သစ္ခက္သံလြင္ ၀တၳဳတို- ပင္လယ္ထဲသုိ႔စီး၀င္ေလသည္ (ရဲထြဋ္ေရးသည္)

ပင္လယ္ထဲသုိ႔ စီး၀င္ေလသည္

...ေမွ်ာ့လူႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔သူခိုးေတြပဲ …သူခိုးေတြကိုဘယ္လုိ စီရင္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးထင္တယ္ဟု ေျပာလာ သည္။ “  ကဲ…ေကာင္းၿပီ။ ခင္းဗ်ားတို႔ခိုးစားတဲ့သေဘၤာသီးထဲမွာပါတဲ့ အေစ့အေရအတြက္ အတိုင္း တေစ့ကို ဘတ္တရာေလ်ာ္ရမယ္။ မေလ်ာ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလုံးကိုသတ္မယ္ ” ဟု ႀကိမ္း၀ါး သည္။ သေဘၤာသီးကို ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ခဲြေနတာကိုၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ အေၾကာအျခင္ေတြမွာ တုံ႔ဆိုင္းလာေန သည္။ သေဘၤာသီးကား ထက္ျခမ္းကဲြသြားၿပီ။ က်ေနာ့္သက္ျပင္းခ်သံက တိတ္ ဆိတ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။ 

 ..................................

အခန္း (၁)

          အိမ္ေဘးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက တုံးေမာင္းေခါက္သံ (၅) ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ တကိုယ္လုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနေပမယ့္ အိပ္ရာမွ မထမျဖစ္  မခ်ဳိ ထလိုက္ရသည္။ ဖယ္ရီကားက ေျခာက္ နာရီေရာက္ မည္မဟုတ္လား။ တေခါေခါေဟာက္၍ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကို ေတာ့ မႏူိးရက္ေသး၊ အိပ္ပါေစေလ။ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသး သည္ပဲဟု ေတြးမိသည္၊ ငါးဆူေတာင္နဲ႔ ဆူးေလ လိုင္းကားေမာင္းေနသည့္အေဖက နံနက္ ၂း၃၀ထဲ အိပ္ရာက ထသြားရ သည္။ မႏွစ္တုန္းကအထိ အေဖက ေန႔လည္ (၃)နာရီဆိုအလုပ္သိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမဲ့ အခု ရက္မ်ားမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ တန္းစီေနရ၍ ည(၈) နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္ဟု အေမ က ေျပာျပသည္။ 

“ညည္းအေဖကိုေလ ညည ႏွိပ္ႏွိပ္ေပးရတာ အရင္ကထက္ ပိုၾကာတယ္ဟဲ့” ဟုအေမက ညည္းေသးသည္။ အသက္ (၇၀) နားနီးေပမဲ့ အခုထိ ကားေမာင္းေနရေသးတဲ့ အေဖ့ ကို “အေဖရယ္ကားမေမာင္းပါနဲ႔ေတာ့၊ သမီးတို႔ေကၽြးပါ့မယ္” ဟုေျပာခ်င္တာတပိုင္းကုိ ေသေန ေပမဲ့ ေျပာလို႔မထြက္။ သမီးရဲ႕မူႀကိဳလခက မခ်ဳိလစာရဲ႕တ၀က္ေလာက္ ကုန္သည္မို႔လား၊ အိုဗာ တိုင္ေန႔တိုင္းဆင္းေနရ၍ ည (၁၀နာရီခဲြ) ေလာက္မွ မခ်ဳိအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖက အိပ္ရာ ၀င္ေနၿပီ၊ မခ်ဳိအိပ္ရာကထေတာ့ အေဖက ကားစတီယာရင္ကုိ ကိုင္ေနရခ်ိန္ တအိမ္ထဲေန သားအဖ ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရတဲ့အျဖစ္က ဘယ္ဘ၀ကဝဋ္ေႂကြးေတြလဲဟု မ်က္ႏွာသစ္ရင္း နာနာ က်င္ က်င္ ေတြးေနမိသည္၊

