ ႏူတ္မိန္႔သည္ ႏွစ္(၃၀)ေျမ ဂရံ အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။

            တိုက္အိမ္ႀကီးေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္၊ ေျမညွိသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ ခိုင္ခန္႔ေသာ အုတ္တံတိုင္းႀကီး မ်ားကိုကာရံလိုက္ၾကသည္။ လမ္းမႀကီးႏွင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆက္သြယ္ရာလမ္းအျဖစ္၊ ထိုအုတ္ တံတိုင္းႀကီးေခတ္ထားေသာ ၀င္းၿခံကိုေကြ႔၀ိုက္၍ လမ္းၾကမ္းတခုကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ေဖာက္ လုပ္ေပးခဲ့ သည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားအေနျဖင့္ အရင္ကလို ၿခံစည္းရိုးတေခ်ာင္းျဖဳတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ျဖဳတ္လုပ္၍ မရေတာ့။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ခိုင္ခန္႔တည္ၿမဲေစရန္ စီမံကိန္းခ်ကာရံထားေသာ အုတ္တံတိုင္းႀကီးကို မရဲ တရဲျဖင့္ မေက်မနပ္ ၾကည့္ေန ၾကရံုသာ။

            ကၽြန္ေတာ့အိမ္ဘက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရွိရာသို႔သြားလွ်င္ လမ္းသည္ ညာေကြ႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လမ္း၏ဘယ္ဘက္အျခမ္းသည္ မတရားပင္နိမ့္က်ေန၏။ ထိုအခါ လမ္းထဲသို႔ အမွတ္မထင္ေ က႔ဝင္လိုက္သူတိုင္း ေရွ႕ဘရိတ္ဆြဲရေကာင္းႏိူး၊ ေနာက္ဘရိတ္ နင္းရေကာင္းႏိူးႏွင့္ ကၽြမ္းျပန္ၾကရသည္။ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။

            တစ္ခါကလည္း လွဴဖြယ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြားၾကဟန္တူ ေသာ လင္မယားစံုတြဲတစ္တြဲ ထိုေကြ႔တြင္ပင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္သည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားက လမ္း ေပၚဖရိုဖရဲ။ အိမ္မွထြက္လာခဲ့ၾကစဥ္ကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ လွဴဒါန္းၾက မည္။ သီလယူၾကမည္။ အမွ်ေ၀ၾကမည္…ဟူ၍ ၾကည္ႏူးဖြယ္စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားရွိခဲ့ၾကေပမည္။ ဤေကြ႔ကေလးသည္ ဤသို႔ ဒုကၡေပးလိမ့္မည္ဟု သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကဟန္မတူပါ။ လိုရာခရီးသို႔ မေရာက္ေစရံုမွ်မက ၾကည္ႏူးမႈေလးမ်ားကိုပါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေစခဲ့ပါသည္။

            ယခုလည္း၊ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနဆဲအခ်ိန္တြင္ပင္ ေယာဂီမ်ားကို တင္ေဆာင္လာသည့္ သံုးဘီး ဆိုင္ကယ္္စီးသည္ ထိုေကြ႔ကေလးသို႔ အေကြ႔တြင္ လမ္းဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ ႏူတ္ခမ္းသား အနားထိေလ်ာပါ သြားသည္။ ဘရိတ္အုပ္သံႏွင့္အတူ ေယာဂီမ်ား၏ အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံ ဆူညံသြားသည္။ လမ္းအေကြ႔တိုက္အိမ္ႀကီးအေပၚထပ္မွ လူမ်ားေတာ့ ဘာမွမခံစားရသလို ၿပံဳး ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုအေကြ႔ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့မ်က္စီေရွ႕မွာပင္ သြားလာသူမွန္သမွ်ကို ဒုကၡ ေပးေနဆဲ။

            ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးသို႕အသာခ်ထားလိုက္မိသည္။ အေတြးမ်ားက ေကြ႔ေလးဆီသို႔ ႔ေရာက္ေရာက္သြား၍ စာအုပ္ထဲ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေတာ့။ တဆက္တည္းပင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကြ႔ခဲ့ ရေသာ ေကြ႔မ်ားဆီသို႔ စိတ္ကူးခရီးဆက္မိသြားသည္။

