သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈၊ " ကံတရားက ကိုယ့္ဘက္က "
ကံတရားက ကိုယ့္ဘက္က
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀လမ္းမ်ား-၈၈..
၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အာဏရွင္စနစ္ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾက တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္ရဂုဏ္ျပဳျခင္းအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား သိရွိေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း..သစ္ခက္သံလြင္အြန္လိုင္းမွ တဆင့္ ေရးသားတင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
စိုးလြင္
(၂၁၁) (၀မ္ခ)
 | ||
| ဒီဇိုင္းမိုးမခ |
ဗိုလ္မွဴးဆိုင္ထဲ၀င္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္အေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လဲ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ရင္ထိတ္သြားၿပီး ခါးပုံစထဲမွာရွိေနတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးဆီလက္ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ဆီ၀င္လာရင္ ခြဲမယ္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းမလို႔လားလို႔...
က်ေနာ္တို႔ ၀မ္ခကခြဲထြက္လာတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ၁၀၁ ခြဲထြက္အဖြဲ႔ေပါင္းၿပီး တပ္ရင္း ၂၁၂ အျဖစ္ ဖြဲ႔လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို တပ္ခြဲမႉးတာ၀န္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွာေတာ့ တပ္စုမႉးတာ၀န္ထမ္းရတယ္။
ရန္သူစစ္ေၾကာင္းေတြ ကိုယ့္ကိုလာတိုက္မွ...ကိုယ့္နယ္ေျမထဲ၀င္လာမွ တိုက္ပြဲျဖစ္ရေတာ့ ရန္သူမလာရင္ စားလိုက္ အိပ္လိုက္နဲ႔ ပ်င္းစရာႀကီး။ ဒါေတြကို ရဲေဘာ္ေတြကလည္း မေက်နပ္ၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ရန္သူ႔ကို သြားတိုက္ခ်င္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ တပ္စိပ္မႉးေတြျဖစ္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္တိုး(၂၁၄ တပ္ရင္း) ကို၀င္းကို (၂၁၂)နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့.. သူတို႔လည္း ရန္သူကို တိုက္ကြက္ေဖာ္ဖို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ဒီလိုတိုက္ကြက္ေဖာ္ဖို႔သေဘာတူေတာ့ ကိုယ္တိုက္မဲ့ရန္သူရဲ႕ သတင္းစုံစမ္းရေတာ့တာေပါ့။
ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ စစ္ေတာင္းျမစ္အနီးမွာ႐ွိတဲ့ အုတ္ျဖတ္ရြာတံတားမွာေစာင့္ေနတဲ့ ရန္သူသတင္းကို ရြာသားေတြကတဆင့္ သိရတယ္။ ဒီတံတားက ေႏြရာသီ စစ္ေတာင္းျမစ္ေရနည္းခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြ ယာယီအသုံးျပဳဖို႔ ေဆာက္ထားတဲ့တံတား။ တံတားလုံျခဳံေရးကို စစ္တပ္နဲ႔ရဲေပါင္းၿပီး ယူထားတဲ့သူတို႔က တံတားကို ျဖတ္သန္းတဲ့ ရြာသားေတြနဲ႔ ကားေတြကို အခြန္ေကာက္႐ုံမက စိတ္နဲ႔မသင့္ရင္ ႐ိုက္တာႏွက္ တာပါ လုပ္သတဲ့။
ကဲ တရားခံရွာေနတာေတြ႔ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး တာ၀န္ ခံျဖစ္တဲ့ ကိုေဌးေအာင္ကို တိုက္ပြဲပုံေဖာ္မယ့္အေၾကာင္း သြားသတင္းပို႔တယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္တို႔ သေဘာပဲဆိုၿပီး ခြင့္ေပးတယ္။
ရန္သူ႔စခန္းေနရာကို သြားၾကည့္ဖို႔ လမ္းသိတဲ့ရြာသားတေယာက္ လိုခ်င္တယ္. ကူညီႏိုင္မလားေမးေတာ့ သူ႔အသိ ရြာသားနံမည္နဲ႔ ရြာနံမည္ေျပာလို႔ မွတ္ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တခု က်ေနာ္လိုခ်င္တာက ခရီးသြားစဥ္ က်ေနာ့္လုံျခဳံေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေသနတ္ကိစၥ၊ လက္ရွိ က်ေနာ္ကိုင္ေဆာင္ေနတဲ့ေသနတ္က AK 47 ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ၀ွက္သြားလို႔မရလို႔ သူကိုင္ေဆာင္ေနတဲ့ ပစၥတိုေသနတ္ကိုေတာင္းေတာ့..မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။(ေအးေလး...တခုခုလြဲေခ်ာ္မႈျဖစ္လို႔ သူေသနတ္ဆုံးသြားရင္ သူအမႈပတ္မွာကိုး)
