သစ္ခက္သံလြင္ အက္ေဆး၊ ခင္ေဇာ္မုိး၏ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က သစ္တပင္

ေလာင္းရိပ္ေအာက္က သစ္တပင္

wallpaperfolder.com

ကြၽန္မအပါအ၀င္ အိမ္တြင္ေမြးျမဴခံရေသာ ငွက္ကေလးတေကာင္သည္လည္း အဆစ္ပါခဲ့ သည္။ ကြၽန္မသည္ အေမ့လက္တြင္းက နယ္႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္ဆိုရင္လည္း မွားမည္မဟုတ္သလို အေမ့ေမတၱာရိပ္က လင္းသင့္သစ္တပင္ဆိုရင္လည္း...

တရိပ္ရိပ္ေရြ႔ေနသည့္ တိမ္မွ်င္တိမ္ဆိုင္ေတြက ညေနခင္း ေန၀င္ဆည္းဆာႏွင့္ ပနာရလွပေန သည္။ အေနာက္ဆီက ေရလႈိင္းသ႑န္တြန္႔ေနေသာ ေတာင္တန္းညိႇဳ႕ညိႇဳ႕ႀကီးမွငွက္ေတြ ပ်ံသန္း လာၾကသလို တခ်ဳိ႕ငွက္ေတြကလည္း ထိုေတာင္ညိႇဳ႕ညိႇဳ႕သို႔ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။ အုပ္စုဖြဲ႔၍ ပ်ံသန္းၾကသလို တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စ စသျဖင့္ ကူးလူးပ်ံသန္းေနၾကသည္။ 

သို႔ေသာ္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွငွက္ကေလးမ်ားတြင္မူ ငွက္တေကာင္ျဖစ္ပါလ်က္၊ အေတာင္တစံုပါရွိလ်က္၊ အားအင္ေတြရွိပါလ်က္ ပ်ံသန္းခြင့္ေတြႏွင့္ ေကြကြင္းၾကရသည္။
ကြၽန္မတို႔အိမ္တြင္ အလွေမႊး ငွက္ကေလးတေကာင္ရွိပါသည္။ ထိုငွက္ကေလး၏ပိုင္ရွင္မွာ ကြၽန္မ အေမပင္။ ထိုငွက္ကေလးနည္းတူ ပ်ံသန္းခြင့္ေတြႏွင့္ ေကြကြင္းေသာငွက္ကေလးေတြ မည္မွ် ႐ွိမည္မသိ။ ကြၽန္မအေမနည္းတူ ေလွာင္အိမ္ထဲတြင္အလွၾကည့္ကာ ေမြးျမဴခ်စ္ၾကေသာသူမ်ား သည္လည္း မ်ားစြာ႐ွိေပလိမ့္မည္သာ။