          မည္သည့္ ခရီးကိုမဆို ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားလွ်င္ ခရီးတြင္ပါသည္။ လူတိုင္း၊ လူတိုင္းသည္လည္း ဘ၀ခရီး လမ္းကိုျဖတ္သန္းရာတြင္ ပန္းတိုင္သို႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ရန္အတြက္ လမ္းေျဖာင့္ ေျဖာင့္ကိုသာ ေလွ်ာက္ခ်င္ၾကေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွ႕ဆက္ရမည့္ခရီးလမ္းအတြက္ အာဏာရွင္၏ႏူတ္မိန္႔ျဖင့္အစျပဳကာ ခရိုနီမ်ား၏ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ အႀကံအစည္ျဖင့္ ေပၚ လာေသာလူသြားလမ္းေပၚ အုတ္တံတိုင္းၿခံ၀င္းခတ္သကဲ့သို႔ အတားအဆီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရေသာအခါ မလႊဲသာသည့္အဆံုး ေကြ႔ေရွာင္ၾကပါသည္။

            ကၽြန္ေတာ္၏ဘ၀ခရီးလမ္းတြင္လည္း တစ္ဆစ္ခ်ဳိး၊ ႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳးမက ေကြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ အိမ္ေထာင္က်စအခ်ိန္တြင္၊ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာေရးရံုးတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္သည္။ ထို အလုပ္ကို တႏွစ္ခန္႔လုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆက္မလုပ္လိုေတာ့၍ ျမန္မာ့မီးရထား၀န္ထမ္းဘ၀ကို၊ ေပၚ တာဘ၀ျဖင့္ စရ သည္။ ျမန္မာ့မီးရထား(ၿမိဳ႕ျပ)အင္ဂ်င္နီယာဌာနတြင္ အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လာေသာအခါ ထို အလုပ္ကိုဆက္မလုပ္လိုေတာ့။ ႏွစ္သီးစားအရာရွိမ်ား၏ ျမင္းအလုပ္ ျမင္းမလုပ္၊ ေခြးအလုပ္ေခြးမလုပ္ေသာ စရိုက္ဆိုးမ်ားကိုရြံမုန္းလာသည္။ ၎အျပင္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ေရာက္ လာၿပီျဖစ္သည့္ သမီးေလး၏ ပညာေရးအတြက္ ေတြးေတာလာရသည္။ ဒီဂရီအေတာ္ႀကီးမားသည့္ ေကြ႔တေကြ႔ကို ထပ္မံ၍ ေကြ႔လိုက္ ရျပန္သည္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀မွ ထြက္လိုက္ သည္။  ထိုေကြ႔မ်ားသည္ ေရွ႕တြင္ရင္ဆိုင္ရမည္ အတားအဆီးအခက္အခဲမ်ားကို ႀကိဳတင္ေတြးမိ၍ ကိုယ္တိုင္ေကြ႔ခဲ့ေသာ ေကြ႔မ်ားျဖစ္သည္။

            ျမန္မာ့မီးရထားတြင္အလုပ္စ၀င္ေသာအခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ့္ကို တာ၀န္က်ရံုပိုင္မွစက္ေခါင္းေမာင္း ထံသို႔ ``လမ္းရွင္းစာရြက္``သြား၍ေပးခိုင္းသည္။ ရထားတစင္း၊ ဘူတာတခုမွ ေနာက္ ဘူတာတခုသို႔ ခရီး ဆက္သြားႏိုင္ရန္အတြက္ လမ္းရွင္းစာရြက္ပါလွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု ထိုစဥ္ကထင္ခဲ့မိသည္။ မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္အထင္မွားယြင္းေၾကာင္း သိလာရသည္။ ရထားတစင္း သည္`လမ္းရွင္း လက္မွတ္`ပါေစကာမူ ေနာက္ဘူတာသို႔ေခ်ာေမာစြာမေရာက္ႏိုင္ေသာအေၾကာ င္း တရားမ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။