ေသနတ္မရရင္လည္း ျဖစ္သလိုလုပ္မယ္ဆိုၿပီး ကိုေဌးေအာင္ တို႔စခန္းကေန ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ေသနတ္ကိစၥအတြက္ စဥ္းစားလာလိုက္တာ အေျဖမရဘူး။ စခန္းေရာက္လို႔ ရဲေဘာ္တေယာက္မွာ ခ်ိပ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးျမင္မွဘဲ အေျဖရေတာ့တယ္။
လက္ပစ္ဗုံး ယူသြားရမယ္။ ရဲေဘာ္ေတြဆီမွာရွိတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေရြးလိုက္ေတာ့ အုန္းသီးေျခာက္အလုံးေလာက္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္လို႔ရတဲ့အရြယ္ လက္ပစ္ဗုံးတလုံး ရတယ္။ ေတြ႔ဖူး သမွ်ထဲမွာေတာ့ အႀကီးဆုံးပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ တပ္စုကို မွာစရာရွိတာမွာၿပီး လမ္းျပေပးႏိုင္တဲ့ ရြာသားရွိရာရြာကို အရပ္၀တ္နဲ႔ တေယာက္ထဲ ဆင္းခ်လာလိုက္တယ္။
ဒီရြာကို အရင္ကထဲက ေရာက္ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ အခက္အခဲမရွိေရာက္သြားတယ္။ အဆက္အသြယ္လုပ္ရမယ့္ ရြာသားကိုအလြယ္တကူပဲေတြ႔ရၿပီး လမ္းျပေပးဖို႔အကူညီေတာင္းေတာ့ မနက္ျဖန္မွာ လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ကတိေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း တညလုံး မနက္ျဖန္ကိစၥအတြက္ ဘယ္လိုသြားမယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာ တေယာက္ထဲစဥ္းစားေပါ့။
ေနာက္ေန႔မနက္ ရြာသားေရာက္လာေတာ့ သူ လမ္းမကၽြမ္းက်င္လို႔ လမ္းကြၽမ္းတဲ့ရြာသားတေယာက္ ထည့္ေပးမယ္လို႔ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ မထူးဘူးလုပ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ရြာသားတေယာက္ဆီ ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့.. က်ေနာ္ကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ေခၚလာတဲ့ ရြာသားလည္း ျပန္သြားေရာ.. က်ေနာ္လည္း လမ္းခရီးအေခ်အေနကို လမ္းျပကိုေမး..သူကလည္း ဒီလမ္း ခရီးကို အေခါက္ေခါက အခါခါ သြားဖူးခဲ့ေၾကာင္း စိတ္ခ်ေစလို႔ေၾကာင္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ရန္သူ႔ဧရိယာထဲ၀င္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္ကိုသိပ္စကားမေျပာဖို႔ သူကို မွာရတယ္..ဘာေၾကာင့္ဆို က်ေနာ့္ စကားေျပာ ေလယူေလသိမ္းက သူတို႔အရပ္က ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ကြာရင္ လူစိမ္းမွန္သိသြားမွာ စိုးလို႔။ ေနာက္ဆုံးအေရးႀကီးအခ်က္ကို လမ္းျပကိုမွာရတယ္..တကယ္လိုမ်ား က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းသားမွန္း သိသြားလို႔ ၀ိုင္းဖမ္းၾကရင္ ခင္ဗ်ားလြတ္ေအာင္ ေျပးေပးေတာ့၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖမ္းတဲ့သူနဲ႔အတူ လက္ပစ္ဗုံးခြဲၿပီး သူေသကိုယ္ေသလုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ လမ္းျပလည္း မယုံ သလိုၾကည့္လာလို႔ ခါးပိုက္ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးကိုျပလိုက္တယ္။ ကိစၥၿပီးလို႔ သြားၾကမလား ဆိုေတာ့...သူ ဒီေန႔ လုပ္စရာကစၥကေလးေတြ မၿပီးေသးလို႔ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာမွသြားဖို႔ လမ္းျပ က ေျပာလာတယ္။ စိတ္ပ်က္သြားမိေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ၊ ပိုက္ဆံေပးငွားတာမွမဟုတ္တာ ကူညီတာ ပဲေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔မနက္ က်ေနာ္တည္းတဲ့အိမ္ကို လမ္းျပကလာေခၚ၊ တည္းတဲ့အိမ္က ၀ါးခေမာက္တလုံး ငွားေဆာင္းၿပီး လမ္းျပေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္သြားေပါ့။ တလမ္းလုံးလည္း စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး လမ္းျပေျပာ သမွ်လည္း နားထဲကို မ၀င္တခ်က္ ၀င္တခ်က္ေပါ့။ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာက ဟိုကိုေရာက္လို႔ ရွိရင္ ရန္သူ႔ စခန္းကို ဘယ္လိုေလ့လာမယ္၊ မေတာ္လို႔ ၀ိုင္းဖမ္းၾကရင္ ဘယ္လို႔လုပ္မယ္၊ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔လာရင္း လမ္းျပရဲ႕တံေတာက္နဲ႔တြက္ၿပီး အခ်က္ျပမႈေၾကာင့္ အေရွ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံတားလုံျခဳံေရးယူထားတဲ့ ရန္သူ႔စခန္း။ စခန္းအေရွ႕မွာ ရဲတေယာက္က ေသနတ္ကိုင္ၿပီး ကင္းေစာင့္ေန တယ္.