ထိုငွက္ကေလးမ်ားသည္ သူတို႔က်င္လည္ေနထိုင္ရေသာ အိမ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိုသာ ခံစားခြင့္ ရွိၾက သည္။ ေလာကႀကီးအလွကိုမူ ခံစားေတြ႔ျမင္ခြင့္မရွိေပ။ အေတာင္တစံုပါလင့္မူ အသံုးမ၀င္။ ကြၽန္မသည္လည္း ထိုငွက္ကေလးမ်ားနည္းတူ အေမ့၏အခ်စ္ေတာ္ခံ။ ထိုေၾကာင့္ က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ကိုသာ ကြၽန္မခံစားေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ ေလာကအလွကို ခံစား႐ႈျမင္ခြင့္မရေသာ ငွက္ပမာ။ အနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ ခရီးမည္မွ်အထိ ပ်ံသန္းႏိုင္စြမ္းကိုမသိေသာ ငွက္ပမာ။ ကြၽန္မသည္လည္း အေမ့၏အလွေမြးသတၱ၀ါတစ္ေကာင္သာ။
ႀကီးမာသည့္ေလာင္းရိပ္ပင္ေအာက္က သစ္ပင္ကေလးမ်ားသဖြယ္။  အေမ့ေမတၱာရိပ္ေအာက္မွ ႐ုန္း မထြက္ႏိုင္ေပ။ အခက္အလက္၊ အၫြန္႔အတက္မထြက္ႏိုင္သည့္ေလာင္းရိပ္မိေသာ သစ္တပင္ႏွယ္။ လူအမ်ားစုသည္ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေတြေပးႏိုင္သည့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကိုသာ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုၾကသည္။ ထိုသစ္ပင္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ မရွင္သန္ မႀကီးထြားႏိုင္သည့္ သစ္ပင္ငယ္မ်ားစြာ ႐ွိသည္ကိုမူ မျမင္ၾက။ ထို႔အတူ ႀကီးမားေသာမိခင္ေမတၱာရိပ္မွ ကြၽန္မသည္လည္း ေအးျမမႈကလြဲ၍ မည္သည့္အရာမွ် ခံစားခြင့္မရခဲ့ပါ။
ဘုရင္သမီးႏွင့္ ေစာင္းအိုလုလင္အျဖစ္ကဲသို႔ ခြဲခြာၾကရသည့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ ယခုထိပင္ ႐ွိသလို ကုေဋ႐ွစ္ဆယ္ႂကြယ္ေသာ သူေဌးသားကဲသို႔ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ဇာတ္လမ္းသစ္မ်ားမွာလည္း ဒုႏွင့္ေဒး႐ွိဆဲ။ သားသမီးမ်ားေပၚတြင္ အခ်စ္ကိုအထားအသိုမွားေသာ ေမတၱာရွင္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ 

ထုိအထဲတြင္ ကြၽန္မအပါအ၀င္ အိမ္တြင္ေမြးျမဴခံရေသာ ငွက္ကေလးတေကာင္သည္လည္း အဆစ္ပါခဲ့ သည္။ ကြၽန္မသည္ အေမ့လက္တြင္းက နယ္႐ုပ္ကေလးတ႐ုပ္ဆိုရင္လည္း မွားမည္မဟုတ္သလို အေမ့ေမတၱာရိပ္က လင္းသင့္သစ္တပင္ဆိုရင္လည္း မွန္လိမ့္မည္သာ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မသည္ အ႐ႈံးမေပး လိုပါ။ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးမ်ားကို ကြၽန္မျမင္လိုေသးသည္။ ထိေတြ႔ခံစားလိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလအယိမ္းအႏြဲ႔တိုင္းမွာ ေနေရာင္ေတြကြၽန္မကိုယ္ေပၚ ထိေတြ႔က်ေရာက္ေစဖို႔ ေစာင့္စား ၾကည့္႐ႈေနရပါသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ေလ်ွာ့ကာ ညိႇဳးႏြမ္​းေခြ၍ အိပ္စက္မေနလို။ ကြၽန္မသည္ မည္မွ်အထိ ႀကီးထြားသန္မာၿပီး အၫြန္႔အတက္အခက္ျဖာေ၀ေသာ သစ္တပင္ကဲသို႔ျဖစ္မျဖစ္ ကြၽန္မသိလိုသည္။ ငွက္တေကာင္ဆိုရင္လည္း မည္မွ်အထိ ပ်ံသန္းႏိုင္ ေသာ အင္အား႐ွိသည့္ ငွက္တေကာင္ျဖစ္မျဖစ္ ကြၽန္မသိလိုသည္။
အေမသည္ ကြၽန္မကိုအထင္ေသးသည္ဟုလည္း ခံစားထင္ျမင္မိပါသည္။ ကြၽန္မသည္ အေမ ႀကိဳးဆြဲရာ ကရသည့္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကေလးလိုသာ။ 