          ေျခာက္နာရီမတ္တင္းေလာက္ ဖယ္ရီေရာက္လာေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုဆဲြကာလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဒေရာေသာပါး ေျပးတက္ရသည္။ “ အေမေရ - သမီးကို နည္းနည္းဂရု စိုက္လိုက္ပါဦး၊ ညကကုိယ္ပူၿပီး ကေရာင္ကတန္းေတြ ေျပာတယ္ ” ဟု ကားမထြက္ခင္ မွာရေသးသည္။

          စက္ရုံထဲေရာက္လုိ႔ တေနကုန္ခ်ည္ဆဲြရကာ စိတ္မေျဖာင့္။ သမီးေနမွေကာင္းပါ့မလား၊ အေမက သူ႔ေျမးကိုဂရုစိုက္ေပမဲ့ သူ႔မွာလည္း ခ်က္ရျပဴတ္ရ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရတာမို႔သမီးကို ၾကည့္မွ ၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား လို႔ ေတြးပူေနမိသည္။ အေရးထဲ ဒါဇင္ေၾကးနဲ႔စက္ဆဲြရတာမို႔ ဒါဇင္ မက်မွာလည္း စိုးရျပန္ သည္။ 

တနဂၤေႏြေန႔ပင္ နားရက္မရွိဘဲလုပ္ရေတာ့ ဒီအလုပ္ကို ၿငီးေငြ႔ေနၿပီျဖစ္သည္။ နံနက္ (၈) နာရီမွာ စအလုပ္၀င္ၿပီး ည(၉) နာရီမွ အလုပ္သိမ္းရသည္။ မဂၤလာဒုံခေရပင္လမ္းခဲြမွ ေျမာက္ဥကၠလာပပတ္၍ ပတၱျမားလမ္းဘက္ကေနၿပီးမွ ေထာက္ၾကန္႔ကို၀င္တာမို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ၁၀ နာရီခဲြၿပီ။ ေမာေမာႏွင့္ အေမခ်က္ထားေသာ ထမင္းကိုစားၿပီး တီတီတာတာေျပာလာ ေသာ သမီးေလးရဲ႕စကားမွာပင္ ၾကည္ႏူးစိတ္မ၀င္ႏိုင္ေတာ့။ အိပ္ရာထဲထိုးလွဲၿပီး သစ္တုံးႀကီး တတုံးလို မလႈပ္မယွက္အိပ္ေမာက်သြားတာ မ်ားသည္။ 

အခန္း(၂)

          သဲသဲတို႔လင္မယားကို အင္မတန္ကံေကာင္းသည္ဟု လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ေျပာၾက သည္။ သဲသဲရဲ႕ကိုကိုက တရုတ္စကား ထမင္းေရေသာက္ေျပာတတ္တာကို သေဘာက်သြားတဲ့ သူေဌးက သဲသဲတို႔ကို သူပိုင္  BP Top သိုးေမႊးစက္ရုံမွာ အလုပ္ခန္႔ခဲ့သည္။ အဲသည္အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနလို႔ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ လုပ္မေပးေပမဲ့ ဘတ္ (Top Work Permit ) ကို သူေဌးက သဲသဲတို႔လင္မယားအတြက္ တကူးတကနဲ႔ လုပ္ေပးရွာသည္။ အလုပ္သမား လက္မွတ္က ဘတ္ေငြ (၄၁၀၀) က်သည္ဟု ေျပာသည္။ အလုပ္ရွင္သူေဌးက တလဘတ္ (၄၀၀) ျဖတ္ယူမည္ဟု သိရ သည္။ ဒါေပမဲ့ သဲသဲဓာတ္ပုံပါေသာ ဘတ္ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) ကို တခါမွမျမင္ဘူးခဲ့။ ဘတ္ အစား ေဆးစစ္လက္မွကိုသာ ကိုင္ထားသည္။

