သစ္ခက္သံလြင္၊ ဘဝျဖတ္သန္းမႈမွတ္တမ္းမ်ား၊ စိုးလြင္(၂၁၁)(ဝမ္ခ) ရဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘဝလမ္းမ်ား-၈၈၊ (တစ္ကီလိုပစ္ပါ)

တစ္ကီလိုပစ္ပါ
 
ၾကမ္​းၾကမ္​းတမ္​းတမ္​း ဘ၀လမ္​းမ်ား-၈၈..

 
၁၉၈၈ -ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္​အာဏရွင္​စနစ္​ အဆုံးတိုင္ပ်က္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး​အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မ.က.ဒ.တ) ရဲ႕ ေတာ္​လွန္​​ေရးခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ပါဝင္ခဲ့ရာ (၁၉၈၈-၁၉၉၄) ကာလ ​ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဆုံခဲ့ရမႈမ်ား ကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတိုက္​ပြဲ၀င္​ခဲ့ၾကတဲ့ ရဲ​ေဘာ္​သူငယ္​ခ်င္​း​မ်ားအား အမွတ္​ရဂုဏ္​ျပဳျခင္​းအျဖစ္​​ေသာ္​လည္း​ေကာင္​း၊ ေနာင္​ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းက လူငယ္​မ်ိဳးဆက္​သစ္​မ်ား​ သိရွိေလ့လာႏိုင္​ရန္​အတြက္​ေသာ္လည္းေကာင္​း..သစ္​ခက္​သံလြင္​အြန္လိုင္းမွ တဆင္​့ ​ေရးသားတင္​ဆက္​လိုက္​ပါသည္​။ 
 
 စိုးလြင္​
(၂၁၁) (၀မ္​ခ)
 

ဒီဇိုငး္မိုးမခ

က်ည္ထြက္ေပါက္ကို ေအာက္ကိုေရာက္ေအာင္ ေသနတ္ကိုေစာင္းလိုက္ၿပီးပစ္ေတာ့တာ။ တေယာက္က က်ည္ထြက္ ေပါက္မွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကိုင္ၿပီး ခံရတာေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ဒီအလုပ္ကို ခင္ေမာင္ေအးက လုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ ဘယ္ေလာက္မွန္းဆတတ္လာလည္းဆို ..သူက တကီလိုရၿပီ အပစ္ရပ္ေတာ့ လို႔ေျပာရင္..ရပ္လိုက္ျပီ ရလာတဲ့က်ည္ဆံခြံေတြကို ခ်ိန္ၾကည့္။ လြဲလွရင္...

တစ္ကီလိုပစ္ပါ
၀မ္ခတပ္ရင္း(၂၁၁)ရဲ႕ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ က်ေနာ္လည္း ေဆးမွဴးဘ၀ကေန တပ္စိတ္မွဴး ဘ၀ကို ေျပာင္း လဲပါၿပီ။ က်ေနာ့္ရဲ႕တပ္စိတ္က ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲေတြရဲ႕အစြန္းဆုံး….ထိပ္တိုက္နဲ႔ ကိုက္ ၁၀၀ ေလာက္ ပဲ ေ၀းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ထိပ္တိုက္ရဲ႕ညာေတာင္ပန္ ေသာင္ရင္းျမစ္ေဘးက တက္လာမယ့္ရန္သူကို က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္က ေကာင္းေကာင္း ပစ္ကူ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ 

တိုက္ပြဲျဖစ္တိုင္းလည္း K.N.U က ဆရာေ၀ါလ္က က်ေနာ္တို႔တပ္စိတ္ကို က်ည္ ၁၀၀(သို႔)၂၀၀ ပစ္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ပစ္ကူေပးခဲ့ရင္လည္း က်ည္ေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ကိုင္ေဆာင္တဲ့ M.16 တို႔ AK.47 တို႔နဲ႔ မပစ္ပါဘူး။ ရန္သူ႔ဆီကရထားတဲ့ တလက္တည္းေသာ G.4နဲ႔ပဲ ပစ္ပါတယ္။ က်ည္ကလည္းေပါ ..ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္တဲ့သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။

ဒီမွာ ျပႆ      နာတခုရွိလာတာက တပ္စိတ္မွာရွိတဲ့အငယ္ဆုံးရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခင္ေမာင္ေအး၊ ၀င္းထြန္းလင္း၊ ေအာင္မိုးတို႔က တိုက္ပြဲျဖစ္တိုင္း သူပစ္မယ္ ငါပစ္မယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အငယ္ဆုံး အဆိုးဆုံး ၀င္းထြန္းလင္းပဲ ပစ္ရတာမ်ားပါတယ္။ ဒုတိယဦးစားေပးရတာက ေအာင္မိုးေပါ့။

