ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း
ဂ်ဴးကို မည္ကဲ့သို႔ေသာစာေပမ်ိဳးကိုသာေရးရမည္ဟု သတ္မွတ္ေတာင္းဆိုျခင္းမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ ပါ။ ေတာင္းဆိုလို႔ရေကာင္းသည္လည္း မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္သည္က ရသစာေပအမ်ဳိးအစားကို တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေစခ်င္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုလို ရသစာေပ ခၽြတ္ၿခံဳ က်ေနသည့္ကာလမ်ဳိးတြင္ ဂ်ဴးလို ရသစာေပစူးနက္သူစာေရးဆရာဆီက ရသ၀တဳၳမ်ားကို ပိုမိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ျခင္း မ်ဳိးသာျဖစ္ပါသည္။
(၁)
လြန္ခဲ့သည့္ ၂ လခန္႔က မိမိ၏ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္တခုကို ေရး တင္လိုက္သည္။ မိမိသည္ ႏွစ္ ၂၀ မွ် ခြဲခြာေနခဲ့ရသည့္ မိသားစုႏွင့္ေတြ႔ဆံုရန္ မိမိ၏ရြာကေလး သို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
မိသားစုႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုခန္း ဖြင့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သားသမီးမ်ားက မိမိအား အေ၀းမွပင္ ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ မိမိ၏ခ်စ္သူသည္ မိမိႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းေနရာမွထိုင္ကာ စကားေျပာသည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာပါလိမ့္။ မိမိအဖို႔ ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ရသည့္တိုင္ အလြမ္းပင္လယ္ ႀကီး ျခားသြားရျပန္သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။
အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိသားစုႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင့္ရေနၿပီျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ခြဲခြာေနခဲ့ရသည့္ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းရျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား လြမ္းေနရျပန္တာပါလိမ့္။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ထပ္မံေ၀းကြာသြားရျပန္ပါလိမ့္။
ယခု အသက္ ၆၀ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ယခင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တေလွ်ာက္လံုးကဲ့သို႔ပင္၊ အလြမ္းပင္လယ္ႀကီး ျခား လ်က္ႏွင့္ပင္ ဘ၀ကိုနိဂုံးခ်ဳပ္ရေတာ့မည့္သေဘာမ်ားလား။ ကၽြန္ေတာ္ သည္လိုပဲ ေဖ့ဘုတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရးတင္လိုက္သည္။
မိသားစုႏွင့္ ခြဲခြာေနခဲ့ရစဥ္က မိိမိႏွင့္အတူ စာၾကည့္တိုက္တခုတြင္ ငါးႏွစ္မွ်အလုပ္အတူတူ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးၿပီး ယခုအခါ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံတြင္ ခိုလႈံေနထိုင္သူ တူမေလး ျမတ္သဲၾကဴက ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ေဖစ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ကြန္းမင့္ ၀င္ေရးသည္။ တႀကိမ္မက ၀င္ေရးသည္။ သူ႔ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့္္ စာကိုဖတ္ကာ ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္သြားရသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘ၀ကို တရားနဲ႔ ေျဖႏိုင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ ျမတ္သဲၾကဴ၏ စာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပိုမိုေၾကကြဲစြာ ၿပံဳးရေတာ့သည္။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂ်ဴး၏ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳကို အထက္ပါ အလြမ္းပင္လယ္ေ၀ေနစဥ္ အတြင္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖတ္ရႈမိခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ဴး ရဲ႕ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳကို ရသ စာေပ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနသည္ဟူေသာ ယခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဖတ္ရသည့္အတြက္ ကိုယ္၌ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ထူးျခားသစ္လြင္ လန္းဆန္းေနေစျပန္သည္။