            ရထားႀကီးတစင္းကို သံလမ္းႏွစ္လမ္းကထမ္းပိုး၍ တဘူတာၿပီးတဘူတာ ျဖတ္သန္းေစၿပီး လိုရာ ခရီးပန္းတိုင္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးရပါသည္။ ထိုသို႔ပို႔ေဆာင္ေပးရာတြင္ သံလမ္းႏွစ္လမ္းတြင္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ၊ ဇလီဖားတံုးမ်ား၊ သံလမ္းတလမ္းႏွင့္ တလမ္းဆက္ထားေသာ ဂၽြိဳင္းပတၱာမ်ားႏွင့္ လမ္းခင္းေက်ာက္မ်ား ျပည့္ စံုေကာင္းမြန္ရပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနရံုမွ်ႏွင့္လိုရာခရီး ကို ေရာက္ႏိုင္မည္လား၊ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မေရာက္ႏိူင္ေသးပါ။

            လမ္းခရီးျဖတ္သန္းမႈတြင္ထိုသံလမ္းႏွစ္ခုအေပးအယူမွ်ၿပီးဟန္ခ်က္ညီရန္မွာအေရးအႀကီးဆံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

            ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္၊ တေယာက္ကိုတေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္၍သာ အတူတကြ လက္တြဲေပါင္းေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။ စရိုက္ခ်င္းကေတာ့ တူလွသည္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္က  ေဒါသႀကီးသည္။ ။ေပါက္ကြဲလြယ္သည္။ ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ေခြးဆိုးတေကာင္လို ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္တတ္သည္။ သူက်ေတာ့ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည္။ အရာရာကို မ်ဳိသိပ္ထားႏုိင္သည္။ မည္သည့္ ကိစၥကိုမဆို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ လုပ္ေလ့ရွိ သည္။

            ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ သမီးေလးကိုထမ္းပိုးခ်ီမ၍ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္း ရာတြင္ ေကြ႔မ်ားစြာေကြ႔ခဲ့ရသည္။ ထို႔အတူ သံလမ္းႏွစ္လမ္းသည္လည္း ရထားႀကီးကို ထမ္းပိုး၍ သူ၏ခရီး လမ္းကို ျဖတ္သန္းရာတြင္ ပန္းတိုင္မေရာက္မီ လမ္းခုလပ္တြင္ ေကြ႔မ်ားစြာ ေကြ႔ရေပသည္။

            စည္ပင္၀န္ထမ္းဘ၀မွ မီးရထား၀န္ထမ္းဘ၀ကို ခ်ဳိးေကြ႔သည့္အေကြ႔ကေလး။ မီးရထား ၀န္ထမ္း ဘ၀မွ အလုပ္ထြက္ၿပီး အျပင္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သည့္ အေကြ႔ႀကီး။ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀ထဲ တြင္ ျဖတ္သန္း ရင္းေကြ႔ေနရေသာ အေကြ႔ေျပေျပကေလးမ်ား။

            ရထားတစင္းအတြက္ ေကြ႔တခုေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းေနရစဥ္ အခ်ိန္ကာလသည္ အေရးအႀကီး ဆံုးျဖစ္သည္။ ရထားလမ္းသည္ အေျဖာင့္ႀကီးသာ ရွိေနသည္မဟုတ္။ လက္၀ဲဘက္သို႔ ေကြ႔ မည္။ လက္ယာဘက္သို႔ ေကြ႔မည္။ ေရွ႕တြင္ရွိေသာ အတားအဆီးမ်ားေပၚမူတည္၍ ေကြ႔ေနမည္ သာျဖစ္သည္။ ထိုအခါတြင္ ေကြ႔၏ အျပင္သံလမ္းကို အတြင္ဘက္သံလမ္းထက္ ပို၍ အနည္းငယ္ ေစာင္းျမွင့္ေပးထားရ ပါသည္။ သံလမ္းအင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္တြင္(super elevation ) ဟုေခၚ သည္။ ထိုအခါမွသာ ရထား တြဲမ်ား ေကြ႔ေပၚတြင္ လမ္းမေခ်ာ္မည္။ လက္ယာေကြ႔၊ လက္၀ဲေကြ႔မ်ား ရွိသျဖင့္ ေကြ႔တိုင္းတြင္ သံလမ္းႏွ စ္လမ္းသည္လည္း တလွည့္စီအနည္းငယ္ျမင့္ေနၾကမည္ ျဖစ္ သည္။

            ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားသည္လည္း ဘ၀ခရီး၏ေကြ႔တိုင္း၊ ေကြ႔တိုင္းတြင္ ထိုျဖစ္စဥ္ကို နမူနာ ယူခဲ့ၾကပါသည္။ ကိုယ္ထမ္းပိုး/ခ်ီမလာသည့္ တာ၀န္၀တၱရားတခုကို ပန္းတိုင္သို႔ပို႔ေပးႏိုင္ရန္ အတြက္ သာ ေစတနာအရင္းခံခဲ့ၾကသည္။ လင္ႏွင့္မယားႏွစ္ေယာက္တြင္ သူကၽြမ္းက်င္သည့္က႑ရွိသလို၊ ကိုယ္ ကၽြမ္းက်င္သည့္က႑လည္း ရွိပါသည္။ သူကေရွ႕တန္းေရာက္ေနၿပီး ငါက်ေတာ့ ေနာက္တန္းေရာက္ေန သည္ဟူေသာ စိတ္မ်ိဳးကို ႏွစ္ဦးစလံုး ပယ္သတ္ရပါသည္။ သို႔မွသာ သမီး ေလးကိုပို႔ေပးခ်င္ေသာ ပန္း တိုင္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္မည္ဟူေသာ စိတ္ေစတနာကို ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေမြးျမဴခဲ့ၾကပါသည္။ ထစ္ခနဲဆိုလွ်င္ ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ေခြးဆိုးတေကာင္လိုကိုက္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ၾကမ္း ကိုယ္ၾကမ္းကို လည္း ခ၀ါခ်ခဲ့ရပါသည္။

          ေလာက၌မည္သည့္လမ္းခရီးတြင္မဆို သဘာ၀တရား အတားအဆီး၊ အသဘာ၀ အတားအဆီး ရွိေနတတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တြန္းတိုက္၍ထိုးေဖာက္ထြက္ရန္မလြယ္ကူသည့္ အတားအဆီးမ်ဳိးျဖစ္ေန ပါလွ်င္ ညင္သာစြာ ေကြ႔သြားႏိုင္ရန္ေတာ့ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုအခါမွသာ လိုရာပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏိုင္ မည္ျဖစ္သည္။

            မီးရထားသံလမ္းျဖစ္ေနလွ်င္ ေကြ႔၏အျပင္ဘက္သံလမ္းက အတြင္းဘက္သံလမ္းထက္ အနည္းငယ္ ျမႇင့္ေနမည္။ နိမ့္ေနေသာ အတြင္းဘက္သံလမ္းကလည္း ျငဴစူစရာမလိုအပ္ပါ။ စိတ္ ေကာင္းေစတနာေကာင္းႏွင့္ မီးရထားႀကီးကို လိုရာခရီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေနသည္ဟု သေဘာထား ႀကီးလိုက္ရံုသာ။ ေနာက္ေကြ႔တခုတြင္သူက အျမင့္သို႔ ျပန္ေရာက္ေပးဦးမည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သမီးေလးကို လုိရာပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရန္ အတြက္ ေကြ႔တခုေပၚတြင္ ခင္းက်င္းထားေသာ သံလမ္းႏွစ္ခုႏွယ္ က်င့္သံုးေနထိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

            ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရထားႀကီးကေတာ့ သဘာ၀အတားအဆီး၊ အ သဘာ၀အတားအဆီးမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသျဖင့္ လိုရာပန္းတိုင္မေရာက္ႏိုင္ေသး။

            အေတြးမ်ားကို လွစ္ခနဲအျဖတ္တြင္၊ စာေရးစားပြဲမွျမင္ရေသာေကြ႔ေလးဆီ ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္ ျပန္ေ ရာက္သည္။ လူတိုင္းကို ဒုကၡေပးေနေသာ ေကြ႔ေလးကိုတတ္စြမ္းသမွ်အားျဖင့္ ျပင္ ဆင္ရန္ႀကိဳးစား ၾကည့္ဦး မည္။

          မည္သူမဆို အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ေကြ႔ေလးမွာ သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္ ေစခ်င္ပါ သည္။

ေက်ာ္ေက်ာ္(ျမရည္စမ္း)

၂၂-၉-၂၀၁၆