          သဲသဲတို႔လင္မယားအလုပ္လုပ္တဲ့ BP Top စက္ရုံက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၊ မယ္ပရယ္ ရပ္ကြက္ ထဲမွာ ရွိသည္။ အလုပ္သမား ၃၅၀ မွာ ထက္၀က္ခန္႔က မိန္းကေလးမ်ား။ ကိုကို႔ကိုမခဲြႏိုင္ေတာ့လို႔သာ တမ်က္ႏွာ တရြာထင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့ရသည္။ သဲသဲအဖို႔ အားလုံးကတစိမ္းျပင္ျပင္ အရာရာ က အသစ္ အဆန္းျဖစ္ေန သည္။ ေရာက္စက ကိုကို႔ကိုမ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံရဲ။ သဲသဲတို႔ လင္မယားအတြက္ ခုႏွစ္ေပေလာက္က်ယ္သည့္ ေနရာေလးကို ပလစ္စတစ္စမ်ား၊ စကၠဴအထူ ျပားမ်ား၊ ကဒ္ထူျပားမ်ားႏွင့္ ကာရံၿပီး အခန္းဖဲြ႔သည္။ စဦးဦးခ်င္းေတာ့ မည္သို႔ေနရမည္ပင္မသိ မ်က္ႏွာေတြ ထူအမ္းၿပီး အစစအရာရာ အေယာင္ေဆာင္အမွားမွား ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုကို႔ေမတၱာျခဳံေတာ့ လုံပါသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ေနတတ္သြားသည္။

          အခုတိုင္ မေနတတ္ဘဲ အၿမဲတမ္းစိတ္ညစ္ရတာက မနက္မနက္အိမ္သာတန္းစီရတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ သည္။ လူ ၄၀၀ နီးပါးမွ အိမ္သာက စုစုေပါင္း (၁၀) လုံးဆိုေတာ့ အားလုံးဒုကၡ ေရာက္ၾကရ သည္။ သည္ၾကားထဲ အိမ္သာႏွစ္လုံးကပ်က္ေနေတာ့ ဘူးေလးရာ ဖရုံဆင့္အျဖစ္မ်ဳိး ႀကဳံရသည္၊ ေရခ်ဳိးကန္က လည္း တခါ တခါ ေရျပတ္ေနရ၍ အေတာ္ၾကာသည္။ စက္ရုံတာ၀န္ရွိသူေတြကို အေတာ္ႀကီး၀ုိင္းေျပာ မွ ေရကားမ်ားေရာက္လာၿပီး ေရထည့္ေပးေလ့ရွိသည္။ မေျပာလို႔ကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနသာ သလို ေနေနၾကတာပဲ မ်ားပါသည္။

          အလုပ္က မနက္ (၈)နာရီမွ ည(၉)နာရီ တခါတေလ ည(၁၁)နာရီအထိ လုပ္ရသည္ အခ်ိန္ ပိုလုပ္အားခ လုံး၀မေပး။ တခါတေလ အလုပ္ရွင္မ်ားစိတ္လိုလက္ရရွိပါမွ တေယာက္ကို မားမား တထုတ္ ေ၀ေပးတာမ်ဳိး ရွိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗမာျပည္ထက္ေတာ့ သာေသးသည္ဟု ေျဖရ မည္။ ဗမာျပည္တုန္းက ေျမာက္ဒဂုံကေန စက္မႈဇုံရွိ သိုးေမြးစက္ရုံမွာ သဲသဲ အလုပ္လုပ္ဖူး သည္။ မနက္ (၈)နာရီကေန ည(၁၀)နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ရတာ တလမွတေသာင္းငါးေထာင္ထက္ ပိုမရ။ အၿမီးႏႈတ္။ ေခါင္းႏႈတ္နဲ႔ အေမ့ထမင္းအိုးကိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္မျဖည့္ႏိုင္ခဲ့။ အခု မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဗမာေငြနဲ႔ဆိုရင္ (၅၀၀၀၀) ေလာက္ရတာမို႔ ကံေကာင္းတာပဲ လို႔ ေတြးရသည္။ တခုပဲရွိတာက တႏွစ္မွာ (၄)လေလာက္ ေအာက္တိုဘာလကစၿပီး ဇန္န၀ါရီေလာက္ အထိ တခါတခါ တရုပ္ႏွစ္သစ္ကူး အၿပီးအထိ အလုပ္မရွိတတ္ဟု သိရသည္။ 

          ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္ပင္ပန္းေပမယ့္ ကိုကိုနဲ႔အတူရွိေနရတာမို႔ ေပ်ာ္ပါသည္။ တခါတေလ စက္ရုံထံက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ကုိကိုစကားေျပာေနတာေတြ႔ရင္ေတာ့ ငိုခ်င္လာသည္။ အေမ့ကုိ လည္းသတိရသည္။ စိတ္ေကာက္ရတာလည္း ဖီလင္အၾကာႀကီး ယူလို႔မရပါ။ ကိုကို မေခ်ာ့ခင္ က ေပ်ာ့ၿပီးသား သဲသဲပါကိုကို။

          ကိုကိုကေတာ့ကေလးလိုခ်င္တာ ရူးေနသည္။ လက္ရွိအေျခအေနအရဘယ္လိုမွ ကေလး ယူဖို႔စိတ္မကူးရဲ။ ကိုယ္၀န္ရွိလာၿပီဆိုရင္ အလုပ္ျပဳတ္တယ္လို႔ေျပာၾကေတာ့ ကိုယ္၀န္ မရွိေအာင္ ပိုၿပီး ဆင္ျခင္ေနရသည္။ ဟိုတေလာက ရက္တြက္မွားၿပီး ကုိယ္၀န္ရွိလာၿပီ ထင္လို႔ ငိုရေသးသည္။ ကေလးလိုခ်င္လြန္းလို႔ပူဆာေနတဲ့ ကိုကို႔ကို ေခ်ာ့ေနရတာလည္း အလုပ္ တဖက္ပါပဲ။ 

အခန္း(၃)

          ဘန္ေကာက္ကသူငယ္ခ်င္းက “ မင္းလာခ်င္လာခဲ့ေလ၊ လမ္းစရိတ္ငါစိုက္ထားေပးမယ္။ သည္ေရာက္မွ အလုပ္လုပ္ၿပီးျပန္ေပး ”ဟု ဖုန္းထဲက ေျပာသည္။ ၾကာရွည္စဥ္းစားမေနႏိုင္ဘဲ “ ေအး.. မင္းေငြ ဘယ္ေန႔ဘယ္ကို ပို႔ေပး ” ဟု ေျပာရသည္။ ေကာင္းၿပီ သူငယ္ခ်င္း စိတ္ခ်ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ မိန္းမႏွင့္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို တိုင္ပင္ရသည္။

          “  သမီးကေတာ့ေက်ာင္းပ်က္ေနမယ္။ သူ႔အေဒၚဆီမွာေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔အပ္ခဲ့၊ မင္းကေတာ့ အေမ့အိမ္ခဏျပန္ကြာ၊ (၃)(၄) လထက္မၾကာဘူး၊ ငါ ေငြပို႔ေပးႏိုင္မွာပါ ” ဟု ေျပာရ သည္။ 

မိမိစီမံသမွ်ကိုေခါင္းခါေလ့မရွိေသာ ဇနီးသည္က ေကာင္းမယ္ဆိုလဲလုပ္ေလဟု ဆိုသည္၊ “  မင္းအေမ အိမ္ကို အခုပဲသြားလုိက္ၾကရေအာင္ကြာ၊ သူလည္းသမီးကိုခ်စ္သားပဲ။ ဂရုစိုက္မွာပါ ”  ဟုေျပာ ရင္း ျမ၀တီေစ်းထဲမွ သေျပပန္းေရာင္းေနတဲ့ မရီးထံသြားဖို႔ ဆန္မေလာ့ကို ဆဲြထုတ္လိုက္ သည္၊

          ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပုိ႔ေပးတဲ့ ေငြေရာက္လာတာမို႔ မဲေဆာက္က ကယ္ရီႏွင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္စုံစမ္းသည္။ ငါးရက္ေရႊ႕ခ်ိန္း၍ ေငြတေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ေတာင္း သည္။ အုန္းဖ်ံအထိကားနဲ႔သြားၿပီး အုန္းဖ်ံကေန ဘန္ေကာက္အထိ ေျခလွ်င္ (၂) ရက္ခဲြ ေလွ်ာက္ရ မယ္ဟု ဆိုသည္။ ေစ်းဆစ္မေနႏိုင္။ သေဘာတူ လိုက္ရသည္။ 

          ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာေတာ့ အုန္းဖ်ံကိုကားနဲ႔ထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းျပကယ္ရီအျပင္ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ မွာ ေလးဦးပါသည္။ ရဲဂိတ္ႏွစ္ဂိတ္ကိုႀကိဳတင္ညိႏိႈင္းၿပီး ေငြေပးျဖတ္လိုက္ရတာမို႔ အစစ အဆင္ ေျပေန သည္။ အုန္းဖ်ံမေရာက္ခင္ေလးမွာဆင္း၍ အုန္းဖ်ံကိုေတာလမ္းမွေ၀့ပတ္ကာ ေတာင္ေပၚ ေျခလွ်င္လမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကရသည္။ ေတြ႔သမွ်ရြာေတြအားလုံးကိုေ၀့ပတ္ကာ ေလွ်ာက္ၾကရသည္။

          ပထမတရက္ေတာ့ ကိစၥမရွိေသးပါ၊ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေတာ္ ဆာေလာင္လာ သည္။ ဘာအေတြ႔ အႀကံဳမွမရွိ၍ ဘာအစားအစာမွလည္း သယ္မလာခဲ့။ လမ္းျပကယ္ရီကလည္း ရြာ၀င္ခြင့္မေပး။

          ဒုတိယေန႔ ညေနခင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလုံးမေနႏုိင္ေတာ့။ လမ္းေဘးျခံတျခံထဲက သေဘၤာသီးတလုံးကို အားလုံးသေဘာတူ ခူးၾကသည္။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ သေဘၤာပင္ပိုင္ရွင္ ေမွ်ာ့ လူမ်ဳိးအ၀တ္အစားနဲ႔ အသက္ (၄၀)ခန္႔ရွိလူတဦး က်ေနာ္တို႔ကို ႏွစ္လုံးျပဴးနဲ႔ခ်ိန္ထားတာ ေတြ႔ လိုက္ရေတာ့ ဆာေနတာေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိ။ ေမွ်ာ့ေတြလူသတ္ပစ္တဲ့ ပုံျပင္ ေတြ အမ်ားႀကီးၾကားဖူး ထားတာမို႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာသည္။ ေမွ်ာ့လူႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔သူခိုးေတြပဲ …သူခိုးေတြကိုဘယ္လုိ စီရင္တယ္ဆိုတာ မသိဘူးထင္တယ္ဟု ေျပာလာ သည္။ “  ကဲ…ေကာင္းၿပီ။ ခင္းဗ်ားတို႔ခိုးစားတဲ့သေဘၤာသီးထဲမွာပါတဲ့ အေစ့အေရအတြက္ အတိုင္း တေစ့ကို ဘတ္တရာေလ်ာ္ရမယ္။ မေလ်ာ္ႏိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလုံးကိုသတ္မယ္ ” ဟု ႀကိမ္း၀ါး သည္။ သေဘၤာသီးကို ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ခဲြေနတာကိုၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ အေၾကာအျခင္ေတြမွာ တုံ႔ဆိုင္းလာေန သည္။ သေဘၤာသီးကား ထက္ျခမ္းကဲြသြားၿပီ။ က်ေနာ့္သက္ျပင္းခ်သံက တိတ္ ဆိတ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။

          သေဘၤာသီးထဲမွာ သေဘၤာေစ့တေစ့ပဲ ပါပါသည္။ 

အခန္း (၄)