အမွန္စင္စစ္ ဂ်ဴးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ ထင္တိုင္း မေပါက္ သည့္ခံစားမႈကို ခံစားေနခဲ့ရသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ဂ်ဴးသည္ ‘အမွတ္တရ’ လို ရသ၀တၳဳျဖင့္ စာေပစင္ျမင့္ေပၚ တက္လာသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစဥ္တစိုက္ဆိုသလို ဂ်ဴးရဲ႕ ရသ၀တၳဳမ်ား ဖတ္ခဲ့ရသည္။ ပိုမိုရင့္က်က္ ပိုမုိေလးနက္ေသာ ရသ၀တၳဳမ်ားျဖင့္ ျမန္မာရသစာေပနယ္ပယ္တြင္ ဒုတိယတန္းစားေနရာသို႔ပင္ ခ်န္ထား သတ္မွတ္လို႔မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထိေရာက္ႀကံ့ခိုင္ေသာ ရသ၀တၳဳမ်ား ေရးဖြဲ႔လာခဲ့သည္။( ဤသည္မွာ မိမိတဦးတည္း၏ ပုဂလအယူအဆ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ျဖစ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ကိစၥမရွိပါ။)
သို႔ေသာ္ ဂ်ဴးသည္ ရသ၀တၳဳမ်ားေရးဖြဲ႔ေနစဥ္မွာပင္ ရသကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံထားသည့္ အေရးအသားမွ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ရသကိုထိခိုက္ေစသည့္ အျခားဗဟုရသနယ္ပယ္ဘက္သို႔ တိမ္းညႊတ္သြားခဲ့ရ၏။ ဥပမာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုင္ရာ အယူအဆႏွင့္ ဗဟု သုတမ်ားကို သူ၏ ၀တၳဳမ်ားထဲ၌ ထည့္ေရးလာခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့လည္း ဂ်ဴးကို မည္ကဲ့သို႔ေသာစာေပမ်ိဳးကိုသာေရးရမည္ဟု သတ္မွတ္ေတာင္းဆိုျခင္း မ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေတာင္းဆိုလို႔ရေကာင္းသည္လည္း မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္သည္က ရသစာေပအမ်ဳိးအစားကို တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေစခ်င္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုလို ရသစာေပ ခၽြတ္ၿခံဳ က်ေနသည့္ကာလမ်ဳိးတြင္ ဂ်ဴးလို ရသစာေပ စူးနက္သူ စာေရးဆရာဆီက ရသ၀တဳၳမ်ားကို ပိုမိုေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ဂ်ဴးသည္ ရသအားနည္းသည့္ ရသေႏွာဗဟုသုတ၀တၳဳမ်ားကိုသာ ေရးေနခဲ့သည္ဟု ယူဆရပါသည္။
ယခုေတာ့ ဂ်ဴးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိေသာ ရသ၀တၳဳ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳကိုေရး လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေလးအနက္ထား ဖတ္ၾကရပါသည္။(သို႔တိုင္ ဂ်ဴးသည္ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳတြင္လည္း စာတမ္းတခုကို အေရးပါေသာ ဇာတ္၀င္ခန္းအေနျဖင့္ထည့္ကာ စာဖတ္သူ ကို ဗဟုသုတ ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသြားခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုစာတမ္းအား ၀တၳဳအတတ္ပညာျဖင့္ ထုပ္ပိုးေပးလိုက္သည္ကို သိပင္သိေသာ္ျငား ဂ်ဴးရဲ႕ရင္မွ ခံစားခ်က္ကို သာ အမိအရ ႏိႈက္ယူပါသည္။)
ဂ်ဴး ရဲ႕ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳမွာ ၀တၳဳေခါင္းစဥ္အတိုင္း ဘ၀တြင္ ကိုယ္ခ်စ္ရသူ ႏွင့္ ဆံုရႀကံဳရသည့္တိုင္ ခ်စ္ခြင့္မႀကံဳရ၊ ခ်စ္ခြင့္မႀကံဳထိုက္သည့္အတြက္ ခံစားရသည့္ခံစားခ်က္ကို ေက်ာရိုးျပဳထား သည့္ အခ်စ္၀တၳဳျဖစ္ပါသည္။ ၀တၳဳရွည္မ်ား အစဥ္တစိုက္ေအာင္ျမင္စြာေရးဖြဲ႔ခဲ့သူ ျဖစ္သည္မို႔ ဇာတ္ေကာင္ တဦးခ်င္းစီ၏ ဇာတ္ရုပ္မ်ားကို ပီျပင္ေအာင္ အားထုတ္ေရးသားသည္မွာလည္း သိသာပါသည္။ ထိေရာက္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမာင္သက္ေ၀၊ ကိုလတ္၊ အင္ၾကင္းႏွင့္ အင္ၾကင္း၏ မိခင္တို႔၏ စရုိက္ လကၡဏာမ်ားကို ပီျပင္ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္ပါသည္။
အဓိကဇာတ္ေကာင္ အင္ၾကင္းသည္ သူႏွင့္ တၿမိဳ႕တည္းေန၊ တေက်ာင္းတည္းတက္၊ သူ႔ထက္ အသက္ငယ္ရြယ္လြန္းသူ ေမာင္သက္ေ၀ကို ခ်စ္ခင္ေနခဲ့မိသည္။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ငယ္ရြယ္္လြန္း သူ ေမာင္သက္ေ၀က ခ်ဥ္းကပ္လာျပန္ေတာ့လည္း သူ႔စိတ္ကိုသူထိန္းကာ ေမာင္သက္ေ၀ကို ခ်စ္ခြင့္မေပးပဲ တင္းခံထားခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမာင္သက္ေ၀ကသူ႔ကိုစြန္႔ခြာသြားသည့္တိုင္အင္ၾကင္းကေတာ့ ေမာင္ သက္ေ၀အေပၚ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းစိတ္ ေလွ်ာ့မသြားခဲ့။ ေနာင္အခါ စာတမ္းတခုဖတ္ရန္ ျပင္သစ္ျပည္သို႔ေရာက္ လာသူ အင္ၾကင္းႏွင့္ ျပင္သစ္တြင္ ႀကိဳတင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသူ ေမာင္သက္ေ၀တို႔ ျပန္ဆံုၾကရသည္။ ေမာင္ သက္ေ၀ကို ခ်စ္ခင္လြန္းသည့္တိုင္ ေမာင္သက္ေ၀၏အခ်စ္ကို လက္မခံပဲ၊ မိမိစိတ္္ကို တင္းခံထားျခင္းကိုမူ အင္ၾကင္းက လက္မေလွ်ာ့ခဲ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ေမာင္သက္ေ၀သည္လည္း ဘ၀တြင္ ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္း တတ္ရသည္ဆိုသည္ကို နားလည္လက္ခံလာခဲ့သည္။ အင္ၾကင္းအေပၚ နားလည္သေဘာေပါက္လာကာ သည္၀တၳဳမွာ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ ခ်စ္ၾကရသူမ်ားျဖစ္သည့္တိုင္ ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္းျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္၏။ (ဂ်ဴးသည္ အခ်စ္ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ မတူဟူ၍လည္း ေျပာခဲ့ပါသည္။)
အမွန္တကယ္ေတာ့လည္း ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳမွာ ဇာတ္လမ္းအရမူ သာမာန္ သူလို ကိုယ္လို ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ အေျပာအဆို အယူ အဆႏွင့္ တင္ျပပံုမ်ားကမူ သာမာန္ထက္ ပိုၿပီး အားေကာင္းသည္။ စာဖတ္သူကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားႏိုင္သည္။ လိုအပ္သလို ေၾကကြဲေစ၊ ၿပံဳးေစသည္။ လိုအပ္သလို ခံစားတြဲေခၚသြားႏိုင္သည္။
ဂ်ဴး ရဲ့ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ကိုဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေရငတ္ေျပ သလို ျဖစ္သြား သည္။ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းသည့္ ရသ၀တၳဳမ်ားကို အငမ္းမရဖတ္ရႈေနခ်င္သည့္အခ်ိန္တြင္ သည္၀တၳဳကို ဖတ္ရျခင္းအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပုဂလဓိ႒ာန္သေဘာအရ အလြမ္းမ်ားျဖင့္ပိကာ၊ အလြမ္း မ်ားကို ခုံမင္လြန္းသူတဦးျဖစ္သည့္ မိမိအဖို႔ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳကို ဖတ္ရျခင္းျဖင့္္ အလြမ္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ် ပိုမိုေ၀စည္သြားေစခဲ့၏။
(၃)
ျပည္ပတြင္ ႏွစ္ ၂၀ မွ်ေနထိုင္စဥ္ ကဗ်ာမ်ားအစဥ္တစိုက္ေရးလ်က္ ကုိယ္ယံုၾကည္ရာအလုပ္ လုပ္ ကိုင္ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က ကဗ်ာေရးေဖာ္လည္းျဖစ္ ညီမအရင္းတေယာက္လို ခ်စ္ခင္ေလးနက္ရသည့္ ကဗ်ာ ဆရာမေလး မိဆူးပြင့္က ေတာ္လွန္ေရးေဒသေရာက္ ကဗ်ာေရးသူမ်ားအေပၚ တဦးခ်င္း ေကာက္ခ်က္ဆြဲရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ‘ေတာ္လွန္ေရးအလြမ္းသမား(Revolutionary Romenctic)’ ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ သြား ခဲ့ဖူးသည္။
ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ မိသားစုႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင့္ႀကံဳပါလ်က္ အလြမ္းေတြကို ရင္၀ယ္ပိုက္ထား မိျပန္သည္။ တဖန္ ဂ်ဴးရဲ႕ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ကိုဖတ္ကာ အလြမ္းေပၚတြင္ အလြမ္းဆင့္ရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ဴးကို ေက်းဇူးတင္သည္။
ထို႔ထက္ မိမိ၏အသက္အရြယ္အရ ဘ၀နိဂုံးႏွင့္ လ်င္ျမန္စြာေျပး၀င္နီးကပ္လာေနသည့္ သည္လို အခ်ိန္မ်ိဳး တြင္မွ ဂ်ဴး၏ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’၀တၳဳကိုဖတ္ခြင့္ႀကံဳရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သည္၀တၳဳအေပၚ ပိုၿပီးေလးနက္မိသည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လွသည့္ အလြမ္းဒဏ္ကို အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ခံစားရင္း ဘ၀နိဂုံး ခ်ဳပ္ေကာင္းခ်ဳပ္ေတာ့မည္ဟု ယူဆႏိုင္ေကာင္းသည့္ သည္လိုအခြင့္အေရးမ်ဳိး ကိုမွ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ရူးသြပ္စြာ ပိုမိုခ်စ္မက္ေနမိျပန္ရ သည္မွာလည္း ဂ်ဴးရဲ႕ ‘ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း’ ၀တၳဳ ကို ဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေလ မလား။ သဲကြဲစြာ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
ၿငိမ္းေ၀
(ဧရာ၀တီဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။)
Comments
Post a Comment