။ ရင္ထဲမွာလဲ ရထား ၁၀ စီးေလာက္ အၿပိဳင္ေမာင္းသလိုျဖစ္ေနၿပီ။
ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာမပ်က္ ေျခလွမ္းမပ်က္ေအာင္ သတိထားသြားရင္း စခန္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ကို၀င္ထိုင္ဖို႔ လမ္းျပကို တိုးတိုးမွာလိုက္တယ္။ လမ္းျပရဲ႕ဦးေဆာင္မူ႔နဲ႔အတူ စခန္းဘက္ကို ေက်ာေပး ထားတဲ့စားပြဲတလုံးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကင္းသမားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ျခံစည္း႐ိုးပဲ ျခားေတာ့ လက္နဲ႔လွမ္းပုတ္ရင္ေတာင္ ရႏိုင္တယ္။ အေတာ့္ကို နီးတာ..ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ငါ့ ေနာက့္ေစ့ကိုေသနတ္နဲ႔ လာေထာက္မလဲဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။
လမ္းျပက လက္ဖက္ရည္မွာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကလည္း စခန္းအေခ်အေနကို ၾကည့္ရင္ ကင္းသမား အေျခအေနကို ေလ့လာရင္း ေခ်ာင္းဆိုးသလိုလို တံေတြေတြးသလိုနဲ႔ လွည့့္ၾကည့္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔စားပြဲမွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္၀င္စားဟန္မျပဘူး။ ရြာသားလား စစ္သား လားေတာ့ ေ၀ခြဲမရဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆိုင္ေ႐ွ႕မလွမ္းမကမ္းကေန ရန္သူတပ္ၾကပ္ႀကီး တေယာက္ေပၚလာၿပီး "က်ေနာ္က တံတား ကိုမျဖတ္ပါနဲ႔ေျပာတာ နားမေထာင္ဘဲျဖတ္ေတာ့ အခု တံတားက်ဳိးၿပီး ကားေရထဲက်ၿပီေလ"ဆိုၿပီး က်ေနာ္ တို႔စားပြဲကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။
လမ္းျပနဲ႔ ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာမလားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေယာက္မွ ျပန္မေျပာဘူး။ ျပန္မေျပာရင္ပိုဆိုးမွာေၾကာက္ၿပီး တပ္ၾကပ္ႀကီးကို က်ေနာ္ျပဳံးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
(ျပန္ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဈ ေလယူေလသိမ္းလြဲရင္ လူစိမ္းမွန္းသိသြားမယ္ေလ)
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္ရင္မွဴးလား ဒုရင္မွဴးလားမသိဘူး ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ စစ္၀တ္စစ္စားအျပည့္နဲ႔ ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာတယ္..သူ႔ေနာက္မွာက ကာဘိုင္လြယ္ထားတဲ့ စစ္သားေလးက လိုက္လာတယ္။ ဗိုလ္မွဴးဆိုင္ထဲ၀င္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္အေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လဲ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ရင္ထိတ္သြားၿပီး ခါးပုံစထဲမွာရွိေနတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးဆီလက္ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ဆီ၀င္လာရင္ ခြဲမယ္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းမလို႔လားလို႔ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀င္လာတဲ့ဗိုလ္မွဴးကို အေလးျပဳေနတာေတြ႔ရတယ္။
ေအာ္..ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္က ရဲေဘာ္ေတြကိုး။