ခင္ေမာင္ေအးကလည္း အၾကည္ႀကီး ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီျပႆ     နာေအးဖို႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေသ နတ္မ်ားမ်ားရွိရင္ ဒီျပႆ       နာေအးမွာပဲဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကဲ ..ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…။ 

လြယ္လြယ္ေလးပါခင္ဗ်ား။ 

သူတို႔ ၃ ေယာက္နဲ႔ နီမင္းနဲ႔(အလယ္ပိုင္းေဒသက်ဆုံး႔)ေပါင္း၊ တိုက္ပြဲၿပီးတိုင္း ထိပ္တိုက္တက္ၿပီး ေသ နတ္ေတြ သြားေကာက္ၾကေတာ့တာေပါ့။

(တခါတေလး လက္ပစ္ဗုံးတို႔ ခြင္းဗုံးတို႔ပါ ပါလာေသး)

ရလာတဲ့ေသနတ္ေတြကလည္း တလက္မွအေကာင္းမပါဘူး။ ေသနတ္ကိုယ္ထည္မွာ တခ်က္ေလာက္ေတာ့ အနည္း ဆုံးထိထားတာေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖဳတ္၊ ေကာင္းတဲ့အစိတ္ အပိုင္းေတြ ျပန္တပ္နဲ႔ လုပ္လိုက္တာ..ေသနတ္ ၃ လက္ေလာက္မွာ အေကာင္းတလက္ေလာက္ေတာ့ ထြက္လာတာပဲ။

ပထမေတာ့ အသုံးမလိုတဲ့ေသနတ္ေတြကို K.N.U ရဲ႕ တပ္ေထာက္မွာ သြားအပ္တာပဲ။ အဲဒီလို သြားအပ္ တိုင္းလည္း ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္တိုၿပီး ျပန္လာတတ္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ သြားအပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ ကလည္း ကရင္လို မလည္၀ယ္၊ လက္ခံတဲ့ ကရင္ေတြကလည္း ဗမာလို႔မလည္ ၀ယ္နဲ႔ ေသနတ္တလက္ အပ္ဖို႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေစာင့္ရေရာ။

ဒါနဲ႔ သြားမအပ္ေတာ့ဘဲ က်ေနာ္တို႔ရဲဘန္ကာအေရွ႕မွာရွိတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲကို ပစ္ခ်ေတာ့တာပဲ (အသုံးလိုသူမ်ား သြားငုပ္ယူၾကပါ။ အနည္းဆုံး အလက္ ၃၀…..၄၀ ေလာက္ ရွိေနနိင္ပါတယ္- ဤကား စကားခ်ပ္။)

ပထမေတာ့ G.3…G.4 မေရြး ..က်ေနာ္တို႔ အကုန္လုံးယူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ပြဲတပြဲျဖစ္လိုက္ေတာ့ ျပႆနာ ရွိလာပါတယ္။ အေၾကာင္းက G.3 ပစ္ရတဲ့ ၀င္းထြန္းလင္းက ေျပာလာတာပါ။ ေဒါက္ပါတဲ့ G.4 ပစ္ရ တဲ့ ေအာင္မိုးက လက္ေညာင္းသက္သာၿပီး…ေဒါက္မပါတဲ့ G.3 ပစ္ရတဲ့သူ႔မွာ လက္ေတာ္ေညာင္းရပါသတဲ့။ (စိတ္ထဲကေတာ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္..အိမ္နီးရင္ အိပ္ပစ္လို႔ရေအာင္ ေခါင္းအုံးနဲ႔ ေမႊ႔ယာ ယူေပးပါတယ္လို႔)

ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တခါ ေသနတ္ေတြေကာက္လာေတာ့ G.4ေတြပဲယူၿပီ G.3 ဆို ေကာင္းေကာင္းပ်က္ ပ်က္ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ လႊင့္ပစ္ေတာ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေသနတ္ေတြစုေဆာင္းလိုက္တာ ေနာက္ဆုံးမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ေသနတ္ပစ္ေပါက္ ၉ ေပါက္ရွိတဲ့ ဘန္ကာ ခုႏွစ္လုံးမွာ G.4 ဆယ့္တစ္(၁၁) လက္ရွိ လာေတာ့ တာပဲ။ ပစ္ေပါက္တိုင္းမွာ ေသနတ္တလက္ဆီထားၿပီး..အဓိက ပစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္မွာေတာ့ အပိုႏွစ္လက္ ကို ထားပါတယ္။ ကဲ..ဒါနဲ႔ပဲ တိုက္ပြဲျဖစ္တိုင္း ဒီေသနတ္ေတြနဲ႔ပဲ ပစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ပစ္ၿပီးရင္ က်ည္ဆံ ခြံေတြ ေကာက္သိမ္းထား။ ႏွစ္ရက္..သုံးရက္ေလာက္ေနရင္ ထိုင္းလူမ်ဳိးေစ်း သည္ေတြက ကားေလးေမာင္း. .ေလာ္စပီကာေလးနဲ႔သီခ်င္းေတြဖြင့္ၿပီး သူတို႔ဘက္ကမ္းမွာ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့အခါက် ကိုယ္ေတြက က်ည္ဆံ ခြံေတြသယ္သြားၿပီး သူတို႔ေရာင္းတဲ့ ၾကက္ရိုး၊ ငါးႀကီိး၊ ေဆးလိပ္..လက္ဖက္ေျခာက္ေတြနဲ႔လဲၾကလွယ္ၾက ဖလွယ္ၾကရေတာ့တာ။

ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ေငြေၾကးစနစ္မေပၚမီေခတ္က လူေတြသုံးခဲ့တဲ့ ကုန္ပစၥည္းလဲလွယ္ၾကပုံ သေဘာမ်ဳိး။ တခါတေလေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ K.N.U က အဘဗိုလ္မန္းပို ခ်ဲထိုးဖိုးအတြက္ ေငြသားေပး ဖို႔ ေတာင္းဆိုရတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတာေပါ့။
          ဒီမွာလည္း တခုေျပာစရာရွိတာက ဆရာေ၀ါလ္ ပစ္ကူေတာင္းတိုင္း.. ပစ္ခိုင္းတဲ့အရည္အတြက္ ထက္ က်ေနာ္တို႔က ပိုပစ္တာပဲ။ တစ္ရာပစ္ခိုင္းရင္ ႏွစ္ရာေလာက္ေတာ့ ပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒါေတာင္ က်ည္ဆံ ခြံေတြ ျပန္ေကာက္တဲ့အခါ ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ျပန္ရေတာ့တယ္။ ၅၀ ေလာက္က သစ္တုံးၾကားေတြထဲ ၀င္သြားေတာ့တာကိုး။ ဒီေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးနဲ႔တြက္ရင္ မကိုက္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ပစ္တဲ့က်ည္ဆံအားလုံးျပန္ရေအာင္ ၾကံၾကရေတာ့တယ္။ ေနာင္ပစ္တဲ့ အခါတိုင္း ေသနတ္ကို သူ႔ပုံမွန္ အတိုင္းမပစ္ေတာ့ဘူး။ က်ည္ထြက္ေပါက္ကို ေအာက္ကိုေရာက္ေအာင္ ေသနတ္ကိုေစာင္းလိုက္ၿပီးပစ္ေတာ့တာ။ တေယာက္က က်ည္ထြက္ ေပါက္မွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကိုင္ၿပီး ခံရတာေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ဒီအလုပ္ကို ခင္ေမာင္ေအးက လုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ ဘယ္ေလာက္မွန္းဆတတ္လာလည္းဆို ..သူက တကီလိုရၿပီ အပစ္ရပ္ေတာ့ လို႔ေျပာရင္..ရပ္လိုက္ျပီ ရလာတဲ့က်ည္ဆံခြံေတြကို ခ်ိန္ၾကည့္။ လြဲလွရင္ တေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္ပဲ။ အဲဒီေလာက္ကို ေတာ္လာတာ…။ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း က်ည္ဆံက ေသာင္းခ်ီရွိေတာ့ ဆရာေ၀ါလ္ ဘယ္ေလာက္ပစ္ခိုင္းပစ္ခိုင္း က်ေနာ္တို႔ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး..။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္မီေအာင္သာ ပစ္ေတာ့တယ္။

ဥပမာ…ဒီည တိုက္ပြဲျဖစ္မယ္ဆို ေဆးလိပ္ဖိုး..လက္ဖက္ေျခာက္ဖိုး..ၾကက္ရိုးဖိုး.. စသည္ျဖင့္ တြက္ၿပီး… က်ည္ဆံခြံ ဘယ္ႏွစ္ကီလိုေလာက္ရဖို႔အတြက္ က်ည္ဆံဘယ္ေလာက္ပစ္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔တြက္ ထားၿပီးၿပီးသား။ တိုက္ပြဲျဖစ္မယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ တိုက္ပြဲျဖစ္မွ ဟင္းေကာင္းစားရမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ K.N.U ေတြရဲ႕ယုံၾကည္မူတခုျဖစ္တဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းကို ေလနဲ႔မႈတ္ရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတာကို ယုံၾကည္စြာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ေသနတ္တိုက္တိုင္း ေျပာင္းေတြကို ေလနဲ႔မႈတ္ေတာ့ တာပဲ။

ေနာက္ဆုံးဆရာေ၀ါလ္လည္း က်ေနာ္တို႔ကိုလက္ေျမႇာက္ၿပီး တိုက္ပြဲျဖစ္တိုင္း က်ည္တစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာ ပစ္ေပးပါ မေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္ကီလိုပစ္ေပးပါ။ ႏွစ္ကီလိုပစ္ေပးပါ ေျပာေတာ့တာ။

စိုးလြင္(၀မ္ခ)(၂၁၁)