မွတ္မိေသးသည္။

ကြၽန္မငယ္စဥ္ ပၪၥမတန္းတက္ေနစဥ္က ေရာင္စံုခဲတံေလးမ်ားကိုအသံုးျပဳဆြဲေသာ ေဆးျခယ္ပန္းခ်ီ ကားေလးမ်ားကို ပံုဆြဲစာအုပ္သီးသန္႔ထားၿပီး စတင္ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ပံုဆြဲၿပီးတိုင္း မိသားစု၀င္ေတြ အားလံုးကို ႂကြားေလ့႐ွိပါသည္။ အားလံုးက ခ်ီးမြမ္းေထာပနာျပဳေသာ္လည္း အေမသည္မျပဳ။ သြားျပလွ်င္ မၾကည့္ခ်င္ဘူးဟု အႀကိမ္တိုင္းျငင္းပယ္ခံရသည္။ ထ္ုိသို႔ အေမ့ဆီမွ စကားၾကားရတိုင္း သိမ္ငယ္၍ မ်က္ႏွာပ်က္သြားလွ်င္ အေဖကႏွစ္သိမ့္ျမဲ။ အားေပးျမဲသာ။ ေနာက္ေနာင္ဆြဲျဖစ္သမွ်ေသာ ေဆးျခယ္ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေမ့ထံသြားမျပမိေတာ့ပါ။ ထို႔ေနာက္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌လည္း ေက်ာင္းဆရာမ နားေနေဆာင္ရွိ ဆရာမမ်ားထံမွတဆင့္ ႐ုပ္ျပစာအုပ္မ်ားကိုစတင္ဖတ္မိခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ အေဖဖတ္ေသာ ရတနာမြန္ မဂၢဇင္းႏွင့္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္စာအုပ္မ်ားကို လိုက္၍ဖတ္ခဲ့မိသည္။ ထိုမွတဆင့္ စာဖတ္ျခင္း ကိုခံတြင္းေတြခဲ့မိေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ စာဖတ္ျခင္းအား အေမသည္မႏွစ္ၿခိဳက္။ ေဆးျခယ္ပန္းခ်ီပံုဆြျဲခင္းမ်ား အေမမေနာမေခြ႔ခဲ့ ပါ။ အေမသည္ ထိုအရာမ်ားအား မခံစားတတ္ခဲ့။ အေမ့ကိုနားမလည္ႏိုင္စြာ ေတြေတြေငးေငး ၾကည့္ေနခဲ့ရဖူးပါ သည္။ ထိုမွတဆင့္ ကဗ်ာေတြေရးမိခဲ့သည္။ အိပ္ရာေဘးရွိ ကဗ်ာေရးထားေသာ စာအုပ္မွန္သမ်ွသည္ အေမ့၏ျငဴဆူျခင္းေအာက္တြင္ အေငြ႔ပ်ံသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။ အလိုမက်တိုင္း စာအုပ္ေတြ ဝွက္ေလ့႐ွိသည္။ မ်က္ရည္ေတြျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရ ဖူးပါသည္။ ၾကာလာေသာအခါ ကြၽန္မစိတ္တြင္ ဒဏ္ရာမ်ားရခဲ့သည္။
မလိုလားအပ္ေသာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းမ်ဳိးကို ကြၽန္မလက္မခံႏိုင္ပါ။ ကြၽန္မတို႔လူငယ္ေတြ၏အက်င့္၊ စာရိတၱ မွားယြင္းပ်က္ျပားေနပါမူ လူႀကီးမ်ားတည့္မတ္ေပးပါ။ ထိန္းေက်ာင္းေပးပါ။ ပံုစံခြက္မွာ ပံုသြင္းခံရသည္ အပူေပးေကာ္ရည္မ်ားေတာ့ မျဖစ္ေစလိုပါ။ ငယ္စဥ္မွယေန႔ထိ အေမ့၏ေမတၱာရိပ္ ေအာက္တြင္ေနထိုင္ ရျခင္းေၾကာင့္ အျခားေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားစြာအား ကြၽန္မမသိႏိုင္။ မျမင္ႏိုင္ပါ။ နာမ္ဟူသမ်ွသည္ ၿပိဳပ်က္ရစျမဲပင္မဟုတ္ပါလား။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ႏွင့္ သဘာ၀ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈမ်ားအား မေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္။ တေန႔တြင္ ထိုေမတၱာရိပ္ႀကီး ၿပိဳလဲက်ခဲ့ပါမူ ရာသီလြန္ ေလမည္လား မေျပာအပ္ႏိုင္ပါ။ အင္အားကုန္၍ေမာပန္း ေႏြၾကမ္းၾကမ္းေရာက္မွ ထိုအရိပ္ႀကီး မဲ့ခဲ့ပါမူ ေလဒဏ္ ေနဒဏ္ႏွင့္ ေတာသတၱ၀ါ တို႔၏ ခြာစာပင္။ အၫြန္႔အတက္ တလက္မွ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့မွ အရိပ္မဲ့ပါမူ အေၾကာင္းရယ္ထူးလိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္ပင္ငယ္ႏွင္တူသည့္လူငယ္မ်ားကို အရိပ္စစ္ေပးတတ္ဖို႔လိုပါ သည္။ ေလာင္းရိပ္မျဖစ္ရန္မွာ မိဘတိုင္း နားလည္သင့္ပါသည္။ ခ်စ္တတ္ဖို္လို႔သည္။ ခ်စ္ျခင္းသည္ အဆိပ္လည္း ျဖစ္တတ္ေလ့႐ွိသည္။
ကြၽန္မသည္ ပ်ံသန္းခြင့္ရေသာငွက္ကေလးျဖစ္လိုသလို ေလာင္းရိပ္ကင္းေသာ သစ္တပင္လည္း ျဖစ္လိုပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာသီစက္၀န္းလွည့္လည္ေနသ၍ ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုပါေသးသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္တေကာင္လို လူငယ္မ်ားကို မပိတ္ေလွာင္ေစလိုပါ။ ေခတ္သည္မည္မ်ွေျပာင္းလဲေစ ပါမူ ေငြသည္အေရးပါဆဲ။ ဂုဏ္ႀကီးရွင္ သေဌးသမီးသီခ်င္းသည္ လူရာ၀င္ဆဲ။ 

ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ေနရာရဆဲ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ ေဒ၀ဒတ္သည္ ရွိျမဲသာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ့ပါမူ လူႀကီးႏွင့္လူငယ္သည္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ဆဲ။ 

အေမႏွင့္ကြၽန္မသည္ အျမင္မတူသလို အယူအဆမ်ားလည္း ကြဲျပားသည္။ ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ရသည့္ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ လူႀကီးႏွင့္လူငယ္ စကားေျပကို သတိရမိသည္။ လူႀကီးႏွင့္လူငယ္ၾကားက နားလည္မႈလြဲျခင္းမ်ားသည္ ကိုလိုနီေခတ္မွ ယေန႔တိုင္ရွိေနပါလားဟု ေတြးရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးသာ ခ်လိုက္မိပါသည္။ ထိုအခါ တိမ္မွ်င္တိမ္ဆိုင္မ်ား ေရြ႕လ်ားေနျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ အေတြးျဖင့္ေမ်ာေနမိ၍ ယေန႔ ေန၀င္ဆည္းဆာအလွကိုေတာ့ ကြၽန္မခံစားခြင့္မရွိလိုက္ၿပီသာ။ ေနလံုးႀကီး သည္လည္း ဆံုးဆံုးျမဳပ္၍ အေမွာင္စမ်ားထူထည္းစြာ ယွက္သမ္းေနခဲဲ့ေလၿပီ။

ခင္ေဇာ္မိုး

·         လင္းသင့္သစ္တပင္-ေဒသိယအသုံး= ေလာင္းရိပ္မိေသာ သစ္ပင္