ဗိုလ္မွဴးလည္း "မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ အခု စခန္းထဲကို အျမန္၀င္"လို႔ အမိန္႔ေပးေတာ့.. ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္လည္း အံ့ၾသတဲ့အၾကည့္နဲ႔ က်ေနာ့္ကိုတခ်က္ၾကည့္ၿပီး စခန္းထဲကို မေျပး႐ုံတမယ္ ၀င္သြားၾကတယ္။ ဗိုလ္မွဴး က်ေနာ့္ကို တခ်က္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ (ေၾကာက္ကန္ကန္ ၿပီး ၾကည့္တာ) သူ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္းလႊဲသြားတယ္။ ဘာမွ က်ေနာ့္ကို မေမးဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လက္ပစ္ဗုံးကို လက္နဲ႔မလြတ္ေတာဘူး..ဗိုလ္မွဴးလည္း သူ႔လူေတြကို စခန္းထဲေမာင္း သြင္းၿပီး သူလည္း ျပန္၀င္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ၊ သူတို႔က်ေနာ္ကို သူပုန္မွန္း သိေနၾကၿပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး မိုက္ကန္းကန္းနဲ႔ (ေသမထူး ေနမထူး ဇာတ္ခင္းတာ)ပတ္၀န္း က်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွိတဲ့လူ သုံး ေလးေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္ရဲၾကဘူး။ တဆိုင္လုံးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့လမ္းျပကို သြားၾကစို႔လို႔ အခ်က္ျပလိုက္ တယ္။ လမ္းျပနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သြက္သြက္ေလး ဆိုင္ကထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီစခန္းကေန မ်က္ကြယ္ေန ရာေရာက္ဖို႔ကို ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲသြားရမယ့္ခရီးမွာ လမ္းျပက ဘယ္လို စိတ္နဲ႔သြားလည္း မသိေပမဲ့ က်ေနာ္အတြက္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား လွမ္းပစ္လိုက္ေလမလဲ ရယ္လို႔ စိုးတထိတ္ထိတ္ သြားရတာ တကမၻာေလာက္ၾကာတယ္ဆိုရင္ လြန္တယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ပစ္မလဲလို႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေနာက္ ဘက္မၾကာမၾကာလွည့္ၾကည့္ရင္ ရန္သူစခန္းနဲ႔ မ်က္ကြယ္ ေနရာေရာက္တာနဲ႔ လမ္းျပကို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ ဖို႔ေျပာရင္ မေျပး႐ုံတမယ္ေလွ်ာက္ရင္း ရြာကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္. ရြာေရာက္တာနဲ႔ လမ္းျပကိုထားခဲ့ၿပီး စခန္း ကို က်ေနာ္တေယာက္ထဲျပန္လာခဲ့ လိုက္တယ္။
စခန္းအျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ဒီေန႔အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္သုံးသပ္ေတာ့...လမ္းျပသည္ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ေရာ အစိုးရဘက္ကိုေရာ သတင္းေပးရတဲ့ ႏွစ္ဖက္ခြၽန္၊ ညကတည္းက က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို စစ္တပ္ကို သတင္းေပးၿပီးသား။
စစ္တပ္က က်ေနာ္ကို မဖမ္းတာ အတိအက်မသိေပမဲ့...က်ေနာ္အထင္ သုံးခ်က္ရွိတယ္။
(၁) က်ေနာ့္ကိုဖမ္းရင္ လက္ပစ္ဗုံးခြဲမည္လို႔ ေၾကညာထားျခင္း
(၂) မသိသလို လြတ္ေပးလိုက္ၿပီး လာတိုက္မွ အပိုင္ေခ်မႈန္းရန္
(၃) ေက်ာင္းသားမွန္းသိ၍ လြတ္ေပးလိုက္သလား...
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သင္ခန္းစာႀကီးႀကီးရလိုက္တယ္.။ ကိုယ့္လူထင္တိုင္းလည္း ယုံလို႔မရ။
အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ရြာခံလမ္းျပမသုံးဘဲ ဒီစခန္းကို ဘယ္လိုတိုက္မလဲလို႔ စဥ္းစားလာလိုက္တာ စခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေၾကးနန္းတေစာင္က ေရာက္ေနပါၿပီ။
မာနယ္ပေလာ ကာကြယ္ေရးအတြက္ စစ္ကူအျမန္သြားရမည္တဲ့...။ ေအးေလး..ေကာင္းတာေပါ့။ ရန္သူစခန္းကို သြားတိုက္ဖို႔ အစီစဥ္ပ်က္လို႔ စိတ္ပ်က္ေပမဲ့..မတိုက္ျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း မေသ သူ႔ဘက္ကလည္းမေသ။
နက္ျဖန္ သူပုန္တို႔ရဲ႕ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာသို႔ ခ်ီတက္ရေပအုံးေတာ့မည္။
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ တပ္မဟာ(၃)ရယ္။
စိုးလြင္(၀မ္ခ)(၂၁၁)
Comments
Post a Comment