          အိပ္ငိုက္စျပဳေနေသာ ေစာေဆးတေယာက္ တတီတီျမည္လာေသာ အသံေၾကာင့္ လူးလဲ ထလိုက္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ခ်ည္ဆဲြစက္ထိပ္မွာတည္ထားတဲ့ မီးနီေလးက ပုလိပ္ကား ထိပ္က မီးလုံးအတိုင္း တတီတီေအာ္ကာ မွိတ္လိုက္ လင္းလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ကမန္းကတန္း ေျပးသြားၿပီး ျပတ္ေနတဲ့ခ်ည္အမွ်င္ကို ျပန္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ စက္နံေဘးရွိ ခလုတ္ ကေလးကို ႏိွပ္ေပး လိုက္ေတာ့ စက္ကပုံမွန္ ျပန္အလုပ္လုပ္လာသည္။ ခ်ည္ဆဲြစက္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ ထားေသာ ကြန္ ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚရွိ ဂရဖ္မ်ဥ္းမ်ားကား ပံုမွန္ျပန္အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိ သည္။ ေစာေဆး နဲ႔ ေစာထူးတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးက ၿမိင္ႀကီးငူဇာတိ၊ ခုႏွစ္တန္းက်သူမ်ားနည္းတူ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ လာ လုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ အရြယ္တူသက္တူရြယ္တူမ်ားေပမို႔ အခု ဘန္ ေကာက္၊ ဘန္႔ဖယ္အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာအတူ အလုပ္လုပ္ရတာကိုပဲ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္ဟု ခ်ီးမြမ္းၾကသည္။ မွန္ပါသည္၊ ခ်ည္ဆြဲစက္အလံုး(၄၀)ကို သူတို႔ႏွစ္ဦးထဲ ကိုင္တြယ္ရေပမယ့္ ကြန္ ပ်ဴတာနဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ရ။ ခ်ည္ျပတ္သြားလို႔ အခ်က္ေပးခလုတ္ ျမည္ လာပါက သြားဆက္ေပးရံုသာ ရွိသည္။ တခါတေလ ညဂ်ဴတီ၊ တခါတေလ ေန႔ဂ်ဴတီ လဲရသည္။ ေလေအးစက္တပ္ထားေသာ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနသည့္ထိုင္းႏွစ္ဦးက ကြန္ပ်ဴတာကိုခ်ိန္ၿပီး ခလုတ္ ကိုႏွိပ္ထားသည္ႏွင့္ခ်ဳပ္စက္မ်ားက ေအာ္တို မက္တစ္ အလုပ္လုပ္ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔က ဂလို ဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းကို ေက်းဇူးတင္ေနၾကသည္။ ခ်ည္မွ်င္စက္တီထြင္သူ ၀ိႈက္ညီအစ္ကိုထက္ ကြန္ပ်ဴတာသေဌးႀကီး ဘီလ္ဂိတ္ကို ပို၍ေက်းဇူးတင္ေန ၾကသည္။

အခန္း(၅)

                   ေဟာင္ေကာင္ကၽြန္း  - - လမ္းရွိ။ ၁၂ထပ္အေဆာက္အဦးတခု။

ညဆယ္နာရီေက်ာ္ေပမယ့္ ၆ ထပ္ရွိအခန္းအားလံုးမွ ရံုး၀န္ထမ္းအားလံုး ရုံးမဆင္းႏိုင္ေသး။ ယင္း အထပ္ကို China Textile Holding International Company ရုံးခ်ဳပ္ရံုးခန္းဟု ေဟာင္ေကာင္ သား တိုင္းက သိၾကသည္။ ဒီကုမၸဏီ၏အလုပ္ရုံမ်ားကို ဗီယက္နမ္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ေမာေရ ရွား၊ မာဒက္စ္ကားႏွင့္ ျမန္မာတို႔တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ကုမၸဏီမို႔ လုပ္ငန္း ပမာဏႀကီး က်ယ္လွသလို စီမံခန္႔ခြဲမႈယႏၱယားကလည္း ေခတ္မီလွသည္။

          ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါေကာ္ေဇာမ်ားခင္းထားၿပီး မေဟာ္ဂနီေရာင္ ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ ပဏာရေနသည့္အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္ CEO မစၥတာ ကင္၏ရုံးခန္းအတြင္း၌ Legal Adviser  ဥပေဒေရး ရာအႀကံေပးအရာရွိႏွင့္ ေစ်းကြက္ဒါရိုုက္တာ Marketing Director  ႏွစ္ဦးစလုံးေရာက္ရွိ ေနသျဖင့္ အတြင္းေရးမွဴးမေလးမ်ားမွာ ဗ်ာမ်ားေနၾကသည္။ ယခုလိုကုမၸဏီ၏ အေရးပါဆုံး ပုဂၢိဳလ္ သုံးဦး ညနက္ သန္းေခါင္အခ်ိန္တြင္ ေတြ႔ဆုံေနျခင္းမွာ ကုမၸဏီအတြက္အေရးပါေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မ်ားခ်မွတ္ရန္ရွိေန သည့္ အညြန္းျပကိန္းမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ေလးမ်ားအပါအ၀င္ ရုံးခ်ဳပ္၀န္ထမ္း အားလုံးက အလိုလို သိနားလည္ေနၾကသည္။ ရုံးခ်ဳပ္၀န္ထမ္းမ်ားဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲေရးအႀကီး အကဲက ယေန႔အဖို႔ ၀န္ထမ္းအားလုံး အခ်ိန္ပိုအလုပ္ဆင္းေပးပါရန္ ညႊန္ၾကားထားသည့္အတြက္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းအားလုံးမွာ အိမ္မျပန္ရဘဲ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ရွိေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ကုမၸဏီ၏ ေငြစာ ရင္းဌာနမွ မိန္းမေခ်ာေလး မစၥလီတေယာက္သာ သူ႔ဘိြဳင္းဖရန္႔ႏွင့္ ယေန႔ည ညစာစားဖို႔ ခ်ိန္းထား တာပ်က္သြားသျဖင့္ ပြစိပြစိ မေက်မနပ္ေရရြတ္ေနသည္။

ကလင္ ကလင္ ကလင္ … … …

          အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္စီအီးအိုကင္က ျမည္လာေသာဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။ ဖုန္းေခၚလာေသာ သူ႔ဇနီးအား ဘာေၾကာင့္ သူအိမ္ျပန္ေနာက္က် ေနရ ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္သည္၊ ဖုန္းကိုခ်ထားလိုက္ၿပီး တဆက္တည္းမွာပင္ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ကိုလွည့္၍ က်န္ႏွစ္ဦးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္သည္၊ သူက…

           “ ကဲဗ်ာ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး သိေလာက္ၿပီ၊ နယူးေယာက္နဲ႔ ဆန္ဖရန္စၥကိုက ေဒၚလာသန္းသံုးရာဖိုး ပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ အမွာစာရ တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းတဲ့ေစ်းအတိုင္း သူတို႔ေပးမွာပါ၊ Quality Control ကေတာ့ထံုးစံ အတိုင္း ပဲ လုပ္ရမွာေပါ့၊ သူတို႔နဲ႔ ကြန္ထရက္လုပ္တဲ့ အခါမွာ သူတို႔ဘက္က Condition တခုထူးထူးျခားျခား ေတာင္းလာတာ ဒီတခါ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါက အေရးႀကီးတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းတဲ့ပစၥည္း ေတြကို Migrant  Worker ေတြက ထုတ္တာမဟုတ္ရဘူး။ အိုင္အယ္လ္အိုက အတည္ျပဳ ထားတဲ့ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးေတြကို က်ေနာ္တို႔စက္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြကို အျပည့္အ၀ေပးရ မယ္တဲ့၊ ပိုဆိုးတာက အျမတ္ေငြရဲ႕ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းကို အလုပ္သမားေတြကို ေဘာနပ္စ္ ျပန္ေပးရမယ္ တဲ့ဗ်ာ…

          ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုမၸဏီအေနနဲ႔ေတာ့ သူတုိ႔ေတာင္းဆိုတာလက္ေတြ႔မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ စာခ်ဳပ္ေတာ့ခ်ဳပ္ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ရမွာပဲ။ သူတုိ႔ေတာင္းဆုိတာနဲ႔ ဥပေဒအေၾကာင္းအရ တရား၀င္ေအာင္ ၾကည့္လုပ္ဖို႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔နည္းလမ္းရွာၾကပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔စက္ရုံ ေတြမွာလည္း အလုပ္ သမားျပႆနာမတက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံေတြက ဗ်ဴရိုကရက္ေတြနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔မေမ့ပါနဲ႔။ အဲဒီ့အတြက္ ေဒၚလာဆယ္သန္းခင္ဗ်ားတိ႔ု သုံးႏိုင္ပါ တယ္ ..။ ”

ရဲထြဋ္

ဇူလိုင္လ၊ ၂၅၊ ၂၀၀၆ 

ဤ၀တၳဳတိုသည္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မ်ားကာလက ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ထုတ္ေ၀ေသာ ဂ်ာနယ္တခုတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။